I got the horses in the back

Het zou niet meer lang duren eer dat het begon te schemeren, maar daar zag Dragonpaw ondergronds natuurlijk niet veel van. Hij had enkel gevoel van tijd omdat hij een beetje kon berekenen wanneer hij in de tunnels was gegaan, maar voor de rest had hij weinig besef van tijd. Hij had wel besef van richting en hij wist dan ook dat het niet lang zou duren eer dat hij aan het uiteinde van de tunnel zou komen. Hij begon het tunnelsysteem van WindClan steeds beter te kennen en wist waar hij wel kon komen en welke plekken hij beter kon vermijden als hij wilde voorkomen dat hij ergens in de buurt van een Clangrens naar boven zou komen. De tunnels hadden zichzelf waardig genoeg bewezen toen het Leafbare was en de Tunnelers ondergronds op prooi konden jagen, maar nu liet de prooi zich weer vaker bovengronds zien en was het aanpassen om in de andere richting te werken. De kater kwam uiteindelijk middenin hun territorium weer uit nadat hij naar rechts was afgeslagen en zijn groengele blik gleed naar opzij, waar hij de blik van een denmate ving. “Hallo, Oakpaw,” sprak hij op een beleefde toon en hij gaf de andere en knikje. “Ben je ook naar hier gekomen om de tunnels te onderzoeken?”

Hij begon zelf ook te wennen aan de tunnels. Het waren donkere systemen, zijn mentor had al gezegd dat het hier vooral om andere zintuigen ging buiten de ogen om hierdoor te geraken. En daar wende hij langzaam aan. De kater vond het moeilijk om verandering te accepteren, maar eenmaal het daar was, kon hij niets anders doen dan er in meeleven. En de tunnels waren eerlijk gezegd ook wel leuk. Zijn broer was ook een tunneler en hij zou later ook in zijn poten mogen staan. Misschien werd de apprentice zelfs beter dan hem in de toekomst. Een opeense stem liet hem even schrikken, alhoewel hij de felle ogen van de ander plus zijn pootstappen had zien aankomen. “O-oh, hey Dragonpaw!”, begroette hij de ander terug, zich een beetje stoerder zettend zodat hij er niet uitzag als een verdwaalde idioot in deze tunnels. Het was nog altijd een beetje zoeken he. “Ik hang altijd rond in de tunnels” knikte hij naar de ander toe, “Want dat is zowat… Mijn ding!”

Dragonpaw bewoog kort met zijn oortjes toen hij Oakpaw van houding zag veranderen. Hij wist niet goed wat het moest voorstellen, maar het leek alsof hij zichzelf wilde stabiliseren nadat hij bijna gevallen was. Of hoe het dan ook over moest komen. Had Dragonpaw hem verrast? Net toen de kater zijn verontschuldigingen daarvoor wilde aanbieden, hoorde hij wat Oakpaw zei en vielen de puzzelstukjes op hun plaats. De kater wilde zichzelf een houding geven omdat hij nog niet kon wennen aan zijn situatie. “Het zou jammer zijn als het niet je ding zou zijn. Je weet wel, gezien je opgeleid wordt voor Tunneler en zo.” Hij grinnikte wat onbeholpen. “Zullen we anders proberen om op wat prooi te jagen? Ik denk dat we samen beter een kans maken dan alleen,” stelde hij voor.