When the stars are hidden in the dark sky [TW/GW]

Een diepe, zware zucht gleed van haar lippen af en vormden enkele dikke wolkjes in de lucht. Het was zo tering koud, maar gelukkig leek het ergste van de storm voorbij te zijn. Dat betekende dus dat de moor runner eindelijk kans had op wat jagen. De prooistapel was redelijk leeg, zoals gewoonlijk in leafbare, dus moest iedereen wel een handje bijsteken. Burnet schraapte even haar keel en sprong naar voren, haar prikkende poten negerende. De sneeuw voelde immers ergens fijn aan aan haar verbranden pootkussentjes. Ze had het al gemerkt dat het ijs en de sneeuw een verlichting bracht aan haar pijn. Misschien was dat ook de manier waarop men brandwonden moest verzorgen. Wie weet, ze zou het Falconpaw of Routnose eens moeten vragen.
Een rukwind bracht de snelle poes tot een stilstand. Met een licht kreun duwde ze haar kin tegen haar borst aan, de ogen dichtknijpende in een poging zichzelf te beschermen van de opvliegende sneeuw. Starclan had een ware sneeuwstorm op het land gebracht. Ergens wel ironisch. Eerst vuur, dan sneeuw, twee compleet verschillende elementen. Kort grijnsde de roestkleurige poes even waarna ze langzaam haar helderblauwe ogen weer opende. Met een snelle beweging schudde ze het witte goedje van haar pels af, ze moest immers snel handelen om de sneeuw van haar ondervacht te houden.

Een schreeuw sneed door de lucht en wel meteen keek de jonge windclanner op, haar oortjes gesperd en haar ogen groot. Had ze dat nu goed gehoord of was dat haar verbeelding? De wind huilde inderdaad erg luid... MAar... Hm... Een tweede schreeuw zorgde ervoor dat ze wel meteen in beweging kwam, de twijfels die ze eerder had verdwenen wel meteen. Ze kon amper uitmaken wat voor woord er wat geschreeuwd, maar veel aandacht besteed ze ook niet aan de inhoud van de boodschap. De kat in kwestie klonk in paniek, in gevaar, dus haar instincten hadden de overhand. Haar lichaam schoot door de sneeuw, haar poten bewogen zo snel ze maar kon. Een derde schreeuw, de kat kwam in zicht. Een jonge kat, klein, gewond... Gevolgd door een wild beest, een hond. Wel meteen grauwde de moor runner, spande ze haar spieren aan en versnelde ze haar pas. Met een grote sprong verplaatste ze zich over de kleine kater heen en lande ze zo in het gezicht van het donkere roofdier. Boos grauwend plante ze dan ook haar nagels in zijn lelijke kop, haar wapens zoekende naar zijn ogen en oren. Ze wilde zijn zwakke plek vinden zodat de gewonde kat in kwestie een kans zou maken om te ontsnappen.

Het was niet erg moeilijk om het geroep op te vangen, zelfs niet als hij half in de tunnels was. Thawrage hief zijn kop half op zodat hij beter kon luisteren en hield zijn kopje een beetje scheef. Het geroep klonk weer en Thawrage kwam langzaamaan uit zijn schuilplaats. Hij was voornamelijk de tunnels ingegaan zodat hij even kon ontsnappen aan de kou, maar was ook op jacht geweest. Het geroep leidde hem echter af en toen het steeds erger werd, kwam hij in beweging. Hij gromde onder zijn adem door en zwiepte geïrriteerd met zijn staart toen hij weer door de sneeuw moest ploeteren. Waarom konden die dwazen nooit eens een keertje voor zichzelf zorgen? Maar goed, Thawrage was alles behalve niet loyaal aan zijn Clan en als anderen in gevaar waren, zou hij ze wel helpen. Met dikke tegenzin, maar toch deed hij het. De kater rende sneller toen hij een flits witte vacht voorbij zag komen en Burnetbliss herkende en moeiteloos rende hij naar de plek toe waar het geluid vandaan kwam. Daar zag hij een jonkie, iemand die hij niet kende, gevolgd door een enorme hond. Burnetbliss stortte zich al op de hond en Thawrage sprong moeiteloos over het kleintje heen, waarna hij doorschoof in de sneeuw en dat gebruikte om zijn klauwen krachtig langs de flank van het lelijke mormel te halen. “Zoek dekking!” snauwde hij naar het jonge katertje. Hij zou later wel zien wie de dwaas was en wat hij hier kwam doen. Hij had grotere dingen die zijn aandacht trokken, vrij letterlijk genomen. Thawrage wendde zich weer naar de hond en beet met zijn kaken krachtig naar de staart zodat hij het dier flink pijn kon doen.

Een luide kreun ontsnapte haar bekje toen ze bijna haar grip op zijn ruige kop verloor. Wanhopige klamde ze haar roestkleurige poten dieper in zijn vlees, waarbij zijn wilde bewegingen enkel grotere wonden maakten op zijn gelaat. Ze herpakte zich vluchtig, maar verloor grip op een van haar poten, een kans die de hond meteen nam. Met een grote sprong en zwaai van zijn kop vloog de slanke poes van het roofdier. Met een harde klap belande ze op haar zij, een moment van zwakte en pijn stroomde door haar lijf maar de adrenaline joeg haar al snel terug op haar poten. Alert keek ze op, bang om de muil van het beest voor haar kop te zien... maar niks was minder waar. Het vieze beest had zich op een andere windclanner gericht; Thawrage. Ze mocht de kater voor geen haar, hij was een brute zak met geen respect... maar nu, kon het haar echt niks schelen of hij de uitverkorene was of een stuk stront langs de weg... Ze was immens dankbaar dat er nog een warrior hier aan haar zijde stond.
Vlug keek de jonge poes op, de wonden die ze op het gezicht had gemaakt van de hond waren duidelijk diep en kort. Bloed stroomde uit de openingen die ze had gemaakt waardoor het dier duidelijk wat verblind werd door zijn eigen product. Ze grijnsde even schuin bij die realisatie. Het monster had duidelijk pijn en was verdwaasd door zijn blindheid. Een plannetje begon al snel in haar achterhoofd op te bouwen. "Thawrage! Breng de kitten naar een tunnel! Ik kan de hond wegleiden van het territorium!" Met een snelle beweging schoot ze naar voren en haalde ze uit naar de staart van de hond. Met een snelle haal probeerde het beest een hap uit haar te nemen. Ze hapte naar adem, sprong naar achteren en voelde wel meteen haar kopje licht worden. Wow, dat was close. De kattin spande haar spieren aan en haalde scherp uit naar de neus van de bloedhond. Het was raak, maar zo ook was de volgende aanval van de hond. De jonge kattin had zich willen omdraaien en in die beweging had het donker gekleurde haar staart vast gegrepen. Burnetbliss hapte naar adem toen ze de prikkende sensatie in haar pluizige staart voelde, haar haren kwamen overeind en voor even voelde alles zo echt... Zo reeël. De sneeuw, de lucht, haar lichaam. Wat... Was er gebeurd? Met een hevige ruk werd de rossige kat van de grond geslingerd. Ze voelde de slag in haar rug, in haar wervels. Haar spieren protesterden hevig toen de hond wild zijn kop schudde. Het beest hing door, schudde de jonge moor runner nogmaals wild heen en weer; alsof ze zijn nieuwste speeltje was.

Thawrage voelde een gevoel van voldoening door zich heengaan toen de hond jankte omdat hij in de staart van het beest beet. Het beest was echter meer bezig met Burnetbliss dan met hem, iets wat goed kon uitpakken voor Thawrage en ook goed voor haar als de warrior maar snel genoeg reageerde. Burnetbliss leek echter andere plannen te hebben en Thawrage onderdrukte een geërgerde zucht toen ze haar woorden riep. Dacht ze nu werkelijk dat ze dat grote beest alleen tegen kon houden? Thawrage’s blik flitste voor een paar seconden naar het drommeltje dat opgekruld lag in de sneeuw en hij rolde geërgerd met zijn ogen. Hij stapte weg van de bloedhond en liep naar de kater toe. “Luister, jochie…” Voordat hij zijn zin kon afmaken, hoorde hij opeens iets dat op wild gegromd leek. Hij draaide zijn kopje om over zijn schouder te kijken en wat hij daar zag, deed zijn ogen kort opensperren. Hij richtte zich weer naar de kater voor hem en gaf hem ruw een duw met zijn neusje. “Rechtdoor blijven wandelen en aan je rechterkant kom je een tunnel tegen. Verstop je daar. Er is nu geen tijd om zwak te zijn, dus schiet op!” snauwde hij de kater toe, waarna hij zich met een ruk omdraaide en terug naar de bloedhond rende. Hij was geen fan van Burnetbliss, maar ze was een Clanmate en hij weigerde om een Clanmate een speeltje te laten zijn van zo’n vuil beest. “Laat haar los, vuil mormel!” gromde hij woest onder zijn adem door. Hij dook naar beneden toen Burnetbliss in zijn richting werd geslingerd, ontweek haar en spring vervolgens naar voren, waarbij hij hard uithaalde met zijn nagels. Hij voelde dat hij iets zachts en glad aanraakte en de realisatie van wat hij geraakt had, drong tot hem door toen het beest zijn kaken opende om een oordovend gejank te laten horen. Het goede nieuws was dat daardoor de witte she-cat losgelaten werd, het slechte nieuws was dat ze niet bepaald zacht neer zou komen vanaf die afstand. Thawrage gaf zichzelf geen tijd om zowel naar de schade te kijken die hijzelf bij de hond had aangericht als naar de staat te kijken waar Burnetbliss zich in bevond en hij dook alweer naar de grond toe om zijn klauwen genadeloos langs de flank van het dier te halen. Het dier moest hier weg. Hij moest hier verdomme weg.

Een slag van de kop van de hond zorgde ervoor dat de beweging als een zweep door haar lijf golfde. Het trok aan elk beentje, aan elke peez en spier. Haar hele lichaam protesteerde hevig tegen de acties van het beest en de zwaartekracht. Slag na slag werd ze heen en weer geslingerd, elke beweging een nieuwe golf van pijn door haar rug. Haar gehele zijn was niks meer dan een lappenpop; zo ook haar gedachten. Ze was in pure shock, kon niks meer. Dit was het dan, het einde van de rit, eindelijk een uitweg van al deze elende. Had ze hiernaar uitgekeken? Of had ze liever haar plan laten doorgaan? Had ze liever haar einde in de bergen gevonden, tussen de katten die haar nooit iets kwaads hadden gedaan. Het was toen de gedachte van de vos haar brein binnen sloop, dat ze ook de hevige steek van pijn in haar staart voelde. Haar lijf boog in een onnatuurlijke hoek terwijl een akkelig geluid door haar lijf sudderde. Het was alsof ze de botten in haar staart had horen breken. En met deze hevige, ondragelijke pijn, sperde ze haar bek open. Een hevige, ijzige gil ontglipte haar lippen. Het was pas nu dat ze doorhad dat tranen haar gezicht hadden bevuild. In een klap kwam de realiteit van deze wereld terug op haar neer.
Het was toen dat ze doorhad dat ze in vrije val was, de laatste slag van de hond had door haar lijf getrokken. Hopeloos probeerde de jonge kattin haar lichaam te draaien in een poging te landen op haar pootjes, maar niks was minder waar. De pijn in haar staart zorgde ervoor dat ze verstijfde, haar instincten waren het enigste dat haar bewegelijk hield... En voor nu kon ze enkel hopeloos naar adem happen. Met een harde klap belande de moor runner dan ook in de sneeuw, kop eerst, gevolgd door de rest van haar lijf die wel meteen een kwartslag verder draaide. Trillend en bevend probeerde de gewonde poes haarzelf overeind te duwen, maar de pijn hield haar gebonden aan de aarde en sneeuw onder haar. Ze snikte, kreunde en duwde haar kin tegen haar borstkas aan. Nogmaals probeerde de kattin overeind te klauteren, een poging die wederom hopeloos was. Even hapte ze naar adem, haar poten klauwend door de witte substantie, zoekende naar iets dat haar kon helpen. Alles deed zoveel pijn... Alsjeblieft, laat het stoppen, alsjeblieft... Alsjeblieft..

Thawrage had eerlijk gezegd geen aandacht meer voor zijn omgeving. Of toch niet wat er met het jochie en met zijn mede-warrior gebeurde. Hij had gezien dat ze in de lucht was geslingerd en had gehoord dat ze hard was neergekomen, maar op meer kon hij zich op dit moment niet focussen omdat hij bezig was het in toom houden van een woeste bloedhond. Hij vroeg zich af of die dwazen van zijn Clan er opzettelijk voor kozen om niet op te komen dagen en vroeg zich ook af hoe lang het zou duren eer dat hij zelf het loodje zou leggen. Hij was groot en hij had veel spieren, hij was robuust vergeleken de grootste RiverClanner, maar een bloedhond alleen afhandelen? Nee, dat kon zelfs hij niet. De bloedhond draaide in een opwelling zijn kop naar rechts en beukte Thawrage naar achteren. In plaats van dat hij voor zijn kwelgeest ging, ging hij op de geur van Burnetbliss af. Thawrage sprong naar rechts en stelde zich verdedigend op voor zijn Clanmate, door zijn poten zakkend en zijn bovenlip woedend naar achteren getrokken. Hij mocht iedereen in zijn Clan dan een stel dwazen vinden, maar hij had verdomme een eed afgelegd toen hij warrior werd en daar zou hij zich ook aan houden. Burnetbliss zou niet sterven, niet onder zijn scherpe blik. Het goede oog van de bloedhond fixeerde zich op Burnetbliss en Thawrage’s hart zakte in zijn keel toen het enorme beest op hun af kwam rennen. Als dat mormel voorbij hem zou komen, dan was het afgelopen voor Burnetbliss. Die gedachte was genoeg om Thawrage in actie te doen schieten en woest zette hij zich af, waarna hij naar voren rende en een aanloop nam. De sprong zorgde ervoor dat hij op de kop van de bloedhond terecht kwam en woest klauwde hij naar het andere oog van het beest terwijl hij zijn staart wanhopig uit de buurt van de kaken van het beest probeerde te houden. Het beest schudde hem van zich af en wilde weer naar Burnetbliss gaan, maar Thawrage rende naar voren en beukte zo hard als hij kon zijn lijf tegen dat van het mormel. Hij voelde iets in zijn schouder niet helemaal lekker kraken, maar besteedde er geen aandacht aan terwijl hij, nu puur op adrenaline draaiend opnieuw een uitval deed naar de kop van het mormel.

Brindleleaf had afscheid kunnen nemen van haar familie, wat voor hem een soort opluchting was geweest. Hij wist dat ze niet zoveel tijd meer had, maar wat was hij opgelucht dat ze de toch van het Tribegebied naar hier had weten te bereiken om te doen wat ze voor ogen had gehad. Naast haar afscheid had Barksound ook afscheid moeten nemen, afscheid van zijn geliefde clan. Daar was hij in eerste instantie niet echt op voorbereid. Windclan is en bleef zijn thuis. Nu had hij zich met zijn partner teruggetrokken net buiten de grenzen van Windclan. Een gek gevoel vulde zijn hart. Nu was het wachten, wachten op de dood? Het was vreemd als je het zo beschreef, maar dat was bijna letterlijk wat ze aan het doen waren. Barksound ging er in ieder geval het beste van maken en zou elke seconde bij Brindleleaf doorbrengen. Hij wilde inhalen wat hij gemist had, wat hij haar niet had kunnen geven in de tijd dat ze gescheiden waren geweest. Nu lag de poes te slapen, terwijl iets anders Barksound zijn aandacht trok. Vanuit de schuur zag hij hoe een hond met een razend tempo richting het Windclan territorium lopen. Hij stapte de schuur uit en spitste zijn oren. Zijn poten kneedde de grond, niet goed wetende wat hij moest doen. Hij behoorde niet meer tot Windclan, zou in principe geen poot meer in het gebied mogen zetten. Geschreeuw vanuit het gebied liet hem echter geen moment twijfelen. De kater schoot naar voren en rende alsof zijn leven ervan afhing. Hij wist niet wat er precies aan de hand was, maar zijn instinct zei hem dat het serieus was. De hond was sowieso de bron van al het geroep geweest. Bij aankomst zag hij twee katten op de grond liggen, wie dit precies waren wist hij niet meteen. Zijn focus lag dan ook niet bij hen, maar op de enkeling die tegenover de bloedhond stond. Hij herkende een jonge warrior die hij nog gekend had als jonge apprentice, Thaw. Wat zijn warriornaam was, wist de kater niet. Zonder zijn looptempo te stoppen en zonder enige vorm van twijfel, gooide de kater zich met zijn volle gewicht naar de kop van de hond, waar Thaw net naar had uitgehaald. Hiermee trok hij de kop weg van de andere kater en bracht hij de hond lichtjes uit balans. Barksound was stevig gebouwd en had de nodige ervaring om te weten wat hij moest doen. Hij wist ook, dat zo'n hond in je ééntje aanvallen gelijk stond aan de dood. In een flits zag hij dat de hond nog een halsband en een koord aan zich had hangen, iets wat nog van pas kon komen. Barksound sprong snel van de kop af en zette zich nu stevig klaar voor een volgende uithaal. Heel kort flitste zijn ogen naar Thaw om in te schatten hoe hij er aan toen was en wat hij nog zou kunnen betekenen in het gevecht met de hond. De twee katten achter hen, had hij nog niet kunnen bekijken. daar was momenteel nog geen tijd voor geweest. Hij hoopte in ieder geval dat hij niet te laat was voor hen.

Het was alsof alles vertraagd was, alsof het allemaal veel te lang duurde. De pijn die door haar golfde zorgde ervoor dat haar bewustzijn stabiel bleef. Langzaam knipperde ze even met haar helderblauwe ogen, waarbij ze haar spieren wat probeerde te ontspannen. Ze zag hem, hoe hij haar beschermde en voor even wiegden de gedachte van haar clanmate door haar hersenen heen. Had ze ooit gedacht dat de kater zo voor haar zou zorgen? Een tedere, trillende zucht gleed van haar lippen af. Haar poten gleden nogmaals door het witte laken heen, waarbij haar nagels opnieuw houdvast probeerde te zoeken in de oneindige sneeuwzee. Ze richtte haar aandacht kort op haar pootjes en slikte even, een nieuwe golf van pijn liet haar verstijven en kreunen. Ze moest overeind komen, zij of iemand anders moest de schade bekijken... Thawrage kon niet de enige zijn die zijn alles gaf op dit moment.
Een zachte stem trok haar aandacht waarna ze opkeek. De lik die de kitten eerder had gegeven had ze niet eens opgemerkt. Haar lijf leek haast verdoofd te zijn, alsof alles rondom haar niet een droom was. Ze opende haar mond wat, maar ze kon geen geluid uitbrengen. Er was enkel een zacht gekreun hoorbaar toen ze haar kop probeerde op te lichten. Er was een hopeloze poging om haar lichaam een kwartslag te draaien, maar wederom zorgde de pijn in haar staart dat ze geen balans kon vinden. Wat ze immers niet kon zien was dat haar staart in een onnatuurlijke hoek lag. De bijtwonde die de hond had gemaakt had haar en vlees weg gehaald. De sneeuw rond haar staart begon dan ook met de seconde donkerder te worden, een scharlaken tint die een scherpe geur met zich meedroeg. De poes kneep even haar ogen toe, hapte naar adem en spande nogmaals haar spieren aan. Een schreeuw ontglipte haar bekje. Ze kon het niet, de pijn had haar als gevange genomen.

Hij zou het achteraf natuurlijk nooit toegeven en hij had er al moeite mee om dit in zijn kopje te doen, maar ergens was hij wel blij toen hij een flits van vacht voorbij zag komen en Barksound opeens vol naar de kop van de hond uithaalde. De uithaal zorgde ervoor dat de hond zijn evenwicht begon te verliezen en Thawrage maakte dit nog wat erger door aan het koord te trekken dat aan de halsband van het lompe beest hing. “Barksound, kijk uit!” blafte hij naar de kater toen de bloedhond om begon te zwikken. Het beest viel lomp op zijn zij neer en deze kans zag Thawrage schoon om met zijn nagels genadeloos uit te halen naar de buik van het beest. Het beest zette het meteen op een oordovend janken, maar Thawrage bleef net zo hard drukken tot de sneeuw onder de pels van de hond rood begon te kleuren. Hijgend sprong hij naar achteren om ervoor te zorgen dat er toch wat afstand tussen hem en de hond was en hij cirkelde om de hond heen, waarna hij bij de staart van het beest ging staan, op slechts een kleine muizenlengte. “Heb je verdomme al genoeg gehad?” vroeg hij op een woeste, dreigende toon. Hij richtte kort zijn blik over zijn schouder en zag dat Burnetbliss overeind probeerde te komen. “Blijf liggen,” blafte hij haar toe. “Je maakt het alleen maar erger en je kunt nu toch niks doen.” Zijn ogen knepen zich kort samen toen hij de jonge kater bij Burnetbliss zag zitten, maar hij besloot om er niks van te zeggen en zijn kopje weer naar Barksound te richten. “We zouden hem kunnen doden,” sprak hij naar de kater toe, zijn gouden blik bedenkelijk gericht op de kater voor hem. Zijn blik gleed weer naar de hond toen deze al piepend overeind probeerde te komen, maar de buikwond en de uithalen van zowel Thawrage als Barksound hadden ervoor gezorgd dat het dier verzwakt was. Thawrage wist echter dat zo’n beest geen moeite had om binnen de kortste keren weer overeind te komen en dus moesten ze nú beslissen.

Nadat hij op zijn poten beland was, zag hij dat hij wel degelijk in zijn opzet geslaagd was. Thawrage had er nog een schepje bovenop gedaan en waarschuwde hem toen de hond begon te wankelen. “Barksound, kijk uit!” De donkere kater sprong wat verschrikt naar achteren en zag dat de tabby meteen terug toesloeg. Barksound maakte gebruik van dit moment om even de situatie in zich op te nemen. Het duurde niet lang voordat de andere warrior terug naar achteren sprong en iets naar de hond riep, waarna hij luid zei dat iemand moest liggen. Barksound stond met zijn rug naar de andere kat en hij zou zich geen seconde omdraaien. Hij zou zijn rug niet draaien naar de dreiging. De katten achter hem zouden nog even geduld moeten hebben, moesten nog even volhouden. Even vernauwde de kater zijn ogen bedenkelijk bij de volgende uitspraak van Thaw. “We zouden hem kunnen doden,” Hij schudde meteen zijn kop, heel zeker van zijn stuk. "Hij is van twolegs," reageerde hij meteen. "Dood hem en Windclan zal het bekopen." Hij was zelf dan wel geen Windclanner meer, maar hij zag de clan nog steeds als 'zijn' clan. Zijn ogen flitste langs de hond, die zich aan het herpakken was, naar de andere kater. "Jij moet de andere katten naar de dichtstbijzijnde tunnel brengen." De kater sprong naar voren en schraapte de hond over de neus en deels over zijn oog, een gevoelig plekje, dat er meteen voor zorgde dat de aandacht van de hond bij hem lag. "Nu!" De bloedhond volgde vooral zijn neus nu aangezien de ogen beide deels geraakt waren en liep achter Barksound aan. Hij rende dan ook zo snel mogelijk weg, in een poging om de hond weg te lokken van de andere katten. De afstand werd groter en het gevaarte was dan ook niet meteen een dreiging. De ex-Windclanner hoopte dan ook dan Thaw meteen in actie was geschoten om de andere katten weg te leiden. Zonder doel bleef Barksound lopen, letterlijk bleef hij lopen voor zijn leven, totdat de wind plots helemaal draaide. De hond werd meteen gealarmeerd en draaide vliegensvlug de andere kant op, terug richting de andere drie katten. Hij had hen geroken. De neus van bloedhonden was dan ook enorm sterk en daar was Barksound niet op voorbereid. Hij was zelf te ver om de andere te waarschuwen. Hij hoopte met heel zijn hart dat ze ondertussen de tunnels hadden bereikt, waar de hond hen niet zou kunnen bereiken. Ook Barksound zette zijn poten terug in beweging, maar hij zou de hond niet kunnen inhalen voordat hij de andere drie katten zou bereiken.

Pijn sudderde door haar lijf heen. Het bloed verzamelde zich al snel rond haar staart. Het was oh zo pijnlijk, ze kon het niet vergelijken met iets dat ze al had meegemaakt. Het was anders, zwaarder en gewoon zo verschrikkelijk verstikkend. Happend naar adem probeerde ze oogcontact te maken met de jonge tabby kater wiens leven ze had gered. Trillend tilde ze een van haar pootjes op en zwak tikte ze de jongen even aan, een poging om zijn aandacht te krijgen. Een vage glimlach gleed kort over haar lippen heen, een teken dat ze geen spijt had van wat ze had gedaan, waarna haar gezicht compleet ontspande en haar oogleden over haar helderblauwe ogen gleden; haar bewustzijn was uit haar handbereik geglipt. De pijn en shock had haar ondergedompeld in een duistere wereld. Misschien was het wel beter voor haar, nu was ze immers even vrij van de pijn.

- Ze is bewusteloos door de pijn dus jullie mogen gerust door posten! Zal der wss pas terug wakker maken int kamp c:

“Ik denk dat we die Twolegs sowieso al op ons dak gaan hebben. Het beest is verdomme halfblind!” snauwde hij bars naar Barksound. De kater bleek echter een ander idee te hebben en Thawrage bewoog kort met zijn oortje toen hij het plan hoorde, maar hij gaf een knikje. Hij keek niet eens om om te zien of het plan gewerkt had en begon direct naar Burnetbliss en naar de tabby kater te rennen. “Lopen,” zei hij op een barse toon tegen de kater terwijl hij knikte naar de tunnels voor hun. Hij richtte zijn blik naar Burnetbliss en naar haar staart. Foute boel. Het zou veel te veel tijd kosten om haar op zijn rug te hijsen, dus moest hij het maar anders doen. Hij had geluk dat hij ten opzichte van haar zo groot was. Hij pakte haar stevig beet in haar nekvel en begon haar vervolgens over de grond naar de tunnels te slepen. Het was onhandig bewegen en hij moest constant uitkijken dat hij niet over haar struikelde, maar het werkte wel. Hij probeerde geen aandacht te besteden aan de hond achter hem, geen aandacht aan het bloedspoor dat over het gras werd getrokken door het slepen van Burnetbliss. Ze was bewusteloos en dat was misschien ook maar het beste. De tunnels waren gelukkig niet ver van de plaats delict vandaan en Thawrage duwde het kleine katertje nog eens met zijn neusje ruw naar voren voordat hij Burnetbliss achterwaarts de tunnel in begon te slepen. Op dat moment zag hij het gestalte van de hond opnieuw naderen. Hij was al bijna bij de tunnels en zijn ene goede oog was gefixeerd op Burnetbliss. Thawrage liet Burnetbliss los, wetend dat hij het net niet ging halen. Hij sprong naar voren en haalde genadeloos hard uit naar de snuit van het beest, zijn klauwen recht door het zachte vlees op de neus gaande. Het beest trok jankend terug en dat momentum gebruikte Thawrage om Burnetbliss volledig naar binnen te trekken. Hij draaide zich woedend om, het vacht op zijn pels twee keer zo dik zodat hij met zijn gestalte heel de tunnel leek op te vullen en de jonge kater achter zich het zicht blokkeerde op wat er voor hun afspeelde. Godzijdank was de ingang van de tunnel te nauw voor de bloedhond om binnen te komen en zijn kaken klapten op één miezerige muizenlengte van Thawrage dicht. Thawrage voelde zich woest worden. “Rot op, vuil mormel!” bulderde hij door heel de tunnel heen terwijl hij nog eens kwaad uithaalde met zijn nagels. En opeens klonk daar een schel, hoog gefluit. Thawrage zag de oren van het beest voor hem naar achteren trekken, zijn kop naar opzij gaan. Was dat soms de Twoleg van het beest? En waar was Barksound, verdomme?

Hij had geen seconde halt gehouden en was de hond terug achternagelopen. Hij was een heel stukje trager, ondanks de snelheid waarmee Windclanners bekend stonden. Ex-Windclanner in zijn geval. Moest de hond geen bocht gemaakt hebben van 180°, had het beest hem echter wel ingehaald. Een hond van zo'n formaat had dan ook een serieus tempo als hij zijn zinnen op iets had gezet. Hij was net aangekomen toen hij gefluit van achter zich hoorde, de hond zijn twoleg had hem een sein gegeven. Barksound sprong snel de eerste beste struiken in om te vermijden dat hij op zijn pad zou komen. Zijn oren lagen in zijn nek en zijn vacht stond recht bij het ruiken van de geur van bloed die de hond met zich mee droeg. Van zodra het beest weg was, kwam hij voorzichtig achter zijn schuilplaats vandaan. Even snoof hij de lucht op om er zeker van te zijn dat het beest weg was, waarna hij snel richting de plek liep waar hij de anderen voor het laatst had gezien. Een enorme plas bloed sierde de sneeuw en zijn hard sloeg dan ook even een slag over toen hij niet meteen iemand zag. Een bloedspoor gaf hem echter wel een klein sprankje hoop. Niet dat bloed hoopvol was, maar het betekende in ieder geval dat ze zich hebben kunnen verplaatsen. "Thaw?" mauwde hij uiteindelijk. De ingang van de tunnel was zichtbaar, maar hij kon niet meteen een kat zien. Hij stapte naar voren en zette een stap in de tunnel, waarna hij meteen een zicht kreeg op het trio. "Ik mag het kamp niet in." mauwde hij en wierp een blik op Burnetbliss, waarna hij naar Thaw keek. "Ik weet dat het moeilijk is, maar jij moet naar de clan gaan en de medicine cat gaan halen. We kunnen haar moeilijk nog meer verplaatsen." Als er één ding was wat hij wist, was dat gewonden zo min mogelijk verplaatst moesten worden. "Ik zorg er wel voor dat ze hier veilig is." vervolgde hij en wierp heel kort een blik op de jonge Shadowclankat. Hij zei niet tegen de kat, wetende dat de gewonde Burnetbliss momenteel het belangrijkste was.