When the stars are hidden in the dark sky [TW/GW]

Het beest ging weg. Het beest ging verdomme eindelijk weg. Thawrage draaide zich weer naar Burnetbliss toe en schatte de situatie in, maar net op dat moment kwam Barksound weer terug. In alle heisa was Thawrage vergeten dat het hier om een ex-WindClanner ging en zijn ogen knepen zich kort samen toen de kater zijn woorden sprak. Hij opende zijn bek met als drijfveer dat hij de kater wilde bedreigen, maar toen hield hij zijn kaken weer op elkaar. Als Barksound hun iets had willen laten overkomen, dan had hij niet samen met Thawrage tegen die hond gevochten. En de waarheid was wel dat de ex-WindClanner hier stond terwijl zijn andere Clanmates niet eens in de buurt waren. “Blijf in de tunnels wachten,” sprak hij op een koude toon en met een knikje. Zijn blik schoot naar opzij toen de jonge kat zijn woorden sprak. “Voor spijt hebben we nu geen tijd,” sprak hij op een koude toon. “Blijf bij haar zitten en probeer haar te kalmeren als ze wakker zou worden.” Hij gaf de twee katers een knikje en draaide zich om, maar na een paar stappen richtte hij zijn blik kort over zijn schouder naar Barksound. “Ik weet niet wat er precies gebeurd is en het interesseert me ook niet, maar Wolfstar zou gek zijn als hij je niet terug in de Clan zou laten,” sprak hij op een koude toon. Dat moest een compliment voorstellen en na een knikje rende Thawrage weg en zette hij koers naar het kamp. Met zijn grootte en zijn snelle passen bereikte hij deze binnen een mum van tijd en hij verspilde geen tijd om naar de medicine cat’s den te gaan. “Routnose, Falconpaw,” sprak hij op een barse toon. “Er was een aanval van een bloedhond en Burnetbliss is gewond geraakt. Kom naar de tunnels,” sprak hij op een gebiedende toon, zijn lichaam alweer half gedraaid en kort over zijn schouder kijkend. Ze mochten nu geen tijd verspillen.

Even bleef de kater in de ingang van de tunnel staan, wachtende op een antwoord van de Windclan warrior. “Blijf in de tunnels wachten,” Het antwoord was koud en kort, maar zorgde voor duidelijkheid. Hij knikte even terug naar de kater om aan te tonen dat hij het begrepen had. Hij zette een stapje opzij om de kater erlangs te laten en stapte vervolgens naar binnen. Nog voor hij zich bij de gewonde poes neer kon zetten, kreeg hij een blik van Thawrage die gevolgd werd door een uitspraak die hem verraste. “Ik weet niet wat er precies gebeurd is en het interesseert me ook niet, maar Wolfstar zou gek zijn als hij je niet terug in de Clan zou laten,” Hij bleef even verbijsterd staan, niet goed wetende hoe hij daar op moest reageren. Het duurde gelukkig niet te lang, want zijn focus verschoof nu naar Burnetbliss. Hij zou hier blijven tot er hulp was. Burnet was gelukkig haar bewustzijn verloren, wat momenteel het beste was. Haar staart zag er niet goed uit, zelf een warrior zonder medische kennis kon dat zien. Nu het stil was en het gevaar geweken was, liet Barksound even zijn blik op de jonge kat vallen die aan de andere kant van Burnetbliss zat. De geur in zijn vacht was een vervaagde Shadowclangeur. Gek dat zo'n jonge kat geen sterke clangeur had. "Wat is je naam?" vroeg hij dan ook uiteindelijk na een korte stilte. Lichamelijk zag hij er niet al te best uit, wat hem onbewust ook wel alarmeerde. Wat was de oorzaak? Het kon van alles geweest zijn. Misschien wel een rogue? De laatste rogue die hij tegen was gekomen, was Sushi en zij had nooit goede intenties gehad. Ze had Everstar in der tijd van een leven ontnomen. Barksound was dan ook op zijn hoeden. Zijn blik ging even naar de ingang van de tunnel.

Het was altijd net wanneer ze dacht wat rust te hebben, alsof de sterren haar constant op de hielen zaten. De luide stem van een clangenoot deed haar opschrikken, diens woorden nog veel meer. Haar groene ogen werden groot van smart. Oh Starclan, niet Burnetbliss, ze kon haar niet ook nog verliezen. Niet zij, niet zij ook. Routnose slikte en dwong zichzelf te kalmeren, waarna ze naar Thawrage knikte en haar den in rende. Paniekerig pakte ze zoveel mogelijk nuttige kruiden die ze kon pakken, maar de honden hadden een naar seizoen uitgekozen, dit plunderde het laatste beetje van hun voorraden. Met haar mond vol met kruiden rende ze harder dan haar ongetrainde lijf kon achter Thawrage aan. Hijgend en met vlekjes dansend voor haar ogen kwam ze aan in het tunnelsysteem, waar ze tot haar grote frustratie moest wachten totdat haar ogen gewend waren. Pas toen, toen herkende ze zijn geur door de dikke walm van bloed heen. Haar ogen werden nog groter en ze liet haar kruiden vallen. "Flutter..?" haar stem was schor en haar ogen zochten naar Burnetbliss. De overweldigende geur van bloed bracht tranen in haar ogen en ze moest haar kop schudden om helder te worden. Twee katten waar ze zoveel om gaf, in deze wanhopige situatie. Barksound was er ook, die hier eigenlijk niet hoorde te zijn. Routnose was echter dankbaar voor zijn aanwezigheid. "B-Barksound, Thawrage, zijn jullie er zeker van dat de honden weg zijn?" anders zouden ze een nog veel groter probleem hebben. De poes inspecteerde beide katten, hoewel Burnetbliss niet bij bewustzijn was, leek ze er beter aan toe te zijn. Tenzij iets inwendig was. Routnose knarste met haar tanden. "Ik heb wat ruimte nodig, dan kan ik ze helpen. Barksound, zou je willen blijven? Z-ze moeten uiteindelijk naar het kamp, ik heb jouw hulp nodig om ze daar te krijgen," haar groene ogen keken hem smekend aan.

Barksound was op zijn hoede, wat altijd belangrijk was in deze bossen. Hij had gevraagd hoe de jongeling zijn naam was en daarop kreeg hij niet veel later een antwoord. 'Flutterpaw, en wie bent u?' Een apprentice, dat kon hij opmaken uit de naam van de jonge kater. Voor hem zag hij er nog heel jong uit, alsof hij nog maar net uit de nursery was gestapt. Nog voor de grote kater een antwoord kon geven op de wederzijdse vraag, luchtte Flutterpaw plots zijn hart, wat hem stil hield.

'Ik was op zoek naar.. naar Routnose. Een van mijn Clangenoten.... Eh... Nee... Een van de Shadowclanners. Is een moordenaar... Ik.. ik wist wie en voordat ik iets kon doen.... Viel het mij aan... Ik moest vluchtten en ik weet nu al dat niemand mij geloofd. Ik hoopte dat R-Routnose mij kon helpen... Ze... Ze.. is goed...en toen kwam die hond.. die... Wat heb ik in Starclan's naam fout gedaan?'

Een moordenaar in Shadowclan? Het was veel informatie in één keer en ergens wist hij ook dat dit belangrijk kon zijn. Reageren op de hele uitspraak was echter niet aan de orde. Nog voor hij iets kon zeggen, zag hij Routnose opdoemen in de ingang van de tunnel. "Flutter..?" Burnetbliss had niet meer bewogen sinds ze buiten bewustzijn was gevallen, wat hij zag als een voordeel. Haar wonde zag er dan ook serieus uit. Even trok hij wat nerveus met zijn oortje. Hulp was aangekomen, moest hij zich nu uit de voeten maken? Iets zei hem van wel, langs de andere kant voelde het ook weer niet goed om nu te vertrekken. "B-Barksound, Thawrage, zijn jullie er zeker van dat de honden weg zijn?" Hij knikte op de vraag die gesteld was en antwoorde rechtuit. "Ik heb de hond met zijn twoleg gezien. Hij zag er niet zo blij uit, maar is wel snel weg gegaan." De kater schuifelde wat opzij om Routnose haar ruimte te gunnen. "Ik heb wat ruimte nodig, dan kan ik ze helpen. Barksound, zou je willen blijven? Z-ze moeten uiteindelijk naar het kamp, ik heb jouw hulp nodig om ze daar te krijgen," Hij liet zijn kopje lichtje zakken, als gebaar dat hij zou blijven. "Laat maar weten wat ik moet doen." mauwde hij en liet zijn blik nu even op Burnetbliss rusten, waarna hij kort opkeek naar Flutterpaw die iets dieper in de tunnel zat.