Two sides of a coin

De zwartwitte eenling had al wat meer geleerd, meer kennis opgedaan over deze Tribe. Zijn interesse was enkel gewekt, zeker na zijn tweede wat betere ontmoeting met Fireteller. Er was een manier om er in te komen, zoveel had hij nu geleerd. Silhouette zag het als een kans, eentje die hij niet door zijn poten liet slippen. Zijn vurige ogen hielden alles nog meer in de gaten nu, alsof hij zocht naar een gat in het geheel. Iets waar hij gemakkelijk door kon gaan en als hij aan de andere kant stond, dan kon het feest echt beginnen. Silhouette was niet dom, hij wist hoe je het spel speelde. Je moest het rust geven, op het juiste moment wachten of het juist langzaam laten gaan. Bovendien, hij had de Bloodclanners gezien en hoewel hij er geen herkende wist hij dat het verstandig was zich nog even in de schaduwen te houden. Waarom ze hier waren had hij geen weet van, echter wist hij wel dat hij het niet ging uitzoeken. Hier was het veilig, voor nu. Silhouette had wat gejaagd en twee muisjes gevangen. Beide had hij al achter de kiezen. Het leven hier was zwaar, maar hij was er al aan gewend. Nee, voor het overleven had hij geen anderen nodig. Enkel om een diepe honger te kunnen stillen. Toen hij die poes de afgrond in geduwt had, toen was die honger even tevreden. Niet dat het genoeg was. Al was het de spijt daarna die zijn maag vulde, het duurde niet lang voordat dat weer verdwenen was. Daarnaast, waarom zou hij spijt hebben van zijn daden. Was het niet wat hij wou? De sterren uitdagen. De magere kater gluurde opzij toen hij een gedaante zag. Een grote gevlekte kater, de geur van Tribe met zich mee dragend. Elke kans die hij had moest hij grijpen. Silhouette draaide zich om. ''Hey daar''zei hij om de andere zijn aandacht te kunnen krijgen. Hij probeerde een vrolijke klank aan te houden in zijn stem, iets rustigs.

-Day

"Praat tegen zijn geest", mompelde Day onder het lopen voor zich uit. "Probeer hem te begrijpen." Wat had hij Lítill nog te zeggen? En wat viel er te begrijpen aan een kat die genoot van andermans angst? Hij wilde er niet over nadenken, maar er was geen ontkomen aan de vragen, niet als hij weer wilde worden wie hij was geweest, en het was beter om er overdag over na te denken. 's Nachts op die bergtop was het te makkelijk om te vergeten dat er meer was dan schaduw, kou en leegte, dat hij zelf nog iets anders kon zijn dan dat. Hier in het bos was het licht, hier waren de kleuren, hier was de wereld waar hij deel van uit wilde maken. Hij snoof de boslucht op - aarde, vochtig hout, geuren van prooi - en hoe vaak hij het ook rook, de geur hield altijd iets van vroeger vast, van de dagen dat het allemaal nieuw voor hem was, de tijd van avontuur. Er kleefden alleen maar mooie herinneringen aan en hij werd bevangen door een zekere weemoed, maar plots bleef hij staan, de lucht nog eens wat beter proevend. Er was iets bijgekomen. De geuren van verschillende prooidieren had hij nooit goed uit elkaar leren houden, hij kon eekhoorn niet van muis onderscheiden, maar er was een geur bijgekomen die niet van een prooidier afkomstig was. Een kat, en niet een van de Tribe. Met Lítill nog al te vers in zijn gedachten bekroop Day een onaangenaam gevoel dat hij probeerde te onderdrukken. Hij wilde niet wantrouwig worden. Toch was het als Chief wel zijn taak om op te letten wie er in de bergen rondwaarden, dus volgde hij de geur tot hij een zwart-witte kater zag. De ander zag hem ook, en leek niet te schrikken. Zijn begroeting was rustig, vriendelijk, en Day glimlachte hem toe. "Gegroet, vreemdeling", miauwde hij, vastbesloten de kater even vriendelijk te bejegenen als iedere eenling die hij vóór het incident had ontmoet. "Ik ben Day of New Light. Wat is jouw naam?"

Voor deze kater was hij niet meer dan een vreemdeling, eentje die hij misschien verwachtte niet vlug meer te zien. Hij was vriendelijk en er hing een kalme sfeer om hem heen. Ergens deed hij Silhouette denken aan iemand die er al lang niet meer is. Het duurde niet lang voordat hij een naam had, een mooi begin al. Kort dacht de zwartwitte kat na, alsof hij niet zeker wist zijn naam te willen geven. ''Ik ga bij Silhouette''stelde hij zichzelf toch maar voor, het was niet de eerste Triber aan wie hij zijn naam vrijgegeven had en hij zou vast niet de laatste zijn. Tenslotte, als Silhouette's plan lukte was het de bedoeling dat straks iedereen in die Tribe zijn naam zou kennen. ''Je lijkt open naar onbekenden, is dat gebruikelijk in de Tribe?''het was een onschuldige vraag, al had hij er al antwoorden op gekregen. Hij was katten tegengekomen die meteen met hem spraken en anderen die zich minder gemakkelijk opstelde. Er was natuurlijk verschil in hoe ze waren, maar hij had meer interesse in het geheel.

Er was een korte pauze voordat de vreemdeling antwoord gaf, een stilte waar iets behoedzaams uit straalde. Die aarzeling verraste Day niet, veel bezoekers in de bergen wisten niet onmiddellijk welke houding aan te nemen, welke informatie te delen en welke voor zich te houden. Ze kwam uit levens vol gevaar waarin voorzichtigheid alle verschil kon maken. Day deed altijd zijn best om uit te stralen dat hij, ondanks zijn imposante gestalte en littekens, geen dreiging vormde, en het deed hem altijd goed als de ander dat leek te begrijpen. Hij glimlachte even toen de ander zijn naam deelde. Silhouette, vreemd passend voor een vreemdeling van wie hij nog niets wist behalve zijn naam, die nog enkel een silhouet voor hem was, de details van zijn karakter en het verhaal van zijn leven nog onzichtbaar. Days houding leek Silhouette ietwat te verbazen, zoals het de meeste nieuwkomers verbaasde. Soms vroeg Day zich af of de Tribe echt zo bijzonder was in hun houding naar vreemdelingen toe, of ze echt de enige groep katten waren die gastvrijheid boven wantrouwen plaatste, tolerantie boven territorialiteit. Was de rest van de wereld dan zo koud, zo vijandig? Het leek plots gevaarlijk, om die kille buitenwereld zo makkelijk toe te laten, maar tegelijkertijd was hij zich ervan bewust dat ze, juist omdat ze wereld zo was, beter moesten zijn dan dat, want als katten bij hen geen warmte of vriendelijkheid konden vinden, waar dan wel? "Gastvrijheid is belangrijk voor ons", antwoordde hij en hij voelde de waarheid van die woorden in zijn hart, sterker dan de angst die zich daar ook had genesteld. "De bergen zijn groot, delen is niet moeilijk. Er is geen reden om meer vijandigheid in de wereld te brengen dan er al is."

Rustig luisterde Silhouette verder naar Day, goed wetend dat de informatie die hij gaf handig kon zijn. Gebruik maken van wat je wist en wat je leerde, dat was waar hij nu op moest bouwen. Tja, met geen andere groepen die op je gebied konden assen en bovendien inderdaad een hoop om op te leven, snapte Silhouette wel dat de Tribe vriendelijk tegen vreemdelingen waren. Het was eerder de vraag of die vreemdelingen dezelfde mindset hadden. ''Vertrouw je iedereen die je tegen komt?''Silhouette fronste, Day aankijkend. Hij moest niet de enige zijn die hier dwaalde met ideeën die niet pastte in Day's blik van gastvrijheid. ''Ach, ik kom van een plek waar het allemaal anders was''voegde hij er aan toe, zijn eigen woorden verwerpend. Hij gaf liever nog niet meteen aan dat hij van de clans kwam. Deze Day of new Light zou de clans moeten hebben gezien toen ze hier waren. Voor zover de clans met de tribe te maken gehad hadden.

Vertrouwde hij iedereen? Dat was nog een moeilijke vraag geworden. Hij wilde graag iedereen vertrouwen, maar kon hij dat? Silhouette gaf met zijn uitweiding al de indruk dat hij niet zomaar iedere kat die hij tegenkwam vertrouwde. Day's glimlach bleef, maar zijn blik werd wat somber. Ja, het verhaal was hem inmiddels welbekend, elders was alles anders, was wantrouwen de standaard. Hij wilde niet dat het hier zo werd. De bergen waren beter dan dat, mooier dan dat. "Er zijn katten geweest die kwaad met zich meebrachten", miauwde hij. "Dus het loont zich misschien om voorzichtig te zijn, maar wantrouwen is geen basis waar een kat op kan bouwen. Een beetje vertrouwen kan het licht naar buiten brengen." Als hij Blossom even wantrouwig had bejegend als zijn vader had gedaan, was ze omgedraaid en nooit meer teruggekomen. Als de Tribe Vlinder en Rascal had buitengesloten, hadden hun kittens het zwaar kunnen krijgen daarbuiten. En soms moest een kat worden weggestuurd, zoals met Talon gebeurd was, maar iedereen moest een eerlijke kans krijgen. Day bestudeerde de zwart-witte kater en vroeg zich af waarom hij deze vragen stelde. Eenvoudige verbazing omdat hij vriendelijkheid niet van vreemden gewend was? Day kon er geen poot op leggen, maar hij had het gevoel dat er iets achter zat. Hij zag echter nog geen reden om zijn houding te veranderen. Silhouette had niets gedaan om zijn wantrouwen te verdienen.

Deze 'Day' was groter dan hij was, droeg littekens door zijn dikke vacht heen en Silhouette ging geen onnodige risico's nemen. Daarnaast, als hij iets fouts deed of zei, grote kans dat wat nu behoorlijk dichtbij leek weer weg zou vallen. Hij luisterde naar wat de andere hem te vertellen had, de eerste woorden klonken beschuldigend in zijn oren. Dat was natuurlijk zijn geweten die af en toe nog tegen hem praten, meestal pas nadat de daad gedaan was. Ditmaal voelde het meer aan als een waarschuwing. Hij moest snappen waar hij aan begon, waarvan hij de eerste zet al gemaakt had. Zijn spel. Het was een geheel wat nog niet helemaal compleet was en enkel hij kende de regels ervan. ''Ik heb genoeg katten vertrouwt en de meesten waren goed, alleen als je eentje tegenkomt die kraaienvoer blijkt te zijn''merkte hij op. Velen van zijn vroegere leven waren goed, hij was het kraaienvoer geweest. Verrot, maar soms had je het niet meteen door. ''Kan je dan nog wat aan de verrotting doen?''vroeg hij zich af, in zijn ogen had hij een pijnlijke blik. Er waren barmhartigen die geloofde dat ze het konden fixen, maar zij lieten het kraaienvoer liggen, net zoals iedereen. Tot er niks meer van over was behalve de dood. En als je het dan niet opruimde, zou het genoeg schade aanrichten.

Day trok even met een oor en in zijn ogen was even dezelfde gepijnigde blik te zien als in die van Silhouette. Hij gaf niet onmiddellijk antwoord, meer van zijn stuk gebracht door de vraag dan hij had verwacht. En onaangenaam gevoel roerde zich in zijn maag. Wie was deze kat, die hier kwam om hem de vragen te stellen die al dagen door zijn hoofd gingen, als het tot leven gebrachte silhouet van zijn twijfels? Zelfs zijn vacht was zwart en wit, donker en licht. Het was geen angst die Day voelde, hij was niet bang voor de vreemdeling, maar de situatie voelde... vreemd. Vreemd, maar belangrijk. Hij ging zitten. "Je stelt grote vragen, Silhouette", miauwde hij, niet beschuldigend, slechts constaterend. "Ik ben zelf nog zoekende naar een antwoord", vervolgde hij en hij dacht een paar tellen na. "Ik denk... ik denk van wel. Ik... hoop van wel. Nee, ik wéét-" Hij zuchtte. "Er is veel buiten onze invloed, maar we kunnen altijd iets doen, we kunnen altijd kiezen wat wij zelf in de wereld brengen. Jij denkt aan hoe een stuk kraaienvoer een hele prooistapel kan doen verrotten, maar wij zijn geen dode prooien, wij kiezen wie we zijn en wat we verspreiden." Dat kon hij. Dat moest hij kunnen.

Deze 'Day' was een wijze man, wie met sterke woorden terugkwam op dat wat Silhouette hem vertelde. Twee kanten aan hun verhalen, ze voegden het samen maar nooit zou het een mooi geheel worden. De Triber geloofde in het goed van de wereld, of in elk geval leek hij zijn best te doen daar in te geloven. De Rogue zocht in alles nog naar het slechte, de zwakke delen die een positieveling gemakkelijk kon missen. Day vertrouwde op de keuzes die men maakte zo te horen, het lot zelf in de poten hebben. De keuzes van een kat konden groot zijn, hoe diegene het verspreiden was het vervolg op die vraag. De meesten hielden het dichtbij, ze brachten het niet verder dan nodig. Silhouette knikte kort toen Day klaar was met zijn tegenspraak. Hij had wat geleerd, nuttige informatie die hem vast nog goed van pas kon komen. ''Onze slechte keuzes, is de schade die ze kunnen aanrichten nog te fixen? Of misschien kunnen we onze zonden laten vergeten door de goede daden, maar ze zijn nog steeds daar.''beantwoorde hij terug. Praten over goed en slecht met deze random kater had vandaag niet op zijn planning gestaan, maar hij ging er ook niet over klagen."Ons verleden is niet onze toekomst zeggen ze''zijn stem klonk rustig, bijna melancholisch. Hij keek in de verte, denkend aan oude tijden. In een ander leven.