It's like a fire a stranglehold

Ze was hier al even nie meer geweest, maar misschien kwam dat juist ook wel omdat ze bang was om mogelijk het water in te vallen als er iets mis ging. Toch werd ze steeds zelfverzekerder in haar passen en daarmee had ze ook iets meer vertrouwen om hier naartoe te gaan. Ze wist aardig in te schatten waar wat nu zat qua grond, maar ze moest nog steeds niet te snel lopen. Als ze nog maar goed genoeg kon zien, dan was alles makkelijker geweest dan dit. Ze kon de geur van het water al in de lucht ruiken en ook het verschil in kleur op de grond was duidelijk waar het water zou beginnen, ook al was ze nog steeds niet van plan om daar te dicht bij in de buurt te komen voor het geval ze het verkeerd inschatte.


[Eerste post is gereserveerd]

Als Thawrage voor één iemand het allerbeste in de wereld wenste, dan was het voor Oakpaw. Buiten hemzelf was Oakpaw de enige om wie hij iets gaf. En dat wilde dus ook zeggen dat hij zichzelf ervan moest verzekeren dat Oakpaw een goede training zou krijgen. Hij wist dat Wolfstar niet zomaar een keuze zou maken, maar het feit was wel dat Oakpaw een mentor had gekregen wiens zicht minder sterk was dan dat van alle andere warriors. Ondergronds was dat niet zo’n probleem en kon het juist haar andere zintuigen verscherpen, maar bovengronds zou het al een stuk moeilijker worden voor de jonge apprentice om een fatsoenlijke training te krijgen. En dus moest Thawrage zich ervan verzekeren dat Harespring het aan zou kunnen. Met een koude blik in zijn ogen volgde hij de geurspoor van zijn Clanmate, waar hij al rook in welke richting ze wilde gaan. Moeiteloos wist hij haar in te halen en zorgvuldig hield hij zijn afstand zodat ze niet het idee zou krijgen dat hij haar ging helpen. Als ze zijn broertje kon opleiden, dan kon ze ook zonder ongelukken naar the Small Lake gaan. “Harespring,” begroette hij haar op een koude toon. Aangezien Thawrage niet van de ongemakkelijke stiltes was en hij ook geen probleem had om met de deur in huis te vallen, vroeg hij meteen: “Wolfstar heeft jouw aangesteld als Oakpaw’s mentor. Ik neem aan dat je het op álle vlakken in je hebt om hem een volleerde warrior te maken?” Zonder schaamte richtte hij zijn gouden blik strak op haar terwijl hij wachtte op antwoord.

Ze had al snel door dat ze niet meer alleen was, alleen de manier hoe ze begroet werd was een die ze niet helemaal verwacht had. Een jongere warrior die dacht te kunnen vragen of ze wel geschikt was als een mentor. Ze voelde al lichte irritatie opborrelen bij die vraag. Ze had er tenslotte alles aan gedaan om warrior te kunnen blijven en dan was er een jonger iemand die haar in twijfel durfde te trekken? "Thawrage," Begroette ze hem dan ook wat stijf. "Wat geeft jou het recht om dat in twijfel te trekken?" Ze was als een moor runner en een tunneler opgeleid, in die zin zou ze juist voordeel hebben als ze eerlijk was.

Ugh. Hoe vaak had hij al wel niet meegemaakt dat oudere katten geïrriteerd op hem waren om de manier waarop hij tegen ze sprak? Het was niet omdat ze ouder waren en zogenaamd meer ervaring hadden dat hij maar gewoon respectvol tegen ze moest zijn. Leeftijd was niet bepaald iets dat indruk kon maken, dat zag je wel aan bepaalde elders die nu helemaal niks meer konden en waar alles voor gedaan moest worden. Als Thawrage ooit in de elder’s den zou belanden en anderen moesten alles voor hem doen, dan zouden ze hem net zo goed van een klif mogen gooien. Dat was geen manier waarop hij wilde leven. “Ik heb verschillende redenen,” sprak hij op een koude toon. “De belangrijkste daarvan dat het hier om mijn broer gaat en dat hij juist één van de apprentices is die de beste training moet krijgen dat er is.” Hij drong zijn blik nadrukkelijk in die van haar en deed nog een stap naar voren. “En het tweede kun je denk ik al wel raden,” sprak hij op een koude toon tegen haar. “Ik wil niet dat jouw beperking de voortgang van mijn apprentice belemmert. Of dat er bepaalde onzekerheden van jou naar hem doorgegeven worden.” Hij trok kort met zijn oortje en keek Harespring koeltjes aan.

Niet veel katten maakten haar snel geïrriteerd, maar deze kater sloeg toch wel alles. Oakpaw mocht misschien zijn broertje zijn, maar dat zou niet betekenen dat hij het recht had om dit te doen. "Natuurlijk geef ik hem wel goede training, ik ben ook gewoon opgeleid tot tunneler." Ook al was dat natuurlijk wel het tweede dat ze geleerd had, maar deze warrior beviel haar gewoon niet qua toon en dat ging ze ook niet zo accepteren.

Ze had al wel een vermoeden gehad dat het om haar beperking ging al deze tijd, maar ze had geen zin dat een jongere kat daarop ging oordelen. Hij had geen idee wat ze allemaal meegemaakt had en dat ze ondertussen haar best had gedaan om zo veel mogelijk te leren om een tunneler te kunnen zijn. Maar misschien was het een oprechte vraag. Het was tenslotte wel waar dat haar andere zintuigen wat scherper geworden waren. "Dat waren ze in het begin niet, maar met de tijd worden ze scherper ja." Ze ging daarover niet liegen. Dit was in het begin niet zo geweest, maar ze begon het recentelijk toch wel steeds meer te merken dat ze dingen beter hoorde dan anderen of dat ze een geur sneller oppikte.

Hij had al wel eens eerder gehoord van een beperking dat ervoor zorgde dat de andere zintuigen scherper werden, al had hij het nog niet meegemaakt. Hij zou het nooit hardop aan haar toegeven, maar ergens vond hij het wel dapper van haar dat ze een warrior probeerde te zijn met alle taken die daarbij hoorden terwijl haar zicht verslechterd was. Hij wist alleen nog steeds niet hoe hij zich over het feit moest voelen dat ze zijn broertje opleidde. “En vechttraining?” vroeg hij onbeschaamd door. “Ben je daar vaardig in om daar lessen in te geven?” Hij keek haar op een nonchalante manier aan. “Als sommige factoren je door je beperking niet lukken, ben ik bereid om Oakpaw daar verder in op te leiden.” Hij weigerde om zijn broertje volledig over te laten aan een mentor als deze incapabel was op sommige vlakken.

Deze kater moest maar blijven doorvragen en het irriteerde haar toch wel. Het was misschien waar dat ze niet meer genoeg kon zien om een moor runner te zijn, maar vechten was ze echt niet verleerd. En zolang ze ongeveer kon zien wat de contouren van de ander waren, dan kwam ze al heel ver met vechten. Alleen als een kat een heel eind weg zou zijn zou ze een probleem hebben. Ook al kwam dat amper echt voor. Gevechten waren vaak dicht bij elkaar. "Ik zie niet in waarom ik me met alles bij jou zou moeten verantwoorden. Maar ik kan nog goed genoeg vechten, mijn klauwen werken nog gewoon." Niet dat ze een echt gevecht had gehad sinds die ene keer. Alleen maar trainingen. Ze wist nog steeds niet hoe ze in een echt gevecht zou reageren, maar daar zou ze wel achterkomen met de tijd.

Hij trok met zijn oortje toen ze haar woorden sprak. “Is dat dan niet duidelijk?” vroeg hij op een koude toon aan haar. “Ik wil het beste voor mijn broertje en het beste is dat hij een mentor heeft die capabel is om hem op alle vlakken op de juiste manieren op te leiden.” De opmerking over haar klauwen deden zijn mondhoeken licht omhoog gaan. Hij was blij dat ze slecht kon zien, want hij zou niet willen dat ze zou denken dat haar opmerkingen en haar pit wel in goede aard bij hem vielen. “Maar als je echt zo zeker bent van je zaak, waarom houden we dan geen spartraining?” stelde hij op een rustige toon voor. De kans was zeer groot dat ze hem zou afwijzen omdat ze nog altijd in de veronderstelling was dat ze zich niet aan hem hoefde te bewijzen, maar het ging hier om de training van zijn broertje. Ze had àlles te bewijzen.

Ze zag niet in hoe het oke was voor de ander om haar te blijven ondervragen. Ze zou het zelf nooit zo erg doen bij haar broertjes of zusjes, maar Thawrage was blijkbaar anders. En nu wilde hij ook nog sparren? Het was niet alsof ze het niet kon, maar het irriteerde haar gewoon dat ze zo in een hoek gedreven leek te worden en ze alles fout deed. Terwijl ze gewoon kon vechten. Ook al had ze er misschien een verloren als young warrior, waardoor ze nu in dit predikament zat, maar daar liep ze simpelweg niet mee te koop. Maar ondertussen wilde ze ergens haar nagels bijna wel in de ander zetten. Ze wist alleen dat dat niet echt toegestaan zou zijn als ze gingen sparren. "Wil je zo graag verliezen?" Vroeg ze dan ook voor ze er echt mee in zou stemmen. Ze zou het de ander niet makkelijk maken.

Er verscheen een koude blik in Thawrage’s ogen toen hij haar woorden hoorde en hij besloot om tot actie over te gaan. Het was misschien niet helemaal het eerlijke ding om te doen, maar welk gevecht verliep nu wel eerlijk? Als ze echt met haar beperking om kon gaan, dan moest ze dat hier en nu aan hem bewijzen. En dus schoot hij zonder enige waarschuwing op haar af en beukte hij zijn lichaam vol tegen die van haar aan. Hij was een robuuste kater met een bouw dat meer van WindClan of van ShadowClan had dan van hun eigen Clan en dus kon hij zich voorstellen dat als ze dit niet aan zag komen en dus geen tijd had om te reageren, dat hij haar wel vrij hard zou raken. En dan zou ze wel eens zien wie van de twee hier zou verliezen.

Een antwoord kreeg ze niet of in ieder geval niet in de vorm van woorden en echt ermee instemmen kon ze dan ook niet. De ander kwam zonder antwoord te geven naar voren en probeerde in haar in te beuken. Ze had het ergens wel verwacht met hoe alles ervoor al liep. Thawrage leek niet iemand te zijn die alleen woorden zou blijven gebruiken. Ze zette zich dan ook schrap, ook al was hij groter, dat wist ze wel. Ze wist dat klauwen gebruiken nu geen ding zou zijn, dus daar kon ze hem ook niet echt mee afschrikken. Dus dook ze naar beneden en kwam ze omhoog op het moment dat hij bij haar was in de hoop hem een kopstoot te kunnen geven.

Hoewel Thawrage vaak woede door zich voelde gieren en heel geïrriteerd was, was hij ook loyaal naar zijn Clan en op zijn eigen manier ook naar zijn Clanmates. Dat wilde dus ook zeggen dat hij wist wat het inhield om een spargevecht met iemand te doen. Zijn klauwen waren netjes in hun hulzen weggestoken toen hij voren rende om haar opzij te beuken. Hij dacht dat hij haar had, maar ze verraste hem door op het laatste moment naar beneden te duiken en kwam ze opeens omhoog. Thawrage wierp zich op het laatste moment op zijn achterpoten en wist zo een deel van haar kopje te ontwijken, wat hij counterde door hard met zijn poot naar beneden te slaan. Ook al had hij zijn klauwen in hun hulzen zitten, een klap vanuit die positie en met zijn formaat kon nog steeds hard aan komen als hij haar tegen haar oor zou raken.