[Orchis] Heart stopped

Ze bleef stil, in de war door wat er om haar heen gebeurde. Ze snapte het niet, kon het niet snappen. Ze was uit haar warme nest gestolen door deze kater en naar een vreemde plek gebracht. En nu stond ze hier, in de greep van deze kater, proberend het te snappen, maar het lukte niet. Ze schreeuwde tegen het water in toen ze met haar neus in de plas gedrukt werd, spartelde alle kanten op. Maar ze kon zich niet losworstelen. Ze huilde om haar mama toen ze weer bovenkwam, om Bearkit en Beetlekit. Ze wilde hier niet zijn. Deze aanpak werkte helemaal niet bij het kleine kind, wie allang niet meer begreep wat hij nou van haar wilde in haar blinde paniek. Bevend en huilend spuugde ze water uit.

Als haar hart nu stil kon staan van schrik en dit klaar kon zijn, dan had Birdkit er met alle liefde voor gekozen. Consequences be damned. Met grote, betraande uilenogen keek ze naar de kater tegenover haar. Nog nooit had iemand zo tegen haar geschreeuwd, nog nooit had iemand zo gedaan. Water liep nog langs haar mond naar beneden terwijl ze terugkeek, al snikkend. Ze snapte nog steeds niet wat hij bedoelde, maar ze had ondertussen kunnen begrijpen wat hij wilde horen. "M-m-mijn n-naam... is.. is.. D-d-dandelion," bracht ze snikkend uit. Het klopte niet, haar naam was Birdkit. Het was een leugen en van haar mama mocht ze nooit liegen. Maar oh Starclan het alternatief was erger.

Ze wilde hier weg, ze wilde naar haar mama en siblings waar ze thuishoorde. In al die verhalen van de elders, daar kwamen mama en papa of de clanleider (ook papa) ineens door de struiken heen om je te redden als je in gevaar was. Of dan veranderde je in een leeuw van de leeuwenclan en liet je iedereen zien hoe een warrior vocht. Geen van beide gebeurde, Birdkit was helemaal alleen. Niemand kwam haar redden, niet haar mama, niet haar papa, niet Starclan zelf. Ze was hier alleen, achtergelaten, met deze enge warrior die haar toesprak met woorden die ze niet begreep, met intenties die ze niet snapte. Maar wat ze wel begreep, was wat hij wilde dat ze ging zeggen. "Mijn naam is Dandelion.." herhaalde ze zachtjes. Het klopte niet, want haar naam was Birdkit... Maar alles was beter dan weer pijn gedaan worden. Misschien.. heel misschien als ze Pigeonfoot op deze manier tevreden kon houden, dat de kater dan niet meer zo woest werd. Dat deed ze ook met haar mama toch..? Oppassen dat ze niet boos werd. Dan kon ze misschien wat langer wachten op die redding die de elders altijd beloofd hadden met hun verhalen..

Haar hartje bonkte in haar keel terwijl ze naar de kater staarde, naar zijn wilde ogen. Koude ogen, lege ogen. Ergens herkende ze er ook dingen in van haar moeder, de afstand, de kilte. En voorzichtig, zachtjes aan, klikte er voor Birdkit iets op haar plek. Niet geheel bewust, maar ergens ging er een overlevingsinstinct in werking. Een instinct die haar automatisch zei dat, als ze een deel van zichzelf wegstopte, ze dit misschien nog kon overleven. Een instinct die haar moeder al in werking had gezet in mindere mate. Het besef dat je, als je jezelf diep, heel diep wegstopte, dat je verminderde dreiging meemaakt.

Bevend bleef ze in de plas water zitten, doorweekt. Toch voelde ze zich niet koud door het water, de kou die ze voelde kwam van diep van binnen. Het rillen kwam door haar angst. Langzaam knikte haar kop op en neer naar de kater om aan te geven dat ze genoeg gedronken had. Ze had genoeg water gezien voor nu en durfde ook niet om meer te vragen. Lopen op eierschalen, dat kende ze al, en voor nu besloot ze er geen te breken. Ze bleef zitten en wachtte af op wat ging komen.

Als Dandelion ervoor zou zorgen dat ze veilig was, dan was ze voor nu Dandelion.