[Orchis] Heart stopped

De tijd gleed langzaam voorbij en Birdkit spendeerde haar tijd met zo weinig mogelijk opvallen en zoveel mogelijk rondkijken. Ondanks dat het haar gestresst maakte al deze katten te zien, draaide haar hoofdje overuren. Zou ze wellicht kunnen ontkomen? Zou ze haar mama kunnen vinden? Birdkit was een erg praktisch kind, maar hier kon ze weinig mee. Ze was moe en uitgeput van de hele tijd zo alert te zijn daarentegen en was ondertussen stilletjes tegen de wand aan het leunen, haar blik naar de grond gericht. Stilletjes volgde ze de nerven in de houten vloerplanken, tot de guard ineens in beweging kwam, opzij ging. Meteen keek Bird omhoog, haar ogen rond toen ze Pigeonfoot herkende. Meteen ging haar hart razen van angst en begon ze weer stilletjes iets te beven.

[Orchis]

Haar hart bonste in haar keel als een razende. Het stond nog vers op haar netvlies wat er met Bearkit gebeurd was, het gekraak van zijn botten, zijn schreeuw die door de nacht echode. Ze kneep haar ogen even onwillig dicht, alsof ze de gedachte uit haar hoofd probeerde te verbannen. Het lukte niet. Hierna volgden haar goudkleurige ogen angstvallig elke beweging die de vreemde, lelijke kater tegenover haar maakte. Hij legde een blaadje neer met een zaadje erop. Ze was wel eens in de medicine cat den geweest, maar kon geen naam linken aan wat voor haar lag. "Wat is dat meneer..?" vroeg ze, haar stem zacht en beverig. Sinds ze hier was gekomen, had ze nog nauwelijks een hap door haar keel gekregen. Het zaadje zag er dus alles behalve aanlokkelijk uit.

Ze voelde zich als een klein muisje die ze wel eens op de prooistapel had gezien. In de schaduw van deze jager tegenover haar, voelde ze zich alleen maar krimpen. Ze probeerde zijn ijsblauwe ogen te ontmoeten, maar vond voornamelijk de vloer met haar blik. Haar ogen schoten weer naar het zaadje. Ze werd er minder bang van.. zei hij. Dat.. was goed toch? Birdkit bleef twijfelen, overwegen, afwachten. Zoals ze altijd deed. Haar kaak trilde iets, wat haar herinnerde aan Bearkit. Het zachte klepperen van haar tanden maakte haar ervan bewust dat haar kaak nog werkte, wat de vreselijke herinneringen weer bovenbracht. Nog een keer keek ze omhoog naar Pidgeonfoot, naar zijn poten en hoe deze Bearkit's kaak gebroken hadden. Bevend boog ze zich naar voren en likte ze het zaadje op, het stilletjes doorslikkend.

Het zaadje bleef hangen in haar keel en ze slikte nog een keer. Ze had ergens verwacht dat het vies zou smaken, maar het smaakte naar niks eigenlijk. Ze krulde haar dunne staartje om haar lichaam heen. Ze bleef Pigeonfoot zijn blik wat ontwijken, al gingen haar ronde goudkleurige ogen zo nu en dan wel omhoog om te zien wat hij aan het doen was. "Ja.." miauwde ze als reactie, nog een keertje slikkend. Het leek alsof iedereen in de schuur ineens deze plek aan het vermijden was. Ondanks dat Birdkit continu met angst naar al die katten keek, voelde ze zich hier alleen maar ongemakkelijker bij.

Ze voelde zich als bevroren op haar plek, maar tegelijkertijd brandden haar poten. Het liefste wilde ze heel erg ver wegrennen van deze kater. Zich verstoppen voor zijn blik, voor zijn poten die kaken konden breken en nagels die bloed konden trekken. Maar ze kon nergens heen. Waar zou ze heen moeten rennen? Er waren hier overal katten die op haar letten. Het liefste wilde ze huilen om haar moeder, maar huilen had ze hier tot nog toe nog niet gedaan. Birdkit was als een standbeeld geweest, zo onopvallend als kon. "Uit een plasje water," miauwde ze stilletjes. Misschien mocht ze dan wel eventjes haar hoekje uit.

Boem.. Boem.. Boem... Als een hamer sloeg haar hart in haar keel. Van dat papaverzaadje merkte ze toch nog wel heel weinig tot nu toe. De kater kraakte en ook dat liet haar huiveren. Het deed haar denken aan hoe Bearkit klonk. Ergens wilde ze hem zo graag zien, maar ze was durfde het niet te vragen. Ze had het aan een aantal guards gevraagd, maar een antwoord kreeg ze niet echt. Zonder woordelijk te reageren, stapte ze onder hem langs zoals hij opgedragen had. Rennen had geen zin, dat wist ze al. En hem boos maken was ook gevaarlijk spel had ze al gemerkt.

Ze stapte met hem mee, behoedzaam in zijn schaduw blijvend. Ondanks dat ze zich alles behalve veilig voelde in deze omgeving, was dit in ieder geval de prettiger optie dan hier alleen lopen met al die priemende blikken. Haar mond werd alleen maar droger van angst terwijl ze verder liepen. De barn uit. Haar ogen schoten alle kanten op, op zoek naar een glimp van Beetlekit of Bearkit. Haar mama was hier ook toch? Misschien zou ze haar nog kunnen spotten.. Maar nee, niks. Het gras voelde zacht onder haar poten terwijl ze meeliep, tot ze bij een plasje water kwam om eindelijk te kunnen drinken. Ze boog zich door haar voorpoten heen en dronk van het water, eindelijk het nare gevoel in haar keel wegspoelend. Hierna bleef ze op haar buik liggen naast de plas, voorzichtig kijkend naar de reflectie in het water.

Het water rimpelde, liet haar reflectie bewegen en vervormen. Ze had zo vaak naar haar eigen reflectie gekeken in de plassen water in het kamp, de vlekjes bekeken, geobserveerd. Maar nu was haar reflectie raar, nu een andere kat uit de poel dronk. Het was als een beeldspraak voor hoe ze zich voelde in deze situatie, alsof alles vreemd was. Haar blik werd wat mistroostig terwijl ze naar zichzelf keek. Een zachte piep kwam uit haar mond toen ze naar voren gedrukt werd, om vervolgens te bevriezen toen haar gezicht beetgepakt werd. Als bevroren keek ze naar voren, starend naar de reflectie. Het was alsof ze in de ogen van een slang keek, wachtend tot deze zou toeslaan. Adrenaline pompte zich rond in haar lichaam terwijl ze bleef staan. Hij sprak over een leven zonder haar moeder, zonder haar siblings en spontaan begon Birdkit weer heviger te beven. Maar ze wilde helemaal niet zonder haar familie leven. Ze wilde ze juist weer zien. Ze was op ze aan het wachten, in de hoop dat... Met een ruk werd haar kop omhoog getrokken, zo ver zodat ze spanning op haar hals voelde. Haar hoofd werkte koortsachtig, maar werd tegelijkertijd steeds duffer. Het leek alsof er vertraging op haar gedachten begon te zitten. "Maar.. ik heet.. ik heet Birdkit.." Met grote ogen keek ze naar haar reflectie, maar het scherpe angstige randje in haar blik begon plaats te maken voor verwarring.

Ze snapte het niet, begreep niet wat haar overkwam of gebeurde. Haar gedachten wilden niet goed meer, ze werd vermoeider. Waar haar gedachten, ondanks haar jonge leeftijd, nog wel vrij scherp wilden rennen in haar hoofd, leken ze nu maar sloom, alsof ze door de diepe modder moesten waden. Het wilde niet, het lukte niet. Ze begreep niet wat er gebeurde. Een nieuwe stoot adrenaline en doodsangst ging door haar lichaam heen toen ze bij haar nek gegrepen werd en bijna het water in geduwd werd. Ze stribbelde automatisch tegen, haar lichaam in hoeken kronkelend om los te komen, maar zijn greep was van ijzer. Ze moest dat woord zeggen, hij zei dat het haar naam was, maar haar naam was Birdkit. Toch deed ze in haar angst maar wat hij zei, zeker toen haar neusje steeds verder onder water gedrukt werd. "D-dandelion," sputterde ze tegen het water in terwijl traantjes langs haar gezicht naar beneden begonnen te lopen.

Ze hing boven het water, haar tranen vielen als kleine druppels in het rimpelige oppervlak, haar reflectie alleen maar meer vervormend. Haar hart gonste opnieuw in haar keel, haar eerdere slaperigheid totaal verdreven. Terwijl ze stil bleef huilen, reageerde ze niet op de kater. Ze hoefde ook niet te reageren, ze hoefde alleen maar te luisteren. Zou hij haar kaak nu ook gaan breken? Zou ze nu ook zoveel pijn krijgen als Bearkit? Zachte hikjes van verdriet ontsnapten uit haar mond terwijl ze wachtte.