The pain and the pleasure all come together

Toen ze zwanger was van haar eigen kittens had ze niet verwacht dat ze ervoor zou kiezen om een aantal andere kittens onder haar zorg te nemen, maar toch had ze het gedaan. Het zou betekenen dat ze langer queen zou blijven, maar sinds de bloodclan overname vond ze het niet zo erg, vooral niet met hoe haar vader aan het reageren was steeds. Toch ging ze nu wel weer een tijdje naar buiten steeds, omdat ze nu de vrijheid weer had zonder Bloodclan. Het gaf haar ook tijd om haar apprentice te trainen. Alleen was vandaag een dag dat ze in het kamp zou blijven en was ze nu dan ook onderweg naar de prooistapel om wat te eten te pakken. Met dat zou ze hopelijk een moment voor haarzelf hebben binnen het kamp.

[Eerste post gereserveerd]

Met een kille uitdrukking richtte Sharkkit zijn blik op de kitten die zachtjes aan het piepen was. Ze had haar oogjes nog maar net open gedaan, maar Sharkkit voelde niks van warmte door zijn lichaam gaan toen ze haar blauwe oogjes op hem richtte. Haar bekje ging weer open in een geluidloze piep en Sharkkit’s klauwen jeukten om haar het zwijgen op te leggen. Hij wist dat het nog drie manen ging duren eer dat hij apprentice ging worden en hij wist nu al dat die drie manen een hel gingen worden. Hij was de geur van melk en de aanwezigheid van andere katten al meer dan beu. Hij was het beu dat hij op zijn vingers werd getikt als hij iets deed dan in hun ogen niet mocht en meer dan eens fantaseerde hij hoe hij de irritante kittens hier hard tegen de grond zou beuken, zo hard dat ze hun bek voor een halve dag zouden houden. Sharkkit kneep zijn groene ogen samen naar de nog altijd piepende kitten en wendde zijn blik geïrriteerd af, waarna hij met een grom besloot om de nursery achter zich te laten. Liever de koude wind in het kamp dan dat gezeur achter hem. Sharkkit liep naar buiten en richtte zijn kille blik op zijn omgeving. Zijn ogen volgden een kattin die naar de prooistapel liep, haar herkennend als Beechresin. Ze was wel vaker in de nursery, maar Sharkkit nam altijd zijn afstand van haar en alle andere queens. Zonder aandacht aan haar te besteden, wandelde hij dieper het kamp binnen en liet hij zijn blik door het kamp glijden. Zouden ze hem in de gaten hebben als hij weg zou lopen?

Ze was nog maar amper gaan liggen met de prooi die ze van de stapel gepakt had toen ze een van de kittens opmerkte die de nursery uit gegaan was. De kitten was niet zo jong meer dat het niet meer kon, maar toch vroeg ze zich wel af waar degene was die over de kitten ging. Meestal waren queens toch wel oplettender dan dit. Toch was hij haar verantwoordelijkheid niet tot hij echt wat zou gaan uitvreten en daarom nam ze dan ook een eerste hap van haar muis terwijl ze een schuin oog op de kitten hield. Voor nu zou ze nog rustig kunnen eten.

Sharkkit draaide zijn kopje kort en zijn kille ogen ontmoetten die van Beechresin. Hij zag dat ze van haar muis aan het eten was, maar het was duidelijk dat ze haar blik op hem gericht had en dat ze hem in de gaten hield. Een sinistere grijns speelde om zijn lippen en hij vroeg zich af in hoe veel problemen hij zou komen als hij nu doodleuk onder haar blik door uit het kamp zou wandelen. Ze zou hem waarschijnlijk tegenhouden en Sharkkit had niet genoeg kracht in zijn poten om haar echt pijn te doen, al schreeuwde alles in hem dat hij dat wel wilde. Voor hem mocht heel deze Clan naar de hel lopen als het aan hem lag, daar had hij allemaal geen problemen mee. Hij had er niet voor gekozen om op deze wereld gezet te worden en hij had er al helemaal niet voor gekozen om met een stel dwazen om te moeten gaan dat hem steeds in de gaten leek te houden. Hij negeerde dan ook Beechresin’s blik en wandelde doodleuk in de richting van de uitgang van het kamp, al veranderde hij vlak voor de ingang van koers zodat hij toch niet naar de tunnel liep. In zijn kopje telde hij de seconden af totdat ze bij hem zou staan en hem een preek zou geven waar hij toch geen reet om zou geven.

De verleiding was groot om de kitten gewoon te negeren en hem door te laten lopen, maar ze wist dat er iets zou kunnen gebeuren met hem buiten het kamp en dan zou ze zich schuldig voelen. Dus nam ze de laatste hap van haar muis en kwam overeind om naar de kitten toe te lopen. Nu was het hopen voor de kitten dat hij geen grote bek zou hebben, want daar had ze het geduld niet voor. "Wat denk je te gaan doen?" Vroeg ze dan ook alleen maar. Ze wist zelf dondersgoed hoe graag kittens het kamp uit wilden, maar sinds bloodclan was ze er niet zo happig meer op. Er kon te veel gebeuren met de jongste leden van de clan.

En inderdaad, het duurde nog geen halve minuut of ze stond bij hem. Een uitdagende blik verscheen in zijn groene ogen terwijl Sharkkit over zijn schouder naar haar keek. Hij wist dat ze de dochter van Acornstar was, maar dat gaf hem niet bepaald het idee om om die reden naar haar te gaan luisteren. Voor hem was ze net zoals elke andere kat in deze verdomde Clan: een dwaas die hem weerhield van zijn doel om zo veel mogelijk macht in zijn poten te krijgen. Hij wilde graag een kijkje nemen uit het kamp, maar hij wist dat hij dat niet kon zolang hij deze verdomde kittenrang had. “Een kijkje nemen rond het kamp,” zei hij op een kille toon tegen haar. “Of mag dat soms niet? Ik ben geen kleine kitten meer.” Zijn uitdagende blik werd niet veel later vergezeld door een sinistere grijns. “Of wil je soms samen met mij een wandeling maken?” Wat hield hij er toch van om anderen te irriteren.

Het was niet heel geloofwaardig dat hij maar een kijkje wilde nemen rond het kamp. Natuurlijk had ze zelf wel eens een kitten mee naar buiten genomen, maar sinds ze zelf kittens had gehad wist ze dat het daar te gevaarlijk was voor de jongsten van de clan. Dan zouden ze straks hetzelfde overkomen als Scarletpaw was of zelfs misschien erger. Ze zag wel iets van haarzelf in de kitten als ze eerlijk was. Dezelfde manier hoe zij ook oudere katten uit ging dagen en niet naar ze ging luisteren, maar dat was om een andere reden waarschijnlijk. Misschien was het ergens ook wel eens leuk om een kitten te hebben die haar niet aansprak omdat haar vader de leider was. "Zolang je dat binnen het kamp doet is het goed." Het was een soort van waarschuwing, maar het was nu afwachten hoe de kitten verder zou gaan reageren.

Zijn uitdaging leek wel een beetje te werken, al zag hij niet de geërgerde of de alerte blik in haar ogen die dat hij vaker had gezien bij andere katten. Hij begon inmiddels een behoorlijke reputatie op te bouwen binnen het kamp en hij wist dat er kittens in de nursery waren die echt bang voor hem waren. Hij wist dat er zelfs apprentices waren die schrik voor hem kregen. Het deed hem wel goed. Als hij zijn ogen sloot en zich goed concentreerde, kon hij zich nog steeds de geschrokken blik van Eaglepaw herinneren toen Sharkkit hem bedreigd had. Dat soort dingen konden zijn dag echt goed maken, maar Beechresin leek blijkbaar beter te weten dan op zijn uitdaging in te gaan en gaf hem enkel een waarschuwing. “Mijn aanbod is nog steeds geldig, hoor,” zei hij op een kille toon tegen haar. “Je mag gerust met me mee wandelen. Naar daar bijvoorbeeld.” Hij knikte nonchalant naar de uitgang van het kamp. Ach, kom op. Als zij erbij was, was het toch niet zo erg? Hij was niet zo bang voor de buitenwereld en bovendien was het beter dan bij die dwazen in de nursery te blijven zitten.

Het leek er inderdaad wel op dat de kitten het kamp uit wilde gaan, maar ze zou het zeker niet aanmoedigen. Ze had het gedaan toen ze nog een apprentice was, maar ondertussen wist ze beter. "Buiten het kamp is gewoon nog te gevaarlijk voor kittens." En het was zelfs met begeleiding nog gevaarlijk. "Dus nee, ik ga niet mee daarheen." Het was een simpele afwijzing, nu was het alleen hopen dat de kitten niet alsnog zou besluiten om het kamp uit te gaan, want dan zou ze hem nog tegen moeten houden ook.

Sharkkit rolde met zijn ogen toen de queen het riedeltje herhaalde waar hij naar zijn gevoel al te veel naar had moeten luisteren: het was te gevaarlijk voor kittens buiten het kamp. Blah, blah, blah. Dat maakte hij zelf wel uit, daar had hij deze dwaas niet voor nodig. “Vertel me eens,” begon hij op een kille toon. “Ben jij ooit jong geweest? Heb jij ooit langer dan nodig was met die dwazen opgepropt in één den gezeten?” Hij knikte naar de nursery. “Je zou voor minder het kamp uit willen gaan. Er zijn daar dwazen die al beginnen te janken wanneer hun moeder voor één moment uit de nursery verdwijnen.” Hij trok een vies gezicht van afschuw. Zwakke emoties moesten verborgen blijven en als ze dat niet konden, dan hadden ze geen reden om deel uit te maken van de Clan. Zwakkelingen hoorden hier niet thuis.

Natuurlijk was ze ooit jong geweest, dacht die kitten nu echt dat ze dat niet geweest was? Maar ze had Bloodhound gehad en dat had toch veel wel goed gemaakt. "Ik had een goede vriend, dat hielp heel erg. Heb jij die niet?" Ze had genoeg dingen met Bloodhound uitgehaald en ook zeker dingen die niet mochten. Maar dat alles was voor Bloodclan geweest, voor ze kittens had gehad. Ook al waren die kittens mogelijk een van de dingen die niet toegestaan waren, maar dat had ook niet voorkomen kunnen worden met de weg die ze in gingen. En nu was Bloodhound geen medicine cat meer, maar leek er nog steeds afstand tussen hun twee te zitten.

Het viel hem op dat ze niet op zijn woorden reageerde. Of toch niet gechoqueerd. Ze wees hem niet terecht op wat hij zei en ze probeerde de kittens ook niet te verdedigen. Wilde dat zeggen dat ze vond dat hij gelijk had? En dat zij het ook vervelend had gevonden als kitten zijnde? Hij trok met zijn oortjes toen ze aangaf dat ze als kitten zijnde een goede vriend had gehad en dat dat heel erg hielp. Vervolgens vroeg ze of hij geen goede vriend had. “Ik zou niet eens weten hoe dat ik vrienden zou moeten maken. En ik zou het ook niet willen,” sprak hij op een kille toon. “Ik heb niemand nodig die verwacht dat ik dingen doe om hem of haar blij te maken. Ik heb niemand nodig die me uiteindelijk toch aan de kant zal schuiven omdat hij of zij iemand beter vindt. Je bent beter af in je eentje.” Hij trok een met zijn oortje. “Het feit dat je in de verleden tijd over die vriend spreekt, geeft eigenlijk al aan dat ik gelijk heb. Of heb ik het mis en zijn jullie wel nog steeds heel goede vrienden?”

De kitten was scherp, toch hield ze hem op deze manier wel binnen het kamp. Ook al had de kitten dat zelf misschien niet door, dat dit precies was wat er aan het gebeuren was. Maar de kitten vertelde geen vriend te hebben. "Misschien, maar zou je in de tussentijd niet iemand willen hebben waar je dingen mee kan uithalen? Iemand die je zal steunen." Iemand waar je misschien verliefd op wordt, maar dat was ergens misschien een fout geweest in eerste instantie. "Na het gedoe met Bloodclan zijn we wat afstandelijker geworden, maar dat komt vast wel weer goed." Het was niet alsof ze niet al vaker meningsverschillen hadden gehad, dat ze elkaar geen pijn hadden gedaan. Want dat hadden ze wel en een stel kittens had daar duidelijk nog niet veel verandering in gebracht , vooral ook door Bloodclan die er niet veel later bij was gekomen.

Sharkkit trok zijn lip op in afgunst toen ze haar woorden sprak, al kon hij niet echt voorkomen dat de raderen in zijn kopje begonnen te draaien. Hij liet het zichzelf voor een paar seconden toe om het zich voor te stellen hoe het was als hij echt iemand had waar hij het goed mee kon vinden. Iemand die tegen een stootje kon en iemand die dezelfde interesses had als hemzelf. “Ik denk niet dat er zo iemand bestaat,” concludeerde hij na een korte pauze. “Ik merk dat de kittens in de nursery me maar eng vinden of mijn spelletjes niet leuk vinden. Ze vinden dat ik met te weinig emotie spreek of ze blijven opvallend uit de buurt.” Hij haalde zijn schouders op. “Ik vind afstandelijkheid niet meteen een slecht ding. Dat betekent dat we alert blijven en dat we ons niet zomaar mee laten slepen door onze emoties. Want als ik ergens een hekel aan heb, dan is het wel aan huilbaby’s.” En die kon je in de nursery genoeg vinden. Dus nee, hij had geen potentiële kandidaat die een vriend van hem zou kunnen worden, of wat de queen dan ook probeerde te suggereren.

Het was ergens best wel zielig om te zien hoe een kitten eigenlijk gewoon niemand leek te hebben waar hij ook maar vrienden mee kon zijn of misschien partners in crime. Want dat was eigenlijk wel wat het was als je samen streken uithaalde. "Dat moet eenzaam zijn." Sprak ze dan ook, want ze kon eerlijk niet anders inzien hoe het was dan dat het eenzaam moest zijn om niemand te hebben. "Afstand is soms nodig inderdaad, maar vaak genoeg is het beter om zoiets niet al te lang te laten duren." Soms had je je ruimte nodig en soms was het juist niet goed voor je.

“Maak je geen zorgen,” sprak Sharkkit op een kille toon. “Als ik iets niet ben, dan is het wel eenzaam. Ik vermaak mezelf genoeg met mijn eigen gedachten en de dingen die ik doe.” En die dingen bestonden voornamelijk uit het pijn doen en intimideren van anderen, maar dat hoefde de queen niet te weten. En als ze hem al een paar keer bezig had gezien, dan zou ze dat ook wel weten, al liet haar houding naar hem toe niet echt blijken dat ze afgunst van hem had. Misschien was ze wel zo iemand die zich daar niks van aantrok totdat het om haar eigen kittens ging. “Kun jij dan zeggen dat je je gelukkig voelt?” vroeg hij op een sarcastische toon aan de queen terwijl hij met zijn oortjes wiebelde. Ze zag er althans niet gelukkig uit, maar dat was zijn mening.

Hij was niet eenzaam? Dat was toch iets dat ze niet echt begreep. Of wist hij gewoon niet wat hij miste, waardoor hij zich niet eenzaam kon voelen? "Je hebt nooit gehad dat je wel eens kittens of apprentices samen zag en dacht dat je dat ook wel wilde?" Want dat was het moment wanneer je je eenzaam kon voelen. Ze kon niet echt bedenken dat iemand dat niet kon voelen. De sarcastische toon van de kitten beviel haar eerlijk niet toen hij de volgende vraag stelde. "Wat denk je?" Ze gaf dan ook niet direct antwoord, ze ging hem die eer niet geven. Vooral niet wanneer hij zoiets vroeg op die toon.