Never let you guard down

Het moment dat hij apprentice zou worden, zou steeds dichterbij komen. Sharkkit was er meer dan klaar voor; hij had het echt helemaal gehad met al die huilebalken in de nursery. Hij wilde actie hebben en hij wilde er op uit trekken. Meerdere malen was het door zijn kopje gegaan om uit het kamp te glippen zodat hij zelf op ontdekkingsreis kon gaan, maar de kans dat hij dan langer kitten moest blijven, was reëel. En dat wilde hij zichzelf niet aandoen. En dus keek hij een tikkeltje nukkig naar de uitgang van het kamp terwijl hij zich afvroeg hoe het zou zijn om zomaar naar buiten te wandelen en andere katten buiten zijn Clan te ontmoeten. Hij had gehoord van een interessante groep die had geprobeerd om zijn Clan over te nemen en eigenlijk was hij wel lichtelijk nieuwsgierig naar wat voor soort katten het waren. Zijn blik gleed weer terug naar de overkant en hij zag dat de leader buiten zijn den lag. Ongegeneerd liet hij zijn blik op Acornstar hangen terwijl hij zich afvroeg hoe lang het zou duren eer dat de kater af zou treden. En hoe reëel de kans was dat hij zelf ooit de macht in zijn poten kon nemen.

Ieder ander zou misschien nerveus zijn geworden als ze hadden gezien dat hun leader hun wenkte, maar Sharkkit niet. Zijn blik bleef onbewogen, zijn lichaam geen tekenen vertonend om te gehoorzamen terwijl hij traag zijn blik van het signaal van zijn staart naar de blik van zijn leader liet glijden. En toen kwam hij overeind. Sharkkit was niet iemand die graag rond gecommandeerd werd, wat de reden was waarom hij zijn tijd nam om naar zijn leader te gaan. Het duurde langer dan zou moeten eer dat hij bij zijn leader was en zijn blik bleef emotieloos terwijl hij de blik van zijn leader ontmoette, al was het niet echt ontmoeten omdat hij al de hele tijd onafgebroken naar zijn leader had gekeken. “Is er iets?” vroeg hij op een kille toon aan zijn leader, de blik in zijn groene ogen onbewogen blijvend terwijl hij zich op zijn kont liet ploffen. Als hij hier dan toch een praatje met zijn leader moest maken, dan kon hij het zich het beste gemakkelijk maken, niet dan?

Sharkkit was in zijn tijd in de nursery die hij tot nu toe al had gespendeerd redelijk goed geworden in het interpreteren van de reacties van anderen. Het viel hem dus ook gelijk op dat zijn leader zich irriteerde en aangezien Sharkkit zijn best had gedaan om er zo lang mogelijk over te doen om bij zijn leader te geraken, vermoedde de kitten dat het iets met hemzelf te maken had. Hij deed geen moeite om de licht sinistere grijns die om zijn lippen kroop te verhullen toen de leader zijn woorden sprak en hij haalde kort zijn schouders op. "Waarom zou dat je moeten hinderen?" vroeg hij kil. "Je bent de leader van de Clan. Is het niet normaal dat er soms naar je gestaard wordt?" Zijn stem klonk nog net niet treiterend, al was de uitdaging wel duidelijk te vinden in de ogen van de kitten. "Mag ik dan de kat wiens positie mij wel aanstaat niet een beetje observeren?" Het zou onschuldig hebben geklonken ware het niet dat hij nog steeds op een kille manier sprak en ongehinderd liet Sharkkit zijn groene blik de gele van zijn leader kruisen.

De reactie van zijn leader had hij wel half en half verwacht, al had hij ergens ook wel verwacht dat Acornstar iets terughoudender zou reageren. Het was niet bepaald een geheim dat de kater op vlak van vertrouwen wantrouwend was en Sharkkit wist dat hij dat met zijn gedrag nog meer aanwakkerde, maar dat wilde niet zeggen dat hij zijn gedrag ging aanpassen. No way. “Ik geloof dat je dat van elke kitten wel kunt zeggen die in de nursery zit,” sprak hij op een kille toon tegen zijn leader. Hoe veel kittens van zijn leeftijd waren er wel niet die riepen dat ze leader wilden worden? En dan waren er waarschijnlijk nog oudere katten ook die aasden op de rang van de leader. Sharkkit zou echter wel een manier bedenken om aan de macht te komen, al was dat nog een pad dat onduidelijk was. Een licht spottend lachje kwam om zijn lippen toen Acornstar zijn woorden sprak. “Als ik naar sommige verhalen van de elders luister, dan is het toch niet zo’n onbereikbare positie om te kunnen bemachtigen,” zei hij licht snerend op de woorden van de leader. Hij mocht zelf opvatten of dat over hem ging of over voormalige leaders van ShadowClan. Of van een andere Clan. Wist Acornstar veel wat hij allemaal hoorde.

Hij had ergens verwacht dat Acornstar hem op een bestraffend toontje toe zou spreken omdat hij zo spottend gesproken had, maar dat was niet het geval. Als Sharkkit zich daar al verrast over voelde, dan liet zijn kille blik dat niet merken. Sharkkit’s blik stond altijd emotieloos, tenzij hij iets had om sinister over te zijn. Hij wist dat hij voor veel katten in zijn Clan geen aangenaam gezelschap was en dat hoefde voor hem ook niet. Liefde maakte je zwak, vriendschap was een leugen. Waarom zou hij zich daar dan voor interesseren? Er waren betere ambities waar hij voor kon gaan. “Ik heb nog genoeg tijd,” sprak hij op een kille toon tegen Acornstar. “Als ik het correct heb en de warrior code moet volgen, dan zal ik eerst nog mijn training als apprentice moeten doen. Ik snap zelf ook wel dat ik er nog niet ben.” Een sinistere grijns verspreidde zich om zijn lippen. “Maar een kat mag dromen, niet dan?”

Sharkkit kneep zijn ogen kort samen toen Acornstar het over de warrior code had. De dwaas brabbelde dezelfde onzin die Sharkkit al zo vaak van de elders had gehoord. Het kon hem allemaal niet zo veel schelen, heel die code niet. Hij wilde gewoon hogerop geraken en dat de katten onder hem zouden weten naar wie ze op moesten kijken en dat was dat. Hij had helemaal niks te maken met een code waar hij zich zogenaamd aan moest houden. Als hij leader zou worden, dan zouden de katten in zijn Clan en buiten zijn Clan voor hem buigen, op welke manier hij dat dan ook voor elkaar ging krijgen. Zijn groene blik gleed weer terug naar Acornstar toen deze zei dat hij realistisch moest blijven. “Geloof me, als ik naar die dwazen kijk die hier de generatie voort moeten zetten en die in de nursery zitten, dan ben ik realistisch genoeg,” gromde hij onder zijn adem door. Hij keek zijn leader toen recht aan. “Hoe veel katten die de code niet meer volgen zouden er nodig zijn om genoeg chaos te creëren binnen een Clan?” vroeg hij op een kille toon. Was een kwart al genoeg? Of de helft?

Sharkkit snoof spottend toen Acornstar zijn opmerking maakte. “Als dwazen zoals Morningkit de toekomst van de Clan zijn, dan stuur mij maar naar RiverClan,” lachte hij. Hij stak het niet bepaald onder stoelen of banken dat hij een hekel had aan sommige katten hier. Sharkkit was niet echt iemand die snel onder de indruk was van een rang of daar respect voor kon opbrengen. Er was tot dusver maar één groep katten die zijn aandacht had getrokken en daar had hij enkel over gehoord in verhaaltjes. Maar… Zijn blik gleed bedachtzaam naar Acornstar en hij negeerde maar even voor het gemak wat de leader tegen hem zei, al moest hij de neiging onderdrukken om met zijn ogen te rollen. “En hoe zit het dan met BloodClan?” vroeg hij op een onschuldige toon. “Ik heb van de elders gehoord dat die nogal voor chaos hebben gezorgd binnen de Clan een aantal manen terug. Was het echt zo erg? En denk je dat ze dat opnieuw zouden kunnen doen?” Hij wilde graag meer weten over die groep en hoewel de elders een goed begin waren, was hij er vrij zeker van dat Acornstar hem ook wel wat informatie kon verlenen.

Sharkkit lette scherp op de reactie van zijn leader toen hij het over BloodClan had. Zijn groene blik nam de leader in zich op en hij meende iets van spanning te zien in de houding van de kater toen hij BloodClan benoemde, maar het volgende moment was dat weg en antwoordde hij op een rustige manier. Sharkkit’s nieuwsgierigheid werd alleen maar meer geprikkeld toen Acornstar zijn woorden sprak en hij maakte een mental note dat hij dan zelf maar opzoek moest gaan naar die groep katten om meer antwoorden te krijgen. “Hoe was het hun eigenlijk in de eerste plaats gelukt?” ging hij verder op een onschuldige toon, al twinkelden zijn ogen wel een beetje. “Zijn wij als Clan niet groter dan zo’n groep katten?” Hij zou denken dat er in een Clan meer katten zouden zitten dan in zo’n groep. Het feit dat de groep de Clan voor een tijdje had weten over te nemen, prikkelde Sharkkit’s interesse nog meer. Welke groep katten was er zo sterk dat hun naam zelfs de leader van zijn Clan prikkelde? Hij wilde ze toch eigenlijk echt eens ontmoeten.

Sharkkit was erg goed in het in de plooi houden van zijn gezicht en ook nu verraadden zijn ogen niks toen Acornstar zijn opmerking maakte, al frustreerde het hem wel dat de leader niet gewoon tot het belangrijke punt kon komen. Hij wilde meer weten over BloodClan, hoe moeilijk kon het zijn? Het kon hem vrij weinig schelen dat BloodClan een emotioneel litteken op de meesten van zijn Clan achtergelaten hadden; hij wilde weten wie de groep was en hoe ze in elkaar staken. Ze klonken nu al interessanter dan alle katten van zijn Clan bij elkaar en dat wilde wel wat zeggen. “Je weet hoe elders zijn,” sprak hij op een kille toon. “Ze worden snel afgeleid door hun eigen aandeel in een verhaal en dan hoor je algauw de essentie niet meer.” Hij wiebelde met zijn oortjes. “Ik vroeg me af of jij me er meer over wilde vertellen. Het lijkt erop dat jij meer interactie met ze hebt gehad en me dus ook meer over hun kunt vertellen. Ik wil graag weten wie mijn vijanden zijn en waar ik dan voor moet oppassen.” Hij zou wel zien of hij BloodClan als een echte vijand zou beschouwen op het moment dat hij ze zou ontmoeten. Dat ze een paar dwazen in zijn Clan wat harder hadden willen maken, klonk naar zijn idee nog zo slecht nog niet.

Het leek erop dat zijn leader toe hapte. Sharkkit probeerde een grijns te onderdrukken terwijl hij naar de woorden van zijn leader luisterde. De groep klonk als muziek in zijn oren. Hij was niet zeker van het gedeelte over het moorden, maar katten angst aanjagen, vond hij zelf ook leuk om te doen. Hij herinnerde zich nog het gezicht van Morningkit toen hij een wond toe had gebracht en dat was een blik om nooit meer te vergeten. Sharkkit richtte zijn aandacht weer op zijn leader toen deze verder sprak. “Is dat niet met elke kat zo?” vroeg hij op een licht sarcastische toon. “In mijn ogen ben je nogal een dwaas als je als kersverse apprentice zijnde een senior warrior zou aanvliegen.” Het getuigde van weinig verstand. Je kon dat soort dingen beter op een subtielere manier aanpakken en karma het werk voor je laten doen. Het laatste wat zijn leader zei, trok echter wel zijn aandacht. “Zijn er tot nu toe veel katten van onze Clan betrapt die praatten met een BloodClanner?” vroeg hij op een onschuldige toon aan zijn leader. Hij had al wel gehoord over katten die verbannen waren, maar hij wist niet precies hoe veel dat dat er waren.