Young, wild, lonely but free.

Stripe liep wat voorzichtig door het stukje bos heen. Ze had gehoord dat deze plek onveilig was en dat er katten zouden leven die iedereen vermoorden sie ze op hun weg tegenkwamen. Maar ze had alle waarschuwingen genegeerd en was er heen gegaan. Ze geloofde niet in katten die soortgenoten zonder reden vermoorden. En zelfs al bestonden ze, wat hadden ze aan een kleine kitten die geen verleden en daarmee ook geen toekomst heeft? Nee, ze had niets en niemand. Ze is opgegroeid tussen zoveel verschillende plekken en mensen, maar niemand had zin in haar. Ze was te druk, kon niets en zorgde alleen maar voor meer lasten dan ze al hadden. Daarom reisde ze, ze was weer weggelopen bij haar vorige 'beschermer'. Een oudere poes die volgens Stripe veel te streng was. Nee die had ze niets gevonden, zeker niet nadat ze ruzie hadden gehad omdat Stripe volgens haar veel te eigenwijs was. Ze was niet eigenwijs, ze was gewoon oprecht voor zichzelf.... en toen was ze weer weg gelopen. Hierheen omdat ze wou bewijzen dat die verhalen niet waar waren. Maar nu ze hier liep in het donkere stukje van het bos kreeg ze wel de kriebels. Haar oren bewogen heen en weer om elk geluid op te vangen en ze sloop zo zacht als ze kon. Ze schrok van de enkele blaadjes die nog vielen... terwijl ze die normaal juist zou willen vangen en doen alsof het een prooi was. Ze sloop verder, bang dat het gene wat ze al die tijd zo dapper had volgehouden toch niet waar was en dat ze straks als voedsel voor kat etende katten zou dienen. Dat wou ze niet, ze wou opgroeien en een vrolijk leven als reizende poes hebben. e stiekem wou ze ook haar verleden ontdekken. Want die was voor haar onbekend. Ze weet niets meer van haar ouders en weet amper hoe ze daar van was gescheiden. Meestal had ze de schuld naar haar vader geschoven omdat ze vond dat Vaders altijd de gene waren die wegliepen voor hun kinderen. Ze sloop verder... opeens zette ze haar vacht op, ze hoorde iets.. ze wist niet van waar en ook niet wat maar het was iets wat haar liet verstijven... Was dit dan toch haar einde?


Ik moet even in m'n karakter komen xD
Alleen Tiger mag reageren...

Regen, storm, een ijzige wind. Tiger had al dagen niets anders gezien
gehoord of gevoeld. Daarom was hij de laatste dagen ook niet vaak buiten
geweest. Hij verlangde er naar om de zon weer op zijn hoofd te voelen,
en een koele bries door zijn vacht. Na dagen heel heel slecht weer begon
de zon de strijd tegen de wolken weer voort te zetten. Tiger werd dan
ook gewekt door een waterig zonnetje dat in zijn den probeerde te komen.
Rustig liep hij door het gras dat zo vroeg nog helemaal nat van de dauw
was. Hij stond aan de rand van het meer, klaar om een frisse duik te
nemen. Net voordat hij het water in wou plenzen trok een kleine beweging
in zijn ooghoek zijn aandacht. Hij zag hoe een jong haasje tevreden op
wat gras aan het knagen was. "Geniet maar nu het nog kan" fluisterde
hij. Twee seconden later kauwde Tiger op de jonge haas. Toen hij de haas
verorberd had besloot hij om nog wat te jagen, hij had tenslotte al dagen niets gegeten. Na een tijdje zonder veel succes besloot hij toch maar weer terug te gaan. Toen hij zich omdraaide trok een klein geluidje zijn aandacht. Het leek op een zucht, iemand die zijn adem inhield. Peinzend liep hij naar de bosjes waar het geluid vandaan kwam. Nieuwsgierig stak hij zijn snuit tussen de bladeren van de struik. Snakkend naar adem stapte hij weer achteruit. "St.. stri..stripe" hakkelde hij, en hij begon heel zacht te snikken.

Heel langzaam liep ze verder. Ze hoopte dat er niets was in de struik. Ze keek er angstig naar en hield het in de gaten. Heel langzaam liep ze er langs, hopend dat ze niet gehoord werd en weg kon komen. Opeens zag ze een oranje snuit eruit komen met 2 gele ogen die haar aankeken. Ze deinsde achteruit, zo snel als ze maar kon. Maar ze lette niet op en struikelde over een erg losse tak en viel met een zachte 'plof' op de grond. Vol angst keek ze naar de struik. Ze wachtte op het moment dat een beest eruit sprong en haar zou doden met een bijt of met een paar klauwen die scherper waren dan ze ooit had gezien. Maar ze was ook wel nieuwsgierig, wat was het voor wezen, wie zou haar vermoorden? opeens hoorde ze iets van de andere kant komen en besefte ze dat de snuit weg was. "St.. stri..stripe" hakkelde het wezen, en ze hoorde gesnik alsof het enge wezen huilde. Opeens besefte ze dat ze telkens had gedacht dat hier alleen maar slechte wezens zouden zijn. Wezens die haar pijn zouden doen of haar zouden vermoorden. Maar wie had gezegd dat hier niet wezens zoals zij waren? Of katten die wel aardig waren? En hoe wist het haar naam? Daar liep ze toch niet mee te koop? zoals sommigen anderen wel doen... Zij niet, zij was liever anoniem. Wie is dat wezen? spookte er door haar hoofd. Heel rustig stond ze op en liep ze naar de struik toe. " W...wie b..bent..j... u?" Vroeg ze, nog steeds een beetje bang maar ook met veel nieuwsgierigheid. Ze wou weten wat het wezen was en waarom het haar naam nou wist. Ze bleef naar de struik kijken, wachtend op een antwoord.

" W...wie b..bent..j... u?" Vroeg de kitten, nog steeds een beetje bang maar ook met veel nieuwsgierigheid. Tiger wist het niet meer. Stripe, die.... Die was toch..... Nee, blijkbaar dus niet. Of was hij aan het dromen. Was hij gek geworden? Kwam het door het slechte weer van de afgelopen tijd? Hij schudde met zijn hoofd. Nee, hij was klaar wakker. Stripe stond voor hem. De Stripe. Zijn.... Opeens dacht hij aan haar. De mooie poes, van die hele tijd geleden. Hij shudden nog eens met zijn hoofd, want denken aan haar deed hij niet graag. Dat maakte hem altijd depressief. Hij besefte dat hij nog steeds niet had geantwoord op de vraag van Stripe. "Ik, ik.... ikke... ikke ben je.....", hij kon het niet. Het was hem allemaal te veel. Hij nam een grote hap luht. Zou hij het zeggen?? Zou hij zeggen wat hij al lang verborg?? "Stripe, lieve lieve Stripe....", begon hij "Ik.. Ikke ben je vader", Hij had het gezegd. Hij stond te trillen op zijn benen. Hij wou weg, nu. Er lag een brok in zijn keel. Tranen kwamen narr boven. Hij rende weg, weg van zijn dochter...

De kater keek... vreemd.. alsof hij bang voor haar was. Of erg geschrokken, maar... ze is een kitten! Wie is daar nou bang voor? Ze keek hem vol verwachting aan, Zou hij nog antwoorden? het duurde wel erg lang en ze begon verveeld met haar klauwtjes in de sneeuw te klauwen. opeens kwam er antwoord uit de oranje kater "Ik, ik.... ikke... ikke ben je....." zei hij. Ben je? Kende hij haar? Ze groef diep in haar herinneringen om een antwoord te vinden. Was het vage familie? had hij haar te vondeling gelegd? Hoe kende hij haar? Ze kende hem niet dat wist ze zeker. Anders had zij hem allang herkend. De tijgerkleurige kater nam een diepe inhaal om meer lucht te krijgen. Wat kon het zijn dat hij het zo erg vond? "Stripe, lieve lieve Stripe...." Zij de kater weer. Weer zij hij haar naam, die van haar! Hoe kende hij die? Wa... Was hij diegene die hem te vondeling had gelegd, die haar had weggegeven? Diegene die zij altijd als laf had beschouwt omdat hij nooit voor haar gezorgd had? Opeens, in 1 klap was het eruit, was het oordeel geslagen. De klap die dat deed kwam van de kater die het volgende zei: "Ik.. Ikke ben je vader", Zomaar, opeens kwam het eruit. Vader?! nee, dat... kan niet... dat MAG niet. Haar vader was laf en stom. Lelijk en een nietsnut. Niet een mooie kater die.... die nu voor haar stond. toen pas besefte ze dat haar 'vader' trilde. Ze besefte daardoor dat ze zelf ook trilde en amper op haar beentjes kon blijven staan. Met grote ogen keek hij naar de kater. " n...nee! dat... kan toch niet? m...mijn vader.... is..... laf.. en stom... n..niet zoals.... jij" Ze bekeek hem goed, hij was echt mooi. Was dit hem echt? Opeens rende de k... haar vader van haar weg. En opeens besefte ze dat dit ook voor hem een grote schok moet zijn. Opeens zijn dochter terug, en nu zou hij haar houden ook. Daar zal zij wel voor zorgen. Meteen sprintte ze hem met haar kleine beentjes achterna. "wacht pap! Ik wil je niet kwijt... alweer!" Schreeuwde ze terwijl ze probeerde hem bij te houden. Ze stopte al snel, dit was geen doen voor haar leeftijd. Ze haalde een paar keer diep adem en voelde tranen in haar ogen prikken.

"Wacht pap! ik wil je niet kwijt... alweer!" Schreeuwde Stripe terwijl ze probeerde Tiger bij te houden. Hij wist dat dat niet lukte, dat was geen doen voor haar leeftijd. Diep in zijn hart wist Tiger dat hij zou willen omdraaien. Dat hij zou willen omdraaien en naar haar toe willen. Dan zou hij zijn dochtertje nooit meer alleen laten, nooit meer laten gaan. Maar het was moeilijk. Zo moeilijk. Alles was gewoon te veel. Veel te veel. Alles was gewoon moeilijk. Alles kostte hem zo veel verdriet. Maar diep in zijn hart wist hij dat hij als hij nu niet zou omkeren daar eeuwig spijt van zou hebben, en dat het hem nog meer verdriet zou kosten. Eeuwig. Hij stopte met rennen. Zou hij nou om keren. Ja. Het moest. Langzaam, met grote passen, liep Tiger terug. Hij hield zich in bedwang. "Niet omdraaien, niet omdraaien", herhaalde hij de hele tijd voor zichzelf. Uiteindelijk zag hij Stripe staan. Nu was het echt moeilijk om hemzelf in bedwang te houden. "Stripe, ik wil jou ook niet meer kwijt raken... Alweer", zei hij vaderlijk. Hij ging heel dicht bij haar staan, zodat zij neus de hare bijna raakte. "Stripe, zou jij met mij mee willen gaan. Mee naar mijn huis. Zou jij bij mij willen blijven. Voor altijd."

Ze hijgde na. Haar ogen nog steeds vol tranen. Maar opeens, was hij er weer... Haar vader... Hij kwam bij haar staan en zei "Stripe, ik wil jou ook niet meer kwijt raken... Alweer" Hij kwam nog dichterbij en hij raakte bijna haar neusje aan. Ze strekte haar kopje uit om de neus van hem echt aan te raken. Gewoon omdat het haar een mooi en aardig gebaar leek. "Stripe, zou jij met mij mee willen gaan. Mee naar mijn huis. Zou jij bij mij willen blijven. Voor altijd." Zei de oranje kater. Ze deed haar kopje weer terug en dacht na, bij hem zou het veilig zijn en hoefde ze niet meer te lopen. Maar... wou ze wel bij hem zijn? Was dat wat ze wilde? " I.. ik wil wel met je mee.... en ik wil wel bij je blijven.. ma..maar ik kan niet beloven of ik voor altijd blijf... " Maar ik wil het proberen met heel mijn hart papa, dacht ze erachteraan. Ze zei het niet maar wist dat het zo was. Ze verlangde ernaar om met haar eigen familie te zijn en gewoon niet meer telkens weg te lopen. Ze wou het.. Ze wou het echt. Ze wou bij hem blijven tot ze groot en sterk genoeg was om voor zichzelf de wereld te verkennen. Maar voorlopig was dit een goede weg... een mooie weg... De weg die van haar was... En niet meer alleen van haar maar ook een beetje van haar vader. " Ja.. Ja ik wil het" Zei ze, nu vastberadender dan eerst. Ze liep weer naar hem toe en gaf hem een speels likje over zijn kop. Ze lachte naar hem. " Ik heb zin om je woonplaats te zien pappa!" zei ze vrolijk. Ze sprong op en rende een rondje. " Kom je nog?!" riep ze ongeduldig...


flut :S

Tiger keek liefdevol in de oogjes van zijn kitten. Van zijn Stripe. " I.. ik wil wel met je mee.... en ik wil wel bij je blijven.. ma..maar ik kan niet beloven of ik voor altijd blijf... " " Ja.. Ja ik wil het" Zei ze, nu vastberadender dan eerst. Ze liep weer naar hem toe en gaf hem een speels likje over zijn kop. Ze lachte naar hem. " Ik heb zin om je woonplaats te zien pappa!" zei ze vrolijk. Ze sprong op en rende een rondje. " Kom je nog?!" riep ze ongeduldig. "Ja, ja. Ik kom al." Riep hij. Met een glimlach om zijn lippen sjokte hij achter de vrolijk vooruitdravende kit aan. Hij was zo gelukkig. Zo gelukkig... "Wacht op mij!"Riep hij toen hij zag dat Stripe wel erg ver voor lag. Hij nam een sprintje en haalde Stripe zo bij. Hij ging iets langzamer rennen zodat ze hem bij kon houden. De wind suisde door zijn vacht. Glimlachend keek hij Stripe aan. Een prettig gevoel stroomde door zijn lichaam. Vrijheid, geluk, liefde. De wereld was zo mooi... "Stripe, mijn territorium is die kant op." zei hij toen Stripen de verkeerde afslag nam. Hij ging lopen en nam de leiding, richting zijn territorium. Eindelijk zag hij daar zijn vertrouwde plekje. Zijn territorium. Het vijvertje met de mooie waterlelies. Het kabbelende beekje dagvaard naartoe liep. Zijn den. Maar zijn blik bleef even rusten op heet mooiste van zijn thuis. De eik. Die mooie oude, massale eik. Voorzichtig daalde hij de rotsen af. Hij was blij toen hij het zachte gras onder zijn poten voelden. "Kijk Stripe, dit is nou mijn territorium" zei hij. Hij liep richting zijn den. "en hier is mijn den. zei hij terwijl hij zijn den in liep. Hij herinnerde de plek achter de steen. "Stripe, ga eens naar buiten, ik heb een verrassing voor je, maar dan moet je wel even naar buiten en dan daar wachten." Hij wachtte tot ze buiten was en begon. Hij had altijd een voorraadje met bloemen enzo in zijn den. Dat kwam even goed uit. Hij pakte een groote hoop mos en sleurde die mee naar de steen. Die verschoof hij en zo kon je weer naar dat ruimtetje dat hij pas had ontdekt. De groote hoop mos leegte hij neer op een stukje grond. Toen pakte hij wat madeliefjes die hij er omheen legde. Toen drukte hij wat paardebloemen boven de ingang aan beide kanten. Boven het hoopje mos drukte hij viooltjes. Stripe, stond daar nu. Hij bekeek zijn werk tevreden. "Oké Stripe, je mag komen. Ogen dicht. riep hij. Toen ze binnen was zei hij:"Ogen open... En, wat vind je er van??

"Ja, ja. Ik kom al." hoorde ze haar net nieuwe vader roepen. Ze draafde rustig door en hoorde aan de pootstappen achter haar dat hij haar volgde. Ze sprintte nog verder. Opeens besefte ze dat ze niet eens wist waar ze heen moest en stopte ze. Ze draaide zich om en zag haar vader nergens. "Wacht op mij!" hoorde ze. Een lachje verscheen op haar gezicht, wat zijn volwassenen toch sloom! Ze wachtte tot hij haar ingehaald had. Ze sprintte weer wat vooruit maar moest nu wel harder rennen omdat haar papa ook sneller was gaan lopen. Ze sloeg al bijna af, het pad volgend. "Stripe, mijn territorium is die kant op." Ze draaide zich snel en soepel om en volgde Tiger weer. Dit keer bleef ze netjes naast hem " Zijn we er al?!" Zuchtte ze. Opeens zag ze een vijvertje met mooie planten erin. En meteen daarna een enorme eik. Even keek ze verbaasd naar de schoonheid van de grote boom. " Wow..." Zuchtte ze zachtjes. "Kijk Stripe, dit is nou mijn territorium" hoorde ze vaag. Ze keek in de richting van het geluid en zag dat Tiger alweer verder was gelopen. Ze draafde naar hem toe. "en hier is mijn den." " Echt? Is dit allemaal van jou? Jou alleen bedoel ik..." Ze kon het niet geloven. Ze had wel eerder grote en mooie woonplekken gezien maar die moesten katten altijd met Tweebenen of anderen delen. Haar vader moest wel heel bijzonder zijn om dit mooie plekje te hebben. Ze liep langzaam de slaapplek in... hoe noemde Tiger die ook alweer... Den... toch? Ze was nog niet eens helemaal binnen toen ze haar vader hoorde "Stripe, ga eens naar buiten, ik heb een verrassing voor je, maar dan moet je wel even naar buiten en dan daar wachten." Teleurgesteld maar opgewonde door de verassing liep ze weer naar buiten. " Ja, pappa" zei ze zacht. Ze ging buiten zitten en ging maar rustig haar pootje wassen. Ze wachtte geduldig af, al wou ze het liefst naar binnen rennen. Het leek eeuwen te duren tot ze eindelijk een stem hoorde "Oké Stripe, je mag komen. Ogen dicht." Meteen rende ze naar binnen. Ze vergat bijna haar ogen dicht te doen. Net op tijd dacht ze eraan en sloot ze ze... Ze kon niet wachtten... "Ogen open... En, wat vind je er van??" YES!! dacht ze, meteen schoten haar ogen open, en 2 seconden later viel haar mondje open... " Het is zo... mooi" Ze zag een super mooi bed... nest iets. Vol met bloemen. Ze hield niet verschikkelijk van bloemen, en het idee om op mos te slapen was even slikken maar ze wou haar vader niet teleurstellen en bleef vrolijk lachen... " Wat eet je eigenlijk? Als je wilt regel ik avondeten voor je" Ze had inmiddels genoeg tactieken geleerd om aan voedsel te komen, en het zou een leuk bedankje zijn.

Maybe een nieuw topic?