[Aegir] ᴋᴇᴇᴘ ʏᴏᴜ ɪɴ ᴛʜᴇ ᴅᴀʀᴋ

he's not a villain, he is just a boy

Ergens voelde hij zulk medelijden met de kittens. Hoe ze weg waren gescheurd bij hun moeder om bij de elite te komen. Maar het zou wel beter worden, hij was er ook geweest. Alleen was het allemaal wat minder heftig en intens geweest voor hem dan voor haar. En dan dacht hij weer aan Ember en hoe dapper zij was geweest, hoe klaar zij er voor was geweest. Zij kon dat ook worden. Ergens voelde hij zich verplicht om de nieuwe kinderen op hun gemak te laten voelen, juist omdat hij iets soortgelijks had meegemaakt. Dus toen hij een muis naar het kind moest brengen, deed hij het dan ook zonder teveel bezwaar. Voorzichtig legde hij het voor haar neer en neusde het naar het kind. Ze moest eten, ze zou vergaan als ze het niet deed. ‘Voor jou,’ miauwde hij dan ook zachtjes, vriendelijk, op die warme toon die hij inmiddels zo makkelijk tevoorschijn wist te toveren. Hij gebruikte die als hij met Cheriey praatte als hij haar moest troosten, of als hij lieve woordjes tegen Lilypool fluisterde. ‘Ik ben Aegir. Hoe heet jij?’

he's not a villain, he is just a boy

Aegir zag dat ze bang was. Hoe kon het ook anders? Weggescheurd bij alles wat ze kende en opeens zo alleen. Bovendien altijd onder toeziend oog van de volgende en weer de volgende vreemdeling. Het kon niet anders dan angstaanjagend zijn. Ze bleef beleefd, en hij snorde even grinnikend bij het woord meneer. ‘Oh nee, spaar woorden als meneer oude katten,’ miauwde hij, proberend een grapje te maken. Nee, hij was geen meneer, hij was gewoon, Aegir. Toch durfde ze zich voor te stellen, een stemmetje nauwelijks harder dan een fluistering. Maar toch duidelijk genoeg, Birdkit. ‘Heb je niet honger, Birdkit?’ vroeg hij toen aan haar, die de muis tussen hen liet liggen als een stuk vuilnis. Aegir ging zitten en legde zijn pluizige staart over zijn eigen voorpoten, terwijl hij een zachte blik op Birdkit bleef houden. Hij voelde echt voor haar, oprecht. En zijn gevoelens verplaatsen naar iets anders, om zijn eigen ingewikkelde gevoelens te negeren, was een welkome afleiding.

he's not a villain, he is just a boy

Aegir keek toch met een lichte vertedering toen de kitten begon sorry begon te miauwden, proberend zijn naam uit te spreken. Oh joh, was dat zo lastig? Hij lachte even ongemakkelijk, maar het was goed genoeg. Toch brak zijn hart een beetje toen ze vroeg of hij wist waar haar familie was. Moest hij nou tegen haar liegen? Starclan, dat zou hij niet over zijn hart kunnen verkrijgen. En dus knikte hij. ‘Ja, ik weet waar ze zijn. Ze zijn niet ver weg,’ miauwde hij zachtjes. Maar hij zou onmogelijk kunnen uitleggen waarom hij niet bij hen mocht zijn, want om eerlijk te zijn wist hij dat antwoord ook niet. Hij begreep niet waarom ze allemaal zo afgezonderd van elkaar moesten zijn, het was niet eerlijk. Vooral de kittens niet. Ze hadden elkaar nodig.

he's not a villain, he is just a boy

Zijn antwoord was kennelijk niet goed genoeg. Dichtbij was niet geruststellend genoeg. Maar als hij het zou beschrijven, zou ze dan weten waar ze waren? Een hol hier een stukje vandaan, links bij de eerste boom en na twee naar rechts? Ze kon hier toch niet uit, ze wist niets van hier. Ze moest juist nog gelukkig zijn met kinderlijke onwetendheid. Maar dat stalen ze ook al van ze, hun jeugd. Aegir vernauwde zijn ogen, niet wetende wat hij precies moest antwoorden. Niets wat hij kon zeggen zou haar situatie verbeteren.. behalve één ding. ‘Ik vertel waar ze zijn, als jij je muis opeet.’ Toen ze vroeg naar haar broertje, moest hij zijn best doen om niet met een verafschuwdende blik te kijken. Wat Orchis de jongen had aangedaan was onvergeeflijk. Een kitten, een weerloze kitten? Dat was het laagste van het laagste, en de enige vijand die Orchis kon verslaan met dat slappe lijf van hem. En toch had niemand hem tegengehouden. Maar Aegir forceerde een glimlach op zijn gezicht. ‘Hij is oké, maak je maar geen zorgen.’

he's not a villain, he is just a boy

Nog steeds gepruttel. Nog steeds die tegenspraak. Bij Starclan, hij had medelijden met haar. Zo was hij nooit behandeld als kitten. Hij had Skadi gehad, en Lethal, en gewoon een gezin die hem kon helpen. Waar werd Birdkit in godsnaam beter van eenzame opsluiting. Ze was een kitten. Ze moest spelen, niet zich zo ziek voelen dat ze niet meer kon eten. ‘Ik weet het, maar ik denk echt dat je het moet proberen,’ miauwde hij dan ook zachtjes. Hij knikte bemoedigend. En toen ze opnieuw vroeg of Bearkit oké was, knikte hij weer, maar voordat hij iets kon zeggen werd hij onderbroken. Zijn oren schoten naar achteren en zijn blik flitste naar de leider. Een kleine rimpel die boven zijn neus vormde, was zijn enige teken van ongenoegen. De spanning in zijn kaak bouwde op toen hij doorging met spreken. No way. Hij was gek, gestoord. Dat was wat hij was. Niet dat Aegir dat nog niet wist, maar Orchis gedroeg zich nu echt als de zieke persoon die hij was. Geen wonder dat Skadi aan zijn hielen likte, het was precies haar soort. Zijn blik ging snel weer naar Birdkit, en weer terug. Nu-uh. Nee. Want hij zou het doen. Dit was geen spelletje. ‘Onze dokter is zelfs zo goed, dat Orchis hem zou vertrouwen met zijn leven, toch?’ miauwde hij toen terug. Hij zei nog geen ja of nee, verroerde geen spier. Zijn blik ging weer naar de gevlekte kitten, en weer naar de rat onder hun.