The pain and the pleasure all come together

Ze was lichtelijk nerveus, want dit was de eerste keer dat ze zelf helemaal alleen richting Fourtrees was gegaan. Ze wist dat de kans dat ze ooit naar een gathering zou gaan waarschijnlijk niet groot was als het aan haar grootvader lag, maar dat nam niet weg dat ze niet kon zien hoe deze plek eruit zag. Vooral ook de steen waarop haar grootvader zou staan als er een gathering zou zijn. De steen was in ieder geval nog echt groot en haar ogen staarden er voor een moment naar. Erop klimmen zou hem niet worden, maar toch wilde ze het stiekem proberen. Ze had ook nog nooit een kat van een andere clan gezien naast de twee die nu in hun kamp waren, want ze lieten haar niet graag meegaan met patrouilles. Alleen was ze wel nieuwsgierig naar wat er zo anders was tussen Shadowclan en de rest.


[Eerste post gereserveerd]

Er waren momenten dat Icepaw voor de volle honderd procent voor haar training wilde gaan en er waren momenten dat Icepaw even alleen wilde zijn. Dat tweede brak al snel aan toen dat ze hoorde dat Clawtongue ziek was geworden en dat hij waarschijnlijk niet meer beter zou worden. Een stevige brok was in haar keel verschenen en Icepaw had het kamp meteen verlaten. Ze hoopte dat Irishunter niet naar haar op zoek was om haar training te starten, want ze had er nu geen behoefte aan. Ze vergat ook heel even de belofte die ze naar haar drie broers had gemaakt en het feit dat ze zich zo graag aan hun wilde levelen dat het bijna een obsessie leek te worden. Icepaw had nood aan alleen te zijn en dat ging niet als ze in haar territorium bleef. En dus trok ze naar Fourtrees, de plek die Clawtongue tijdens hun eerste training aan haar had laten zien. Tegen de tijd dat de vier bomen in haar blikveld kwamen, waren haar emoties al zo hoog opgelopen dat er een waas was getrokken voor haar ogen. Ze knipperde de tranen echter weg toen ze de scherpe geur van ShadowClan rook en haar gedachten gingen kort naar Eaglepaw, de domme apprentice die ze bij de grens had ontmoet. Ze keek op en zag dat deze kat best wel op Eaglepaw leek, al was haar vachtpatroon ietsje anders en was ze een she-cat in plaats van een tom. “Als Eaglepaw een broer van je is, houd ik mijn hart al vast voor het niveau van je IQ,” bitste ze naar de she-cat. Ze had nood aan alleen te zijn en dat de ShadowClanner hier was, deed haar humeur niet veel goeds.

Ze had door dat er een kat van een andere clan naar fourtrees kwam gelopen en dat ze iets zou doen nu, alleen wat was iets dat haar nog niet duidelijk was. Het kwam gewoon nog niet tot haar door, ook niet toen de ander begon te spreken en ze alleen haar kopje maar schuin kon houden daardoor. Het was niet dat ze niet slim was, want dat was ze wel, alleen kwam het allemaal niet zo snel tot haar door helaas. Ook het humeur van de andere apprentice ving ze dan ook niet goed op en dat het misschien een teken was om uit haar buurt te blijven. In plaats daarvan staarde ze de apprentice aan en wachtte ze af wat ze zou moeten doen.

En het leek erop dat ze inderdaad haar hart moest vasthouden voor het IQ van deze kat. Niet alleen gaf ze geen reactie, maar ze keek ook nog eens heel dom in de richting van Icepaw. Alsof ze niet goed had verstaan wat de witte kattin zojuist had gezegd. Het irriteerde Icepaw alleen nog meer en geërgerd rolde ze met haar ogen terwijl ze overwoog om de kattin gewoon de rug toe te keren en verder te gaan met waar ze mee bezig was. Maar de woorden van Eaglepaw kwamen weer bij haar terug en haar irritatie voor deze Clan kwam weer opzetten. “Ben je soms doof?” vroeg ze bits aan de ShadowClanner. “Of zit ShadowClan écht vol met incapabele katten die hun gebrek aan skills moeten compenseren door net te doen alsof ze overal erg goed in zijn?” Het kon haar weinig schelen dat ze zich op de heilige gronden van StarClan bevond en dat een gevecht zoeken waarschijnlijk niet zo’n goed idee was hier; ze wilde dat die stomme kat ophield met zo naar haar te staren!

De andere apprentice ging door met dingen zeggen, maar waar haar aandacht naartoe ging was hetgeen dat eerder gezegd was. "Eaglepaw?" Haar broer? Nee, dat was hij niet. Toch merkte ze nu wel dat er iets van irritatie bij de andere apprentice zat, maar waarom had ze geen idee van. "Hij is niet mijn broer." De verdere opmerking van Icepaw snapte ze echter niet helemaal en was dan ook langs haar heen gegaan. Toch keek ze de ander nu eerder wat verward aan, want waarom dacht ze dat Eaglepaw haar broer was terwijl hij dat duidelijk niet was?

Hèhè, het staren hield eindelijk op. In plaats daarvan kwam er een vraag. Icepaw onderdrukte een geïrriteerde zucht en gaf gewoon een knikje. De poes gaf aan dat Eaglepaw niet haar broer was en Icepaw trok kort met haar oortje. Ze nam aan dat het toeval was dat hun vachten op elkaar leken. Dat nam nog niet weg dat het irritant was dat de poes zo naar haar zat te staren en dat Icepaw daar wel een verklaring voor wilde hebben. Ze negeerde voor het gemak maar even het feit dat ze een verkeerde vraag had gesteld. “Waarom zat je zo naar me te staren?” vroeg ze op een bitse toon aan de ShadowClanner tegenover haar. Ze bleef op een afstandje zitten en keek de ander op een afstandelijke manier aan terwijl ze wachtte op een antwoord.

De andere apprentice vroeg nog iets, maar dat registreerde ze nog niet. In plaats daarvan begon ze te fronsen over de eerdere woorden die gezegd waren. Ze was niet doof? "Ik ben niet doof?" Het was een rare vraag als het aan haar lag. Waarom vroeg die apprentice dat eigenlijk? "Waarom?" Ze kon toch gewoon antwoorden, dus waar sloeg dit op? Ze begreep er niet veel van. Ze was er ook vrij zeker van dat ze niet per se deed of ze ergens goed in was. Hierdoor bleef ze dan ook wat fronsen en verward kijken.

De poes antwoordde vrij laat op haar vraag of ze soms doof was en Icepaw moest haar kaken op elkaar klemmen tegen de opkomende irritatie. Hoe verwachtte StarClan dat ze allen in harmonie konden leven als het woud gevuld was met idioten zoals zij? Ze keek weg en had niet eens meer de behoefte om de ander te voorzien van een antwoord, maar draaide haar kopje weer terug toen de apprentice haar vraag stelde. Nu was het de beurt aan Icepaw om verward te zijn. “Waarom wat?” Ze schudde haar kopje. “Nee, ik was eerst. Waarom zat je daarnet zo naar me te staren?” herhaalde ze haar vraag, de woorden opzettelijk traag sprekend alsof ze het tegen een kleine kitten had die het niet goed begreep.

Waarom had ze zo naar de ander zitten staren? Dat viel wel mee toch? Ze had niet echt het gevoel gehad dat ze lang had zitten staren en dit verwarde haar dan ook alleen maar meer. Een lichte frons verscheen op haar gelaat en ze bekeek de poes voor haar kort van top tot teen. Waarom? "Geen idee," Sprak ze uiteindelijk maar, want ze kon zich echt niet bedenken dat ze aan het staren was geweest, laat staan dat ze op het antwoord ervoor zou kunnen komen nu.

De apprentice bekeek haar weer van kop tot teen en het duurde opnieuw wat langer eer dat het antwoord kwam. Icepaw bewoog kort met haar oortjes en haar staart zwiepte geërgerd toen ze het antwoord hoorde. “Ben je zo dom of doe je net alsof?” bitste ze naar de she-cat. “Je staat me eerst als een idioot aan te kijken en als ik je ernaar vraag, weet je niet waarom. Dat is toch geen antwoord?” Ugh, waarom verspilde ze haar tijd eigenlijk aan deze nietsnut? Had Eaglepaw al niet genoeg bewezen dat zijn Clan vol met domme katten zat?

Waarom begreep deze poes niet wat ze bedoelde? Ze wilde gewoon weten waarom de ander dacht dat ze doof was. Dat was toch niet raar, vooral wanneer ze gewoon antwoordde. "Waarom denk je dat ik doof ben?" Dat zou duidelijk moeten zijn toch deze keer? Want ze wist niet goed meer of het nu nog over het staren zou moeten gaan of het feit dat de ander dacht dat ze doof was. Haar gezicht begon dan ook een beetje vragend, maar ook verward te staan. Ze begreep niet goed meer wat dit allemaal met elkaar te doen had.

Icepaw voelde zich al even verward over heel dit gesprek als dat de gezichtsexpressie van de poes tegenover haar was. Ze waren al voorbij dit punt in hun conversatie wat Icepaw betrof, maar toch bracht de poes het steeds weer terug. Alsof ze echt moeite had met de woorden die Icepaw sprak. Alsof ze echt moeite had met het te verwerken. Zou ze ook straks pas “auw” roepen als Icepaw nu naar haar uit zou gaan halen? De drang om het te testen was vrij groot, maar ze stonden nog steeds op heilige gronden en Icepaw wist wel beter dan StarClan boos te maken. “Omdat je daarnet stom voor je uit zat te kijken toen ik een vraag stelde,” antwoordde ze bits. “Het was figuurlijk gesproken. Je hoeft er dus niet echt een antwoord op te geven.” Ze bewoog met haar oortjes. Wat was er mis met deze apprentice?

Nee, ze was niet dom, maar zij kon er toch ook niet veel doen aan dit alles? Ze deed haar best. Ze wist ook niet waarom de ander dacht dat ze haar aan zat te staren, want voor haar gevoel deed ze dat juist niet. "Ik ben niet dom," Bevestigde ze dan ook nogmaals naar de ander toe. Nee, dat liet ze haar niet zeggen. Ze begreep het alleen niet altijd even goed. "En ik zat je niet echt aan te staren toch?" En zeker niet op een idiote manier en dat zou ze dan ook duidelijk proberen te maken aan deze thunderclan apprentice.

“Zo gedraag je je anders wel,” mompelde Icepaw onder haar adem door toen de ShadowClan apprentice zei dat ze niet dom was. Ze stelde haar vraag vervolgens en Icepaw rolde met haar ogen. “Je zat me daarnet een hele tijd aan te kijken en daarna antwoordde je pas heel laat op iets wat ik eerder had gezegd,” zei ze op een trage toon, alsof ze het tegen een kitten aan het uitleggen was. De apprentice voor haar leek niet eens echt boos te zijn. Ze leek gewoon heel erg verward en Icepaw trok met haar oortje. “Is er soms iets mis met je?” vroeg ze uiteindelijk vlakaf. Er moest toch een reden zijn waarom de apprentice zich zo… anders gedroeg vergeleken haar Clanmates die Icepaw al eerder ontmoet had?

Ze begreep het allemaal eerlijk niet zo goed wat er aan de hand was, want ze vond haarzelf helemaal niet dom. Het ging allemaal wat trager ja, ook al besefte ze dat zelf pas als de andere kat vond dat ze raar deed. Daarom had ze ook wel wat standaard dingen al geleerd om te doen, maar die werkten allemaal niet in dit gesprek. Had ze de ander echt zo aan zitten staren? Maar ze hoefde er geen antwoord op te geven? Wat betekende dat. "Geen antwoord? Waarom niet?" Had ze hierin iets gemist? Iets dat ze zou moeten begrijpen, maar niet deed?

Icepaw’s blik werd blank toen de apprentice haar woorden sprak. Het was wéér een antwoord op iets wat ze al even geleden gezegd had. Icepaw begon werkelijk waar te geloven dat deze apprentice een beperking had en ze trok kort met haar oortje. Hoe was het mogelijk voor zo iemand om warrior te worden? “Oké,” zuchtte Icepaw zachtjes. “We proberen dit nog één keer.” Ze sprak expres langzaam zodat de apprentice het zou volgen. “Is er iets mis met je?” Als er nu geen geldig antwoord zou volgen, dan mocht de apprentice er in stikken wat haar betrof. Ze zat immers toch in ShadowClan en dus had zij er geen last van. En eerlijk? In een gevecht zou het alleen maar voordelig uitkomen, hoe bruut dat dan ook van haar was. Als warrior zijnde of als warrior in training zijnde moest je weten dat in een gevecht elke seconde kon tellen en als deze apprentice daar niet op kon anticiperen, dan was dat haar probleem.