Faith

De gevlekte kater had zich weer een weg gebaand naar Fourtrees, een plek die al zijn dromen en nachtmerries achtervolgde. Hij probeerde ze voor zich te zien. Zijn kinderen. Zijn kinderen die hij beiden nog maar eenmaal aan de grenzen had ontmoet. Hij wist hun uiterlijk, hij wist het verhaal wat ze tot hem moesten krijgen. Maar toch had hij het gevoel dat dit alles zo oneerlijk was verlopen. Het was ook allemaal Seamist haar schuld. Als zij nu gewoon… Goed. Het had geen nut oude wonden open te halen, hoe vers ze voor hem ook bleven. Eenmaal bij de nu… drie… bomen, bleef hij staan. Zijn blik naar de verbrandde stam gericht. Het was een zicht wat nooit voor hem te wennen zou zijn. De nog heldere pijn van schouder van de bliksem des te erg. Hij schudde zijn kop in een zeker gevoel van rouw, waarna hij door wilde lopen en terug wilde gaan naar zijn ronde.. echter viel zijn blik toen op precies dé kater die hij nodig had. Hoewel geen spreker, kon hij deze kans niet laten liggen. Iets voorzichtig naderde hij de Shadowclan leader, om hierna zijn hoofd kort te buigen als een teken van respect naar de oudere kater. Hoewel hun clans tegen oorlog aanzaten, was dit geen oorlog voor de individu. Hij was hier deel van, maar ook losstaand. Arcticwolf rekende erop dat deze man in al zijn manen een zeker gevoel voor redelijkheid had ontwikkeld. Ietwat ongemakkelijk, expres zijn nervositeit tonend, keek hij hierna op. “Acornstar,” Starclan had hun hier samengebracht. Dit wat hij deed was juist. “Toeval staat aan mijn kant nu deze ons samen heeft gebracht” Zijn toon zoals altijd zacht, maar beleefd. “Ik had namelijk iets wat ik ben u wilde bespreken, al begrijp ik als iemand van mijn clan de laatste is die u nu wilt zien” hiermee liet hij de keuze ook aan de ander op, waarna hij zelf ging zitten als tegen van vrede.

Arcticwolf was gelovig zoals menig kat dit was. Hij geloofde met vol hart in Starclan, maar hij begreep ook dat hun macht en ingeving maar zo ver kon rijken. Anders zouden moeders en vaders nooit een kittens hoeven te verliezen. Anders was oorlog en woede een ding van het verleden. En toch, toch wilde hij al bijna in een goddelijke interventie geloven dat net op het moment dat hij een bepaalde kat nodig had, deze tot hem werd gepresenteerd. Hij kon enkel bidden en hopen dat ze hem ook meewerkend hadden aangeleverd. Maar dit was misschien een schrale hoop. De gevlekte kater neegde zijn kop in respect tegenover de ander, en ging zelf zitten. Zo met zijn lichaam sprekende dat hij de ander respecteerde en niet tot confrontatie uit was. Iets wat ook zeker de waarheid was. De leader van Shadowclan sprak met een assumptie, en hierin pikte hij op dat zijn leader niet langer met diens waardige titel werd aangesproken. Echter bleef zijn uitstraling voor nu even privé, in ieder geval op dit vlak. Het was niet in zijn plaats nog positie om hier commentaar op te geven. Het woord van zijn eigen clanleader was wet, maar het woord van een clanleader op zichzelf was iets waar hij onmogelijk in argument over kon gaan. In ieder geval, wanneer dit niet met andere zaken in conflict kwam. “Nee Acornstar, ik benader u niet namens mijn leader, maar juist vanuit een probleem wat ikzelf ervaar” Zijn houding brak wat, toonde hoe het werkelijk zat. Een bepaalde ongemakkelijke onzekerheid, een die toonde dat hij dit lastig vond en hier doorheen moest breken om zijn woord te houden. “Ik ben recent erachter gekomen dat twee van mijn kittens zich in uw clan huizen. En als het mogelijk is zou ik u hier graag over willen spreken…” Ik weet niet wat ik moet doen. Onuitgesproken maar voelbaar. En het was oprecht ook. Wat kon hij anders doen dan smeken? Dan vragen? Dan spreken? Hij zou niet de clanregels breken. Hij zou ze niet simpelweg kunnen meenemen.