Teeth dripping lead

she is kind of a legend
total infamy

Een laatste training. Ergens was het zo kleinerend. Ze wist alles wel, ze was een uitstekende cave-guard. Haar ambities waren altijd groots geweest. Het waren Days saaie trainingen die haar altijd tegen hadden gehouden. Maar ze was sterk en koppig. Ze was een vechter, nergens bang voor. Dat bleek maar weer. Dus om nu nog "tips mee" te krijgen was een belediging. Maar ze had weinig keus. Ze was opeens een gevangene, dus haar dagen werden voor haar gepland, terwijl Day ergens ver, hoog op een berg zat te "rouwen". Die kater was feest aan het vieren, kom op, ze moesten niet zo tegen haar liegen. Naast haar liep Sanguine, een kater die ze eigenlijk niet echt kende en haar ook eigenlijk niet zo veel boeide. Ze zwiepte haar staart wat heen en weer. Eigenlijk was het nu wel zo ver dat ze eigenlijk gewoon weg wilde gaan. Ze had geen zin meer in de hele tribe. Ze waren corrupt en ze wilde van ze weg.

+ Sanguine

Hij was gevraagd of hij de jonge to-be wat laatste tips wilde geven voordat ze weggestuurd zou worden door Fireteller. Hij moest toegeven dat hij het niet verwacht had van de jonge healer dat hij zo'n straf zou uit delen. Sanguine moest hem toegeven dat hij hem verrast had. Maar dat betekende niet dat hij zijn taken uit de weg zou gaan. De gesprekken die hij had gehad met andere katten hadden zijn geloof niet laten wankelen, maar het had hem wel doen twijfelen of hij haar niet gewoon zou volgen. De kater schudde eventjes zijn kop terwijl hij naast de gevlekte to-be ging lopen. Eenmaal bij de punt van de Vulture's Drop ging hij zitten en draaide zijn kop om naar de kattin. "Shoot," miauwde hij op een kalme toon. Ja, hij wist dat hij degene was die de training moest geven, maar hij was nieuwsgierig naar enige vragen of gewoon een volledige rant. Geen idee, het boeide 'm ook niet zo.

she is kind of a legend
total infamy

Wren keek even over het dal uit nu ze eindelijk zo hoog waren. Even deed het pijn in haar hart dat ze alles achter zou moeten laten. De bergen hadden altijd aan haar voeten geleden, en het zou van haar moeten zijn. Ze zuchtte en keer terwijl ze toch wist dat ze dit zou missen, ondanks alles. Ondanks hoe vervuild ze waren. Toen opeens haar begeleider wat tegen haar zei. Wrens ogen vulden zich direct weer met vijandig vuur en ze trok haar lip kort op. Wat was dat voor een bevel? Dacht hij nou echt dat ze hem wat zou gaan vertellen. Hij mocht een eind oprotten. ‘Nee,’ antwoordde ze dan ook bruusk. ‘Doe het zelf.’ De gevlekte poes keerde haar kop weer af en ze liep wat dichter naar de rand van de klif. Het gaf haar altijd het gevoel dat ze eraf zou kunnen springen en magisch vleugels zou groeien. Maar dat waren dromen van kinderen, en ze was geen kind meer.