Every map was never made for me

Ze was de tunnels een keer zat geweest, want nu in leafbare was het er eigenlijk kouder dan ze echt fijn vond. Niet dat ze echt tegen iemand zou klagen erover naast Blazesong. Ergens wilde ze niet bekend staan als die kat die tunnelen eigenlijk helemaal niks aan vond, ook al was dat misschien best logisch gekeken naar dat ze eerst ooit een moor runner was geweest. Ze werd dan ook uit haar gedachten gehaald toen een van haar clangenoten tegen haar begon te spreken. De zon scheen gelukkig, dus het warmde haar vacht wat op, terwijl ze halt hield. Ze wist kort alleen even niet goed hoe op de ander te reageren. "Hey, Fiddlefern." Sprak ze dan ook alleen voor nu. Het was inderdaad een prachtige dag, maar maakte iemand om het mee te delen het echt beter?

Oh, vond de poes het geen prachtige dag dan? Had ze soms iets verkeerds gezegd? Ongemakkelijk schuifelde ze heen en weer. Misschien kon ze beter maar nooit meer iemand aanspreken. Het ging ook altijd hetzelfde. "Haat je me?" Stootte ze uit, waarna haar ogen opensprongen en er een lastige blik op haar gezicht verscheen omdat ze niet kon geloven dat ze dat echt had gezegd. Classic Fiddlefern. Soms moet je gewoon je kop houden.

Ze wist dat haar blik verwarring uit moest stralen na de vraag van de warrior, want ze had geen idee hoe de ander er ineens op kon komen dat ze haar haatte. "Nee, waarom denk je dat?" Ze had toch niks gezegd dat daarop kon wijzen? Ze wist niet hoe het ineens hierop gekomen was, maar ook niet wat ze anders kon zeggen dan dat ze nu gedaan had. Had Fiddlefern misschien katten die haar haatten waarom ze dit dacht? Ze was zeker niet iemand die snel een ander zou haten en al helemaal niet als ze er geen reden voor kon bedenken.

Hoewel ze weer opgelucht adem kon halen, schaamde ze zich dood. Natuurlijk haatte de poes haar niet. Waarom zou ze? Aan de andere kant, waarom zou ze niet? Haar vraag was niet helemaal misplaatst geweest. Iedereen dacht weleens dat ze gehaat werden. Er waren er gewoonweg niet zoveel die dat ook uitspraken. Na de ander even sprakeloos te hebben aangestaard sloegen haar ogen naar de grond. "Sorry." Murmelde ze. "Dat dacht ik gewoon- ik weet niet waarom." Verder wist ze echt niet meer wat ze moest zeggen. Hopelijk zou Harespring het begrijpen, of veel erger: haar nu opeens wel irritant vinden.

Geen reden waarom de ander dat dacht? Ging het dan meer om een gevoel? Had ze zo raar gereageerd? Dat was toch niet zo? Misschien was het gewoon een gevoel dat de andere poes snel had. Dat zou mogelijk zijn natuurlijk. "Als het iets is wat ik deed, moet je het zeggen, oke?" Want ze hoopte niet dat ze degene was die dit had veroorzaakt door haar eigen gedrag. Was ze te afstandelijk geweest? Ze had de ander alleen begroet, maar zo erg was dat toch niet?

In plaats van geïrriteerd te raken, reageerde de poes begripvol. Op de een of andere manier maakte het dat ze zich alleen nog maar slechter voelde. Fiddle, je hebt weer heerlijk overdreven gereageerd. "Nee, je deed niks. Ik ben gewoon een sukkel." Prevelde ze vol zelfmedelijden. Alsof deze dag niet nog slechter kon. "Sorry.." Ze had de kattin vast een onprettig gevoel bezorgd, en dat was niet oké.

Het was niks dat ze had gedaan? Dat was in ieder geval goed om te horen. Misschien was het dan ook beter om er niet meer verder op in te gaan nu, voor er meer misverstanden zouden ontstaan en ze zich samen nog ongemakkelijker zouden voelen. "Misschien kunnen we het beter over wat anders hebben." Probeerde ze dan ook. Of ze konden wat gaan doen misschien, dat was mogelijk nog beter dan praten.