A sheep without its flock

Onderwerp: A sheep without its flock wo 10 maa 2021 - 20:29

SO SHE
WHISPERED

Het koude streelde over haar nog vochtige vachtje heen terwijl ze daar lag. Zandkorrels kleefden aan de krullen van haar buikje voor het kleine stukje wat ze naar voren had geprobeerd te kruipen. Voor een moment was alles warm geweest, was de zoete geur van haar moeder er geweest, de geur van melk die ze moest drinken. Maar zo snel als de geur gekomen was, was deze ook weer verdwenen, samen met het trillende gevoel van pootstappen die verdwenen.

Daar lag ze dan, alleen op de heide, achtergelaten door haar moeder wie met één blik zag dat haar heidense daad zichtbaar was. De dochter had de krullerige vacht van haar kittypet vader geërfd. De dochter zou tonen dat ze halfclan was. Natuurlijk kon iedereen een kind op de heide droppen, rogue, kittypet, andere clan, ware het niet dat er nog wel een duidelijke windclan lucht aan haar pels kleefde. Paniek maakte duidelijk slordig.

En dit kind.. had een wil om te leven.

Het krullerige kind kroop nog wat naar voren. Ze opende haar roze, nog tandenloze kaakjes in een wanhopig piepend gejammer terwijl haar lichaam steeds kouder werd. Ze jammerde tot haar stem brak en schor werd. Ze jammerde een smeekbede om te leven.

[Closed]

❝ Liberty for wolves is death to the lambs.

A sheep without its flock D9qgc1k-83b9005e-2a8d-4efb-b704-863d970e9e81

Ze was opzoek naar kruiden, niet naar achtergelaten kinderen. De wind had haar zachte geluiden toegefluisterd van verder weg, die ze eerst niet goed kon plaatsen. Schor, fel en hoog. Even was ze bang voor een roofdier, maar die zou ze dan al lang hebben geroken. De medicine cat trok met haar oor en ondanks dat het geluid zo vaag was dat ze het verbeelding zou kunnen noemen, besloot ze het toch te checken. En daar was het weer, hetzelfde geluid. Met iedere stap dat ze dichterbij kwam werd haar hart zwaarder - omdat ze het begin te herkennen. Paniekerig rook ze om zich heen, en ja hoor, ze had gelijk gehad: daar, tussen het gras, lag een kleine, grijze kitten. Meteen rende ze eropaf en een gebedje ontglipte haar toen ze een hartslag voelde. Maar dat was ook wel het enige positieve. Het poesje was koud, vuil en piepjong. Instinctief maakte ze haar schoon en hield haar warm met haar eigen lichaamswarmte. Ze vroeg zich af wie zoiets wreeds zou kunnen doen, en waarom, in Starclans naam! Was ze ongewild? Was het om haar vreemde uiterlijk? Routnose krulde haar staart nog strakker om het kindje, even niet in staat iets anders te doen dan dat. Ze zou er alles voor geven haar eigen kinderen te hebben, evengoed om de katten die ze als kinderen zag te zien opgroeien. Dat iemand ooit zoiets zou kunnen doen, leek haar onmogelijk. En was ze niet juist lief, met haar gekke krulletjes? Met haar ronde hoofdje? "Alsjeblieft! Iemand!" maar er was niemand meer die een dochter zou claimen, hier duidelijk achtergelaten op de Moor. Nog een laatste maal likte ze haar ruw tegen haar krulletjes in om zoveel mogelijk warmte in het kleine lichaampje te krijgen, voordat ze het meisje oppakte en voorzichtig naar het kamp begon te tillen. Het komt goed lammetje, ik hou je veilig.

SO SHE
WHISPERED

Met elke schorre schreeuw werd haar lichaam weer zwakker, verspilde ze weer meer kostbare energie. Haar lichaam begon te trillen om warmer te blijven, een nutteloze activiteit in deze snijdende wind. Nogmaals opende ze haar kaakjes, weer stootte ze een schreeuw uit. Maar elke keer werden deze zwakker. Zo'n klein lichaam, wat nog nooit haar moeders melk had mogen proeven, had maar weinig energie om te besteden. En deze energie raakte op.

Juist toen ze haar kopje in het koude stuifzand had laten zakken, voelde ze het. Het zachte getril op de grond. Later zou ze dit herkennen als pootstappen. Nu wist ze enkel instinctief dat ze nog even vol moest houden. Dat redding, of het einde, wellicht nabij was. Nogmaals probeerde ze iets te kruipen. Nogmaals probeerde ze te roepen. Maar er kwam enkel nog een schor gepiep uit haar keel. En toen.. was er warmte. Voor een moment bewoog de verzwakte kitten niet, content met enkel eventjes te warmen. Maar al snel begon ze te zoeken, haar neusje in de onbekende pels drukkend. Ze had honger, razende honger. Maar er was niks te vinden.

Ze spartelde licht terwijl ze de lucht in getild werd, opnieuw werd blootgesteld aan de snijdende wind. Maar wellicht was het zorgelijker dat ze er niet meer om klaagde. Dat ze enkel een beetje slap bleef hangen. Zr was zo moe.

❝ Liberty for wolves is death to the lambs.

Onderwerp: Re: A sheep without its flock