Am I out of my mind

Een koude blik was te vinden in Thawrage’s ogen terwijl hij het kamp achter zich liet. Hij had besloten om Auburnpaw vandaag haar vrije dag te laten hebben en zo ook wat rust voor zichzelf te creëren. Hoewel hij bij Wolfstar en Blazesong had aangegeven klaar te zijn voor een apprentice, had hij niet gedacht dat hij er ook effectief één zou krijgen. Hij stond nu niet bepaald bekend als het zonneschijntje van de Clan en hij dacht dat die dwazen er zo gefixeerd op waren dat hun katten dat juist wel zouden zijn. En dus was hij nogal verrast geweest toen zijn naam genoemd was tijdens de ceremonie, al had hij dat natuurlijk niet in zijn blik laten zien en had hij enkel zijn kop arrogant opgeheven toen zijn naam was gelinkt aan die van Auburnpaw. De grote kater beende door het territorium heen, niet bepaald een doel hebbend voor ogen. Na een poosje had hij twee magere prooien weten te vangen en nadat hij de tweede prooi had begraven, drong een geur zijn neusgaten binnen. Thawrage richtte zijn gouden ogen naar voren en ontmoette de oranjekleurige blik van Crowcall. Hoewel hij nog nooit persoonlijk met haar had gesproken, had hij wel het één en ander over haar horen zeggen. Over hoe ze katten van andere Clans meer waardeerde dan die van zichzelf, of zo iets. Thawrage gunde haar dus enkel een afkeurende blik en draaide toen zijn rug naar haar toe. Niet zijn tijd waard.

Een dood konijn bungelde tussen Crowcalls kaken toen ze de tunnel uitliep. Zelf zag ze er niet heel veel levendiger uit. Een schaduw, meer niet. Maar toen ze een clangenoot passeerde en zijn afkeurende blik opving, vlamden haar doffe ogen op als kooltjes. Ze liet het konijn vallen en zwiepte geïrriteerd met haar staart. "Had je een probleem, Thawrage?" miauwde ze scherp. Vaak negeerde ze de blikken maar gewoon, maar ze had er foxdung genoeg van.

Een smalende grijns verscheen om zijn lippen toen hij de boze reactie van Crowcall hoorde. Aangezien hij met meer dan de helft van zijn Clanmates problemen had – en dan met name met de she-cats, zijn geluk ook weer – kwam het voor hem niet echt aan dat ze zo boos tegen hem deed en zo op hem reageerde. Nee, hij vond het juist wel amusant hoe ze zo uit haar slof schoot. Hij draaide zich dan ook met een koude blik in zijn ogen naar haar toe en rechtte zijn rug wat zodat hij duidelijk maakte wie hier de grootste was. Hij was een robuuste kater en als kitten zijnde stak hij al uit boven de andere kittens, dus zijn bouw was nu al helemaal te vergelijken met die van de grootste RiverClanner en ShadowClanner. “Laat me eens even nadenken,” sprak hij op een sarcastische toon. “Een kat die een voorstander is van het fuseren van de vier Clans en net doet alsof alle katten van andere Clans haar grootste maatjes zijn? Nee, ik zie geen probleem hier.” Hij wierp weer een afkeurende blik in haar richting en draaide haar de rug toe. “Je hebt pas weer het recht om tegen me te spreken als je weet wat loyaliteit inhoudt,” sprak hij achteloos over zijn schouder naar haar toe. Once again: ze was zijn tijd niet waard.

Oh jawel hoor, de gebruikelijke problemen. Weer zo'n kortzichtig vossenhart dat de gedachte aan vriendschap niet aankon omdat vijandschap het enige was wat zijn kleine brein begreep. Hij torende boven haar uit en een misselijkmakende mix van angst en haat vloeide door haar heen. Hij leek precies op Bearclaw. Al die bruten leken precies op elkaar, en allemaal waren ze haar angst niet waard. Ze weigerde ineen te krimpen zoals ze toen had gedaan. Ze weigerde opgelucht te zijn toen hij zich omdraaide. In plaats daarvan stootte ze een kort, spottend lachje uit. "O Thawrage, wat inspireer je toch een liefde voor mijn clan in me", sneerde ze. Ze liep hem voorbij en ging voor hem staan, hem recht aanstarend. "Ik weet heel goed wat loyaliteit is, en ik weet dat jullie die van mij niet waard zijn."

Thawrage trok slechts met zijn oortje op haar opmerking, maar gaf er geen commentaar op. Ze was een dwaas. Een dwaas die niet wist waar haar loyaliteit lag. Hoe durfde ze hem de les te spellen terwijl ze haar Clan zelf in één mum van tijd zou verraden? Ze zou liever voor haar Clanvriendjes kiezen die in River-, Thunder- of ShadowClan zaten dan dat ze zich bekommerde om haar eigen Clan. De blik in zijn ogen werd donker toen ze voor hem kwam staan en zijn bovenlip trok zich licht naar achteren toen hij haar woorden hoorde. “Dan wordt het misschien tijd dat je oprot,” sprak hij haar koud toe. “Misschien hebben ze in ShadowClan nog wel een plaatsje voor je. Of misschien verbant Acornstar je wel zoals hij dat met Tallshadow gedaan heeft.” Hij kneep zijn ogen licht samen en boog zich naar haar toe, zijn neus bijna tegen die van haar drukkend. Het zou er romantisch uitgezien hebben ware het niet dat hij een doodse blik in zijn ogen had en zijn klauwen uit hun hulzen waren. “Oh nee, wacht,” zei hij op een zachte toon tegen haar. “Ik weet zeker dat een rogue nog meer loyaliteit bezit dan jij. En dat we er ook meer aan zouden hebben dan aan jou.” Hij boog zich weer naar achteren en maakte zijn rug recht zodat hij boven haar uit torende. Als ze niet loyaal wilde zijn aan WindClan, dan hoorde ze naar zijn idee hier niet thuis en met verraders ging hij niet licht om.

O, hij zou wel willen dat ze wegging, hè? Dat zouden ze allemaal wel willen. StarClan wist dat zij het ook wel zou willen, maar waar moest ze heen? Ze zag één optie, maar zodra ze daar serieus over na begon te denken werd ze bang dat het alleen maar een nieuwe teleurstelling zou zijn. Dat droombeeld dat ze voor ogen had kon niet echt bestaan. En bovendien waren haar broertjes hier. In ThunderClan weliswaar, maar ze kon ze niet zomaar in de steek laten zoals hun vader had gedaan. Haar gezicht vertrok bij zijn opmerking over ShadowClan. Alsof het daar beter was. Acornstar had al laten zien dat hij precies zo was als iedere andere leider. Dat over Tall stak. Ze wist niet meer wat ze moest denken van haar vriend, ze wist niet eens meer zeker of hij echt haar vriend geweest was of dat het was zoals die spookkat had gezegd, dat hij haar alleen maar had gebruikt. Hoe dan ook, hij was verbannen. Hij was weg, alweer.

Ze deed haar uiterste best niet achteruit te deinzen toen Thawrage zijn kop heel dicht bij de hare bracht. Haar hart klopte in haar keel, en hij moest haar angst wel kunnen ruiken, maar de kille woede in haar ogen mocht hij ook zien. Ze haatte hem. Ze haatte katten zoals hij. Hoe durfde hij haar weg te zetten als een of andere egoïst terwijl hij hier de harteloze vos was? Het duurde een paar tellen voor de knoop in haar keel zich los genoeg gemaakt had om woorden door te laten. "Ik ben niet degene die zijn eigen clangenoten probeert te intimideren", zei ze hard, en ze haatte het hoe haar stem een beetje oversloeg, en hoe ze omhoog moest kijken om hem aan te kunnen kijken.

Hij kon haar angst ruiken. En dat deed hem goed. Begreep hem niet verkeerd: hij was niet zo laag zoals de BloodClanners die leefden van de angst van anderen, maar hij hield wel van de angst van een verrader. Van iemand die ver beneden hem stond. Van iemand die zich verheven probeerde te voelen boven hem, maar dat niet kon omdat ze te bang was. Hij moest het haar nageven: ze probeerde wel haar best te doen door hem kil aan te kouden, maar haar houding en haar angstgeur verraadden haar. “Je vergeet één ding, Crowcall,” sprak hij op een koude, zachte toon nadat hij haar woorden had aangehoord. “Ik beschouw jou niet als een Clanmate.” Hopelijk zou die heel erg hard aankomen. Ze zag haar eigen acties niet in, vond het nog steeds een goed iets om bevriend te zijn met katten buiten haar Clan. Hij walgde ervan. Kon ze niet gewoon loyaal zijn aan haar Clan en alles buiten haar Clan vergeten zoals een normale loyale kat moest doen? Hij leunde nog wat meer naar achteren en nam haar in zich op, maar nu meer op een bedachtzame manier. “Waar is het toch fout met je gegaan?” vroeg hij toen op een kille toon, al klonk zijn stem iets milder dan daarnet. Niet omdat hij medelijden met haar had of dat hij zijn intimidatie wilde onderdrukken omdat ze bang voor hem was, maar eerder omdat hij de touwen aan elkaar vast probeerde te knopen. Hij was vergeleken haar nog best jong en dus kende hij niet alle details. Wat was het waard om dat uit te vinden?

Zijn woorden kwamen niet echt als een schok. Iedereen was o zo loyaal naar WindClan, maar dat leek nooit helemaal naar haar door te strekken. Niemand lag er wakker van als haar iets werd aangedaan. Thawrage kon haar ter plekke in elkaar slaan en ze zouden er nog wel een mooi verhaaltje aan draaien waarin ze het verdiend had, als ze die moeite überhaupt al namen. O, Rout zou haar vast wel een knuffel geven en verontwaardigd zijn, maar zelfs zij zou er niet echt iets aan doen. Nee, Crowcall leefde niet in de illusie dat zij dezelfde bescherming genoot als haar zogenaamde clangenoten, maar dat betekende niet dat ze hen niet uit zou schelden voor hun hypocrisie, het betekende niet dat ze dan maar braaf en stil het spelletje mee zou spelen. Ze siste bij zijn vraag. Ze wist wel welk antwoord hem tevreden zou stellen. Een vader uit een andere clan, ja, dan wist je het wel hè? Dat zou voor hem uitleg genoeg zijn. Er stroomde immers als verradersbloed door haar aderen. "Waar is het bij jou fout gegaan?" kaatste ze in plaats daarvan terug. "Wanneer ben jij van een onschuldige kitten in een arrogante vos veranderd, wanneer heb jij besloten dat kattenlevens er niet toe doen als ze niet bij jouw kliekje horen?" Zij had nooit iemand pijn gedaan, ze had alleen maar geprobeerd onschuldigen te helpen. Dat was alles. Maar omdat die onschuldigen RiverClan kittens waren en geen WindClan warriors, was ze volgens de clanregels een verrader. En dan vroegen ze wat er mis was met haar.

Crowcall besloot om geen antwoord te geven, maar dat verbaasde hem niet echt. Ze had op meer dan één manier laten zien dat ze een dwaas, een verraadster en een lafaard was en dat kwam hier, in dit gesprek, heel duidelijk weer terug. Er waren genoeg redenen voor Thawrage om niet van haar onder de indruk te zijn en haar dwaze antwoorden zorgden er telkens opnieuw voor dat dat gevoel alleen maar erger werd. “Ik weet niet in welke illusie jij leeft, maar ik heb geen kliekje waar iemand bij kan horen,” sprak hij op een koude toon tegen haar. “Ik heb mijn broer en dat is voor mij genoeg. De rest van die dwazen moeten eerst maar laten zien dat ze mijn aandacht en moeite waard zijn voordat ik ook maar besluit om aardig tegen ze te doen.” Hij trok met zijn oortje. “Als voor je vraag…” Hij lachte spottend. “Wat had je nu gedacht? Dat ik werkelijk aan jou ging vertellen wat mijn verleden is?” Zijn ogen werden donker. “Alles wat er nu speelt in mijn leven en wat er gespeeld heeft, is niet jouw zaak en als je daar niet mee om kunt gaan en me toch zo’n harteloze vos vindt, dan moet je maar oprotten. Ik ben aan niemand iets verantwoord en zeker niet aan zo’n verrader zoals jij.”

Geen kliekje? Waar was die loyaliteit gebleven waar hij haar het gebrek eraan verweet? "En ik heb mijn broers", antwoordde Crowcall fel. Zo veel verschilden ze wat dat betreft dus niet eens van elkaar, maar dat zou hij wel anders zien. Zijn broer was immers een clangenoot, de hare niet. De blik van de kater werd donker. Oh, hij had vast een hoop meegemaakt. Hij was misschien half haar leeftijd, maar Crowcall wist wel beter dan te denken dat iemand van nog geen twintig manen oud nog niet zijn aandeel aan duistere zaken had meegemaakt. "Als jij je tragic backstory voor je wilt houden, ga je gang, maar waag het niet mij te veroordelen zonder te weten wat de mijne is." Hypocriete vos die hij was. "Deze clan heeft mij verraden, niet andersom." Zij had gevochten voor WindClan. Zij was bijna doodgegaan in de strijd tegen de vos die hun toenmalige deputy had gedood. Ze had nooit een clangenoot met één klauw aangeraakt, ze had nooit iemand pijn gedaan. Ze had alleen een onschuldige RiverClanapprentice willen helpen, en weerloze kittens willen beschermen. Ze dacht aan haar gesprek met Tall, aan het geheim dat ze hem had verteld. Misschien. Misschien was ze een verrader, nu, maar zij was niet begonnen. WindClan had haar eerst verraden.

“Oh, ja, ik weet genoeg van die broers,” lachte Thawrage op een sarcastische toon. “Het verraad is al vroeg begonnen en het begin was in je bloedlijn. Geen wonder dat jij uiteindelijk zo bent uitgedraaid.” Haar woorden lieten hem koud. Als ze dacht dat hij zijn levensverhaal aan haar ging vertellen puur omdat ze vond dat ze hier een emotioneel gesprek hadden, dan was dat haar probleem. Voor haar was het misschien emotioneel, maar voor hem was het niet meer dan de waarheid. Niet meer en niet minder. “En daar ga je weer,” sneerde hij naar Crowcall. “Accusaties roepen over WindClan die niet waar zijn. Ik mag misschien de helft van je leeftijd zijn, maar ik hoef geen uitgebreide tekening in het zand te krijgen om te weten hoe jij vroeger als apprentice zijnde was.” Hij kneep zijn ogen strak samen. “Het verraad begon al in je bloedlijn en het ging verder toen bleek dat je geen moeite had om vriendjes te worden met katten van andere Clans.” Hij snoof geïrriteerd. “Maar vertel gerust wat er op je hart ligt en waarom je denkt dat WindClan je verraden heeft en niet andersom. Want hoewel ik mijn verleden niet aan je neus ga hangen, sta jij haast te popelen om dat bij mij wel te doen.” Hij richtte zijn goudkleurige ogen strak naar haar terwijl hij wachtte op antwoord.