History is memory

Het was zo koud. Het voelde alsof het bleef plakken aan haar vacht en haar tanden klapperden op elkaar. Ze was er alleen op uitgegaan, zelfs al liep de laatste keer behoorlijk fout af. Het was ook een tijdje geleden dat ze alleen buiten de cave ging. Ze had gelukkig wat meer verstand nu, ze zou niet meer gepanikeerd weglopen van het lot of van haar leven. Want ze kon het toch niet ontlopen, ze moest zien door haar ogen en niet door haar hart die bang was van alles dat ze zag.

Ze stapte stevig door, opzoek naar prooi in haar eentje. Ze had geen modder op haar vacht gedaan, zelfs al zei haar mentor dat ze altijd modder op haar vacht moest hebben. Maar het plakte gewoon en het was verschrikkelijk irritant. En nu was er ook amper modder te vinden want alles was bedekt door sneeuw. De bruinwitte poes liet een zuchtje uit tot ze opeens pootstappen achter haar hoorde. Ze draaide haar oortjes ernaartoe en bevroor eventjes, waarna ze zich losschudde. “Eh, hoi”



+Frozen

Frozen richtte haar blik naar buiten en onderdrukte een zachte zucht toen ze de besneeuwde toppen zag. Het was niet erg leuk om door te sneeuw te moeten ploeteren, maar aan de andere kant had ze weinig keuze als ze wilde gaan jagen voor de Tribe. Ze overwoog kort om een Cave Guard mee te nemen, maar besloot uiteindelijk om dat maar te laten voor wat het was en er alleen op uit te trekken. Ze bewoog kort met haar oortjes toen een bekende geur haar tegemoet kwam en Frozen kon zien aan de pootstappen in de sneeuw waar de To-Be heen ging. Ze versnelde haar pas, maar was nog altijd voorzichtig dat ze niet zou uitglijden in de sneeuw. Ze vond de To-be niet ver van de grot vandaan en had haar aandacht al getrokken, want Soot draaide zich al om zodat ze Frozen kon begroeten. “Dag lieverd,” sprak Frozen op een warme, bezorgde toon. “Is het niet wat koud en een beetje te vroeg in je training om er al zo alleen op uit te trekken? Dadelijk overkomt je iets en dan maken wij ons erg veel zorgen.” Ze kwam dichterbij en keek Soot aan met een zorgzame blik in haar ogen. De weersomstandigheden waren niet optimaal en ze vond het eigenlijk maar niks dat de To-be hier zo alleen was zonder mentor.

'Dag lieverd', begroette de oudere poes haar op een warme toon. De poes kalmeerde weer en knipperde wat met haar helder blauwe ogen. 'Is het niet wat koud en een beetje te vroeg in je training om er al zo alleen op uit te trekken? Dadelijk overkomt je iets en dan maken wij ons erg veel zorgen'. Ah ja? Waar waren ze toen ze was flauwgevallen toen ze tegen een boom was geknald. Een vreemdeling moest haar helpen en ze had nog steeds niet 100% van haar geheugen terug. Er waren niet veel die zorgen om haar hadden gemaakt, ze hadden waarschijnlijk niet eens beseft dat ze weg was in the first place. Ze zuchtte even. "Ik wil niet dat ik behandeld word als een zwak ding", mauwde ze. "I-ik kan het best alleen overleven hoor"

Frozen luisterde aandachtig naar de woorden die Soot sprak en ze gaf een knikje. Ze was niet de eerste ambitieuze To-be die Frozen tegenkwam en ze was ook zeker niet de laatste. Dat nam niet weg dat een To-be die nog maar net aan haar training was begonnen hier beter niet alleen kon zijn. “Ik zeg ook niet dat je een zwak ding bent,” sprak ze op een warme toon. “We hebben allemaal onze eigen kwaliteiten die ons sterk maken, maar soms hebben we allemaal een beetje hulp nodig om die kwaliteiten zo veel mogelijk naar voren te halen, vind je ook niet?” Frozen glimlachte warm. “En dan is er nog het feit dat To-be’s die net aan hun training zijn begonnen er sowieso niet alleen op uit worden gestuurd. Er leven hier helaas veel gevaarlijke roofvogels met niet altijd de beste intenties en als je hier alleen rondloopt, dan zijn we er misschien niet op tijd bij om je te helpen als het fout gaat.” Het was niet haar bedoeling om Soot bang te maken, maar eerder om haar op de gevaren van hun territorium te wijzen.

Sowieso vond ze het al lastig om training te krijgen van iemand die niet eens tribe-geboren was. Het was meteen iemand onbekend, iemand die ze niet volledig vertrouwde omdat ze van het buiten kwam. De wereld buiten de bergen was zo groot en dat maakte haar ontzettend zenuwachtig voor al het gevaar. 'Ik zeg ook niet dat je een zwak ding bent', zei de kattin opeens. 'We hebben allemaal onze eigen kwaliteiten die ons sterk maken, maar soms hebben we allemaal een beetje hulp nodig om die kwaliteiten zo veel mogelijk naar voren te halen, vind je ook niet?'. De witte poes hield niet zo van te luisteren naar anderen. Ze dachten dat ze het allemaal beter dan haar wisten maar voor haar was dat niet zo. Ze mochten weggaan met hun rare adviezen die er voor haar toch op niets sloegen. 'En dan is er nog het feit dat To-be's die net aan hun training zijn begonnen er sowieso niet alleen uit op worden gestuurd. Er leven hier helaas veel gevaarlijke roofvogels met niet altijd de beste intenties en als je hier alleen rondloopt, dan zijn we er misschien niet bij om je te helpen als het fout gaat.' Ze keek boos. "Ik was op dag één al naar buiten gegaan en geclashed tegen een boom waarna ik zoveel geheugen ben verloren! Als het niet aan die vreemdeling lag was ik gedoemd. Jullie zeggen altijd dat jullie zullen helpen maar het kon amper iemand schelen toen ik terug kwam naar de cave", ze zuchtte, een beetje gefrustreerd. "En ik heb al wat training gehad. Ik weet genoeg" Ze trok even haar oortje. Als zij gewond zou raken of ontvoerd door whatever roofvogel er in de lucht hing dan zou het niemand toch wat uitmaken. Dat had ze al geleerd in deze harde maan van spijt.




++ De vreemdeling waar ze het over heeft is Rascal :3. Die haar zowat heeft geholpen) 

Frozen voelde de bui al hangen toen ze de boze blik van de To-be voor zich zag, maar was er niet erg van onder de indruk. Ze wist dat de To-be op korte tijd veel had meegemaakt en dat haar vertrouwen in de Tribe op dit moment op een laag pitje stond, maar dat wilde niet zeggen dat ze zomaar orders van hogerhand kon negeren. “Hydra is geen vreemdeling meer, Soot,” sprak ze op een kalme, maar strenge manier. “Ze is geaccepteerd in de Tribe en maakt nu onderdeel uit van ons.” Haar blik werd weer wat milder. “En ik denk dat dat maar een interpretatie van jezelf is. Ik weet zeker dat er heel veel katten in de Tribe zijn die veel om jouw welzijn geven.” Ze kon zich niet voorstellen dat een groep van zo’n hechte katten niet om Soot zou geven. “Het spijt me dat je je zo in de steek gelaten voelt, maar geloof me als ik zeg dat ik je in elk geval echt wel graag wil hebben. Je hebt er alleen zo weinig aan om naar buiten te gaan, kou te lijden en boos te zijn op de wereld.” Ze kon het niet laten om even te grinniken en geamuseerd met haar snorharen te trekken toen Soot zei dat ze genoeg training had gehad. “Je kunt nooit genoeg weten, Soot. Ik ben veel ouder dan jou en heb al wel wat ervaring op mijn teller staan en zelfs ik leer nog elke dag bij.”