[open] frozen over

Rustig aan wandelde Slate door het beboste deel van het Tribegebied. Ze was niet op jacht, nee, ze had besloten om gewoon een wandelingetje te maken. Pootjes strekken was altijd goed, toch? De meeste bomen waren kaal, en alles lag onder een vrij dikke laag sneeuw terwijl kleine witte stipjes uit de lucht naar beneden dwarrelden. Slate moest haar poten hoog optillen wilde ze deze niet door het koude, natte spul slepen. Sneeuw kende ze wel van haar tijd in ThunderClan, maar ze had voor deze Leafbare nog nooit zoveel sneeuw op één plek gezien als hier in de bergen.
Voor zich zag ze enkele sporen in de sneeuw, maar van welk dier ze waren kon Slate zo snel niet plaatsen. Toch besloot ze om deze sporen te volgen, nieuwsgierig als ze was. De sporen leken toch niet groot genoeg te zijn voor een gevaarlijk beest. Het was wel koud, en met haar relatief korte vacht en tengere, kleine bouw was Slate niet bepaald gemaakt om warm te blijven. Toch keerde ze nog niet terug naar de grot die ze haar thuis noemde. Ze bleef de sporen volgen, deze brachten haar van het dichtbeboste gebied naar een veel dunner begroeid deel van het Tribe territorium.
Hier waaide het een stuk harder dan in de bossen. Een koude windvlaag blies wat losse sneeuw over Slate heen, maar die was veel te gefocust op het volgen van de sporen om in de gaten te hebben wat er precies om haar heen gebeurde. Dat was een nadeel van haar nieuwsgierigheid, ze lette niet altijd op wat er gebeurde met de dingen die niet te maken hadden met haar huidige focus. Haar niet optimale zich hielp natuurlijk ook niet helemaal. Uiteindelijk vond ze het eindpunt van de sporen: een hol tussen de wortels van een grote, eenzame boom. Ze keek even in het hol, maar zag niet zo veel.
Ze wilde zich omdraaien om terug naar de grot van de Tribe te gaan, maar realiseerde zich toen dat ze geen flauw idee had welke richting ze op moest. De plek waar ze zich nu bevond leek niet op een plek waar ze eerder geweest was, maar dat kon ook komen door alle sneeuw die ze niet gewend was. Alles zag er anders uit in de sneeuw, magischer maar tegelijkertijd ook minder levendig. Ze bedacht dat ze haar eigen sporen terug kon volgen naar waar ze eerst was, al leken die verdwenen te zijn. Slate mompelde een stille vervloeking naar de sneeuw terwijl ze rondkeek op zoek naar enig herkenningspunt. Waarom waren haar eigen sporen nu alweer bijna weg?
De sneeuw vloog haar om de oren terwijl het harder begon te waaien, en de bruin-witte poes liet een stille "Oh." horen. Hoe kon ze het overduidelijke gemist hebben? Het sneeuwde al de hele tijd, alleen was het nu een stuk harder gaan sneeuwen en waren de vlokken ook wat dikker geworden. Ze wist niet meer waar ze heen moest, dus was het enige wat ze kon doen iets wat ze nooit zo prettig gevonden had.

"Is er iemand daar? Help!" Ze riep om hulp.

open