Look alive, time to go

Als Thawrage één reden had moeten geven dat zijn leven nog zuurder maakte dan dat het al was toen Auburnpaw door Blazesong benoemd werd als zijn apprentice, dan was het misschien wel het feit dat hij gekoppeld werd aan die slet van een Rabbitcharm om op patrouille te gaan. Hadden die dwazen in zijn Clan nu echt niet in de gaten dat hij niet graag op patrouille werd gestuurd? Hij richtte zijn blik kort naar opzij en zijn goudkleurige ogen namen haar in zich op, opmerkend dat zij er al net zo weinig zin in had als hemzelf. Hun vorige gesprek was niet bepaald goed verlopen en het stond nog altijd in zijn geheugen gegrift hoe ze hem had proberen te versieren. En hoe boos ze was geworden toen dat haar niet was gelukt. “Hebben je waardeloze versiertrucs nog veel impact gehad op die dwazen in onze Clan?” vroeg hij snerend aan haar om de stilte te doorbreken. Als hij dan toch met haar op patrouille moest, dan haalde hij daar graag wat voldoening uit. En waar kreeg hij meer voldoening van dan anderen te kwellen?

Waarom, van alle katten, was hij juist met haar op patrouille gestuurd? Hij keek haar koud aan toen ze aan hem vroeg waarom hij interesse in haar toonde. Net toen hij wilde antwoorden op die vraag deed ze iets waardoor zijn bek weer dichtklapte. Ja, toegegeven, ze was mooi. Hij begreep wel waarom die dwazen in zijn Clan zich lieten verleiden door haar. Maar hij was geen dwaas en ze moest ophouden met dat verachtelijke gedrag. Hij gromde onder zijn adem door en zette zijn klauwen diep in de grond om zich af te zetten. Zijn klauwen lieten diepe groeven achter in de aarde en binnen enkele seconden stond Thawrage voor haar. “Weet je wat ik met prooien doe die de naam van jouw prefix hebben?” vroeg hij op een koude toon. Hij boog zich verder naar voren en keek haar ijskoud aan. “Die verslind ik. Tot op het bot. Nog één zo’n achterlijk antwoord en je komt erachter welk deel ik precies van je wil hebben.” Hij snoof achteloos en draaide zich om, waarbij hij hard met zijn staart naar haar gezicht sloeg. “Maar wie weet helpt het nog,” sprak hij op een achteloze toon over zijn schouder naar haar, alsof hij haar daarnet niet had bedreigd. “Jij stelt je als een slettenbak op aan alle grenzen en ik hoef niks te doen. Eens zien hoe veel dwazen er voor je zullen zwichten.”

Hij was zo boos. Hij was altijd zo, zo boos. Soms wilde ze niets liever dan haar situatie uitleggen, alles voor zichzelf rechtpraten. Maar hey, ervaring had haar keer op keer geleerd dat dat exact niets uithaalde. Als hij haar wilde haten, dan moest hij dat maar doen. Hij had geen echte reden, want wat had zij hem ooit misdaan? Maar hey, als hij perse ruzie wilde, dan zou ze hem ook iets geven om haar te haten. Ze keek hem ongeïnteresseerd na toen hij voor haar uit schoot. "Vertel, Thawrage," ze wist dat zij vraag retorisch was, maar ze antwoordde alsnog met een zo zoet mogelijke stem. Iets in zijn volgende woorden zorgde ervoor dat de adem uit haar longen ontsnapte. Dat bange, stomme konijntje waar ze naar vernoemd was. Haar ouders die haar keer op keer hadden verteld hadden dat ze breekbaar was, dat ze bang moest zijn voor alles. Nee, ze duwde iedere twijfel weg. Even week ze van hem af, maar toen bracht ze zijn kop nog dichter tegen de zijne. "Dat klinkt lang zo slecht nog niet, Thawrage," e liet haar warme adem zijn wangen kietelen, keek hem van onder haar wimpers aan. Als hij maar niet zo horen hoe hard haar hart klopte, zolang hij dar maar niet zo weten. De kater draaide zich om en sloeg haar in het gezicht met zijn staart. Ondanks dat ze blij was dat er meer ruimte tussen hen was, keek ze heem geïrriteerd na door zijn woorden. Melodramatisch zuchtte ze. "Ach, tenminste is je broertje wel gezellig," ze hield hem scherp in de gaten, hopend dat ze raak gegooid had. 

Ze wist ook echt van geen ophouden. In plaats van bang voor hem te zijn, lokte ze hem nog meer uit zijn tent. Zijn gedachten schoten kort naar hoe hij Radishroot tegen de grond had gewerkt en hij gromde onder zijn adem door. Hij dacht dat Rabbitcharm net zo goed als hijzelf wist dat hij haar natuurlijk niet écht kapot zou maken, maar een dreun zou hij haar wel geven als ze te ver zou gaan. Daar had hij geen moeite mee. Er bestond echter ook nog iets als loyaliteit naar zijn Clan en dus zou het voorlopig bij loze dreigementen blijven. Hij was geen moordenaar en hij was geen mishandelaar, al kwam dat wel soms zo over. Hij bleef echter stokstijf stil staan toen ze Oakpaw benoemde en met een ruk draaide hij zich om terwijl er een bepaald vuur in zijn gouden ogen brandde. Binnen bepaalde seconden was hij bij haar en duwde hij zijn neus zowat tegen de hare aan. Omdat hij te vergelijken was met de grootste, breedste RiverClanner, moest hij zijn kopje buigen zodat hij dit kon doen en hij gebruikte dat momentum om nog meer boven haar uit te torenen. “Er zijn grenzen, Rabbitcharm,” sprak hij op een kille toon tegen haar. “En mijn broer is daar één van. Laat hem met rust. Blijf met je vuile poten die al aan genoeg katers hebben gezeten van hem af en zoek een ander slachtoffer uit. Oakpaw verdient enkel het beste in de Clan en tot nu toe heeft geen enkele dwaas bewezen dat ze dat voor hem kan zijn. En jij al helemaal niet.” Zijn klauwen waren uit hun hulzen gekomen en omdat hij zo dichtbij haar stond, moest hij de randen van zijn nagels vast wel tegen haar poten voelen. Dat maakte hem niks uit. De boodschap moest luid en duidelijk overkomen: ze moest uit Oakpaw’s buurt blijven.

Bingo. Natuurlijk was het zijn broertje. Zijn lieve, schattige broertje die soms ook vrij moe leek te worden van hem. Ze zag het vuur in zijn ogen en voelde iets van victorie. Iedereen had zijn knopjes, iedereen had iets dat gevoelig lag, die van hem legde hij nu open en bloot neer voor haar om in zich op te nemen. Hij kwam dichterbij, boog zich dreigend over haar heen. Angst greep haar naar de keel, gedachtes aan wat Nightpool haar bijna had aan kunnen doen. Maar ze deinsde niet terug, met dezelfde, achteloze blik van eerder keek ze hem aan. Want een ander stemmetje in haar kop herinnerde zich eraan hoe het met Nightpool was geëindigd - en wie daar uiteindelijk nou uiteindelijk van weg had kunnen lopen. "Kalm aan, ijsprinses," ze dwong zichzelf zijn uitgeklapte nagels te negeren, dwong zichzelf om nog dichterbij te leunen en hem met een zachte glimlach recht in zijn ogen aan te kijken. Zelfs al klopte haar hart nog zo snel, ze was het ziek om nog bang te zijn voor figuren zoals hij. "Ik doe je broertje niets aan, het is niet mijn schuld dat hij liever tijd met mij spendeert dan met zijn controle freak van een broer," ze stapte langs hem heen, probeerde met haar korte staartje zijn neus te kietelen. "Misschien als je eens die stok uit je reet zou verwijderen, dat hij ook eens blij zou zijn jou te zien," 

Het deerde hem weinig dat ze hem ijsprinses noemde. Thawrage had op zijn jonge leeftijd al wel een heel arsenaal aan slechte woorden gehoord en die waren in de meeste gevallen enkel en alleen naar hem gericht. Hij had een reputatie in de Clan, maar geen goede en daar was hij zich van bewust, maar geen haartje op zijn kop wilde daar iets aan veranderen. Als ze hem niet moesten, dan was dat niet zijn probleem. Hij had niet gevraagd om in deze Clan geboren te worden en hij had ook niet gevraagd om elke dag met die dwazen te moeten dealen. Als ze hem echt zo graag wilden mijden, dan deden ze hun best maar wat beter. Hij lachte koud toen ze haar woorden sprak. “Je kunt me veel wijsmaken, Rabbitcharm, maar dat hij jouw aandacht boven die van mij verkiest, geloof ik niet.” Ze liep al langs hem heen en de drang om naar haar staart te bijten was vrij groot, maar hij hield zich nog net op tijd in. Hij draaide zich om en liep naar haar toe, haar makkelijk inhalend omdat hij nu eenmaal groot was en grote passen kon zetten. Hij beukte niet bepaald zachtjes tegen haar aan en liep langs haar door, achteloos over zijn schouder kijkend. “En hoe zou ik me dan volgens jou moeten opstellen?” vroeg hij op een achteloze manier aan haar. “Moet ik soms een lach om mijn lippen toveren en iedereen elke dag een compliment geven?” Zijn blik betrok tot pure afgunst nadat hij die woorden had gesproken. Ja, nee, dus echt niet.

“En jij moet mij niet vertellen hoe ik met mijn broertje moet omgaan. Hij weet goed genoeg hoe ik me voel tegenover hem en daar heeft de rest van de Clan niks mee te maken,” sprak hij op een barse toon tegen haar. De slet negeerde de hint dat ze op moest houden over dit onderwerp en ging in plaats daarvan gewoon door. Zijn mondhoeken krulden onverwachts licht omhoog toen ze haar woorden sprak en hij keek over zijn schouder naar haar, de grijns nog altijd om zijn lippen. “Goed, zodra WindClan met uitsterven bedreigd wordt zodat ik minder aardig hoef te doen tegen al die dwazen die hier rondlopen, zal ik je advies opvolgen,” sprak hij op een koude toon, zijn mondhoeken weer naar beneden gaand. “En bovendien maakt aardig doen en te veel katten binnen laten je alleen maar zwak. Ik denk dat als jouw IQ hoger ligt dan dat ik had geschat dat je ook al wel weet dat de meesten niet eens rondlopen met goede intenties, al willen ze dat nog zo overbrengen van wel.” Hij draaide zijn blik weer naar voren zodat deze onleesbaar voor haar was. Zijn ouders hadden Oakpaw en hem in de steek gelaten en hij ging niet nog eens door dat proces. Als dat hem een grote arrogante, afstandelijke hufter maakte, dan was dat maar zo.

Een lage grom ontsnapte zijn keel toen ze haar woorden sprak. Over zijn ouders praten was iets wat hij niet graag deed en ook al was het zo dat hij nooit slaag had gekregen van zijn ouders, emotionele verwaarlozing was net zo erg of in sommige gevallen zelfs erger. Maar dat hoefde die vuile slet niet te weten. “Nee, maar dat hadden ze bij jou beter wel gedaan,” zei hij op een koude toon tegen haar. En ze was er verdomme niet zo ver van af dat hij het bij haar zou doen, al was dat een grens die hij nog net niet over wilde gaan. Hij vond zijn Clanmates dan een stelletje dwazen, maar hij zou ze nooit snel zelf pijn gaan doen. Enkel intimideren. Ze zei dat hij een depressieve eikel was en Thawrage snoof spottend. Als zij hem ging proberen te raken, dan ging hij dat ook terug bij haar doen. En hij kon zich nog perfect van hun vorige gesprek herinneren wat haar de vorige keer ontsteld had doen zijn. “Dat is nog altijd beter dan dat ik op mijn buik ga liggen bij elke kater dat passeert en ze gewoon laat doen met me wat ze willen,” sprak hij op een koude, afkeurende toon tegen haar. Haar volgende woorden lieten hem echter zijn klauwen uit hun hulzen schieten, maar hij haalde niet naar haar uit. Hij liep langs haar door en gaf haar een harde beuk met zijn schouder, veel harder dan de vorige keer. “En WindClan verdient beter dan zo’n slet zoals jij die bij Clangrenzen rondhangt, smekend om aandacht te krijgen,” blafte hij haar over zijn schouder toe. Waarom kon ze niet gewoon oprotten?