Thought I found a way

Met een koude blik in zijn gouden ogen liep Thawrage door het territorium. Hij was vandaag niet met zijn apprentices gaan jagen want dwaas één lag nog te slapen toen hij haar wilde halen en dwaas twee had gisteren al een hele afmatting van hem gehad. Hij had bij Wolfstar en Blazesong aangegeven dat hij ook nog klaar was voor een dwaas drie. Hij had anders toch niks te doen en apprentices kwellen met zijn slechte humeur was buiten het bloed onder zijn Clanmates nagels vandaan halen wel één van zijn favoriete dingen geworden. Het weerhield hem er in elk geval van om niet helemaal gek te worden van sommige katten. Zijn blik gleed naar the Heatherfields en hij besloot om daar te gaan jagen. Hij joeg normaal gezien liever in de tunnels, maar hij wilde het eens hier proberen voor de verandering en hij liet zijn blik over de omgeving glijden. Met zijn grote lichaam ging het een hele opgave worden om zich te verbergen in het struikgewas en Thawrage wilde net aan die irritante taak beginnen toen de geur van een Clanmate hem tegemoet kwam. “En ik maar bijna een weddenschap afsluiten met mezelf om te testen of de dag nog erger kon,” zei hij op een koude, sarcastische toon over zijn schouder tegen de warrior.

Ah, de mooie grote velden. Nu de sneeuw weg was kwamen de brandplekken van het verwoeste landschap weer tevoorschijn, maar het was nog steeds erg mooi en een goede plek om te jagen. Hier kwam altijd veel prooi aan bod en dat was één van de grootste voordelen. Hij kende het gebied goed. Hij was ook een goede warrior en hij had een erg goed geheugen.

De geur van een andere kat kwam zijn neus binnen, eentje van een mede-windclanner. Even ging de bruine tom er naartoe om te kijken, maar het was die ene kater die altijd boos was op iedereen. Hij had zijn gedrag al waargenomen en het leek hem niet echt een fijne gesprekspartner. Alhoewel dat Prayingmantis dat zelf ook niet altijd was wanneer zijn temper al te snel omhoog werd gehaald. ‘En ik maar bijna een weddenschap afsluiten met mezelf om te testen of de dag nog erger kon’. De toon van de jongere warrior was koud en sarcastisch. “Hoor jij niet in de tunnels te zitten jagen?”, besloot de witbruine kater maar te vertellen. Thawrage was Thawrage, veel kon je daar niet aan doen. Iedereen werd wel boos bij hem in de buurt, behalve die Oakpaw. En hoe die apprentice kalm kon blijven? Geen idee.

“En hoor jij niet achter een paar konijnen aan te hobbelen?” kaatste Thawrage terug. “Misschien kun je dan nog iets doen waar je goed in bent.” Hij hield een korte stilte. “Of toch goed in zou moeten zijn.” Als het om een wedstrijdje het bloed onder elkaars nagels vandaan trekken ging, dan was hij toch vrij zeker dat hij de strijd zou winnen. Hij wist goed wat iedereen hun zwakke plekken waren en als hij dat niet wist, kwam hij daar gaandeweg wel achter. Hij kon Prayingmantis nog niet goed inschatten omdat hij nog niet veel contact had gehad met de kater, maar daar kon hij wel snel genoeg verandering in brengen. “En als je me nu wilt excuseren,” sprak hij op een koude toon. “Ik heb beter dingen te doen dan mijn tijd verspillen met het praten tegen dwazen.” En hij draaide de kater de rug toe. Einde discussie.

De toon waarop de kater zijn woorden terugkaatste, deed een kleine frustratie in hem opborrelen. Had deze niets beters te doen dan hem te bekritiseren? Misschien in de tunnels te gaan jagen zoals de witbruine tom al opgemerkt had? "Dat ben ik aan het doen ja. Of dat probeer ik toch, tot jij met al jouw moeizame kritieken de konijnen hebt weggejaagd, goed gedaan", snoof hij, een verveelde blik naar de iets jongere kater richtende. In het leven waren er zoveel mooie dingen, dingen om uren bij stil te kunnen staan. En dan kwam dit op het podium, iemand die net een ijsblok leek te zijn en zo irritant was als wat, net zo'n dikke brommervlieg op een hete zomerdag naast je oor terwijl jij je probeerde te focussen. 'En als je me nu wilt excuseren, ik heb betere dingen te doen dan mijn tijd verspillen met het praten tegen dwazen.' Dwazen? Waarom was hij nu opeens een dwaas? "En wat voor redene heb je om je clangenoten dwazen te noemen? Weet jij uberhaupt wat 'dwaas' wilt zeggen?"

“Dat deed jij al voor mij met je onnodige opmerking die je daarnet tegen me zei,” sprak Thawrage op een koude toon. Alsof door iets te zeggen tegen elkaar de prooi echt weggejaagd kon worden. Hij wist dat sommigen van zijn Clanmates lichtgeraakt waren, maar dit sloeg toch echt alles. Hij richtte zijn gouden ogen op Prayingmantis toen deze zijn vraag stelde en hij deed net alsof hij diep nadacht. “Dat wil zeggen dat jullie allemaal een bende achterlijke idioten zijn waar ik mijn tijd mee moet verspillen,” begon hij op een koude toon. “En de reden dat ik jullie zo mag noemen is omdat jullie bestaan. Een simpelere reden dan dat is er niet.” Hij trok met zijn oortje. “Maar wie weet,” begon hij met een spottend lachje. “Misschien kun je een nieuwe titel verdienen als je bewezen hebt dat je meer in je mars hebt dan domme opmerkingen waar geen enkele kat wat aan heeft.” Hij wierp Prayingmantis nog één doodse nadrukkelijke blik toe en draaide zich toen weer om. Einde discussie, once again.