Rabbit and the bear

Onderwerp: Rabbit and the bear za 6 maa 2021 - 13:35

Zijn hobbelige pasje maakte zich een weg richting zijn klimtoestel. Het was nog altijd niet ideaal, maar het was het beste van het gehele speeltuintje waar hij verbleven kon. De tom had Acefray opgedragen hem te volgen, terwijl hij nog geen drie seconde geleden een Thunderclanner in elkaar getrapt had waar emotionele waarde aan gezeten had voor de ex medicine cat. Hoewel hij graag de reus als zijn vriend wou houden, overigens was hij zijn dokter, moest hij ook leren dat ondanks ze 'maatjes' waren, Orchis boven hem stond en hij nooit zou accepteren dat iemand tussen hem en zijn gezag zou staan. En al vooral niet om een boskatje te beschermen die dacht even binnen te lopen. Orchis stond voor de hoge houten bouwwerk en hij vertelde Acefray om te bukken. Toen hij dit deed, sprong hij boven op zijn schouders, en klom vanaf daar omhoog. Toen hij boven aan stond, ging hij rustig liggen. Zijn boten staken af, puntigere en misvormd. Orchis likte zijn droge neus af waar nog een bloed spettertje op zat van Mistgaze. Haar bloed proefde.. zoetig. Het gaf hem een klein rillinkje over zijn dunne vel heen. Die wou hij wel vaker proeven.. Maargoed, nu weer serieus. De General schudde zijn kop en keek over het terrein heen. Sommige katten begonnen weer terug te keren naar hun taken, sommige waren nog aan het praten over wat er net gebeurd was. De tom keek kort zijwaarts toen Acefray eindelijk ook op het toestel wist te komen. ''Ga maar liggen.'' Zei hij, alsof er niks gebeurd was. Terwijl hij weer zijn kamp rond scande.

Onderwerp: Re: Rabbit and the bear za 6 maa 2021 - 14:03

Acefray zag eruit alsof hij zelf net degene was geweest die in elkaar geslagen was. Zijn dikke pels was nat van bloed en zijn eigen koud zweet. Zijn ogen hadden een vreemde glans, een die vertelde dat zijn kop niet echt bij het hier en nu zat. Hij was verloren in zichzelf, in zijn daden, in zijn fouten. Was er een andere optie geweest? Had hij te snel toegegeven? Hij wist het zelf ook niet. Maar hij wist wel dat hij dit zichzelf nooit zou kunnen vergeven. Betroebeld door alles wat hij voelde en niet op een rij kon krijgen volgde hij de kleinere kater voor hem. Zijn eigen passen zwaar en lomp. De kater had veel meegemaakt. Hij had veel mensen teleurgesteld. Maar dit op moment begreep hij dat hij voornamelijk zichzelf te kort had gedaan. Dat hij boos was.. minachting voelde… voor hemzelf. Hij sloot zijn ogen even waarna hij door zijn poten ging toen het hem werd opgedragen, niet in het verstand zijnde te vragen waarom. Hij voelde hoe Orchis hem gebruikte omhoog te komen, zijn gewicht maar minimaal voor hem. Kort bleef hij hier gebukt liggen. Hij wilde niet weten wat er verder ging gebeuren. Hij wilde naar Mistgaze toe. Hij wilde haar wonden helen. Hij wilde- dat dit nooit gebeurd was. Ace duwde zichzelf overeind van de grond af en opende zijn ogen, durfde te zweren dat hij een flits van sterrenschub zag, zelfs al wist hij beter.. Het leek de bedoeling te zijn dat hij ook omhoog ging.. Maar de grote kater was nu niet bepaald gebouwd op klimmen of verticaal bewegen. Zijn oren kantelde naar achteren en na flínk wat pogingen, kwam hij eindelijk op het platform van de ander, waarbij hij gehoorzaam luisterde en ging liggen. Hij voelde zich onbehagen, zowel richting hemzelf als de bloodclan leader. Toch kon hij geen woorden vinden om de stilte mee te breken, dus legde hij zijn kop op zijn poten en wachtte. Het enige was in hem speelde was de gebeurtenis van net. De grote kater trilde en voelde zich op het moment enorm, enorm klein.

Onderwerp: Re: Rabbit and the bear za 6 maa 2021 - 14:20

Het had even geduurd voor de grote tom zich had kunnen plaatsmaken naast hem op de klimtoestel. Het was soms een behoorlijke klim en daar had Orchis zich gemakkelijker gemaakt door Acefray's lichaam te gebruiken als opstapje. Nu lag hij boven, zijn ogen rondgaand over hun tijdelijke kamp terwijl de grijze tom verslagen naast hem lag. Wat er omging in zijn kop, hoefde hij niet eens hardop te horen om te weten hoe hij zich voelde. Hij hoopte hiermee, dat Acefray in vervolg zijn brein beter zou gebruiken. Orchis keek echter niet op en sprak ook niet. Er moest eventjes een moment van stilte en rust zijn. Ook hij moest namelijk bijkomen van de adrenaline die hij gevoeld had. Orchis reikte zijn voorpoten naar voren, uitrekkend, maar legde zijn kopje niet plat. Hij hief zijn kin enkel nog wat meer op juist om zijn neus enkele centimeters naar voren te krijgen. Om de geur die rondhing dieper in zijn neusgaten te krijgen. De zweetlucht en bloed. Een heerlijke mengsel die hij graag rook. Als het gekund, had hij er een parfum van gemaakt. Orchis keek weer zijwaarts, naar de tom die trillend naast hem lag. ''Het was voor je eigen bestwil. Begrijp je dat, Acefray?'' Vroeg hij. Hij schoof een beetje naar hem toe. Hun haartjes nét aanrakend. ''Je hart ligt hier, je loyaliteit ligt hier. Bij mij, en niemand anders.'' Zijn kopje liet hij wat schuin hangen. Als een onschuldige puppy. ''Ik wil je niet kwijt, je hoort hier bij mij.. Maar je moet wel luisteren..'' Hij bewoog zachtjes zijn kopje onder zijn kin. Maakte een vreemd.. krokend geluidje toen hij dit deed. ''Je zoon kan een beter leven krijgen, maar niet als je zulke gekke acties als daarnet deed. Het is je nu vergeven, maar de volgende keer tja..'' Hij trok zijn kopje terug en keek de tom aan. ''Dan moet ik je helaas het leven ontnemen.. straks denken de andere dat ze ook tegen kunnen spreken zonder dat er hen iets gebeurd, en dat is niet de bedoeling.'' Orchis gaf hem een lik over zijn wang . Het zouterige mengsel van zweet en de zoete smaak van bloed.. Hmm. Hij wou meer proeven.. En daarom, in het eerst in zijn leven, begon hij een ander te wassen. Puur om de lust, om de smaak om zijn tong te houden.

Onderwerp: Re: Rabbit and the bear za 6 maa 2021 - 15:00

Hij bleef onbewogen liggen terwijl in hem alles nog schreeuwde en rondkolkte. Hij wist het gewoon niet meer. De grijze kater was nooit intelligent geweest, had altijd al zijn keuzes gemaakt uit liefde. En ook deze keuze was uit liefde gemaakt. Dat wist hij. Zo was het begonnen. Maar waar het was geeindigd. Dat was niet goed te spreken. De kater kromp onder het alles, onder het gewicht dat deze keuze op hem had gelegd, en maakte zichzelf klein. Jammer genoeg was dit voor hem absoluut onmogelijk. Hij wilde braken. Hij wilde dat bijtend zuur van gal en schuld uit zijn lichaam werpen. Maar dat kon niet. Dat kon niet. Hij moest hiermee leven. En deels vocht hij er ook niet tegen, want hij wist dat hij deze pijn verdiende. En hij wist dat het niet in de buurt kwam met wat Mistgaze wel niet moest voelen… Ergens was dat het ook. Het was wreder om ongehaaft te zijn. Dit was geen gevecht. Hier was niks gerecht aan. Niks eerlijk. Hij proefde bloed nog in zijn muil- Orchis sprak. Hij richtte zijn ogen op naar de ander, al bleef zijn zware kop liggen. Zijn oren lagen onzeker in zijn nek terwijl hij luisterde. Het was moeilijk voor hem. Ace was een volger, iemand die naar een ander moest kijken voor alle beslissingen. Maar wat Orchis van hem had gevraagd… En toch was hij vatbaar voor de manier hoe de leider tegen hem sprak. Als iemand die altijd tweede plek was, als iemand die altijd ongewenst was, wílde Orchis hem. Daarom was hij mee gekomen naar deze plek. En nu? Nu wist hij het allemaal niet zeker meer. Hij wilde spreken, maar hij vond de woorden niet, waardoor hij enkel meebewoog met het kopje. Hij sloot zijn ogen kort. Een steek van pijn schoot door zijn hart bij wat voor herinneringen die voor hem opbracht. Ace bleef in stilte. Maar de belofte van dood raakte hem niet zo diep als dat het zou moeten. Het enige wat hem hiervoor tegenhield was zijn jongen. Zijn zoon. In zijn zwijgen accepteerde hij de wasbeurt, hij accepteerde alles, liet het allemaal maar over hem heen komen. “…Zoals we afgesproken hadden” Kwam er klein uit. Breekbaar misschien, maar zonder twijfel onzeker. Hij zou alles doen. Hij zou dit kunnen accepteren. Zolang hem nooit gevraagd werd zijn kinderen wat aan te doen. En daar was hij vanaf dag een duidelijk over geweest. Samen met kleine dingen zoals een locatie voor zijn kruiden en hemzelf buiten de weer en wind. De enige echte eis… het enige waar hij nog op stond, was zijn vaderschap. Verder was hij niet in de staat om tegen deze man in te gaan. “Ik begrijp het” Vervolgde er toen. “Ik- Het spijt me” Hij wilde hem vertellen dat dit niet de bedoeling was geweest, dat hij ook snapte dat hij deze keuze niet had gemaakt zonder reden, dat hij enkel zichzelf dit kwalijk nam, dat hij loyaal was. Dat hij.. Dat hij hier een leven wilde opbouwen. “Ik wil ook gewoon hier blijven” Mompelde hij uiteindelijk, waarna hij zijn kop weer weglegde. Iets aan hem leek stuk te gaan, en hij wist niet of hij dit kon helen.

Onderwerp: Re: Rabbit and the bear vr 7 mei 2021 - 20:16

Zijn tong bewoog raspig over de wang heen van de massieve tom. Zijn blauwe ogen waren gesloten tot twee spleetjes en telkens als hij zijn tong terug nam in de mond hoorde je hem zacht nasmaken. Het duurde enkele likken voor Acefray zijn eerste woorden sprak. Orchis oren die lichtjes naar achteren gedraaid waren sprongen weer kaarsrecht naar voren. Een enkele oog opende zich voorzichtig en een grimas toverde op zijn lip. Zoals ze afgesproken hadden inderdaad.. Als hij het maar heel goed in zijn oren knoopte. Er was geen twee kans bij Orchis. Acefray ging veder. Vertelde hem dat het hem speet en dat hij het begreep. Orchis andere oog opende zich ook en hij bracht zijn gezicht even kort weg van de vacht van de ander zodat hij hem beter kon aankijken. Toen zei Acefray dat hij hier wou blijven. De tom rapste zijn keel en bracht zijn poot naar de gezicht van de grijze ex-Shadowclanner die zijn kop neergelegd had. Hij probeerde de grote kop van hem naar hem toe te draaien. Zodat hij hem in zijn doorgedraaide blauwe blik kon kijken. ''Ik wil niks lievers dan dat Acefray. En dat meen ik vanuit mijn hart.'' Hij kneep zijn tenen wat steviger op de plek waar hij hem vasthield. Bracht zijn eigen kop weer naar de zijne toe. ''Je gaat je draai hier vinden, geloof me. Het kost even tijd maar het leven die ik zal opbouwen voor de Elite zal waanzinnig zijn. Als je onze afspraken nakomt, krijg je alles wat je hartje je begeert.'' Leugens. Orchis zou nooit zijn prijs delen. Met niemand niet, nooit niet. Maar zijn woorden konden goed misleidend zijn. Vooral als hij wist hoe hij op iemand moest inspelen. En deze grote soldaat wou niks lievers dan enkel vastgehouden worden door iemand die ook maar een beetje om hem gaf. Dat kon Orchis gerust voor hem spelen. Het was een kleine moeite met wat hij kon krijgen uit deze tom. Hij keek Acefray nog steeds aan. Hield hem nog steeds vast. ''Je moet wat voor me doen.'' Zei hij toen fluisterend. ''Ik wil dat je me wast.'' Hij hield hem nog een seconde vast, zijn eigen neus bijna tegen die van de ander. De geur die Acefray nog steeds op zich droeg dronk hij naar binnen nu hij weer zo dicht bij hem zat met zijn snuit. ''Als ik er spik en span uitzie straks.. zal ik overwegen om het weer goed te krijgen tussen jou en je vriendinnetje. Oke?'' Hij keek hem nog kort aan voor hij zijn intense gestaar eindelijk verbrak. Hij glimlachte eventjes. Wat hij net zei betekende maar één ding: en dat was dat Orchis zijn spelletje al helemaal klaar had staan.

Onderwerp: Re: Rabbit and the bear