[Spreekuurtje] Restless mind

Butterpact onderdrukte een diepe zucht. Hij wist dat hij dit moest bespreken met zijn leader vroeger of later, maar het was geen gesprek waar hij naar uit keek. Hij begon zijn leven langzaamaan weer op peil te krijgen en de reden dat hij dit gesprek nog niet eerder had gehad, was omdat hij zichzelf nog niet genoeg had vertrouwd. Hij wist dat hij van tijd tot tijd emotionele uitspattingen kon hebben en dat dat zijn banden met de rest van zijn Clanmates kon beïnvloeden. Vooral vlak na Ravenkit’s verdwijning was hij in alle staten geweest en het feit dat hij de kater nu terug had gevonden, maakte alles alleen nog maar verwarrender. Het feit dat er mogelijk Clanmates waren die al veel langer contact met hem hadden, maakte hem dan weer boos. Waarom hadden ze hem niks gezegd? De kater hakte de knoop voor zichzelf door en liep naar Crystalstar’s den toe. Hij was ergens wel onder de indruk van het beleid dat ze had. In tegenstelling tot een paar tere zieltjes in zijn Clan had hij het niet erg gevonden hoe ze Twistedheart had aangepakt en hoe ze zich niet liet doen door een ThunderClan apprentice. Hij hield wel van de hardere aanpak en het leek hem duidelijk dat Crystalstar haar leven zou geven voor haar Clan. Het was jammer dat er zo velen waren die twijfels aan haar hadden. “Crystalstar?” vroeg hij op een zachte, respectvolle toon aan de andere kant van haar den. “Mag ik binnen komen?”

Ze hief haar kop op uit een onrustige slaap. Ze werd geteisterd door visioenen van vage oorlogen, geschreeuw, soms zelfs vuur. Crystalstar wist dat het slechts dromen waren. Ze had Starclan nu een aantal keer gesproken, en altijd waren die dromen veel helderder geweest. Desalniettemin wist ze ook dat deze visioenen niet compleet ongegrond waren. Als zij niet slim handelde was dit wat Riverclan te wachten stond. Een enorme last, maar ook een die ze nooit meer aan een ander zou toevertrouwen. Butterpact stond voor het den, hij wilde haar spreken. Ze moesten ook altijd haar hebben, dacht ze sardonisch. "Natuurlijk, kom binnen." Miauwde ze, haar stem was iets rasperiger dan gewenst. De grijze kattin streek haar korte vacht glad en wachtte op haar bezoeker.

Butterpact negeerde de ruwe ondertoon van zijn leader en stapte naar binnen. Zijn blik gleed naar haar en hoewel ze in de verste verte niet op elkaar leken, zag hij heel even een flits van de crèmekleurige vacht van de leader die hier eerst altijd had gezeten en die hem nauw aan het hart had gelegen. De kater wiebelde met zijn oortje en zette het van zich af. Dat waren andere tijden. Het leven ging voort en hij moest de veranderingen accepteren, al had hij op vlak van leaders altijd wel respect gehad voor StarClan’s beslissingen. Pantherstar had geen nonsens aanvaard en dat was met Butterstar en nu met Crystalstar ook hetzelfde geweest. Ze hadden meer ruggengraat dan welke leader dan ook, al zeker die Thornstar. Maar goed, hij was hier niet voor een geschiedenisles over de leaders. Nee, hij was hier omdat hij een gesprek wilde hebben waar zijn leader waarschijnlijk niet achter stond. Maar hij moest het proberen. “Ik kwam Ravenpaw laatst tegen,” kwam hij meteen ter zake. Hij wist dat ze zijn zoon een BloodClannaam hadden gegeven, maar hij wilde die niet uitspreken. Voor hem zou zijn zoon altijd de prefix dragen van de kater waar hij naar vernoemd was, waar hij ook was. “Ik ben er inmiddels achter gekomen dat zijn verschijning in het woud al meerdere RiverClanners opgevallen is,” sprak hij terwijl de blik in zijn ogen donker werd. Hij wist niet precies wie het allemaal waren, maar ze hadden het duidelijk voor hem verborgen gehouden en de kans dat zijn leader wist dat zijn zoon in de buurt van de Clangrenzen rondzwierf, was groot. Dat maakte hem des te kwader. “Dus ik denk niet dat het als een verrassing voor je aan zal komen dat ik met hem gesproken heb.” Hij sloot kort zijn ogen. “Ik weet hoe over BloodClanners wordt gedacht, maar mijn zoon is niet één van hun. Hij heeft nooit voor dat leven gekozen en om eerlijk te zijn, Crystalstar, lijkt hij bang. Hij verdient het niet om in angst te leven door een keuze dat nooit door hemzelf gemaakt is.” Zijn nagels schoten uit hun hulzen en een bepaald vuur brandde in zijn ogen. Als hij de kat zou vinden die zijn zoon en Crabpaw had ontvoerd, dan zou hij diegene doden. Hij richtte zijn blik naar Crystalstar en besloot uiteindelijk de woorden te spreken die hij al een hele tijd voor zich hield. “Ik wil hem terug halen naar RiverClan.”

Ze was niet zo glad en netjes als gewoonlijk, maar het kon er mee door. Crystalstar keek Butterpact aan, haar uiterste best doende om haar vermoeidheid te verbergen. Geen zwaar onderwerp, bad ze tot Starclan. En natuurlijk werden haar gebeden ook niet verhoord. Ravenpaw, Aegir dus, was gezien door zijn vader. Crystalstar onderdrukte een kreun. Ze werd betrokken bij duistere familiezaken. Laatst was Butterpact's dochter, Bittersweet, al langs geweest om juist te vragen of Aegir vogelvrij verklaard kon worden. En daar had zij toestemming voor gegeven. Crystalstar had gehoord over de verschillende keren dat de jonge kater terug was geweest bij zijn oude territorium, maar had geen onheil willen scheppen. Ze wachtte totdat Butterpact was uitgesproken sloot kort haar ogen. Ze kende de situatie waaronder Butterpact's zoon verdwenen was. En wist ook dat hij, net als Skadi, niet gekozen had voor het Bloodclanleven. Dat maakte dit alles zo ontzettend schrijnend, want nu kon Crystalstar er nooit meer zeker van zijn dat ze niet toch nog voor hun oude clan zouden kiezen. En ze snapte de wens van deze kater. Als Tearkit ontvoerd werd, en negen moons later weer opdook, zou zij er alles aan willen doen om haar terug te halen. Dat was haar reactie als moeder, maar helaas moest ze hier denken als objectieve leader. "Butterpact. Twee seizoenen geleden heb ik Crabkit, nu Skadi genaamd, voor het eerst weer ontmoet sinds de ontvoering. Zij was, zoals je weet, de adoptiedochter van mijn zoon. Dus wilde ik haar terughalen, want ze was er nog niet zo lang dat de schade onomkeerbaar kon zijn. Maar toen al wilde ze niet meer mee terug. Ze was volledig Bloodclan geworden." Oh, wat ze niet gedaan zou hebben om Icecream zijn dochter terug te geven. "Toen, niet lang geleden, heb ik haar weer gezien. Ze is nu de deputy van Bloodclan, en volledig overgegeven." En daar lag het probleem. Voor hoever zij wist kon Aegir een goede manipulator zijn, die zijn vader overtuigd had dat hij daar niet wilde zijn. "Snap je waar ik heen ga? Ik kan er niet zeker van zijn dat je zoon niet dezelfde verandering heeft ondergaan."

Er waren duidelijk dingen aan zijn neus voorbij gegaan. Terwijl hij om zijn zoon zat te rouwen, was het duidelijk dat zijn andere Clanmates tussendoor gewoon nog ontmoetingen hadden met de kittens die manenlang geleden ontvoerd waren uit BloodClan. Ze hadden niet voor dat leven gekozen, maar volgens Crystalstar begon één van hun, Crabkit, nu wel juist aan dat leven te wennen. Butterpact’s bloed werd ijskoud nog voordat zijn leader zei wat ze wilde zeggen. Crabkit was Skadi geworden en zijn leader dacht duidelijk dat Butterpact’s zoon die kant ook op zou gaan. Zijn klauwen schoten uit hun hulzen en zijn bovenlip trok zich kort naar achteren. Iemand die de den zou binnen komen, zou denken dat Butterpact op het punt stond om zijn leader aan te vallen, maar dat was allesbehalve het geval. Nee, Butterpact dacht aan zijn zoon en aan Skadi en schudde kwaad zijn kopje. “Mijn zoon gaat niet die kant op,” ontkende hij. “Jij hebt niet gezien hoe hij daar tegenover me stond. Zijn houding, zijn woorden en de emoties die te lezen waren in zijn ogen waren niet afkomstig van iemand die al gewend was geraakt aan het leven van BloodClan.” Butterpact’s agressieve houding zwakte af en hij liet zijn kopje verslagen hangen. “… maar hij zei ook niet expliciet dat hij terug wilde komen naar RiverClan.” Het was een bittere, maar realistische waarheid. “En hij zou ook niet terug in RiverClan welkom zijn als dat wel zo was, of wel?” Hij richtte zijn blik naar boven en probeerde de zeegroene blik van zijn leader te ontmoeten. Hij wist dat Crystalstar de Clan altijd voor op zou stellen en als ook maar een beetje gevaar zou dreigen dat zijn zoon meer naar BloodClan zou neigen dan naar zijn geboorteClan, dan zou Crystalstar hem nooit binnen laten. En bij ieder ander zou Butterpact dat waarschijnlijk oké hebben gevonden, maar dit was niet ieder ander. Dit was verdomme zijn zoon, zijn eigen vlees en bloed. En het was niet zo simpel voor de kater om dat allemaal in één keer op te geven.

Natuurlijk was er woede, onbegrip en pijn in de kater voor haar te zien. Hij ontkende simpelweg dat het mogelijk was dat Aegir dezelfde kant op zou gaan als Skadi. Maar Crystalstar wist dat het niet zo gemakkelijk was. Icecream was een excellente vader geweest, en zelfs zijn dochter was gevallen. Ze zag de agressievere houding van Butterpact en haar groene ogen versmalden zich even. Het was een typisch voorbeeld van een principe dat even niet mocht gelden omdat het om een persoonlijk voorbeeld ging. "Butterpact, je bent zijn vader, maar je weet niet wat ze daar met hem hebben kunnen doen." Miauwde ze, al een stuk strenger dan eerder. "Wellicht is je zoon nu een meesterlijke manipulator, hoe zouden wij er ooit op kunnen vertrouwen dat hij de clan zal dienen als hij ooit terugkeerde?" Bij Skadi was hetzelfde waar. Zelfs als Icecream beweerde dat ze weer compleet de oude was, wist Crystalstar dat ze koelbloedig moest blijven en het moest weigeren. "Dus nee, hij is niet meer welkom. Niet tenzij Starclan mij expliciet duidelijk maakt dat dat wel kan."

Hij probeerde de woorden van Crystalstar langs hem heen te laten gaan, hij probeerde te negeren wat er allemaal tegen hem gezegd werd, maar het ging niet. Want ze had een punt. En nu ze haar woorden sprak, dacht hij ook weer terug aan wat zijn zoon tegen hem gezegd had. Dat hij in BloodClan thuishoorde. Dat hij het daar goed had. Dat was de keerzijde van de medaille en dat was wat Butterpact opzettelijk weg had willen laten voor zijn leader, ergens in de hoop dat zijn leader het met hem eens zou zijn en zijn zoon alsnog een kans wilde geven, hem alsnog wilde terughalen. Het kon op veel onbegrip, pijn en woede langs zijn kant rekenen dat zijn leader hem weigerde, maar de laatste woorden deden hem breken en deden tranen zijn ogen vullen. “Ik denk niet dat je daar nog een teken over gaat krijgen van StarClan,” zei hij op een zachte toon. “Hij werd boos op me toen ik mijn bezorgdheid over hem uitte en hij zei dat hij het goed had in BloodClan.” Zijn oren drukten zich in zijn nek en hij haatte dat het gebeurde, maar zijn tranen rolden één voor één over zijn wangen naar beneden. “Ik heb Breakingpoint af moeten geven aan StarClan, daarna mijn oudere zoon aan BloodClan en mijn andere zoon, vernoemd naar mijn broer, heeft het ook niet gehaald.” Hij liet zijn blik naar de grond zakken. “Wat wil StarClan me toch duidelijk maken, Crystalstar? Wat willen ze toch van me?” Zijn blik gleed naar zijn klauwen die zich langzaam terug in begonnen te trekken en hij begon zachtjes te snikken. Verdomme.

Dat was het breekpunt voor Butterpact, die in tranen uitbarstte en zijn leader praktisch smeekte om antwoorden. Crystalstar, die er al die tijd nogal koeltjes bij had gestaan, aangezien ze nu eenmaal een koele taak uit moest voeren en zich niet moest laten beïnvloeden door emotie, zuchtte diep en kwam op de kater af. Ze drukte zich zachtjes tegen hem aan. "Starclan test ons om vreemde wijze, Butterpact, dat weet ik maar al te goed." Murmelde ze zachtjes. Ze had geen antwoorden, ze was geen medicine cat. Zij had Starclan en haar leer zoveel bestudeerd als mogelijk, en toch wist ze geen antwoorden. "Ze hebben het beste met ons voor, daar ben ik zeker van. Maar soms is het niet te slikken waar ze ons allemaal aan onderwerpen."

Butterpact schrok lichtelijk toen hij voelde hoe zijn leader zich tegen hem aandrukte, al was het niet per se onwelkom. Hij draaide zijn kopje en liet deze tegen haar schouder rusten terwijl hij zijn tranen de vrije loop liet gaan. Buiten haar den zou hij zich weer sterk opstellen zoals hij al heel zijn leven had gedaan, maar voor nu liet hij zijn verdriet even toe. Crystalstar sprak haar woorden over StarClan en Butterpact deed zijn best om haar te geloven toen ze zei dat StarClan het beste met hun voor had. “Butterstar maakt nu deel uit van StarClan, dus dat zou wel moeten,” murmelde hij op een zachte toon. Haar troost deed hem ergens wel goed. Butterstar was de laatste leader geweest wiens troostende woorden hij had geaccepteerd en Butterpact kon ergens wel iets van haar terug vinden in de houding van Crystalstar, al waren hun manieren van de Clan leiden totaal anders. “Je hebt gelijk,” zei hij na een korte stilte. “Over Raven… Over Aegir. Ik denk dat het tijd wordt ik moet accepteren dat hij nu deel uitmaakt van BloodClan en dat hij niet meer terug zal komen. En gelukkig zijn ze niet allemaal weg.” Hij glimlachte waterig. “Gelukkig heb ik mijn dochter nog, Bittersweet. Het ziet ernaar uit dat ze een krachtige warrior zal worden.” Hij dacht wel dat Crystalstar ook een positieve mening had over zijn dochter. Zijn dochter steunde Crystalstar immers in haar beleid, net zoals Butterpact dat deed. “Dankjewel,” murmelde hij nog zachtjes tegen zijn leader voordat hij zich van haar losmaakte. Dankjewel voor je steun. Dankjewel voor je eerlijke mening. Het was niet wat hij had willen horen, maar het was wel wat hij nodig had om verder te kunnen gaan.

Ze was niet bepaald de therapeut van de clan, noch was ze altijd even geduldig met de emoties van anderen. Maar Crystalstar kon best iemand bijstaan, en wellicht een kleine uitleg geven, hen verlichtten. Butterpact leek in ieder geval blij met haar bijstand, en hij murmelde iets over Butterstar, waar Crystalstar langzaam op knikte. De leader die zij en Pantherstar allebei hadden geprobeerd te evenaren, en zij deed mnog steeds haar best. Toen de kater plotseling de Bloodclannaam van zijn zoon gebruikte keek de leader even verbaasd, maar zijn ogenschijnlijke acceptatie van de situatie luchtte op. "Je dochter doet het fantastisch. Een loyalere warrior is moeilijk te vinden." Miauwde ze zachtjes, in alle eerlijkheid. Toen maakte Butterpact zich van haar los en keken ze elkaar even aan. "Het spijt me van je zoon, maar we moeten standvastig zijn."

Butterpact’s mondhoeken kwamen kort omhoog toen Crystalstar haar woorden over Bittersweet sprak. “Dat is in elk geval één ding waar Clan me mee wilde zegenen,” sprak hij moeizaam. En het was ook het enige ding die hij goed in de gaten wilde houden en die hij met man en macht wilde beschermen. Hij wist dat ze dat niet zou accepteren omdat ze, net zoals hij zelf dat ook had, het liever allemaal zelf deed, maar Butterpact ging niet nog één kind uit het oog verliezen. Hij had Breakingkit en Aegir al af moeten geven aan StarClan en wilde niet dat daar Bittersweet ook nog eens bij zou komen. Hij gaf een snel knikje op Crystalstar’s woorden. “Als mijn zoon in BloodClan wil blijven, dan is er vrij weinig dat we daar aan kunnen doen,” sprak hij weer op een moeizame toon. Hij besloot om snel het onderwerp op een andere boeg te gooien, voordat hij zijn emoties weer zou uiten. “Ik heb nog niet de tijd genomen om naar jouw nestje te kijken. Je hebt drie dochters, is het niet?” vroeg hij aan zijn leader, nog een stapje achteruit doende zodat er nu weer voldoende afstand tussen hun was. Hij rechtte zijn schouders en probeerde zijn blik neutraal te houden. Alsof hij daarnet niet ineengestort was.

Hier tegenover haar stond een vader die enorm veel op zijn kinderen gaf, dat was Crystalstar wel duidelijk. En ze herkende het, en begreep het. Ze begreep hoe moeilijk het, hoe verschrikkelijk het was om een kind uit het oog te verliezen, en te horen te krijgen dat dat was hoe het zou blijven. Maar niemand kon haar overtuigen een overtuigde Bloodclankat terug te nemen in haar clan. Zelfs als Icecream haar zou smeken Skadi terug te laten komen, zou de leader nooit en te nimmer toegeven. Het was haar dan ook maar al te duidelijk dat Butterpact expres van onderwerp veranderde toen hij naar haar dochters vroeg. Crystalstar produceerde een kleine glimlach en knikte opgetogen. "Oh ja, Smokegaze en ik zijn gezegend.." De naam van haar mate deed pijn, hij was nog steeds niet de oude, en ze wist niet hoe lang het zou duren voordat de sporen van zijn ziekte helemaal verdwenen zouden zijn.

Butterpact was niet dom. Hij had misschien niet veel van zijn omgeving in de gaten gehad de laatste tijd, maar hij was maar al te bekend met de toestand van Smokegaze op dit moment en wist dus ook wel waarom Crystalstar daarnet zo kregelig had geklonken toen hij aan de ingang van haar den stond. De twee waren mates op een manier waarop Puppysnarl en hijzelf dat nooit zouden zijn en hun band ging waarschijnlijk erg diep. Ze moest zich vast een rotzorgen om hem maken en dan kwam er ook nog de verantwoordelijkheid om de Clan te leiden op haar schouders erbij. Het was deze keer dan ook Butterpact die weer een stap dichterbij deed en zijn flank tegen de hare duwde. “Crystalstar, ik ken Smokegaze’s mentaliteit nog van toen we samen door de bergen reisden en ik het moeilijk had met het verlies van mijn broer,” sprak hij op een zachte, rustige toon. Hij moest zijn eigen verloren emoties nu opzij duwen als hij dit goed over wilde brengen. “Als ik in zijn ogen kijk, dan zie ik daar nog steeds de oude Smokegaze terug. Ik weet zeker dat hij terug beter zal worden. Hij is altijd al een enorm sterke kater geweest en dat zal ook altijd zo blijven, zeker als hij iets heeft om voor te vechten.” Hij had het over haar, maar ook over haar dochters. Smokegaze zou niet zomaar opgeven als zij op hem zouden wachten. Daar was Butterpact zeker van.

Ze was helemaal vergeten dat Butterpact en Smokegaze een geschiedenis hadden, of misschien had ze het wel helemaal nooit geweten. Hoe dan ook, wat hij beschreef klonk goed. Maar Crystalstar was nog steeds huiverig om al die mooie woorden als waarheid te beschouwen. Ja, zij zag haar prachtige mate ook nog altijd in zijn doffe ogen, maar de angst dat hij nooit meer terug zou komen leefde ongewild in haar binnenste. Ze ontving Butterpacts fysieke steun echter en zuchtte. "Hij is sterk, dat is zeker. Maar het is al zo lang geleden dat ik hem heb zien rennen, heb zijn lachen." Ze had zelf onderzoek gedaan naar waar haar ontwikkelingen in persoonlijkheid, die hadden opgetreden na haar tijd als deputy, vandaan waren gekomen. Crystalstar had geconcludeerd dat de pijn en de angst voor het verlies van nog een geliefde de doorslag hadden gegeven, naast het feit dat ze er plotseling volledig moest zijn voor de clan en dat ze geen twijfel had willen laten bestaan over haar vermogen. De leader glimlachte even toen Butterpact benadrukte dat haar mate iets had om voor te vechten. "Hij zal wel verbaast zijn, als hij me eenmaal echt als leader ziet."

Een gepijnigde blik verscheen in Butterpact’s ogen toen Crystalstar haar woorden sprak. “Het doet inderdaad pijn om hem zo te zien,” beaamde hij. “StarClan zal over zijn lot moeten beslissen, maar het is in elk geval een goed ding dat we wat van zijn oude karakter terug kunnen vinden in zijn ogen. Hopelijk zal de rest snel volgen.” Het was misschien niet leuk om over dit soort dingen te praten, maar wie had ze anders? Ze had het idee dat ze een sterke reputatie moest houden naar de rest van de Clan en haar gevoelens naar opzij moest schuiven en nu zij hem had gesteund, vond hij wel dat hij iets terug kon doen door naar haar te luisteren. Hij dacht wel dat ze wist dat hij, wat er hier gezegd zou worden, niet aan de grote klok zou hangen. Hij had veel respect voor haar en hoe ze met alle situaties die letterlijk naar haar werden gegooid omging en vond dat veel anderen daar nog wel wat van konden leren. Een glimlach speelde om zijn lippen toen Crystalstar haar woorden sprak. “Denk je dat?” vroeg hij op een zachte toon. “Je hebt een positieve groei doorgemaakt wat het gezag hebben betreft, maar ik zag voordat je deputy werd ook altijd een sterke kat voor me die erg naar de belangen van RiverClan behartigen streefde en die er gewoon voor haar Clan was.” Hij richtte zijn groengele ogen op haar. “Dit wordt waarschijnlijk niet genoeg tegen je gezegd, Crystalstar, maar ik heb echt respect voor hoe je de Clan leidt. Hoe je jezelf weer opraapt na elke tegenslag en hoe je je eigen persoonlijke gevoel opzij kunt zetten om er te zijn voor de belangen van je Clan.” Hij glimlachte waterig naar haar. “Ik wilde dat ik de helft van jouw kracht zou hebben en zelfs dan zou ik er nog niet komen,” zei hij met een zachte zucht. Hij had het idee dat hij maar een schim was van wie hij ooit geweest was en hij hoopte dat dat ooit terug zou komen, maar hij inmiddels zo veel pijn meegemaakt dat hij niet wist of hij ooit nog wel de oude zou worden. De Butterpact van nu en de Butterpact van toen leken ver uit elkaar te staan en hij wist niet of hij dat ooit nog zou kunnen veranderen.