[Crystalstar] Pinpoint

Een kleine schok ging door Crystalstar, die net nog over Smokegaze gebogen had gezeten, toen haar naam werd genoemd. Haar mate sliep, zoals gewoonlijk nu hij herstellende was van de verwoestende ziekte die zich van hem meester had gemaakt. Het was Seamist, dit was het gesprek waar Crystalstar al een paar dagen op wachtte, het gesprek dat ze verwacht had. "Ja, kom binnen." Miauwde de leader, toen ze zeker wist dat Smokegaze zou blijven slapen. Het liefst sprak ze niet over lastige zaken vóór hem, maar als hij er toch niet bewust bij was.. "Seamist, ik ben blij dat je gekomen bent. Rustig aan, alsjeblieft, hij heeft zijn slaap hard nodig." Vertelde ze haar bezoeker.

Ze was hem bijna verloren aan de ziekte, de ziekte die zoveel van hem had genomen, die haar kinderen hun vader had ontnomen voor moons. Seamist scheen gelukkig te begrijpen dat de situatie ernstig was, en ze toonde zelfs interesse in haar Leader's mate. Crystalstar zuchtte, ze deelde dit soort persoonlijke details niet graag en niet snel, maar wellicht had deze kattin er recht op. "Hij leeft, en hij zal blijven leven. Verder ziet het er nogal grauw uit." Miauwde ze na even nagedacht te hebben. Hij was niet vaak helemaal bij zinnen, en was veel van zijn geheugen kwijt. "Maar hij blijft mijn liefde, daar is geen twijfel over mogelijk." Smokegaze zat nu langer in deze situatie dan dat ze hem daarvoor haar partner had mogen noemen, en toch bleef ze bij hem. Haar hart was van hem, en het zijne van haar.

Waarom opende ze zich zo voor Seamist? Misschien was een manipulatietechniek die ze nog niet helemaal had losgelaten, misschien wilde ze gewoon tegen iemand praten. Of misschien dacht ze wel dat Seamist haar zou begrijpen. Crystalstar liet een mistroostig lachje horen en knikte langzaam. "Hij is een goede kat, ik kan me niet voorstellen dat Starclan hem nu al van ons weg zou nemen." Tenzij ze het deden om haar te straffen, zei het eindeloze stemmetje achter in haar kop. Crystalstar schudde die gedachte snel van zich af, en besloot maar ter zake te komen voordat ze zichzelf nog verder paranoïde maakte. De leader richtte zich weer op en keek Seamist nu weer met een serieuze blik aan. "Mijn excuses, ik neem aan dat je iets met me wilde bespreken, ga je gang."

Nog eenmaal keek ze naar haar mate om voordat Crystalstar weer volledig in haar leidersrol stapte en met haar gebruikelijke ernst luisterde naar wat Seamist te zeggen had. Ze had wel verwacht dat de kattin niet zou geloven dat het toeval was dat Crystalstar zichzelf en Arcticwolf de taak van mentor van de twee kittens gegeven had. De leader had er goed over nagedacht, in gedachten gehouden dat het misschien niet nodig was geweest. Uiteindelijk had ze toch maar het zekere voor het onzekere genomen en degenen die ze het best vertrouwde de nieuwe apprentices toevertrouwd. Haar snorharen trilden licht, maar ze besloot dat ze er niet omheen zou dansen. Een moeder verdiende de waarheid. "Ik dacht wel dat je het zou merken. En voordat ik je een uitleg geef, het is geen straf." Drukte ze Seamist op het hart. "Maar enfin. Ja, er zat een bepaalde gedachtegang achter mijn keuzes. Ten eerste was het praktisch: ik was klaar met Hermitshell, en Arcticwolf was ook vrij. Wij zijn beiden capabel, zoals je zei, dus ik koos ons." Maar het zou natuurlijk een leugen zijn als ze zei dat dat alles was, enkel het praktische ervan. "Daarnaast heb ik Brackenpaw eerder van dichtbij mogen observeren, hij was hier naar binnen geglipt, en ik dacht de kwaliteiten te herkennen die ik in mijn apprentices zoek. Hij is gedreven, ambitieus, en durft zijn gedachten uit te spreken." Dat was het mooie deel, het deel waar de moeder trots op kon zijn. Maar er was ook nog een killer onderdeel. "Maar natuurlijk, wat je echt wilt horen: ik heb de keuze gemaakt om een oogje in het zeil te houden op Brackenpaw en Amberpaw. Ik heb katten gekozen die zo dichtbij Riverclan staan dat afwijkingen bijna onmogelijk zullen zijn voor hun apprentices." Bij de uitspraak fronste ze kort naar Seamist. Zij twee hadden dezelfde mentor gehad, maar waren toch enorm anders geworden. Wellicht zat er een crux in haar redenering, maar ze zou er bij blijven staan.

Aha, het probleem was dus niet dat zíj een van de twee ging trainen, het ging meer om Arcticwolf. Crystalstar had al wel verwacht dat er een ontzettende wrijving tussen de twee mates was, maar dit bevestigde haar vermoedens. Ze had Arcticwolf Seamist toegezegd in ruil voor zijn werk, dus dit was deels haar schuld, en misschien had ze er met terugwerkende kracht anders over beslist. Aan de andere kant was Seamist nog steeds een kattin die zich er vrij toe had gevoeld zich te verhouden met een Shadowclankater. "Je hebt zeker gelijk over het feit dat een mentor een nieuw beeld van de wereld brengt, dat weer met dat van de ouders vermengd kan worden om zo een meer welgevormde warrior te produceren." Simpele beginselen van het clanleven, en een belangrijk onderdeel van haar keuzes als leider. "Echter ken ik Arcticwolf goed, en vertrouw ik hem en zijn ideeën. Hij zal streng en wellicht hard zijn voor Amberpaw, maar ik geloof dat hij rechtvaardig is." Ze kwam wat dichter op de kattin af en keek haar met een wat zachtere blik aan. "Vertrouw in mijn oordeel, Seamist. Ik weet dat je moeite hebt met Arcticwolf. Maar ik heb hem geen absolute vrijheid in deze training gegeven. Hij moet zich nog steeds aan dezelfde regels houden als alle mentoren." Ze bleef dubbel spelen, ze wilde Arctifwolf en Seamist beiden als haar medestanders hebben.

Ze kreeg geen echt antwoord meer, kreeg niks meer te horen van Seamist's zorgen. Crystalstar dat dat geen goedkeuring betekende, slechts een soort toegeving, het liet zien dat Seamist niet dacht dat het nog zin had om er iets tegenin te brengen. "Onthoud dat niemand boven de regels staat. Als je denkt dat Arcticwolf slecht omgaat met Amberpaw moet je dat melden. Hij heeft niets over mij te zeggen, en ik neem hem niet in speciale bescherming." Vertelde Crystalstar, terwijl ze opstond. Dit gesprek kwam tot een einde. Ze wilde graag dat Seamist haar zag als een vertrouweling, maar was bang dat dat nog wel eens moeilijk kon worden nu ze wist wie haar kinderen zouden trainen. "Spreek ik je snel opnieuw, Seamist? Ik kan me voorstellen dat er luchtigere gespreksonderwerpen zijn voor ons, denk je niet?"