God sent me right to voicemail

RAVENSTRIKE // SHADOWCLAN 12 MOONS OLD

Zijn eerste dag als warrior zat er op. De wake was zwaar geweest - het was meer dat zijn ogen zwaar geweest waren - maar hij had het overleefd. Trots paradeerde hij nu door het kamp heen, blij dat hij eindelijk een volwaardig lid van ShadowClan was. Want zo voelde het. Alsof hij eindelijk de erkenning gekregen had die hij nodig gehad had al die tijd. Ravenpaw was het kleine gozertje die BloodClan bloed in zit had. Ravenstrike was een Shadowclanner in hart en nieren en dat had zo mogen zijn om dat Wolfblood hem opgeleid had. Hij was trots op zijn mentor, trots op zijn clan.

In de verte hing zijn oog op Settleddust, die het niet heel druk leek te hebben. Zou hij dan maar is de deputy lastig vallen? Misschien had hij nog wat te doen voor hem en kon hij zich nog nuttig maken. Hij was nog niet ingedeeld in een patrol en hij had pas later afgesproken met Snakepaw. Met een grijns op zijn gezicht liep hij op de deputy af. "Hey Settled! Alles goed?" vroeg hij toen aan hem. "Ik heb Dimpaw laatst iets moois laten zien." en pas toen het er uit was besefte hij dat hij een fout had gemaakt in zijn woordkeuze. Maar hij kon het niet laten om iets te geinen met de kater dus hij zette door, nog altijd dezelfde domme grijns op zijn gezicht.

Take it away, my head is in my own hell

Settleddust zat verplicht nu in het kamp. Pepperpaw had bijna haar stem tegen hem verheft toen hij weer al (in haar mening) teveel deed. Dus nu zat hij maar nukkig te zijn, brommen dat hij veel meer kon doen dan rondhangen en belangrijk eruit zien. Hij was een warrior, net als iedereen anders, en hij werd gek van stilliggen en "tijd heelt alle wonden" bla bla bla. Dus nu zat hij hier, een dennenappel van zijn ene poot naar zijn andere poot tikkende, terwijl zijn gedachten genadeloos met hem op de loop gingen. Naar Riverclan, naar Seamist, naar zijn kittens daar, zijn kittens hier, en alles ertussenin. Totdat hij werd aangesproken door een vriendelijk, vermoeid, maar erg vrolijk gezicht. Kersverse warrior Ravenstrike, hoe kon hij ook anders dan glunderen.
WOW

‘Goeiemorgen, Ravenstrike,’ miauwde hij tegen de kater die heb begroette. De nieuwe naam proefde nog vreemd, maar hij zou eraan wennen. Zo gingen die dingen zou eenmaal. Hij knikte een keer toen hij vroeg hoe het ging. Tsja hoe ging het. Het ging zoals hij eruit zag. Maar toen hij sprak over Dimpaw, kreeg hij een frons op zijn gezicht. Waarom zei hij dit? Waarom zij hij dit tegen hem? Was dit een grap? Toch wist hij zijn gezicht perfect in een plooi te houden, het was inmiddels een tweede natuur voor hem. ‘Oh, is dat zo?’ vroeg hij, toch wel een beetje nieuwsgierig. Want het was vast bijzonder, als hij dat helemaal speciaal aan hem kwam vertellen. ‘Wat was het?’