Although it may fade, it won't disappear

Ze staarde boos naar de twee anderen, waaronder één waarvan ze verbaasd was omdat deze om leek te gaan met Bloodclanners. De geschokte blik van Lily viel erg hard op, maar nog voor dat ze een antwoord kon verwachten werd ze in haar nekvel gegrepen door een aantal scherpe tanden en ze gromde woest, probeerde met haar poten tegen te werken maar het lukte niet, ze werd constant meegesleept. ‘Wat ga je doen?’, hoorde ze de gevlekte poes vragen aan de bloodclanner. Waarom zou ze zo lief doen tegen zo’n smerig ding, opgevoed om anderen hun levens zuur te maken. De asgrijze kattin snapte het gewoon simpelweg niet, zag hoe dat de oever alvast dichter in beeld kwam en bemerkte een shock die door haar lijf heen ging toen ze in het water werd geduwd. Het water dat ze ooit als vriend had beschouwd was nu opeens tegen haar gebruikt en alles dat ze nu voelde was dubbel verraad. Met haar voorpoten probeerde ze zich te klauwen aan de rand van de oever zodat ze zou kunnen ademen maar het lukte haar niet, de zwarte kater hield haar beneden. Met een smekende blik die prikte van het water keek ze naar boven terwijl ze probeerde te trappelen en toch niet verder kwam. Waar had ze dit aan verdiend? Ze wilde alleen maar bloodclanners uit de buurt van haar clangenoten houden.

Aegir hoorde Lilypool haar woorden niet eens. Hij merkte haar aanwezigheid nauwelijks. Maar hij deed dit voor haar. Dit was de enige oplossing. De getuige moest opgeruimd worden, haar geheugen gewist worden. En dit was de enige manier. En hij wilde niet weer bloed proeven, hij wilde niet sporen achterlaten. Dit was een simpele manier, een snelle manier, zonder teveel geluid op wat gespartel na. Maar dit was Riverclan, water was normaal, ze zouden niet omkijken van wat gespartel, toch? Aegir hield zijn grip op de poes, zette zijn poten op haar nek, forceerde haar helemaal kopje onder, voor langer, en langer, en langer. En het deerde hem niet als haar klauwen hem zouden schaven, haar mond zou gesnoerd moeten worden, permanent. Even kruisten hun blikken, haar ogen onder water, vervormd door de golven, het gespartel, en hij zag de wanhoop. Compleet onschuldig. Maar ze was niet onschuldig, niet meer. Dus keerde Aegir zijn blik af, probeerde naar iets anders te kijken, en door het gebeuk van zijn hart, die arm drums in zijn oren pulseerde, hoorde hij Lilypools stem. Ze miauwde dat ze haar genoeg zou hebben laten schrikken. Hij beek op de binnenkant van zijn wangen, de spanning op zijn kaak stond strak, maar hij liet haar niet gaan. Nu niet, niet nu ze nog worstelde. ‘Dit is voor je eigen bestwil,’ miauwde hij als een grom, maar zacht, terwijl hij weer opnieuw grip op de spartelende apprentice nam.

Hij stopte niet. Aegir ging door en ze wist dat ze nu een keuze zou moeten maken. Haar maag trok ongemakkelijk samen, terwijl ze haar blik van Aegir naar de spartelende apprentice liet gaan. Als ze hem nu zou stoppen, dan zou de apprentice mogelijk alles aan de clan vertellen wat hier gebeurd was. Was dat wat ze wilde? Was het het waard om dit geheim te houden en daarvoor het leven van een apprentice op te offeren? Ze klemde haar kaken op elkaar en keek weg. Nee, ze wilde dit niet zien. Het spartelen zou ze wel horen stoppen wanneer het gedaan was. Ook al maakte elk geluid haar misselijk, wetende wat er gaande was. Maar ze stopte hem niet, ook al maakte dit haar medeplichtig. Ze had anders geen idee hoe ze dit alles aan de clan uit zou moeten leggen, dus misschien was dit wel wat het makkelijker maakte.

Opgeven dat ging ze niet doen, zeker niet nu ze wist dat Riverclan een verrader had, iemand die vriendelijk omging met smerige bloodclanners. Zij zou nog wel bloed op haar vacht proeven als Crystalstar erachter zou komen. Maar van de apprentice zou ze het waarschijnlijk niet meer te horen krijgen. Hoe hard ze ook spartelde en haarzelf omhoog probeerde te hijsen, ze raakte niet omhoog. Vaag door het geluid onderwater hoorde ze de zwarte kater iets mompelen, maar het was zo onverstaanbaar geweest. Een furieuze blik verscheen in de grijze poes haar ogen terwijl ze probeerde te grommen, alleen maar om meer water in haar bek te krijgen. Haar lucht raakte nu echt op, en Lilypool die deed echt helemaal niets. Nooit in haar leven had ze zich zo verraden gevoeld door iemand, en nooit had ze dit van een andere kat verwacht die uit haar eigen clan kwam. Het beeld begon zachtjes te spikkelen met zwart voordat alles wegviel en er belletjes uit haar bek kwamen. Een laatste keer probeerde ze zwak haar poot omhoog te heffen, al lukte het echt niet meer. Alles vaagde weg. Zo ook haar adem, haar blik, en haar lichaam die uiteindelijk had gestopt met bewegen...

Oh, hoe dingen haar soms toch nog wel eens konden verassen. Skadi had rustig langs de rivier gelopen, deels om clankatten uit te dagen, maar vooral om haar verwijten te bevestigen. Ze was die ochtend wakker geworden en er was een bepaald iemand verdwenen. Aegir. Ze had er niet veel achter gezocht toen ze eerst met haar taken voor die dag aan de gang was gegaan, maar toen meneer met de middag nog niet terug was, had ze wel een idee waar hij uithing. Tot nu toe had ze nog geen concreet bewijs gehad dat hem naar beneden zou kunnen brengen, al wist ze wel dat Orchis ook zo zijn eigen vermoedens had gehad en nu Aegir op zijn laatste kans had gezet. Een kans waar hij niets om leek te geven, blijkbaar. Echter was ze op een verassend tafereel gestoten. Ja, de zwarte kater stond daar met zijn geliefde Lilypool, maar er was wat heel anders aan de hand dan alleen maar twee misselijkmakende tortelduifjes. Aegir stond even vrolijk iemands kop onder water te duwen. Een of andere apprentice als ze het vanaf hier in moest schatten, groot maar duidelijk jonger. Ze waren er dan ook zo mee bezig dat ze haar nog niet hadden opgemerkt. Grappig hoe dat werkte soms. “Zo zo,” kondigde ze haarzelf aan nadat het grijze jong eindelijk stopte met spartelen en nu alleen nog maar als een dood gewicht in het water hing. Waarschijnlijk omdat ze ook gewoon dood was. “Ik wist niet dat je het in je had, Aegir. Misschien bent je dan toch net bekwaam genoeg om deel uit te maken van de Elite,” Het kwam er neerkijkend uit, maar het was wel oprecht. Tot nu toe had ze hem alleen maar als een zwakke kwal gezien die alleen maar kon zeuren over hoe oneerlijk alles was. Nu kon hij tenminste iets, al was dat iets wel wat van iedere member gevraag werd, dus het maakte hem niets speciaals. Zelf had ze er geen problemen mee gehad, voor minder reden om het te doen dan dat Aegir net had gehad. “Niet bang dat je liefje je gaat verraden zie ik?” Besloot ze er nog aan toe te voegen met een sadistische humor. Waarschijnlijk was Lilypool overrompelt met wat er net gebeurd was, met haar oh zo geweldige ‘moralen’. In Skadi haar ogen bestond er geen goed of slecht, maar alleen hoe je je zelf over iets voelde, niemand anders kon dat voor je beslisssen.

Lilypool deed niets. Zei niets. En Aegir was ook ijzig stil. Het enige geluid was het gespartel van de apprentice in de rivier. Aegir hoorde enkel nog zijn eigen ruis van bloed in zijn oren, het hart dat klopte in zijn keel. En hij was ergens verbaasd hoe makkelijk dit eigenlijk ging. Het duurde even, maar uiteindelijk kreeg het lijf minder kracht, totdat het helemaal stil begon te liggen. Aegir zijn klauwen stonden nog in haar grijze vacht, kleine stroompjes bloed kwamen onder zijn poten vandaan en vermengden zich al snel met het water. Aegir hijgde na en keek na het levenloze lichaam onder het water. Hij verzwakte dan ook eindelijk zijn grip op haar, toen ze echt niet meer zou bewegen. Pas toen realiseerde hij echt wat hij had gedaan. Verkeerde plek, verkeerde tijd. En ze had het moeten betalen met de ultieme prijs. Maar zijn leven, én die van Lilypool was meer waard dan één klikker. Oh Starclan, wat had hij gedaan? Maar hij was belangrijker, dan haar, dan Lilypool.
Maar er was helaas nog iemand in aantocht. En toen hij een stem hoorde, was hij even bang dat wat er net was gebeurd hij weer zou moeten herhalen. Weer een getuige die hij op moest ruimen. Maar het was Skadi. Oh, alsof zijn dag niet nog erger kon worden. Kreunend draaide hij zijn kop bij haar weg toen ze hem weer begon te kleineren. ‘Hou je bek, Skadi,’ gromde hij. Hij wist dat hij het waard was, zij moest gewoon met haar domme kop oprotten. Hij had haar goedkeuring niet nodig. Hij keek nog even naar het lijk in het water, die hij nu echt losliet en het wat naar de oppervlakte begon te bewegen. Hij zuchtte een keer trillend, waarna hij omkeek naar Lilypool, die ook nog vrij weinig gezegd had. ‘Lilypool weet dat haar hetzelfde lot zal volgen als ze ook maar iets hiervan hardop uitspreekt.’ Het was meer een statement, dan een waarschuwing. Hij zou haar nooit pijn doen. Nooit. Maar ze wist dat ze hun beide zou ruïneren als ze het ging zeggen. Hij keek naar Skadi en schudde zijn kop en stapte toen dieper het water in en greep het lichaam bij haar nekvel. Hij zwom een stukje dieper de rivier in en liet in het midden het lichaam los, meevaren door de stroming. Waren ze daar ook direct vanaf. Het water zou alle sporen wissen en het zou een mystery zijn. Aegir klom weer op de kant en wierp nog een blik naar Lilypool. Sorry, vormde hij nog met zijn lippen, waarna hij zijn pels uitschudde. Wat een mooie dag had moeten worden, was catastrofaal gefaald. Hij liep richting Skadi. Ze moesten allemaal het plaats delict zo snel mogelijk verlaten. ‘Laten we naar huis gaan..’ bromde hij stilletjes, voordat hij weer verder liep.

Het leek uren te duren voor het spartelen uiteindelijk stopte en ze weer een blik op Aegir en de apprentice onder hem durfde te werpen. De apprentice verzette zich niet langer meer en ze wist dat het gedaan moest zijn. Ze voelde zich misselijk worden bij de gedachte dat de apprentice nu nooit een warrior zou worden, alleen maar omdat ze dit wat ze met Aegir had, had willen beschermen. Was het het leven van een apprentice waard geweest? Was het het waard geweest om niet in te grijpen? Maar voor ze echt de kans had om er nog verder over na te denken klonk een andere bekende stem. Ze liet haar blik naar Skadi gaan en vernauwde haar ogen iets. Waarom was zij hier? Hoeveel had ze gezien? Maar aan haar reactie te horen leek ze alleen het vermoorden van de apprentice gezien te hebben. Ze wist nog steeds niet goed hoe hiermee om te gaan. Wist dat ze nu medeplichtig was hieraan en dat ze geen keuze had dan om het verborgen te houden. Voor haarzelf, maar ook voor Aegir. Het hielp alleen niks voor het misselijkmakende gevoel dat haar bleef bekruipen. Toch voelde ze iets meer van zekerheid toen ze Skadi hoorde praten en kon eindelijk haar woorden weer vinden. "Geen zorgen, niemand zal weten wat er met Risingpaw gebeurd is." Ze probeerde haar stem zo stabiel mogelijk te houden, maar stiekem was ze bang dat het zou breken. Ze slikte nog eens, ze wist dat Aegir zijn woorden niet meende, maar ze wist ook dat ze niks zou kunnen zeggen tegen haar clan hierover en dat ze ergens maar hoopte dat ook niemand de apprentice nog zou vinden. Dat de rivier zijn werk zou doen. Ze wist dat ze hier ook zo snel mogelijk weg moest zijn, maar haar poten wilden zich nog niet bewegen.

En gelijk werd ze weer afgesnauwd. Kon hij niet een beetje origineler worden? Wat nieuws bedenken ofzo. En ze had hem nog wel een compliment gegeven. Niet dat het oprecht was, want Skadi deed niet aan complimenten. Negen van de tien keer trok ze haar eigen agenda en ze gaf alleen om haar eigen hachie. Maar ze was wel goed in het lezen van anderen en dat buitte ze ook vaak uit. Ze kon ook wel zien dat hij dit niet had willen doen, maar dat hij dacht dat het had gemoeten. De trillerige zucht gaf haar daar alleen maar meer bevestiging van. Maar hij kon tenminste moorden, niet dat het hem veel goeds deed op het moment, want er kwamen weer leugens aan. Ze geloofde niet dat hij Lilypool wat aan zou doen. “Ik denk van niet. Daar ben je nog steeds te zwak voor. Maar voor jou hoop ik dat ze slim genoeg is om haar bek te houden.” Skadi was een beetje klaar met het gedoe tussen deze twee. Het trok alleen maar negatieve aandacht naar de Elite toe die ze niet nodig hadden, maar nee meneer dacht nog steeds dat hij het oh zo goed deed. Toch was er een reden waarom hij nog steeds een young-one was. Hij keek haar even aan en schudde zijn kop voordat hij onceremonieus het lichaam in het water dumpte. Niet dat de calico daar wat om kon geven, want zelf had ze het waarschijnlijk gewoon laten liggen rotten. Ze hadden er een potje van gemaakt, en ze hoopte maar dat niemand de Elite aan die moord zou teruglinken, want ze had geen zin om de rotzooi van de twee tortelduifjes op te ruimen. Lilypool verzekerde haar nog wel dat niemand er achter zou komen wat er was gebeurd, maar ze nam geen vertrouwen in het woord van dat kreng. Noch in dat van Aegir. De zwarte kater was inmiddels aan de kant geklommen en shudde zijn vacht uit. Geïrriteerd dook ze weg van de waterdruppels die haar kant opvlogen, maar ze hield haar bek dicht. Toen dat klaar was kwam hij haar kant op en bromde hij simpelweg dat ze naar huis zouden gaan. Skadi volgde hem op een rustig tempo, zonder woord. Ze had immers geen zin om met hem te gaan praten over wat er net gebeurd was, waarvan de consequenties nog steeds onbekend, maar small talk zat er ook niet in. Gewoon een stille wandeling naar het Elite kamp toe met een kat die ze haatte.