no more than a rat in the gutter

<sub>Iedereen was verzorgd en de meeste lagen diep in dromenland op het moment. Het gevecht had een hoop energie gevraagd van zij die mee waren en Newtpaw probeerde zo goed mogelijk voor ze te zorgen, maar nu wilde ze frisse lucht. Ze wilde even haar gedachten leegmaken en genieten van de zon op haar pels in plaats van de brandende, vragende blikken die ze kreeg.

In de tijd dat ze elkaar niet gezien hadden was er veel gebeurd. Veel veranderd. Van de onschuldige poes die ze toen was geweest was bijna niks meer over. Door haar waren katten verbannen uit de clan door een verhaal die ze verzonnen had. Er was een oorlog geweest tussen riverclan en shadowclan omdat ze met een false prophecy gekomen was en Acornstar mentaal niet het idee gaf erg stabiel te zijn.

”Routnose,” miauwde ze zachtjes en misschien een beetje verbaasd toen ze de medicine cat van windclan zag. Alles was zo zwaar nu ze weg was en Newtpaw kon het brandende gevoel van de opkomende tranen al voelen. Littekens over haar linker schouder en verse wonden op haar gezicht hadden haar uitstraling veranderd. Ze was volwassener, misschien wat minder een pushover als dat ze eerst was.

+ routje</sub>

Ze dwaalde wel vaker langs de grenzen. Dat ze tegen de eerste avonduren verdween uit het kamp, was niet een vreemd gegeven. Daar maakten katten zich niet druk om, haar avondwandeling was iets dat ze al deed sinds ze het mocht. De laatste tijd maakte ze deze echter steeds vaker alleen, zeker nu Falconpaw er niet was. En haar route boog steeds meer af naar de grenzen, al wist ze niet precies wat ze daar zocht. Het donkere moeras van Shadowclan was nog altijd niet uitnodigend, nee, alleen in de open velden voelde ze zich echt thuis. Maar het was ook niet meer dreigend. Of onbekend. Ze vroeg zich telkens af hoe het met hen ging, nu ze elkaar nog maar zo sporadisch zagen. En hoe het met Acornstar ging, of Bluejay. Waren ze gelukkig? Waren ze gezond? Een zucht rolde over haar lippen terwijl ze haar ronde afmaakte en zich terug begon te bewegen naar haar eigen kamp, langs de welbekende grens. Ze was zo in haar eigen wereldje dat ze de ander pas opmerkte toen die sprak. Routnose fleurde op bij het zien van haar bekende gezichtje, was even zo blij om haar meisje te zien dat ze de rest vergat. "Newt!" sprak ze vrolijk en zonder er echt bij stil te staan sprong ze haar kant op, waar ze spinnend haar neusje tegen diens wang drukte en haar omhelsde. Een oude gewoonte. Net toen ze wilde vragen hoe het met haar was, merkte ze de nog verse wonden op haar op. Direct vertroebelde haar mintgroene ogen met zorgen."Oh meisje, is alles oké? Wat is er gebeurd? rattelde ze. Medicine cats hoorden wonden te genezen, niet ze te dragen. Wie zou het ooit in het hoofd halen een medicine cat aan te vallen.

_{"Newt!" Sprak de medicine cat vrolijk voordat ze haar om haar hals vloog en een zacht gegiechel over Newtspark haar lippen rolde. Het deed pijn aan haar lichaam maar dat kon haar allemaal niet schelen. Ze had al zo vaak de grens afgespeurd opzoek naar de poes en nu was ze er eindelijk. Toen Routnose haar vroeg wat er gebeurd was welde de tranen op in haar ogen. "Het was verschrikkelijk Rout," miauwde ze zachtjes. "Acornstar- het gebeurde allemaal zo snel. Hij verklaarde de oorlog aan riverclan" tranen rolde nu over haar wangen en zachtjes begon ze te snotteren. "Er dook een riverclanner op me en toen nog eentje- oh het was zelfverdediging." Haar schouders schokte en ze begroef haar snuit diep in de hals van de ander voordat ze verder ging, haar stem dik van de tranen. "Ik heb geen oog dicht kunnen doen- elke keer als ik ze sluit sta ik daar weer" bloed kleefde aan haar poten. Elke keer als ze haar ogen sloot stond ze weer over Rookchirp heen gebogen en voelde ze het bloed over haar kin lopen. Newtspark kneep haar ogen strak dicht en ze ademde een paar keer diep in en uit. Ze wilde niet huilen. Ze wilde trots vertellen dat ze haar medicine cat naam gekregen had.}

Newtpaw was altijd zo sterk geweest, zo mooi op haar volledig eigen manier. Maar nu was haar vraag alleen al genoeg om tranen te laten parelen in haar normaal zo krachtige blauwe ogen. Ze voelde haar hart in kleine stukjes breken terwijl ze haar meisje zo zag. In stilte luisterde ze de vloedgolf aan woorden van de ander aan, toen deze haar betraande hoofdje in haar vacht begroef omhelsde Routnose haar met een brandend hart. Even bleven ze zo in stilte zitten, terwijl ze haar net iets strakker vasthield dan nodig was. "Hey, hey, het is oké, ik ben er," murmelde ze en begon ritmisch over haar oor te likken, zoals haar moeder ooit bij haar had gedaan. Langzaam probeerde ze het verhaal aan elkaar te knopen door de geratelde woorden die ze had gekregen. Shadowclan en Riverclan hadden dus toch gevochten, ondanks de woorden van Starclan. Of juist door de woorden van Starclan? En Newtpaw... Newtpaw was in gevecht geraakt, was dat waar ze haar verwondingen van had? Plots viel Routnose stil, staakte kort het wassen van de anders oor toen het kwartje viel. Het maakte haar misselijk, legde een knoop diep in haar hart. Ze waren medicine cats, ze heelden, ze deden geen kwaad. Dat was de les die ze ieder van de katten die ze ooit onder haar vleugels had gehad meegaf, waar ze zichzelf laatst nog zo hard aan had moeten herinneren. Maar ze voelde de natte tranen van het meisje, het meisje dat in haar ogen altijd klein zou blijven. En ze hield van haar, zoveel. Wat het ook was, ze hoefde het niet te horen. Ze kende Newtpaw, genoeg om te weten dat ze in staat was tot zoveel goed, dat ze zoveel talenten had. En diep in haar hart wist ze dat het een ongeluk moest zijn geweest, ze kon niet anders dan dat geloven. "Shht, stil maar," ze duwde haar neusje tegen de nek van de ander. "Het spijt me zo Newt, soms gebeuren er d-dingen... Dingen waar we geen controle over hebben," een trillende zucht ontsnapte haar. "Het was een ongeluk, je bent een goede kat. Starclan weet dat ook, ik weet dat,"

_{Opgekropte emoties waarvan ze niet wist dat ze ze voelde leken allemaal naar de oppervlakte te borrelen. Er was zo veel gebeurd in de korte tijd dat de medicine cat hun clan had verlaten. Routnose hield haar stevig vast en de gebroken stukken van haar ziel, van haar hart, leken weer aan elkaar te smelten. Vanaf jongs af aan was ze al verpest. De liefde van een moeder had ze nooit gekend en haar vader had ze nooit gezien tot een paar moons geleden toen hij ineens een deel probeerde uit te maken van haar leven. Meer tranen, het voelde alsof het nooit meer zou stoppen. "Het gebeurde allemaal zo snel" herhaalde ze zachtjes terwijl ze in elkaar zakte in de poten van de ander, op haar billen. Haar lichaam was moe van de stress, de tranen, de opluchting. "Straks gelooft starclan me niet, wat als ze denken dat ik geen goede medicine cat ben omdat ik bloed aan mijn poten heb?" De poten van Routnose had ze van haar af geschud, althans, geprobeerd. "Ik wil niet naar het dark forest. Ik ben een goede kat!" Met gesloten ogen en een hangende kop snikte ze weer luid. "Alles- alles behalve dat,"}