Phoenix rising [Clanmeeting]

Ze was niet bij de Gathering geweest en ook bij de gebeurtenissen van afgelopen nacht had ze niet op de voorgrond gestaan. Toch had Silverwish alle details meegekregen van haar Clangenoten, en gerust erop, dat was ze niet. Ze keek dan ook verontrustend toe hoe Stagtine de rots beklom en de Clan aansprak. Ze had nooit veel contact gehad met Stagtine, maar de manier hoe hij soms handelde was haar niet helemaal prettig. Niet dat hij per se verkeerde keuzes maakte, maar het voelde zo... Het klopte niet helemaal, voor haar. Toch was het fijn om te horen dat Sunningrocks weer bij ThunderClan hoorde, dat konden ze natuurlijk altijd goed gebruiken. Helaas werd dat tevreden gevoel weer overschaduwt met wat er daarna volgde. Wat? Hij zou zelf de negen levens gaan halen? Silverwish haar oortjes draaide naar achter. Ze slikte, lichtelijk nerveus. Ze wist dat Thornstar al een lange tijd vermist was, ondanks de vele search parties. Maar Eveningglow, ondanks ontvoerd door BloodClan, was nog maar net weg. 'Met alle respect, Stagtine, maar Eveningglow is nog niet eens een hele dag weg. Ik weet dat zij je de leiding heeft gegeven over de Clan, maar ik vind het persoonlijk een beetje overdreven om haar zo aan de kant te schuiven en zelf negens levens te gaan halen,' miauwde ze, haar staart licht heen en weer zwiepend. Ze keek kort de Clan rond, hopend dat meerdere Clangenoten het met haar eens waren. 'Ze is ontvoerd, niet dood. We kunnen BloodClan tenminste opsporen, een plan maken om hun te bevechten. Het is een zware en onzekere tijd, dat besef ik me al te goed. Maar om dit zomaar te beslissen terwijl je niet eens officieel de rang van Deputy of Leader hebt?'

Met een gespannen blik staarde de kater naar zijn tijdelijke leader. De woorden die hij sprak brachten droevigheid in hem op. Dit was niet wat hij wilde in zijn clan, dit was niet wat moeder zou gewild hebben. Alles deed hem denken aan de verhalen die ze hem had verteld over de invasie van bloodclan, over de angsten die ze had gehad als deputy. Dit was alles wat hij had willen voorkomen. Hij knikte echter toen Stagtine zei wat hij ging doen. Het was goed voor de clan, dit was wat thunderclan nodig had. Stabiliteit, iets om op terug te vallen. De clan had iemand nodig die de koe bij de horens vatte, niet danste met de dood. Dit was hetgeen dat hun erdoor zou krijgen. Toen Silverwish dan ook begon te spreken, keek de massieve zilveren kater op. Zijn tweekleurige ogen werden op de dame gericht en kalm kwam hij overeind. Zijn gelaat was strak, zijn uitdrukking alles behalve dat van zijn gewoonte. Hij fronste even schudde zijn hoofd. "Nee," zei hij tegen haar. "Als we nu niks doen zal bloodclan straks weer in ons kamp staan, zoals zoveel moons geleden," Hij zuchtte en zette zijn borstkast weer op, omkijkende naar hun leader. "Dit moet gebeuren, voor het overleven van Thunderclan. We kunnen niet meer wachten. Het gaat in tegen alles wat we weten, wat we hebben geleerd, maar... Ik denk dat nu geen tijd meer is om stil te staan bij tradities. We moeten denken aan thunderclan, onze families en vrienden. En dat kan enkel als we weer een leider hebben die er is, die voor thunderclan kan vechten," ze hadden bloodclan in hun gebied, de vijand stond aan de deur. Als ze nu niks deden was het te laat en wie wist hoeveel levens dat wel niet zou kosten. Even knikte de gestreepte kater naar de bengal. "We moeten onze gewonde clanmates helpen," zei hij kalm waarna hij rustig zocht naar de medicine cats, wachtende op hun commando's.

Sunpaw was op zijn zachts gezegd, not amused. Ze had niet naar de gathering gemogen, omdat ze teveel "ongein" had uitgehaald de laatste tijd. Crystalstar had erom gevraagd om aangevallen te worden en Smouldertongue was een idioot, dus waarom zij bestraft moest worden, ging buiten haar zinnen. Alles was zo onlogisch. En ze had nog steeds moeten zitten en toekijken, terwijl er vanalles gebeurde. "Bescherm het kamp". Ja, bluh. De hele hel was uitgebroken en iedereen was zijn verstand verloren, zo leek het. En nu waren ze met zijn allen de gebeten hond. Thornstar weg, Eveningglow weg, kittens weg, territorium weg. Stagtine was doodleuk vertrokken in de ochtend. Wat was er van deze clan geworden waar ze altijd zulke prachtige verhalen over had gehoord? Het was in wanorde. Toen hun "leider" dan ook eindelijk verhaal kwam doen, was ze erbij.

Het enige goede nieuws dat er was, was dat Sunningrocks weer van hun was. Nou joepie, ze had vanaf het eerste moment al tegengestribbeld tegen Thornstars keuze om hem weg te geven, maar wat Stagtine vervolgens uitkraamde, deed haar ook verwondert toekijken. Ze wist niet of hij veel lef had, of gewoon gestoord was. Welke van de twee dan ook, ze kon niet geloven dat hij zichzelf maar gewoon leider verklaarde. Dat hij dacht dat Starclan zou luisteren en denken "jup, die vent geven we negen levens." Al was Thornstar dood, dan was Eveningglow de volgende in de lijn, niet híj. Maar hij had het al helemaal gepland, stelde het voor alsof het een feit was en durfde nog te zeggen "help elkaar". Sunpaw vernauwde haar ogen. Silverwish sprak hem direct tegen, Silvervine stemde in. Oh boy, daar zouden ze gaan. Maar ook Sunpaw was zoals altijd niet bang om haar mening te geven. ‘Met alle respect, wie is doodgegaan en heeft jou leider gemaakt?’ Sunpaw keek hem aan. Eveningglow? Eveningglow was niet dood, alleen zogend. Dat was de deal destijds, ze mocht hopen dat Eveningglow nog ergens haar klauwen in de pap had, anders was ze nog zwakker dan ze was. Deze keuze is niet licht gemaakt, hallo. ‘Is Starclan afgedaald en jou een teken gegeven waar we niets van weten? Ik ben benieuwd wat ze gaan zeggen als je durft aan te kloppen bij de moonstone. Ik hoop dat ze lachen.’

Het was een hel. Alles. Elke dag opnieuw. Thornstar was weg, de Clan had een heel nieuw beleid... 'Tijdelijk' beleid zoals ze zeiden... Liondance had haar bedenkingen erbij. Ze sprak ze niet luidop, maar haar gezicht sprak boekdelen telkens als ze Smouldertongue of Stagtine op de high stone zag staan. En als alles nog niet erger kon... was Eveningglow verdwenen. Haar amberkleurige blik gleed naar de donkerbruine kater, Stagtine. De kater waarmee haar voormalige mentor kittens heeft gekregen. Haar tanden knarsten toen ze hem hoorde praten. Om de een of de andere reden stond het haar niet aan. Het hele idee. Hij sprak over hoe erg hij het vond dat Evening ontvoerd was, samen met zijn kittens. En nog geen enkele zinnen later deelde hij mee dat hij zijn levens ging ophalen bij Starclan. Een onrustig gevoel woekerde in haar borstkas. Hoe kon hij? Heel de Clan lag in puin, en hij sprak over zijn levens. Levens die hij niet verdiende. Liondance beet op haar kaak. Nee, zo mocht ze niet denken. Ze had zich voorgehouden zich zo neutraal mogelijk te gedragen.. Maar alsnog kon ze het akelig gevoel dat door haar lichaam raasde niet negeren.

Iets wat nog zeldzamer was, was haar reactie op Sunpaw's woorden. Haar felle goudkleurige ogen keken haar kant op. Haar blik zo rond als de ogen van een uil. Niet uit verbazing voor wat ze gezegd had, maar eerder door het feit dat ze met haar gelijkstemde. Wie had Stagtine het recht gegeven zomaar alle leiding over te nemen? "Sunpaw heeft gelijk," miauwde ze, bijna stikkende in haar eigen woorden toen ze het uitsprak. Als Starclan nu niet in ongeloof op hen neerkeek, dan wist ze het helemaal niet meer. Haar gespierde postuur stak af van de katten om haar heen. Ze was een kleine kat, opvallend kleiner dan haar Clangenoot. Maar haar harde werk viel te lezen aan de spieren die onder haar pels rolden. Haar blik vernauwde zich. Niet uit haat of minachting, maar uit serieusheid. "We moeten eerst opzoek naar Eveningglow. Hoe langer zij weg is, hoe gevaarlijker het word voor haar en haar kittens." Ze sprak dit niet om in te spelen op zijn gevoelens. Het waren namelijk ook haar gevoelens die hierin een rol speelden. Ze hield van de poes. Niet op een manier zoals wat partners voor elkaar voelden, maar op een vriendschappelike manier. Bijna een ouderlijke manier. De poes was als een moeder voor haar geweest.. Nee, dat was het verkeerde woord. Meer als een grote zus. Iemand die voor haar had gezorgd, wanneer al haar familie weg was... "Zowel Thornstar als Eveningglow zijn weg. Dus geen van beiden, zowel onze echte deputy als leader, hebben gezegd dat jij hun rang voorgoed mag overnemen." vervolgde ze. Tenzij dat Starclan hem een teken heeft gegeven. Maar dan nog, wie kon dit bevestigen? "Gaat Starclan jou wel levens geven, in een situatie als deze?" voegde ze er nog aan toe, haar ogen vernauwende en een kritische blik op hem gooiende. Dit was geen disrespect, maar eerder haar oprechtheid en loyaliteit jegens Thornstar en Eveningglow.

Ze waren thuis gekomen bij een totale shitshow. BloodClan had Tallpines over genomen. Eveningglow en haar kittens waren ontvoerd. Het was.. verschrikkelijk. Om nog maar te zwijgen over al het bloed en de moord die ze gezien had bij de Fourtrees. Stagtine riep een meeting bij elkaar. Ze kon niet eens beginnen om zich voor te stellen hoe de kater zich nu voelde. Zijn partner en kittens weg. Ze wist hoe het voelde om een gebroken gezin te hebben, het deed zeer. Zij had gelukkig haar broer nog. Daar kon ze goed mee opschieten. Ze sloot aan en luisterde kalm naar wat er gebeurd was. Stagtine zou naar de moonstone gaan om zijn levens te halen en zij mocht mee. Trots stond ze daar. Al was dat van korte duur want voordat ze het wist begonnen katten al rond te bazuinen dat dit niet mogelijk kon zijn.

Heatherstorm haar hoofd draaide toen speciaal naar Liondance. "Hoe kun je het zomaar eens zijn met een apprentice die van niks weet?" sprak ze toen op kwade toon. "Heb je enig idee waar Stagtine door heen gaat? Zijn partner én kittens zijn weg en nog zet hij ThunderClan op de eerste plek!" haar staart werd dikker en de stelde zich tegenover de poes op. "De enige manier waarop we zeker weten over hoe het met Thornstar is, is door het aan StarClan te gaan vragen bij de moonstone. Zolang Thornstar leeft kan er geen nieuwe leider van ThunderClan komen, dat weet Stagtine ook wel. Maar hij zet ons wel op nummer één door iets te proberen." dat moest Liondance ook wel weten. De poes hief haar wenkbrauwen op. "Ik heb jouw dikke kop trouwens ook niet gezien op de Gathering Liondance. Als ik alleen maar verhaaltjes hoorde van het bloedbad wat de twolegs aangericht hebben zou ik ook niet heel bang zijn. Ga maar even een middagje kijken daar. Een grote bende." sneerde ze toen nog. Het hele fiasco had haar ietwat getraumatiseerd en bang gemaakt, maar dat liet ze niet merken nu. Hoe durfde katten dit soort domme dingen te roepen?

Sunpaw haar blauwe ogen priemden naar de "leider" van de clan. Hij vond zichzelf heel wat om zichzelf zo leider te maken, zonder overleg, zonder ook maar één moment te stemmen. Zonder Eveningglow. En toen ze haar woord had gezegd, stond niemand minder dan Liondance haar bij. Oh wauw, de wonderen waren de wereld nog niet uit. Ze keek dan ook met een scheve grijns naar de poes. Welk spel speelde zij? Ze sprong natuurlijk door het vuur voor haar geliefde mentor. Niet dat Sunpaw Eveningglow mocht, maar het ging nu om principes, toch? Maar voor ze het wist kwamen bijstanders gillen. Oh StarClan. Haar ogen flitsten woest naar Heatherstorm. Wat een muts. ‘Doe maar niet zo stoer, het is niet alsof je al langer dan drie dagen de apprentice den uit bent,’ siste ze naar haar. Ze kregen een naam en opeens waren ze beter dan de rest. Meteen ging iedereen tegen elkaar kibbelen, waarna een zware stem van Coppertusk ook nog eens erdoorheen kwam. Een leider en een plan. Zo deden ze altijd. De volwassenen wisten altijd alles altijd zoveel beter. ‘Gisteren was het Tallpines, wat is het vannacht? Blooming woods?’ Ja, liet ze daar maar eens over nadenken. Zonder Eveningglow hadden zij alle troeven in handen en zij niets. En ze legden al hun hoop in de mogelijkheid dat een kat, zonder ooit deputy te zijn geweest, leider zou worden van hun clan? En Heatherstorm maar kibbelen dat het enige antwoord bij de moonstone lag. ‘Hebben we niet medicine cats die met Starclan praten? Wat zeggen zij erover?’ Dat was het betere plan, Coppertusk. Hij kon hier toch niet mogelijk mee eens zijn? Sunpaw was het hier zo niet mee eens. Er zaten gaten in dit plan en ze hadden moordenaars op hun stoep, mét hun deputy. En dan... het was niet logisch. ‘Maar prima, ren naar de moonstone en laat ons het fort verdedigen. Het is niet alsof we in gevaar zijn ofzo.’

Gespannen keek de zilveren kater even om naar het gekibbel dat wat verderop afspeelde. Hij vond het ergens onzin, verspilling van energie die ze nu zo hard nodig hadden. Zagen ze dan niet in dat dit hetgeen was wat de vijand wou? Nu juist, op dit moment, moesten ze verenigd staan. Toen bloodclan was binnengevallen in de tijd van zijn moeder was Silverstar ook verdwenen. Ergens dacht hij dat deze hele samenloop geen toeval was. Wat als Thornstar hetzelfde was overkomen als de leader waar hij naar vernoemd was? Silvervine slikte even en liet zijn kopje wat zakken. Hij schudde zijn massieve lijf even uit, zijn tweekleurige ogen werden langzaam gericht op Stagtine. Hij kon enkel vertrouwen hebben dat nu anders was. Hij wilde niet dat de nachtmerries vanuit de verhalen van zijn moeder een realiteit zouden worden. Hij vond het een afgrijselijke visie die voor hun lag. Met die gedachte draaide hij zich dan ook weg van de katten die maar aan het ruziën was, om zijn aandacht te richten op de medicine cats. Hij sloot zich af van hun, wilde hun kabaal niet horen. Voor even, nu, wilde hij enkel helpen en de wonden verdoezelen. Iedereen had rust en zorg nodig, dat moesten ze in beginnen zien. Dit was pas het begin van ed oorlog.

Hij was de oudste warrior geweest tijdens de patrouille, maar ook hij was terneergeslagen teruggekeerd. Ze waren verrast geweest en hadden te maken gekregen met een nederlaag. Tallfright had klaargestaan om de clan te verdedigen, maar toen de kittens in beeld waren gekomen, had de situatie een heel andere wending genomen. Nog voor het gevecht echt begonnen was, had hij een kopstoot gekregen, van een oudere en nog grotere, kat van Bloodclan. Hij was zelf stevig gebouwd, maar de klap op z'n kop was stevig aangekomen. Zijn linkeroogkas was gevoeliger en begon dikker te worden. Zijn gedachten waren er ook niet helemaal bij. Hij was met de patrouille mee naar het kamp gegaan, alsof hij in een andere wereld liep. Hij leefde wat in een waas. De mededeling van Stag werd gedaan en Tallfright probeerde half en half mee te luisteren. Hij fronste even en knipperde traag met zijn ogen. Of hij het eens was met de keuze? Nee, helemaal niet. Maar hij had op dit moment nog niet de fut en energie om ertegenin te gaan. Zijn apprentice liet zich echter goed gelden, wat hem ergens wel trots maakte. Ze deelde haar pure mening met de clan, wat haar ooit sterk zou maken. Even kneep hij zijn gezwollen oogje wat dichter. Misschien was dit wel het perfecte moment om even langs de medicine cat te gaan. De katten van de clan maakten zich toch alleen maar zorgen om de verdwenen kittens en deputy. Arme Tallfright zal wel even voor zichzelf zorgen. Even snoof hij, waarna hij verder slenterde naar de medicine cat den.

OCC: Tallfright heeft een gezwollen oog door de confrontatie met Bloodclan. Hij gaat richting de med. cat den.

Silvervine staarde enkel oppervlakkig naar zijn leader. De spanning die tussen de anderen speelden was iets waar hij weinig tegen kon doen. Ja, hij kon sterk in zijn schoenen staan en zijn visie delen, maar als niemand wilde luisteren kon hij ook weinig doen. De zilverkleurige kater was een zachtaardig iemand, niet een persoon die zijn ideeën en doen op anderen forceerden. Hij zuchtte even en slikte en keek langzaam naar de kat die hem benaderde, Remnantpaw. Een zachte glimlach verscheen op zijn gezicht waarna hij even haar oortje aanraakte met zijn leigrijze neusje. Ze was een sterke kat die een duwtje in de rug nodig had en als niemand anders het deed, dan zou hij instaan als haar steen. "Ik ga mee, Remnantpaw," sprak hij dan ook op een harde manier toen ze haar woord had gedeeld met de rest van de clan. Ze was een sterk iemand en hij wist zeker dat haar keuze het beste was. Even keek hij rond, zoekende naar nog een kat die mee kon gaan met hen. Hij kende veel van plantjes, aangezien zijn moeder vroeger altijd een medicine cat had willen worden. Ze had haar kennis met hem gedeeld en ondanks dat het hem bar weinig kon schelen, was het altijd in zijn geheugen blijven haken.

Hij was nog nooit zo verdrietig geweest. Glazeheart was altijd positief gebleven. Na de dood van zijn moeder. Na de brand. Na de journey. Maar dit.. was te veel. Uren geleden was de kater nog opgewekt naar de gathering vertrokken. Ja, het leven was niet ideaal op het moment. Hij was gekwetst door Eveningglow. Voelde zich vervangen. Vervangen door een betere, slimmere en sterkere kater. Er was ook nog dat hele gedoe met zijn zussen. Al was er sindsdien wat tijd verstreken, en tijd heelt de meeste wonden. Deze wond zou hij nooit helen... Zijn drie grootste angsten waren tijdens de volle maan uitgekomen. Bloodclan had zijn moeder vermoord. Vuur heeft hen uit hun territorium verdreven. Eveningglow was ontvoerd.

Hij was nog steeds in shock. In overlevingsmodus zou je het kunnen noemen. Dat Stagtine zichzelf leader verklaarde boeide hem helemaal niks op het moment. Hij zat daar maar, tussen zijn clangenoten, niet luisterend naar de discussie.

Al zou de nieuwe leader van Thunderclan een apprentice zijn. Hij wilde alleen zijn Eve terug.