Life was stringing me along

Ha! Binnen een maan zou hij eindelijk apprentice worden! Zijn hart klopte sneller bij het idee wat hij allemaal buiten het kamp aan zou treffen. En wie zijn mentor zou worden. En met wie hij allemaal in de den zou slapen. En wat hij allemaal op zijn trainingen zou leren. Hij kon bijna niet stilzitten van de spanning en dat was dan dus ook de reden waarom hij naar buiten ging. Nu dat hij ouder begon te worden, verliet hij de nursery steeds vaker zodat hij op onderzoek uit kon gaan. Dat was immers wat hij het liefste deed: op avontuur gaan! Hij was er vrij zeker van dat als hij eenmaal apprentice zou zijn, hij ook eens een kijkje zou nemen buiten het territorium. Dat waren echter geen plannen die hij zomaar ging delen met andere katten en dus hield hij dat gedeelte dan ook voor zichzelf. Steelkit liet de nursery achter zich en ging geduldig in het centrale gedeelte van het kamp zitten, waar zijn poten alweer prikkelden om op onderzoek uit te gaan. Zijn blik gleed naar een warrior die het kamp binnen kwam en omdat hij zo vaak zijn tijd buiten de nursery spendeerde, kende hij inmiddels al wel wat namen. “Hé, Irishunter!” begroette hij de kater die hem naderde dan ook opgewekt, een kleine grijns om zijn lippen verspreidend.

De kater kwam net terug van een kleine grenscontrole in zijn eentje om eens te checken ofdat alles nog oké was aan de borders. Of er nog tekenen waren van hun leider. Maar geen sporen waren te vinden en het liep allemaal alleen maar trager met al dit gedoe. Hoe dan ook, hij kwam het kamp binnen en door één of andere reden riep een pieper zijn naam en kwam die vol met energie naar hem toe. Wat had hij gedaan om een kitten te lokken? Hij hield niet van kittens, was dat niet duidelijk genoeg geweest na zijn conversatie met Blazekit en al die andere domme piepers? “Steelkit. Is er wat?”, vroeg de tom op zijn gewone, koele toon en een verveelde blik in zijn gouden ogen.

Steelkit was niet bepaald onder de indruk van de koele blik die Irishunter hem gunde. Hij wist dat het niet persoonlijk naar hem gericht was en dat de kater nu eenmaal zo was, dus nam hij het ook niet persoonlijk op. “Niks. Ik wilde gewoon vragen of je een goede jacht hebt gehad,” zei Steelkit op een opgewekte toon. En toen gleden zijn gedachten naar de apprentice van Irishunter. Hij kende de witte kattin niet zo goed, maar hij wist wel dat ze Irishunter’s apprentice was en dat ze regelmatig gingen trainen. “Is het moeilijk om een apprentice te trainen?” vroeg hij meteen door aan de kater terwijl hij de ander afwachtend aankeek en voor hem ging zitten. Hij had heus wel de hint opgevat dat de kater liever niet met hem wilde praten, maar hij had vragen en hij wilde dat die beantwoord zouden worden. Eerder liet hij de kater niet met rust.

‘Niks. Ik wilde gewoon vragen of je een goede jacht hebt gehad’, was het antwoord van de grijze kit, en het was daarbij nog heel erg opgewekt, wat dus nog irritanter was dan een gewone pieper. “Het ging wel”, antwoordde hij koeltjes. Waarom moest iedereen zo hoognodig alles van hem weten? Hij was maar een simpele man die simpele dingen deed voor zijn Clan. Was dat teveel gevraagd? ‘Is het moeilijk om een apprentice te trainen?’, vroeg hij opeens. De gouden ogen van de kater knipperden langzaam toen de kitten die vraag had gesteld. “Hangt ervan af hoe die apprentice precies is”, begon hij. “Een leergierige apprentice zal makkelijker te trainen zijn dan eentje die niets wilt doen voor de Clan”. Hij had er eentje die net tussenin zat. Ze wilde wel veel doen voor haar Clan, maar ze had veel tegenzin als het ging om luisteren. Ze wilde haar broers trots maken en haarzelf bewijzen, maar dat ging niet altijd lukken.

Weer ging het volledig langs Steelkit heen dat Irishunter eigenlijk helemaal geen zin had in een gesprek. Hij vond het leuk om meer te weten te komen over anderen, maar hij vond het ook heel erg leuk om meer te leren over de Clan en over zijn taken die hij later ongetwijfeld zou hebben. Zodra hij warrior zou worden, zou hij zelf een apprentice krijgen en deze opleiden tot een volleerde warrior van ThunderClan. En zo zou de vicieuze cirkel rond blijven gaan. “En wie is jouw apprentice dan?” vroeg hij nieuwsgierig. “En is het een moeilijke apprentice? En wat doe je als je apprentice moeilijk wilt doen en niks doet voor de Clan? En klopt het dan sommige apprentices door slecht gedrag later apprentice worden? En tot hoe lang kan die straf op lopen?” Nu hij eenmaal aan zijn vragenvuur was begonnen, kon hij er moeilijk uit geraken en Steelkit ging voor Irishunter staan terwijl hij zijn pootjes op die van de kater legde en hem smekend aankeek om antwoorden te krijgen.

'En wie is jouw apprentice dan?', vroeg de grijze kitten. Maar voor hij antwoord kon geven, snelde de kitten verder met vele vragen. 'En is het een moeilijke apprentice? En wat doe je als je apprentice moeilijk wilt doen en niks doet voor de Clan? En klopt het dat sommige apprentices door slecht gedrag later apprentice worden? En tot hoe lang kan die straf op lopen?'. Dat waren veel te veel vragen voor de arme man om te beantwoorden. Wie had deze kitten zo opgevoed? Wie had hem zo irritant gemaakt? De bruine kater zuchtte intens toen de kitten hem met een smekende blik aankeek. Hij was ondertussen de helft van de vragen al vergeten en de tom had geen zin om alles te beantwoorden. "Vraag het aan een stel andere warriors die wat meer apprentices hebben gehad. Die kunnen al jouw miljoenen vragen beantwoorden", bromde hij en keek hem gefrustreerd aan.

In plaats van dat hij een antwoord kreeg op zijn vragen werd hij afgescheept. Steelkit bewoog beteuterd met zijn oortjes, maar besloot om het er niet bij te laten zitten. Nee, hij besloot om zijn geheime wapen in te zetten! Hij rende achter de kater door, boog zich naar voren en wurmde zich toen onder de kater door, waarna hij op zijn rugje ging liggen en de kater smekend aankeek met zijn pootjes naar zijn borst getrokken, zijn oortjes in zijn nek. “Als ik één vraag per keer stel, wil je ze dan wel beantwoorden?” vroeg hij op een smekende toon, zo lief mogelijk kijkend naar de kater. Nu dat hij zo onder de kater lag, zag hij hoe veel afstand er was tussen zijn echt buikvacht en die van de kater. Er lag alweer een vraag op zijn lippen en hij klemde zijn kaken op elkaar om te voorkomen dat hij de vraag zou stellen. Hij had er net al één gesteld en hij moest zich aan zijn woord houden, anders zou de warrior misschien weggaan en dan was zijn kans verkeken.