Eyes that saw it all -Only Otterpaw-

Firepaw liep door het gras, nadenkend over alle dingen die ze had meegemaakt. Ze dacht aan de tijd van toen ze nog een kit was. Aan haar broertjes en zusjes, waaronder een dode. En haar pleegbroertjes en zusjes. Ze zuchtte, er zat haar nog steeds iets dwars. Ze stopte met lopen. Haar moeder had een tweede nestje gekregen met hun -nu dode- leader. En haar vader... Er zat nog steeds een beeld in haar hoofd van dat ene moment... Toen was ze nog een kit. Haar moeder vertelde hem toen dat ze niet echt van hem hield. Ton had haar vader... Dat was het beeld wat in haar kop bleef hangen, ze probeerde het wel te vergeten maar... Het lukte gewoon niet. Het beeld van dat haar vader zichzelf helemaal openkrabte. Daar was ze bij... En al haar broertjes en zusjes ook... Maar voor haar was het echt een soort trauma. Dat beeld zou ze nooit vergeten... Ze zuchte weer. Ze meende een takje te horen knakken, maar dat boeide haar niet zo veel. Ze liet haar kop naar beneden hangen. Ze hoorde de rivier nog stromen, en de wind fluiten door de bomen, maar het scheelde haar allemaal niet meer.

-Otterpaw-

Firepaw dacht pootstapjes te horen, maar ze besteedde er geen aandacht aan. Ze had geen zin om nu iets te doen. Het was in iedergeval geen kat van een andere Clan. Al had ze dan nog niet echt iets gedaan. ''Hoi, Ik ben Otterpaw, kijk eens naar mijn vangst.'' Miauwde hij vrolijk naar haar. Ze draaide haar kop om. Ze zag een donkerrode kater, er lag een vink voor zijn poten. Ze probeerde te glimlachen, maar het lukte niet echt. "Mooie vangst." Zei ze. Maar het klonk niet echt enthousiast. Ze wilde niet rot doen, maar ze voelde zich gewoon ellendig, ze kon er niks aan doen. Ze hoorde een geluid dat haa vaag bekend voorkwam. Ze spitste haar oren. Maar toen stierf het geluid weg. Toch had ze er geen fijn gevoel bij. Ze keek de kater, die dus Otterpaw bleek te heten aan. "Hoorde jij dat ook?" Vroeg ze. "Ik heet trouwens Firepaw, dat is misschien iets makkelijker als je dat weet." Weer dat geluid. Maar nu luider en duidelijker. Haar gezicht vertrok van angst. Nu herkende ze het geluid. Het was het geblaf van een hond. Alle honden waren aartsvijanden van de katten. Ze sprong op. Otterpaw keek ze angstig aan. Aan het geblaf te horen was de hond er al bijna. "We moeten hier snel weg." Zei ze. Maar ze wist dat het te laat was. Aan deze hond was geen ontkomen meer aan.

Spoiler:

Zoiets gaat er gebeuren.
Maar dan gaat niemand dood en krijgt Fire geen half gezicht.

Het lapjes poesje antwoordde. "Mooie vangst." zei ze. Otterpaw glimlachtte even. "Hoorde jij dat ook?" Zei ze opeens wat minder blij. Otterpaw schudde zijn hoofd. ''Nee, ik hoorde niets, jij wel dan?'' Zei hij een beetje verward. . "Ik heet trouwens Firepaw, dat is misschien iets makkelijker als je dat weet." Zei ze. Otterpaw knikte. Nu hoorde hij wel wat. Het geblaf van een hond! Geschokt draaide hij zijn hoofd om naar Firepaw, die he blijkbaar ook al gehoord had. "We moeten hier snel weg." Miauwde ze gehaast. Otterpaw raakte zijn neusje aan met de zijne. ''Ik bescherm je wel, het komt goed.'' Zei hij terwijl hij als extra troost ook zijn pootje op de haarre legde. ''I'l promoise you,'' Vervolgde hij. Hij ging rechtop staan en wachtte op de hond, met Firepaw achter zich. Uit de bosjes kwam een bruine, kwijlende, en duidelijk boze en woeste hond tevoorschijn springen. ''Run away!'' Schreeuwde hij naar Firepaw terwijl hij haar een duwtje gaf. ''Doe dan! Rennen!'' Schreeuwde hij haar achterna. ''Kom maar op'' Siste hij stoerder dan dat hij zich voelde. Toe de hond op hem af kwam en met zijn poot tegen zijn keel drukte krijste hij het uit. Met al zijn kracht duwde hij de poot van zich af e rende achter Firepaw aan.

Otterpaw had het zo te zien ook gehoord. Otterpaw raakte haar neusje aan met de zijne. ''Ik bescherm je wel, het komt goed.'' Zei hij terwijl hij als extra troost ook zijn pootje op de haarre legde. ''I'l promoise you,'' Vervolgde hij. Hij stond voor haar. Uit de bosjes kwam een bruine, kwijlende, en duidelijk boze en woeste hond tevoorschijn springen. ''Run away!'' Schreeuwde hij naar haar terwijl hij haar een duwtje gaf. Ze aarzelde, ze kon hem toch niet zomaar achterlaten? ''Doe dan! Rennen!'' Schreeuwde hij haar achterna. Ze keek nog een keer naar Otterpaw en de hond en zette het toen op een lopen. Firepaw rende zo hard als ze kon. Op een gegeven moment hoorde ze Otterpaw krijsen. Ze rende wat langzamer en keek om. Otterpaw kwam haar achterna gerend. Ze keek weer voor zich. Haar ogen werden groot toen ze zag wat er voor haar lag. Grote rotsblokken versperden de weg. Ze draaide zich om naar Otterpaw. "Het loopt hier dood..." Zij ze met een angstige stem. "We komen hier nooit levend vandaan." Fluisterde ze erachteraan. Ze schrok toen ze de hond weer op zich af hoorde komen.

Fluuuuuuuut ><''

Hij rende en rende. Hij rende naast Firepaw en keek haar aan. Alles was nog goed met haar, gelukkig. Hij keek omhoog en bidde Starclan, hij vroeg om wat geluk. Zouden ze dit wel overleven? "Het loopt hier dood..." Hoorde hij Firepaw zeggen. Ottepaw draaide zich om en zag dat de hond op hun af kwam stormen. Hij ging beschermend voor Firepaw staan en blies heftig naar de bruine hond. Tot zijn schrik kwamen er nog een grijze, en zwart/bruine hond aanstormen. Met zn drieeén gromde ze heftig naar Firepaw en Otterpaw. ''Holy,'' Hij kon zijn zin niet afmaken of een hond griste naar zijn rug. Hij sprong langs zijn snuit en liet een kras achter. Met pupillen als spleetjes staarde hij ongelovig naar de drie honden. ''Help ons!'' Probeerde hij te schreeuwen. Maar er kwam niets meer dan een angstig piepje uit zijn bekje. De honden liepen steeds dichter naar Firepaw toe. De Ginger schoot naar voren en klemde zich vast aan de snuit van de grijze hond. Een paar seconden keek de kater recht in de ijzige ogen van de hond. Hij zette zijn nagels dieper in de snuit van de hond en kneep zijn ogen dicht. De hond schudde heftig heen en weer waardoor hij eraf vloog en tegen de rotsen aan knalde. Hij kon bijna niet meer opstaan van de pijn. ''Dood mij maar, maar laat haar alsjebliefd met rust. I cant break my promoise...'' Fluisterde hij.

Hij ging beschermend voor haar staan en blies heftig naar de bruine hond. Tot zijn schrik kwamen er nog een grijze, en zwart/bruine hond aanstormen. Met zn drieeén gromde ze heftig naar Firepaw en Otterpaw. ''Holy,'' Hij kon zijn zin niet afmaken of een hond griste naar zijn rug. Hij sprong langs zijn snuit en liet een kras achter. De honden kwamen ook steeds dichter naar haar toe lopen. Ze blies hard naar ze. Tot haar schrik zag ze dat Otterpaw zich vastklemde aan de snuit van de grijze hond. De hond schudde heftig heen en weer waardoor hij eraf vloog en tegen de rotsen aan knalde.Ze keek geschrokken naar hem. Ze wilde naar hem toe lopen maar de zwart met bruine hond greep haar bij haar rug. Zijn kaken boorden zich diep in haar vel. Ze schreeuwde het uit. Hij smeet haar weg. Ze kwam met een doffe klap neer. Bloed stroomde vanuit haar rug op de grond. Ze wierp nog een blik op Otterpaw, die lag ook op de grond. "Alsjeblieft StarClan, laat hem leven." Fluisterde ze.

Zachte en langzame passen lieten haar voortbewegen. Een kalme maar zelfverzekerde blik lag in haar ogen. Dit was de eerste keer dat ze het kamp uit was sinds het.. Ongeluk.. Haar poot prikte nog licht maar dat ging nog wel. Toch voelde Dreamheart zich niet rustig.. Naast de eeuwige blijvende pijn die ze voelde van het verlies van haar partner Crookedstar.. Was er onrust.. Moederinstinct misschien? Maar haar jongste nestje lag veilig in de Nursery, haar eerste nestje zou nu moeten trainen.. en Spotpaw, Skypaw, Magicpaw en Goldenpaw waren in het kamp toen ze wegging. Er zou niets zijn.. Maar toch.. Iets trok haar richting de rivier.. En toen ze daar aankwam hoorde ze iets wat haar hart deed stilstaan. Haar dochter, haar bloedeigen dochter werd weggesmeten door een reusachtige hond. De krijs van haar dochter deed haar bijna door haar poten zakken. Ze kwam met een doffe klap neer en Dream vernauwde haar ogen. Woedde raasde door haar lichaam terwijl ze niet meer op haar poot lette. Zo snel als haar poten haar konden dragen schoot de poes vooruit en sprong recht naar de keel van het moordende beest. Haat vulde even haar hart terwijl ze het beest openkraste. Manen lang had ze getraind, manen lang had ze leren vechten, en nu moest ze vechten, niet enkel om haar dochter en de apprentice maar om de clan. Ze sprong voor de poten van de hond weg en lande soepel ondanks haar poot op de grond op haar vier pootjes. Ze siste hard wat meer op grommen leek en haalde nogmaals uit. De honden leken onzeker. Ze had het dus toch goed gehad, ze had de leider van het kleine groepje aangevallen. De grote hond deed een stap achteruit en Dream haalde nogmaals uit. Dat was duidelijk teveel voor het beest en de hond draaide zich weg en stoof weg met de andere twee achter hem aan. Dreamheart siste nogmaals hard en rende een stuk achter ze aan, tot ze hen een tweebeen nest in zag gaan. Die waren hun Territorium uit.. Meteen rende ze terug naar de twee apprentices, haar poot leek gewillig mee te werken en snel genoeg kwam de apprentices. Ze dook neer bij haar dochter en begon haar schoon te likken. De wond was groot en gevaarlijk. Maar ze leek er nog goed uit te zien. "Firepaw, alsjeblieft, blijf bij me meisje, het spijt me zo.. Voor alles, voor je vader, voor iedereen en alles, voor het feit dat ik je niet genoeg aandacht heb gegeven, voor.. Crookedstar, voor mijn nieuwe nestje, ik zou alles willen opgeven, maar alsjeblieft Firepaw blijf leven.. Mijn lieverd alsjeblieft.." Haar stem klonk gebroken en langzaam hief ze haar kop. "Otterpaw.." Fluisterde ze zachtjes en sloot haar ogen. Waar was Nightstream... Waar was Stormstar.. Waar was hun Deputy.. Dreamheart sloot haar ogen.. Crookedstar.. Waar was hij.. Stil bleef ze liggen bij de twee apprentices hopend op reactie.. Leefde ze nog wel.. Of zouden ze niet lang meer leven.. Dream durfde er niet over na te denken, maar het was zo..

De donkere Ginger lag roerloos o de grond. Langzaam opende hij zijn blauwe ogen en strompelde naar Firepaw. Daar viel hij weer neer en hi ging beschermend over haar heen liggen. Zijn blauwe ogen ontmoette de trieste van Dreamheart, haar moeder. ''Ik heb gefaald, sorry Dreamheart...'' Snikte hij. ''Ik had beloofd haar te beschermen, het is mijn schuld. Mijn straf is om mij hier achter te laten en Firepaw mee terug te nemen. Laat me niet in vrede sterfen, dat heb ik niet verdiend. En neem de vink die ik heb gevangen maar mee, voor de Clan, hij ligt daarginds.'' Zei hij met een zwak stemmetje en zijn ogen half dicht. ''Ga maar, ik blijf hier, voor het geval ze terug komen. Dan hebben ze ets om te verscheuren en laten ze het kamp met rust.'' Er gleed een traantje over zijn wang. Hij had nog nooit een belofte gebroken. Wat zou zijn moeder teleurgesteld zijn....

omg, flut...
EN nee, hij gaat niet dood hoor ;3