What happened? {open}

De witte poes lag op de grond, onbewust van wie ze was en waar ze w as en haar zintuigen sloom en wazig. Langzaam voelde ze haar bewustzijn terugkeren naar haar hoofd. Het was koud en het licht van de middagzon prikte in haar ogen. Het tweede ding waar ze bewust van werd was de pijn in haar hoofd en poten, het leek wel alsof ze manen had gelopen. ‘Waar ben ik?’ fluisterde ze tegen zichzelf. Haar tong was droog en haar buik was mager en leeg, ze was echt een wrak. Iets verderop lag een klein plasje water dat zich had gevormd door de sneeuw. Met moeite hees ze zichzelf omhoog en met moeizame stapjes lukte het haar om bij het plasje aan te komen. Het water was koud maar gaf grote voldoening. De volgende stap was om haar magere buik te voeden, ze hoopte dat het haar zou lukken in haar ongelukkige conditie want ze moest gouw iets eten voor het te laat was.

Het lukte de poes om een stukje te lopen en naarmate ze bleef lopen zakte de pijn in haar poten heel iets af. Hoelang had ze daar gelegen? Na lopen wat voor haar gevoel een eeuwigheid leek hoorde ze iets ritselen in de bosjes. Haar hart hoopte dat het prooi was, ze zakte door haar poten en begon richting het geluid te sluipen. Maar voordat ze überhaupt bij de bosjes aankwam sprong er tot haar schrik een kat uit.

Hij huppelde langs de bergpaden heen, sprong met zijn pootjes over de kleinste hindernissen heen en speelde wat met hemzelf en de omgeving. Hij hield van plezier te maken in het berggebied in zijn vrije tijd. Even stopte de jonge tom en deed zijn amberen ogen rond het gebied glijden, een andere kat ruikend. Het was een heel andere geur dan die van de tribe, en hij was zeker al gekend met buitenstaanders. Eentje ervan was nu een leuke vriend van hem geworden en de andere… Was een beetje raar, maar hij was wel leuk. En dan had je nog die familie met hun kittens die nu op trial zaten. Er waren erg veel buitenstaanders en het was erg leuk ze te ontmoeten, en ze op het einde misschien zelfs een plekje in de tribe te geven.

De zwartwitte to-be volgde de geur en ging door de struiken door. De struik ritselde en hij kwam vervolgens tevoorschijn, al was het duidelijk dat de poes wat geschrokken was van hem. De jonge kater analyseerde de witte kattin snel eventjes. “Oh -  sorry”, verontschuldigde hij zich snel, een klein glimlachje op zijn snoet zettend. Zo, een nieuwe verschijning. Misschien was zij net zoals Vulture… Van die ‘clans’. Hij wilde er graag meer over weten eigenlijk, maar misschien was dat een vraag voor later. “Zo, wie ben jij?”, vroeg de tom vervolgens enthousiast.

‘Ik.. ben…’, misschien moest de kater maar even zijn enthousiasme aan de kant schuiven. Hij herinnerde wat er hem werd gezegd; dat het misschien beter was als je eerst even keek ofdat de kat gewond was of niet. Deze was niet particulier gewond, maar zag er toch niet al te goed uit. ‘Ik weet het niet’, volgde er van de witte poes en schudde haar hoofd. Hij observeerde haar deze keer opnieuw, een beetje aandachtiger. Opeens verscheen een andere poes, eentje die hij wel kende. Het was Slate! Ze zei niets op het moment, maar dat gaf niet. “Het geeft niet”, sprak hij en schonk haar een warme blik. “Ik ben Shine, voor als je dat wilde weten!”.

Hij moest nog leren over het niveau ongedeerd van anderen, want normaal gezien keek hij daar altijd overeen. Het was een reflex omdat hij alles uiterst positief zag en dat als ze nog konden staan, ze goed en wel waren. Maar nu moest de tom aandachtiger kijken, dieper. Hij zou dat ook proberen doen. “Gaat het verder goed met je?”, vroeg de to-be kalmpjes, vervolgens zijn blik op de bruine gestreepte poes naast hen richtend, die ondertussen wat dichterbij de witte kattin kwam. Er leek wel een connectie te zitten tussen de twee, maar welke? Daar was hij niet zeker van.

Kalm wachtte hij af op een antwoord van de poes, hopend dat het een goede zou zijn. Hij wilde dat iedereen goed en gezond was, maar natuurlijk, als het een ander geval was dan was hij daar om te helpen, al wist hij nog niet heel erg veel. Nog minder dan Fireteller zelfs- en die wist al zo weinig. ‘Ik denk het, mijn hoofd bonst, mijn poten voelen zwaar en mijn maag zegt me dat ik in geen tijden meer iets heb gegeten maar verder voel ik me volgens mij wel… okay?’, sprak ze vervolgens. Maar als ze zich okay voelde, dan ging het nog wel? Maar misschien was het het beste als ze wat basisverzorging kreeg strakkies. Vervolgens gaf Slate de muis die ze mee had genomen aan de witte naamloze kattin en die begon nadien de muis op te eten. Ze was overduidelijk erg hongerig, en de to-be vroeg zich ergens af hoe lang ze al niet gegeten had.

‘Hebben jullie een plek voor mij waar ik zou kunnen rusten?’, vroeg de kattin aan hun twee en zijn ambergekleurde ogen wendden zich eventjes een seconde naar Slate voordat hij terug naar de witte poes keek. Tot nu toe was er nog niets ergs gebeurd met vreemdelingen naar de cave mee te nemen, toch? Zolang ze vriendelijk waren vond hij het wel goed, en deze had ook wat verzorging nodig. Extra liefde een aandacht, dat kon ze wel vinden bij hun. “Je kan wel even rusten bij onze grot totdat je je weer wat beter voelt!”, stelde de zwart-witte kater voor met een knikje. Was dat een goed voorstel? Was het een goede beslissing? Waarschijnlijk!

Hij had aangeboden om haar even te laten rusten bij hun grot maar wat Slate zei was inderdaad waar, het was best wel nog een eind verderop. Echter had de witte poes niet erg veel andere keuzes, het berggebied was gevaarlijk. Er waren hier grote roofvogels en roofdieren en het was hier in het algemeen niet 24/7 veilig. ‘Het moet me lukken’, antwoordde ze. “Okay! Als het niet gaat dan zeg je het maar, dan stoppen we eventjes”, knikte hij de ander toe. De jonge kater ging naast de dikke, witte poes staan om haar bij te houden, voor het geval dat ze omver zou vallen. Dan was hij tenminste een soort van kleine steun. Hij was niet erg sterk, maar hij had wel kracht genoeg. Soms vroeg de tom zich een beetje af wat Fireteller zou hebben gedaan in deze situatie. Hij was nu eenmaal de healer van de tribe, zo jong dat die nog was. Maar hij had al een stukje meer ervaring dan dat Shine had. Het zwarte joch deed tenminste zijn best om goed te helpen en hoopte dat die het goed deed zo.