Where the wild roses grow

Het territorium oogde zo vriendelijk onder de zon, alsof zich geen rampen hadden voorgedaan. Alsof hier nooit iets slechts zou kunnen gebeuren. Toch kon Day er niet dezelfde waardering voor opbrengen als gewoonlijk. De glinstering van de verse sneeuw, de afgelopen nacht gevallen, viel hem niet op, de eerste knoppen aan vroegbloeiende planten gingen aan hem voorbij. Hij liep erlangs zonder duidelijk doel voor ogen. Na een tijdje bleef hij even staan en draaide zich om, kijkend naar het spoor van pootafdrukken dat hij had achtergelaten, en het scheen hem toe dat die sneeuw zoals zijn ziel was, niet langer ongerept. Alles, iedereen liet zijn sporen na. Tot de zon alles weg deed smelten, of verse sneeuw oude wonden bedekte. Als nieuwe sneeuw op oude sneeuw viel, bleven de sporen in de oude sneeuw dan bestaan? Bleef er tussen die twee lagen sneeuw een scheiding waarin alles lag vastgelegd, of werden de lagen één onscheidbaar pakket? Alle indrukken uitgewist? Day knipperde met zijn ogen tegen de schittering van de witte sneeuw en vroeg zich af waar hij precies heen wilde met deze gedachtengang. Misschien nergens heen. Misschien moest hij ergens heen gaan. Een ander was door deze sneeuw gegaan, een spoor om te volgen. Hij had een bestemming nodig. Hij wist dat zijn uiteindelijke bestemming de grot was, en de katten daarin. Dat zou altijd zijn eindbestemming zijn, maar moest je niet soms even vertrekken om thuis te kunnen komen? Hij dacht dat hij het gezelschap van één kat nu beter zou kunnen verdragen dan dat van de hele Tribe.
het spoor verdween waar de sneeuw ophield, maar hij zag de ander al in de verte. Vulture, de eenling die Shine had opgepikt. Op Trial om zichzelf aan de Tribe te bewijzen, maar Day vroeg zich af hoe de Tribe zich eigenlijk aan hem bewezen had. Hij was niet in onbewogen tijd gekomen. Hij leek niet op jacht te zijn, en er was geen Cave Guard bij hem. Day liep rustig naar hem toe. "Het kan hier gevaarlijk zijn om alleen onder de open hemel te zwerven", miauwde hij. Hij was er gewoonlijk de kat niet naar om een gesprek te beginnen met negativiteit, maar ach, wie wist nog wat voor een kat hij was?

Vulture leek zich weinig zorgen te maken over gevaar uit de lucht. Hij had vast nog nooit een adelaar gezien, nooit hun klauwen in zijn rug gevoeld, nooit vrienden en familie aan ze verloren. "Onderschat de jagers van de lucht niet, Vulture. Hier in de bergen staan wij niet bovenaan de voedselketen." Vossen, dassen, die trokken langs, probeerden soms een stukje territorium voor zichzelf te veroveren dat ze met hand en tand verdedigden tegen de katten die ze als competitie zagen. Maar adelaars? Die hoefden niets te veroveren. De bergen behoorden aan hen toe. Day moest realiseerde zich echter dat adelaars hem op dit moment ook niet het grootste gevaar toeschenen. Ze waren dodelijk, maar ze waren niet kwaadaardig. Die realisatie was een troost voor hem geweest, al had het een tijd geduurd voor hij die kon accepteren. Soms was het beter als ergens geen reden voor was buiten simpele natuur, het lot, pech. Willekeur kon angstaanjagend zijn, maar je kon er ook een bepaalde rust in vinden, in de onvermijdelijkheid ervan, en het ontbreken van schuldigen.

Zijn blik werd wat zachter bij Vultures teneergeslagen verontschuldiging. De kleinere kater probeerde met een grapje het gesprek wat te verlichten en er verscheen een klein lachje op Days gezicht. "Het zijn prachtige dieren", miauwde hij. "Enorme vleugels, indrukwekkende klauwen. Er schijnt een opvallende intelligentie in hun ogen, al is het misschien niet aan te raden zo dichtbij te komen dat je dat kunt zien." Nee, zeker niet aan te raden. Maar indruk maakte het wel, de nabijheid van zo'n machtig dier. Hij kon het niet goed omschrijven, het geluid van hun vleugelslagen, de bloedstollende schreeuw uit die scherpe snavel. Het was ontzagwekkend, angstaanjagend. Misschien was het voor een deel zijn eigen connectie met de adelaar die hem zulke gemengde gevoelens gaf. De roofvogel had hem pijn gedaan, hem katten van wie hij hield afgenomen, maar tegelijkertijd was het ook de adelaar die hem beschermde, die over hem waakte. Hij nam en gaf. Day wierp een blik omhoog naar de lege hemel boven zijn hoofd. Waak je nog steeds over me? vroeg hij in stilte, terwijl zijn glimlach vervaagde. Of heb ik je teleurgesteld?