An ode to two foolish lovers

_{Gisteren was het nieuws veel te laat op de de dag aan hem bekend gemaakt om deze nog te laten controleren. Waar eerder de kater daar erg nijdig om geweest was, was het achteraf wellicht beter geweest. Had hij tijd gevonden om iets van een geruststelling van zijn beste vriend te kunnen krijgen. Woorden waarmee hij nu met een iet wat sterkere ruggengraat naast zijn mate stond, hopelijk haar de geruststelling kon schenken die ze verdiende. De kleine tom slikte de brok uit zijn keel weg toen hij de medicine cat den in stapte. Wierp kort een blik over zijn schouder om zijn geliefde Fawnleap zacht aan te kijken. Probeerde hard zijn best te doen er te staan als de man die ze er verwachtte te staan, hij zou niet weggaan. Nu was het daar. Het moment van de waarheid, met alle gemixte gevoelens van dien. Waaronder ergens een hoop, waarop? De kater zou het nog niet weten.
"Routnose, heb je even?"}

Fawnleap voelde zich wat rustiger, alsof er een grote last van haar schouders gehaald was. Ze voelde zich daarom, ook wel wat schuldig over haar gedrag naar Blazesong toe. Alle dingen die ze in haar hysterische staat naar zijn kop had gegooid... De bruine kattin toonde een waterig glimlachje toen haar partner kort zijn ogen op haar richtte. Maar veder bleef ze stil, ze zou hem het woord laten doen. Als de man der huize, maar ook als deputy. "Routnose, heb je even?" De warrior voelde een rilling door haar lichaam reizen toen ze de woorden ook daadwerkelijk hoorde, de spanning waarin ze nu leefde was onwerkelijk. Dit kon wel een van de belangrijkste momenten in haar leven worden.

An ode to two foolish lovers D9qgc1k-83b9005e-2a8d-4efb-b704-863d970e9e81

Met een zucht probeerde ze de vermoeidheid uit haar ogen te wrijven. Opeens besefte ze zich weer hoe zwaar het was om als enige een medicine cat te zijn, nu Falconpaw zijn laatste taak aan het vervullen was in Riverclan. Het werk was uitputtend, maar ze weigerde pauzes te nemen. Immers kwam het nu op haar aan, voor de laatste keer. En ze zou de clan niet nogmaals teleurstellen. Dus toen ze de stem van de deputy hoorde veerde ze direct overeind en liet haar kruiden stapeltje kort voor wat het was. "Oh, ehm, natuurlijk!" ietwat bezorgd onderzocht ze de twee snel, maar tot haar opluchting rook ze geen bloed. Geen van hen liep ook mank, en een vaag vermoeden ontstond voor de reden van hun bezoek. Ze zou echter te ver op de zaken vooruit lopen. "Dag Fawnleap, Blazesong. Waarmee kan ik helpen?" ze kon de nieuwsgierigheid in haar ogen niet goed verbergen.

_{De waterige glimlach op Fawnleaps gezicht was waarvoor hij hier stond, sterker op zijn pootjes dan ervoor. Hij stond hier voor haar, om haar zorgen wat te doen vervagen. Duidelijk te maken dat haar eerdere beschuldigingen, hoewel niet al te ver gezocht, foutief waren. De kleine tom slikte toen Routnose hen om reden vroeg, keek kort zijn mate aan. Iets in hem hoopte dat zij het voortouw zou nemen, iets in hem wilde nog steeds niet toegeven. Maar hij was de man een deputy daarbij, Fawnleap had haar wensen maar al te goed duidelijk gemaakt. "We vermoeden" begon de kater, blik kort die van Fawnleap kruisende voor deze de medicine cat weer vond "We vermoeden dat Fawnleap in verwachting is." Van mijn kittens. Het was er uit, zijn mondhoekjes krulde ietwat naar boven terwijl hij nog altijd stevig op zijn pootjes stond. Zwanger van zijn kittens. Het klonk nog altijd zo Alien, zo vreemd en eng, maar waar dit eerst erg bitter was geweest, was het zoeter dan hij voorzien had. Stond hij daar, glimlachend.}

Ze zei en deed niet iets wat aandacht naar haar toe zou trekken. Ze stond, letterlijk en figuurlijk achter haar mate toen hij het gesprek leidde. Het was niet dat ze geen zin had om te praten of zoiets dergelijks, ze wist simpel wel gewoon niet goed wat ze moest zeggen. Maar het voelde ook wel fijn om wat van deze zware last op een andere schouder te kunnen leggen. De kleine bolle kattin trok aan haar oortjes, terwijl ze de omgeving wat in haar op nam. Ze kwam niet vaak in de Medicine cat den, dus was wel een beetje nieuwsgierig hoe het er op nadere inspectie eruit zag. Overal lagen verschillende kruiden waarvan ze de naam niet wist en bloemen die ze nog nooit eerder had gezien. Maar de manier waarop alles geordend was... ze kon het niet uitleggen. Het paste gewoon perfect bij katten zoals Routnose en Falconpaw. De bruine poes opende haar bek om voor het eerste haar stem te laten horen in de conversatie. "We zouden het heel fijn vinden, als je onze vermoedens zou kunnen bevestigen. Of juist niet.

Oh, ze was zo blij dat haar vermoeden werd bevestigd. Zou het? Hoe mooi zou het zijn, eindelijk iets prachtigs in het vooruitzicht van Windclan. Kittens brachten altijd hoop, altijd een glimlach op ieders gelaat. En dan kinderen van de deputy! Haar mint groene ogen verzachtten iets, leken kort iets meer te glimmen dan de laatste tijd. Iedereen kon goed nieuws gebruiken op het moment. De poes glimlachte beide warm toe. "Oh! Natuurlijk," ze gebaarde vriendelijk naar een nest waar Fawnleap zich in kon leggen. "Als je op je zij gaat liggen dan ga ik even aan je buik voelen. Het voelt misschien wat, uhm, vreemd, maar als het echt pijn doet moet je het even aangeven, oké?" ze wachtte even totdat de poes had plaats genomen en wreef toen zachtjes met haar kleine pootjes over diens buik. Met haar dikkere vacht was het iets moeilijker om een goed beeld te krijgen, maar Routnose deed dit al lang. Dus drukte ze op de juiste plekken en sloot kort haar ogen. Even was ze stil, en toen kroop een glimlach over haar gelaat. "Gefeliciteerd, Fawnleap, je bent zwanger," snorde ze en wreef even met haar neus langs diens oortje. Oh hoe blij ze voor hen was, en stiekem ook ergens verlangde in haar schoenen te staan. Hoe prachtig het moest zijn. "Het is nog wat te vroeg om te zeggen hoeveel het er zijn, maar ze zijn er," ze draaide zich om naar Blazesong. "Wil je ze voelen..?"

_{De kater hield zijn blik rustig op de twee damens voor hem, beet ietwat op zijn wang om deze rust op het gezicht te bewaren. Waarheid was dat angst hem opvrat, zoals ze daar stonden. Zoals hij daar stond op het punt wellicht vader te worden. Nou het zou geen leugen zijn als hij vertelde zichzelf eerder als deputy te hebben gezien dan als vader. Vaderschap was een vreemd concept voor hem, had nooit een goed voorbeeld gehad in zijn eigen vader. Maar, met Shadefeather als voorbeeld, kleurde zijn kansen iets rooskleurderiger. Bovendien had hij Fawnleap aan zijn zijden en samen zouden ze als team klaar staan voor de kleine aapjes. Onhandig wellicht, maar samen. En dat was genoeg om hem hier staande te houden. Om geen zucht te laten horen toen bleek dat ze inderdaad in verwachting was. Zijn blik schoot van Routnose naar Fawnleap, probeerde een brok in zijn keel weg te slikken terwijl hij naar voren stapte op Routnose haar uitnodiging. "O-oh ja, natuurlijk" hij knikte. Moest zichzelf even herpakken voor hij zachtjes zijn pootje op de buik van zijn mate drukte, een schaapachtige glimlach op zijn koppie. Oogjes verwondert, hij zou een vader worden. Wie had het ooit gedacht? Zijn orotjes draaide naar voren toen hij iets meende te voelen, en kleine grinnik ontsnapte hem. "Oh wow" glimlachend keerde hij zijn blik naar zijn mate en knikte, ze werden ouders. Hij kon de woorden niet vinden om te spreken, kon enkel schaapachtig glimlachen.}

Onderwerp: Re: An ode to two foolish lovers