When you are young, they assume you know nothin'

The point is not the bearing of suffering.

In haar jeugdmanen had haar leven bestaan uit 1 onderdeel. 1 Plan voor de toekomst. Maar niemand hielt een vangnet open. Vertelde je wat er zou gebeuren als dat doel vervaagde voor je ogen. Niemand hielt de sterke warrior overeind als al haar steunen wegvielen.

Ze bleef alleen achter.

In de daaropvolgende dagen.. manen had Ashen een nieuw doel moeten vinden. Vriendschap was haar eerste stap geweest in de eenzaamheid. Familie.. een stap te ver. Tot nu dan. Ze wist dat ze haar enige familie onder ogen moest komen. Spreken met haar er was zoveel dat tussen hen nooit gezegd was. Zoveel dingen die onbesproken waren gebleven. Ze wisten de realiteit, de waarheid van elkaar. Maar het had nooit gedeerd, tenminste voor Ashen niet. Voor Ashen was er altijd alleen Whitewolf geweest en had ze Burnet nooit nodig gehad. Nooit gezien als familie. Maar met haar pleegvader, haar mentor.. verdwenen was er een gat achtergebleven. Routnose, Foxtrail en Blazesong waren vrienden. Kon ze vrienden noemen toch.. En toch. Was het geen familie.

En nu lag haar enige familielid in de medicine cat. Haar zus.. Met een zucht duwde ze haar kaken op elkaar en stapte de den in. Routnose was op herbpatrol. Ze had gewacht tot haar vriendin weg was.. die hoefde de pijnlijke waarheid nog even niet te snappen. "Hey Burnetbliss." De naam voelde vreemd op haar tong iets dat zo bekend had moeten zijn maar zo verzwegen. Het was niet alsof ze elkaar voor het eerst spraken, ze waren warriors beide hadden ze vaak genoeg samen in patrols moeten lopen. Maar ze waren vreemdelingen van elkaar terwijl ze tegelijk zo verbonden waren.

"Het is tijd dat we spreken." Haar stem nam een zekerheid aan terwijl ze de flame-point kat aankeek en een jong konijn toeschoof. Een vredesoffer. Een maaltijd voor haar zuster.

Een eind en een nieuw begin.

The point is how it is borne.

xoxo

Ze had zich opgerold in haar nest in een poging wat slaap te vatten. Katten leken haar wel graag te willen bezoekn, voor de verandering. Ze vond het maar verdacht. Ze hadden nooit staan springen om haar aan te spreken toen ze nog niet als een hondenspeeltje werd gebruikt. Toen ze echter iets hoorde, lichte ze slaperig haar kopje op. Haar mooi gevormde kopje was gesierd met slordige pieken haar, een echte bedhead dus. Kort knipperde zeven om de slaap uit haar te krijgen. Oh... Ashen. Ze knikte even naar de poes en legde haar kopje op haar poten waarna een gaap van haar lippen kwam. Was haar zus hier om eten te brengen? Ze kende de ander immers niet eens zo goed, dus ze wist niet wat ze kon verwachten van haar. Toen er echter onverwachtte woorden van haar kwamen, lichtte ze haar fijne kopje op. Ze bekeek de poes even, wat? "Uh... Ok?" Ze snapte niet goed waar ze over wilde spreken, maar Burnet zag er geen probleem in. Haar helderblauwe ogen gleden even naar het eten dat haar zus had gebracht. Die zou ze wel na hun gesprek opeten. Het was immers onbeleefd om te eten als men tegen je sprak, althans dat vond zij.

The point is not the bearing of suffering.

Hoe sprak je met iemand die je voor zo'n groot deel van je leven had genegeerd. Familie die je nooit had erkent. Nooit had willen erkennen. Het was alsof een blokkade tussen hen instond. Ze leefden in twee verschillende werelden en het was pijnlijk duidelijk. Ze had geen interesse gehad in haar zus, was er niet voor haar geweest en nu lag ze hier in de medicine cat den. Had Ashen dit kunnen voorkomen? Had Ashen als ze wat liefde had gehad voor hen om haar heen hier ook gelegen? Naast haar zus.

Er waren miljoenen paden onbewandeld. Zou het iets veranderen?

"Ik ehm." Ze zocht naar de woorden. Ze wist dat Burnet het wist. Burnet wist het toch? Alles was even een vraagteken. De woorden van Whitewolf nog steeds zo duidelijk in haar geheugen. De woorden die ze in de wind had geslagen. De woorden die nooit geboeid hadden, tot nu. "Dus hem. Ik wou met je praten over de situatie van ons twee. Sinds we er nooit echt aandacht aan gegeven hebben." Starclan verdomme ze was zo wack met sociale situaties. Maar dit was zo belangrijk. Dit was zo verdomde belangrijk. "Over.. mij..onze ouders en.. ons."

The point is how it is borne.

xoxo

Ze keek op naar de grijze poes. Ze leken eigenlijk niet zo heel veel op elkaar en als men ze naast elkaar zouden zien, dan zouden ze nooit als zussen bestempeld worden. Maar toch waren ze hier, beide hadden ze hetzelfde bloed in hun aderen, maar niet dezelfde opvoeding. Zij was opgegroeid onder de vleugels van een leader, met vele siblings die haar in haar midden hadden genomen als hun zus... En Ashen? Die had het schijnbaar alleen moeten doen met een enkele kater. De rossige poes snapte niet hoe de ander daarmee kon leven, maar vragen zou ze er niet bij stellen. Het leek haar immers erg onbeleefd. De gewonde poes luisterde aandachtig naar wat de ander te zeggen had en knikte even toen ze uitgesproken was. "Ik denk dat je je vooral moet afvragen of jij dit wel wilt," sprak de poes rustig tegen de ander, waarna ze oogcontact probeerde te zoeken bij haar zus. "Als in, wil je me echt in je leven?" ze wilde het eerst weten voordat ze verder gingen met dit gesprek. Anders was dit nutteloos voor haar. Ja, Burnet was niet compeet harteloos... Maar alles blootgeven aan iemand die ze amper kende was ook niet voor haar weg gelegd. Ze wilde zekerheid.

The point is not the bearing of suffering.

Onzeker. Ze was nooit onzeker. Zij was die rots inde branding. Waar anderen juist tegenop keken. Zij was de onveilbare warrior. Ze had gedood en de dood geproefd. De bittere smaak van andermans bloed haar lippen voor altijd verkleurd. Maar niets, niets stond hier tegenover.

Was het verslagenheid die ze merkte. Die zachte woorden van Burnet, haar blauwe ogen die in die van Ashen zochten naar de waarheid. De waarheid was dat Ashen het niet wist. De waarheid was dat dit allemaal zo groots en onbekend voor haar was. Allemaal zo verkeerd en juist, zo goed. Zo oke.

”Het heeft mij veel te lang geduurd om hier te komen staan Burnet.” Ze ademde de woorden zacht uit als een gebed dat haar lippen verliet. ”Te lang voor ik de realiteit kon en wou accepteren. Dacht genoegen te hebben aan 1 iemand. Maar ik heb meer nodig. Ik heb mijn zus ook nodig.” Ze voelde tranen branden terwijl ze glimlachte naar haar vergeten zus. "Ik wil niemand liever in mijn leven.

Dan mijn zusje.”

The point is how it is borne.

xoxo

De mooie poes hield haar zus kalm in de gaten en observeerde haar kalm. Haar sterke houding brak onder de woorden die ze had uitgesproken en even haalde de gewonde poes diep adem. Haar woorden waren niet kwetsend bedoeld, voor een keer. Nee, ze wilde gewoon de waarheid. Rustig luisterde de kat dan ook naar de woorden van de grijze poes, waarna ze even met een van haar oortjes trok. Ashen haar woorden leunden dicht aan tegen de mentaliteit van Burnet, maar haar visie was rijker. De grijze poes zag in dat ze anderen nodig had, iets dat Burnet voor geen geld in de wereld zou doen. Het verraad van Oceanstar, van Stallionstar en nu ook Wolfstar. Niemand was te vertrouwen in deze wereld. Ze zuchtte dan ook zachtjes bij wat Ashenpatch zei en duwde haarzelf wat dichter, haar neusje kwam teder tegen de grijze wang van haar zus aan. "Hey als je wilt huilen mag dat, je hoeft dat niet voor me in te houden," ze glimlachte zachtjes en duwde teder haar kopje wat tegen de nek van haar bloedverwante, haar grijze evenbeeld. "Ik-" ze slikte even en beet op haar onderlip. De woorden die ze op haar lippen had waren fragiel en had ze nog maar voor een iemand uitgesproken. Ze slikte ze dan ook meteen in, haar angst om zich te binden was te sterk. "Het spijt me," Sprak ze dan ook uit als vervanging.

The point is not the bearing of suffering.

Huilen? Ze wou niet huilen. Ze had geen tranen voor familie of vrienden of.. Waarom waren haar wangen dan nat. Snel schudde de she-cat haar kop heen en weer. Haar tranen waren op geweest na Whitewolf. Dit was niets om voor te huilen, ze was niet verdrietig waarom.. "Nee.. nee dat is nergens voor nodig." Mauwde ze hardop. Misschien meer tot haarzelf dan naar Burnet. "Het spijt mij ook." Fluisterde ze terug op Burnet haar woorden en bracht haar lichaam wat lager duwde haar kopje zacht tegen die van haar zus. "Ik dacht dat ik alles alleen wel kon, jou niet nodig had. Dat er een rede was dat we bij elkaar vandaan geboren waren." Ze slikte op haar woorden en zuchtte diep. Ze had altijd gedacht alles zelf wel te kunnen en met veel dingen was het ook zo. Ze was sterk en snel en ze was een prima windclan warrior. Maar dat was het it. Ze was wel een warrior van windclan, maar geen onderdeel van de clan. Geen deel van het leven. Haar eerste stapjes naar dit onderdeel zijn waren gezet maar wellicht was dit het moment.. Burnet was haar zus en ze hoorde hier, ze wou bij haar zijn, bij Windclan zijn.

The point is how it is borne.

xoxo

burnetbliss

Burnetbliss glimlachte zachtjes naar haar zus en kort tikte ze haar neusje tegen de wang van de poes aan. Kort neusde ze de tranen weg van de ander. Het was ok, ze was hier... En tranen mochten vallen, dat moest Ashen weten. Zo te horen liet ze haar emoties niet los. Het was iets dat Burnet ook schuldig van was, misschien runde het gewoon in de familie. Misschien was hun moeder zo geweest, hun vader. Ze kantelde haar kopje wat en glimlachte zachtjes toen de poes dichter bij haar kwam. "Dat is het verleden, wij maken onze toekomst," sprak de poes kalm tegen de grijze kattin. Dat had ze geleerd door de moons heen, voor altijd vastzitten in een cyclus van rouw en haat was niks om naar te leven, dat had ze snel geleerd. "Dus... Wat doe jij graag? Ik vind sprinten op het hoogland heel erg leuk," ze moesten elkaar leren kenne, weten hoe ze in elkaar staken. Het begon allemaal met small talk, zo konden ze elkaar het beste leren kennen.

The point is not the bearing of suffering.

De toekomst. Burnet had gelijk, ze moesten zich focussen op de toekomst. Dat was niets anders dan dat ze altijd al had gedaan maar dat haar eigen warmgekleurde zuster het verwoorde voelde het toch vreemd aan. Bleef ze echt zo sentimenteel hangen in een verleden dat ze nooit hadden gehad?

Iet wat ongemakkelijk likte de kattin zichzelf over haar donkere poot en knikte langzaam. De woorden op haar in laten werken. Wat ze graag deed. "Euhm, jagen voornamelijk." Mauwde ze zacht met een glimlach. "Het gevoel van vliegen over de heiden een konijn stap voor stap inhalend." Haar ogen vergrootte zich iets terwijl ze er aan dacht. "En het moment van het neerhalen.. Magisch."

The point is how it is borne.

xoxo