False Confidence

Vandaag was ze niet bewust naar hier gekomen, maar het leek de plaats te zijn waar ze naartoe kwam als ze wou nadenken. Met trage, voorzichtige stapjes liep ze een goeie staartlengte van de grens af. Haar oogjes waren naar beneden gericht, naar die denkbeeldige grens die ze niet mocht oversteken, maar haar aandacht was vooral op de ongelijke grond. Hoewel het vele wandelen van de afgelopen dagen in haar tijd als apprentice veel geholpen had, was haar evenwicht nog steeds vreselijk en af en toe haperden haar poten en dan ging ze nog wel eens op haar bek of botste ze tegen een boom. Dat was niet heel ongewoon. Maar Tidepaw was groot en stevig en ze kon heus wel tegen een stootje.

+ Amberpaw eerst

Met de nieuwe vrijheid ging Amber er ieder moment dat ze kon opuit. Dat was niet vaak, want haar vader liet haar duidelijk niet graag alleen. Erg vond ze dat niet altijd want ze leerde ontzettend veel van de trainingen en moest sowieso haar broertje inmaken, maar toch. Er was zoveel te beleven, en zoveel dat ze ook zonder haar vaders wakende oog wilde doen. Zoals langs de grenzen, andere clans ruiken en misschien wel zien! En ze moest nog een nieuw vriendje vinden voor haar huisdier, had ze besloten. Daarom was ze nu bezig met stenen omrollen om te kijken wat voor kleine insecten daar te vinden waren. Iets waar ze duidelijk veel plezier in had, en waardoor ze ook niet echt lette op de omgeving.

Tidepaw merkte een andere kattin op bij de grens, iemand die ze niet meteen herkende maar haar vaag genoeg wel bekend voor kwam. De kattin, ongeveer even oud als haar, leek heel druk bezig te zijn met steentjes te onderzoeken en stond wel heel dicht bij de grens. De jonge kattin fronste lichtjes en versnelde toen haar pas. Ze was benieuwd wat de ander hier deed, maar haar hart klopte in haar keel van adrenaline terwijl ze de vreemdeling benaderde. In haar afleiding lette ze niet op de grond onder haar poten, waardoor een steen haar deed struikelen en ze met een zeer elegante val - kuch, not - op de grond terechtkwam. De lucht werd uit haar longen geblazen en haar neus viel recht op de geurlijn, waardoor de vissige geur van Riverclan haar meteen nog eens de adem benam. Oof.

Wat teleurgesteld rolde ze de steen weer terug, na een snelle 'sorry' te hebben gemompeld tegenover de pissebed die ze had gestoord. Ze had geen geluk, nergens leken kevertjes te zitten. Amberpaw begon zich net af te vragen waar ze dan naar toe gingen in de winter toen een luid geluid haar liet schrikken. "Ah!" bracht ze geschrokken uit en maakte een sprongetje, waardoor ze zelf ook bijna viel. Met grote ogen keek ze naar haar leeftijdsgenootje aan de andere kant van de grens en direct wilde ze naar haar toe stappen om te helpen, maar de apprentice bedacht zich. Twijfelend bleef ze staan, de razernij van haar vader nog vers in haar geheugen. Ze mocht de grens niet over, dat had ze nu wel geleerd, maar ze kon toch ook niet niets doen als ze was gevallen? "Gaat het?" vroeg ze bezorgd aan de ander, die iets vreemd bekends had.

De Riverclanner leek te schrikken, maar vroeg haar toen wel bezorgd of het ging. Tidepaw krabbelde snel recht, licht blozend, ontmoette haar blik en verstijfde toen even. Ze had het idee dat ze de ander haar hele leven al kende, dat ze close waren, dat ze bij elkaar hoorden, op de één of andere manier. De jonge apprentice zette een stap naar voren, bijna onbewust, maar kwam tot stilstand toen ze zich realiseerde dat ze de grens niet mocht over steken. "J-ja, ik ben o-o-onhandig..", antwoordde ze, licht hakkelend maar duidelijk afgeleid. Ze wou dichter bij de Riverclanner zijn, haar aanraken, de connectie die ze op een bijna spiritueel niveau voelde fysiek maken. Tidepaw was voor niets banger dan voor alleen zijn en achtergelaten worden; en op dit moment voelde ze zich gevonden. Meteen verlangde ze ernaar om dat gevoel achterna te jagen, intenser te maken; haar hoofd tolde ervan

De ander leek haar wat geschrokken aan te kijken, maar er zat ook nog wat anders achter die blik. Amberpaw leek zelf ook even wat verward, alsof ze in de ogen van een oude bekende keek. Haar geur was duidelijk van Shadowclan, maar rook ergens ook zo bekend. De gevlekte poes schudde het van zich af, ze was net pas apprentice geworden! Hoe zou ze haar ooit moeten kennen, waarschijnlijk leek de shadowclanner gewoon op een van haar clangenoten, of had ze haar misschien ook geroken tijdens een patrol. Hoe dan ook zorgde het er wel voor dat ze de ander net een beetje meer mocht al. "Sorry, ik zou komen helpen maar dat mag denk ik niet," verontschuldigde ze zich met een schuldige blik. "Hoe heet je eigenlijk?"

Tidepaw schudde haar hoofdje, alsof ze zo fysiek het rare gevoel dat haar bekropen was kon wegschudden, en glimlachte naar de vreemdeling zodat die wist dat er niets ergs was, dat ze begreep dat ze niet kon komen helpen. Regels waren regels, hoe raar en onnodig ze soms ook leken. Maar misschien was dat enkel omdat ze nog jong, naïef en optimistisch was. Tidepaw zag nog niet echt in waarom de clans gescheiden moesten leven, waarom een vriend van Riverclan niet op hetzelfde niveau mocht staan als een vriend van Shadowclan. Maar ze wist dat het zo was en dus zou ze trouw zijn aan Shadowclan zoals ze trouw was aan haar familie: onvoorwaardelijk. "I-ik ben T-Tidepaw.", antwoordde ze, trots op zichzelf dat ze dat had kunnen uitspreken met slechts een kleine hakkel. Natuurlijk was het een zinnetje dat ze al vaak geoefend had en dat niet heel complex was; dat hielp. "En j-jij?"