so I roam the green fields, finding bones

my heart beats and I feel nothing as my lungs fill with air

nothing

Met grote passen liep hij nogmaals langs de grenzen te ijsberen. Dit was al de tweede dag dat hij hier te vinden was. Hij wilde Lizardpath spreken en zijn kinderen zien. Met een zucht en een gefrustreerde grom sloeg hij een kiezelsteen naar de andere kant van de grens. "Verdomme" bromde hij terwijl hij zijn nagels in de grond boorde. Het enige wat hij wilde was zijn kinderen zien en de poes spreken waarmee hij deze had gehad, maar zelfs zoiets simpels als dat was teveel gevraagd blijkbaar. Zijn staart sloeg van links naar rechts en hij begon weer heen en weer te lopen langs de grens die windclan scheidde van het rogue territory. Oh wat hij er wel niet voor zou doen om gewoon weer terug te gaan. Terug naar de tijd dat er geen doelwit op zijn voorhoofd stond, Skunkpaw nog bij hem was en hij een clan had waar hij op kon bouwen. Nu hij terugkeek zag hij pas hoe goed de clan voor hem geweest was. En nu was hij het allemaal kwijt omdat hij niks meer wist en te lang weggebleven was.

[ blazezong ]

The oxygen feels like a waste I feel like an empty shell of who I used to be.

MONTY

My fire is starved of oxygen.

_{Ze hadden samen bij het meer gezeten. Haar kop tegen zijn borst aan terwijl ze in tranen aan haar broer gedacht had. Het lef gehad had sorry te zeggen voor de natte plekken op zijn pels. Dit was nog voor ze samen waren, maar toen al brandde een woede in hem, één die enkel vergroot was. En nu het top punt bereikt had, zoals hij de kater in kwestie zo dicht bij de grens spotte. Zijn ogen nog durfde te leggen op wat hij ooit achter zich had gelaten. Blazeosnf snoof minachtend terwijl zijn woede hem naar de kater toe leidde. "Waar haal jij het gore lef vandaan je kop hier nog te vertonen, Stagstorm." beet hij de kater venijnig toe.}

MONTY

my heart beats and I feel nothing as my lungs fill with air

nothing

"Waar haal jij het gore lef vandaan je kop hier nog te vertonen, Stagstorm." Beet de kater hem toe. Kazan liet een gefrustreerde zucht over zijn lippen rollen en hij kneep zijn ogen samen naar de deputy. "Ik ben hier niet voor jou. Ik ben hier voor Fawnleap en mijn kinderen." En de pootvol met vrienden die hij nog had hier. Als ze hem wilde zien. Hij was hier voor de kinderen die hij met Lizardpath had, maar ook voor Hazelpaw waarvan hij niet eens wist of ze al warrior was en voor Briarbell. De kinderen die hij onder zijn vleugel had genomen en achtergelaten had zonder dat hij dat wilde. Als hij de keuzes mocht maken was hij het liefste terug de clan in gegaan, maar hij kon ook Brat niet zomaar achterlaten. Het waren beslissingen die hij nooit wilde maken, maar beslissingen die de sterren voor hem genomen hadden.

The oxygen feels like a waste I feel like an empty shell of who I used to be.

MONTY

My fire is starved of oxygen.

_{Zijn woorden waren als motor olie op vuur. Deed zijn oogleden dichter naar elkaar toe bewegen en zijn adem kort stokken terwijl zijn brandende blik op de kater ovor hem rustte. "Fawnleap? Je kinderen?" echode hij met een schud van zijn kop "Alleen om ze vervolgens nog een keer de rug toe te keren zeker?" beet hij hem toe. Fawnleaps hart was gebroken geweest, zijn kinderen hadden nooit hun vader gesproken en zouden niet weten wat ze mistte. Hij vertrouwde hem voor geen meter, zou niet toelaten dat Fawnleap's hart nogmaals zou breken. "Zo maar vertrekken. En nu weer hier poot durven te zetten?!" hij snoof minachtend.}

MONTY

Onderwerp: Re: so I roam the green fields, finding bones