Take me home

Nerveus trok de tabby met zijn rechteroor. Even ging zijn blik heen en weer door het kamp. Niemand leek in zijn richting te kijken. De leidersden bleef als verboden terrein aanvoelen, een plaats waar hij niet thuis hoorde. Het was een plek van autoriteit die hij nooit zou bezitten. Een plaats met veel te veel verantwoordelijkheid waar Crow niet mee om kon gaan. Het was echter ook de plek waar hij Crystalstar kon vinden en ondanks alles wilde de kater zijn woord van steun bieden. Laten merken dat hij er nog steeds was, hoeveel hij zich ook buiten zaken hield. Zijn trouwheid aan de clan kon in twijfel worden getrokken met al zijn onverantwoordelijk flirten, maar hij bleef Crystal als zijn grotere zus zien waar hij wel trouw aan was. Ondanks de eindeloze afstand die tussen hun leek te zitten op dit soort momenten. Momenten waarop zijn grootste zorg het vangen van genoeg prooi was en haar grootste zorg het lot van de hele clan was. Het herinnerde hem sterk waarom hij niet in haar voetstappen wilde staan. "Crystalstar?" begon hij van buitenaf voor het geval ze het druk had. 

- Crystalstar

Het was een zeldzame traktatie om haar broertje nog van dichtbij mee te maken. Meestal stond hij slechts in de groep, naar haar te kijken of te luisteren. Meestal was hij gewoon een warrior, en dan had Crystalstar moeite met hem als iets anders zien. Maar wanneer hij haar opzocht wist ze dat dat niet helemaal klopte, hij was niet gewoon één van haar warriors, hij was haar broer, haar bloed. "Ja, ja, kom binnen." Miauwde ze geamuseerd om hoe formeel hij buiten bleef staan voordat hij binnen kwam. "Ik dacht al dat je nooit meer zou komen, ik hoop dat de meisjes hun oom wel eens zien?" Glimlachte ze toen hij ook echt binnenstapte.

Opluchting verving zijn lichte zenuwen zodra hij de geamuseerde 'oké' kreeg om naar binnen te stappen. Zo leek Crystal een stuk minder clanleider en veel meer zijn oude vertrouwde zus waar hij nog zo trots op was geweest toen ze de titel had gekregen. Zijn gele ogen gingen door de ruimte heen voor ze bij de she-cat bleven rusten en hij plaats nam. Onder de woorden gingen zijn oren wat beschaamd naar beneden. "Ik doe mijn best, maar ze worden zo snel groot, ze geven me geen kans." De genegenheid voor zijn nichtjes drong door in zijn warme miauw. In tegenstelling tot Crystalstar's eerste nest voelde hij zich voor deze wel een oom, waar hij bij de eerste niet veel ouder dan de kittens was geweest en zich daar nooit compleet over heen had kunnen zetten. Even liet hij zijn gedachten nog bij de kittens hangen voor hij ze terug drong en zijn glimlach tegelijk verdween. "Ik..." Zijn stem viel weer stil. Hoe begon je hierover? Het was zo anders dan de zorgeloze houding die hij van zichzelf gewend was. "Ik maak me zorgen om je," bracht hij de woorden eindelijk uit. Zijn staart ging onzeker heen en weer achter hem. "Ik weet dat ik niet de meest verantwoordelijke kat ben, maar ik hoop dat je weet dat je mijn steun hebt." Onbewust was zijn blik weggegleden en nu dwong hij zichzelf weer om naar zijn zus te kijken zodat ze de oprechte blik in zijn ogen kon zien.

Het was bijzonder om haar broertje zo in de verlegenheid gebracht te zien. Al vanaf het begin van zijn leven had hij achter haar aangedraafd om te zien wat zijn oudere zus allemaal al deed waar hij nog te jong voor was geweest. Crowflight was uiteindelijk duidelijk de lossere van de twee overgebleven siblings gebleken, maar Crystalstar wist dat als het er op aan kwam, hij haar altijd trouw zou zijn. Ze glimlachte, nog steeds zoals alleen een grote zus dat kon, naar hem toen hij zijn excuses maakte voor zijn gelimiteerde aanwezigheid bij haar dochters. "Ach, zolang je ze maar niet vergeet." Miauwde ze schouderophalend. Familie was alles voor haar, dus ze wilde dat haar familie een dichte groep bleef. Toen kwam plotseling het feit dat hij zich zorgen maakte. Aha, daarom had hij haar dus willen spreken. Crystalstar's blik verstrakte even, voordat ze zich weer wist te ontspannen, wat de laatste tijd steeds moeilijker bleek. "Ik weet het, Crow. Maar ja, ik maak me ook zorgen om mezelf.. Maar ik denk dat ik het goed doe." Ze onderdrukte een kleine zucht en keek heel even over zijn schouder naar het stukje kamp dat ze vanuit daar kon zien. "En de meesten schijnen me nog graag hier te zien. Ik moet alleen laten zien dat ik het écht meen, dat ik het echt allemaal waar kan maken."