Where the wild things are

De grote kater had die dag het gebied van zijn clan verlaten met het plan een kleine wandeling door het niemandsland te maken en te genieten van een andere omgeving. Natuurlijk was niemandsland misschien niet de beste benaming, als de rogues ook hun eigen plekjes hadden ingenomen. Dat was iets wat hij wel begreep en hij zou maar goed opletten dat hij niet te veel door andermans gebied heen banjeren. Als hij dan precies de verkeerde rogue tegenkwam zou het jammer zijn, dat was een onnodig gevecht. Foxtrail was dan ook wel op zijn hoede hier, goed oplettend op wat hij hoorde zag en rook. Dit betekende niet dat hij geen plezier had in zijn wandelingetje, enkel dat hij ook graag weer heelhuids terug kwam. Vechten was geen groot probleem voor hem. Het was iets waar hij bij zijn training wel veel energie in gestoken had, ook al was dat omdat hij in zijn Apprenticetijd nogal wat gemeen was. Een pestkop was hij toen, maar dat was gelukkig veranderd. Maar mocht hij in een gevecht komen, dan was hij niet meteen verloren. Tenzij ze met een hele groep op hem sprongen, dan nam hij toch liever de benen. De flamepoint naderde een klein bosje in de verte, de bomen herkennend als fruitbomen. Hij wist niet precies wat voor fruit ze droegen. Ze stonden netjes in een rij en bosje was niet helemaal hoe je het kon noemen. Er stonden ook een soort van beschermende dingen om de bomen heen en ze leken verbonden te zijn. Dit was duidelijk een Twoleg ding en aangezien er een groot twolegnest verderop stond was dit ook niet heel verrassend. Wat zijn interesse meer opwekte was dat er een kat bij de bomen leek te zijn. Nou had Foxtrail zich net voorgenomen om niet onnodig rogues op te zoeken maar deze poes trok nou eenmaal zijn interesse. Zijn nieuwsgierigheid overwon van hem en de Windclanner liep op haar af. Het eerste wat hem binnenviel was dat hij haar ooit gezien had, maar dat was toch bij de grens met Shadowclan? Een tijdje geleden alweer. En ook eens bij een gathering? "Hey daar''begroette hij haar, voor de zekerheid genoeg afstand houdend. Ze rook niet naar Shadowclan, maar gewoon haar eigen lucht van rogue. Misschien was het iemand anders geweest.

-Amortentia

Amortentia had haar schuur verlaten om de andere delen van het rogue territorium te gaan verkennen. Ze had al flink wat territorium verkend en ze had opgemerkt dat het er echt wel groot was. Het bood genoeg schuilplaats voor de rogues en er waren er zelfs die, net zoals zij, een schuur hadden weten te bemachtigen. Er waren er ook die gewoon in de kou sliepen en ze had ook al ontdekt welke plekken ze beter kon mijden als ze niet in een gevecht verzeild wilde raken. Momenteel stond ze bij één of andere Twolegding wat ze niet zo goed kon benoemen. Een WindClan geur kwam haar tegemoet en Amortentia draaide met haar oortjes terwijl ze haar blik naar opzij richtte. Dat Hermitpaw vriendelijk was, wilde nog niet zeggen dat de rest van de Clankatten ook aardig tegen haar zouden zien en wat Amortentia al vooral wilde vermijden, was dat ze een ShadowClanner tegen zou komen. Het gevaar met deze kat was echter dat hij ongeveer van haar leeftijd was en dat hij haar misschien wel zou herkennen van eerdere ontmoetingen die ze hadden gehad, op een Gathering of ergens tijdens een patrouille vlakbij de grenzen. Hij zei er echter niks over en begroette haar, waar Amortentia een knikje op gaf. “Hallo,” sprak ze op een rustige toon tegen hem. “Je bent ver van je Clan af,” concludeerde ze vervolgens, niet op een vijandelijke toon, maar eerder op een lichtelijk nieuwsgierige manier.