Het was voor haar gevoel nog maar gisteren geweest dat ze ShadowClan had verlaten, maar in werkelijkheid was het al meer dan een week. Toch kon Amortentia de drang om over haar schouder te kijken nauwelijks onderdrukken. Ze was bang dat hij daar weer om de hoek stond, zijn gezicht tegen de hare geduwd en zeggend dat wat ze deed verkeerd was. Hij gooide beschuldigingen over haar heen alsof het niks was en dreigde haar te slaan zoals haar vader dat bij haar had gedaan. En dan haar ontmoeting met Coldheart… nee, Kígyó. Ze had verwacht dat die heel anders zou lopen, al waren die verwachtingen ergens ook wel niet realistisch geweest als ze er te veel over nadacht. Het feit was nu dat ze meer ronddwaalde dan dat ze echt een doel voor ogen had, al had ze tegen haar voormalige Clanmate en vriend gezegd dat ze wel een leven op bouwen buiten de Clan. Die connecties zoeken was toch een stuk lastiger dan verwacht. En toen drong een scherpe RiverClangeur zich door haar neusgaten. Amortentia keek verbaasd op en deed een paar stappen naar voren, waardoor de kat voor haar duidelijk in zicht kwam. Hij leek te schrikken van haar en Amortentia draaide kort met haar oortjes. “Wees maar niet bang,” stelde ze hem op een zachte toon gerust, zich afvragend of hij de vage ShadowClangeur nog steeds bij haar kon ruiken. “Ik doe je niks. Echt niet.” Ze probeerde geruststellend naar hem te glimlachen. Nu er geen grenzen meer waren die zeiden wat ze moest doen en tegen wie ze vriendelijk moest zijn en tegen wie niet, voelde ze niet echt druk om zich om zijn Clan te bekommeren en dat deed ze dan ook niet. Zo lang iedereen normaal tegen haar deed, waren alle katten vanaf nu voor haar gelijk.

Een trieste glimlach kwam om haar lippen toen de RiverClanner concludeerde dat ze dicht bij Clangebied was. “Dat klopt,” zei ze op een zachte toon tegen hem. Ze liet haar blik naar opzij glijden toen hij aan haar vroeg waarom ze dat was en ze trok kort met haar oortje. Ze wilde haar diepste geheimen en problemen niet met iedereen delen en het was ook zeker niet de druk die ze op een jonge kat wilde leggen, dus ze besloot om niet alles in detail te vertellen. “Een van deze Clans was ooit mijn thuis en ik neem aan dat dat loslaten moeilijker is dan ik in eerste instantie had verwacht.” Ze liet haar blik weer naar de RiverClanner glijden en glimlachte naar hem. “En waarom ben jij afgedwaald naar hier? Het is hier niet altijd de veiligste plek om te zijn.” Ze nam aan dat ze wel nog wat problemen kon verwachten als ze daadwerkelijk in deze gebieden ging leven en zou jagen, maar welke andere keuze had ze? Ze kon niet terug naar haar Clan en er was geen enkele andere Clan waar ze bij terechtkon. Dit was de enige keuze die ze had.

Amortentia moest zachtjes lachen toen hij zijn woorden sprak. “Ik was ook altijd heel avontuurlijk als apprentice zijnde. Het is een fase,” grapte ze op een zachte toon tegen hem. Maar het was wel waar: zodra ze warrior was benoemd en het leven serieuzer was geworden, had haar onbezorgde leven plaats gemaakt voor heel wat andere dingen. En die andere dingen hadden er nu voor gezorgd dat ze ShadowClan achter zich had gelaten en dat ze opzoek was naar een kat die waarschijnlijk niks meer met haar te maken wilde hebben. Ze had zich echter niet meer veilig gevoeld in haar Clan en Amortentia wist dat ze, nu ze eenmaal weg was gegaan, niet meer terug kon. “ShadowClan,” antwoordde ze zachtjes op zijn vraag. “Het was er niet meer veilig om persoonlijke redenen, dus ben ik weggegaan. En ik ben opzoek naar een… verloren vriend,” beantwoordde ze snel de volgende vragen die ongetwijfeld zouden komen. Ze glimlachte wat zwakjes naar hem en wendde daarna haar blik af. “Zou ik je naam mogen weten?” vroeg ze vervolgens op een zachte toon aan hem.

De apprentice reageerde ontwijkend en Amortentia kon hem dat ook niet kwalijk nemen. Zij had immers ook niet veel prijsgegeven over zichzelf, dus het was enkel logisch dat hij dat dan ook niet deed wat hemzelf betrof. “Katten die niks meegemaakt hebben, zullen ook geen ruggengraat hebben,” zei ze op een bemoedigende toon tegen hem. “Vanaf hier kan het alleen maar beter worden.” Dat moest ze voor zichzelf ook aanhouden, die mindset. Als ze dat niet deed, dan werd ze nog eens gek van haar eigen twijfels en of dit leven wel voor haar was weggelegd. Ze had een keuze gemaakt en ze moest nu de gevolgen ondervinden, of ze dat nu wilde of niet. “Vertel me eens wat over je leven in de Clan,” zei ze uiteindelijk. Zo zou het onderwerp wat luchtiger worden en kon ze hem ook wat beter leren kennen.

Een kleine glimlach kwam om Amortentia’s lippen toen de RiverClan apprentice een grapje maakte. Zij had eigenlijk, zelfs nog toen ze in de Clan zat, nooit echt een mening gehad over de Clans. Als de katten van de andere Clans aardig tegen haar deden, dan deed zij dat terug. Op Gatherings was zij altijd één van de eersten die de anderen op ging zoeken en ze had zeker hier en daar buiten haar Clan wel een paar vrienden gemaakt, maar die had ze al zo lang niet meer gezien dat ze niet meer zeker wist of die vriendschap nog wel gold. “Ik weet zeker dat je nog genoeg andere kwaliteiten bezit,” sprak ze op een bemoedigende toon tegen hem. “Mij is altijd geleerd dat je in elke Clan een beetje van alles moet hebben. Katten die goed kunnen vechten, katten die goed kunnen jagen, katten die zorgzaam zijn, katten die genuanceerder in het leven staan, katten met en zonder temperament. We dragen allemaal op onze eigen manier ons steentje bij en dat maakt een Clan sterk.” Ze glimlachte waterig. “Natuurlijk is dat in dit verhaal meer van toepassing van jou dan op mij, maar ik hoop dat je begrijpt wat ik probeer te zeggen.”

Een warme glimlach gleed onbewust om haar lippen toen de RiverClanner tegen haar zei dat ze erg vriendelijk was. Ze had dit compliment wel vaker gekregen toen ze nog in de Clan zat, maar het deed haar ook wel goed om het van iemand te horen die buiten haar Clan was. Zeker nu ze een rogue was en ze praktisch gezien niemand had om op te bouwen. De banden die ze zelf creëerde, waren diegenen waar ze het meeste aan zou hebben en er was geen back-up. Zelfs al zou ze bevriend raken met deze apprentice, dan was het nog geen garantie dat ze elkaar daarna weer zouden zien en dat was ergens wel teleurstellend te noemen. Ze hoefde niet lang na te denken toen Hermitpaw zijn vraag stelde. “Ik ben goed in bomen klimmen en jagen,” zei ze tegen hem. “In ShadowClan hadden we veel bebost gebied, gelegen in de schaduwen, dus met mijn pels was dat eigenlijk een ideale combinatie.” Ze glimlachte. “Ik was ook wel behendig tijdens spartrainingen, maar ik ben niet echt iemand die graag ruzie met anderen zoekt, dus ik heb het in de praktijk ook niet echt kunnen toepassen,” zei ze tegen hem. “En jij? Waar ben jij goed in?” stelde vervolgens op een geïnteresseerde toon haar wedervraag.

Een kleine glimlach kwam om haar lippen spelen toen hij zijn opmerking maakte. Als zijn arrogantie niet gespeeld was geweest, dan had hij mooi in ShadowClan gepast. ShadowClan stond bekend om zijn arrogante katten, al viel dat al bij al best wel mee. Natuurlijk zaten er katten in haar voormalige Clan die zichzelf koste wat het kost wilde bewijzen en met een air van arrogantie naar een Gathering gingen, maar er waren er ook heel veel bij die net zoals haar gewoon normaal deden en vriendelijk waren. Na het benoemen van zijn sterke kanten maakte hij een opmerking over ShadowClan en Amortentia voelde hoe haar spieren zich aanspanden. “Wel, misschien wordt het eens tijd dat je teruggaat naar je Clan, Hermitpaw,” sprak ze op een koelere toon dan ze wilde. “Ze zullen zich vast zorgen maken als ze zo’n geweldige apprentice zoals jij missen,” corrigeerde ze haar koele houding meteen, gevolgd door een plagerig knipoogje. Hij kon er niks aan doen dat haar verbanning gevoelig bij haar lag, maar dat wilde nog niet zeggen dat ze er over wilde praten. Niet in dit stadium tenminste. Ze knikte hem dan ook gedag en draaide zich meteen om, waarna ze weg begon te lopen. Hermitpaw was een aardige apprentice en ze wilde hem niet belasten met haar levensverhaal, dus was het beter als ze de kans om erover te praten ook meteen afkapte en in de doofpot stopte. Ze zou later wel zien of het lot wilde dat ze elkaar nog eens zouden ontmoeten of niet, maar voor nu was dit de beste beslissing.