Sweet little bird

Hij was haar gevolgd. Natuurlijk was hij haar gevolgd. Als hij haar in het kamp zou aanspreken en mededogen zou tonen, al was het gespeeld, dan zou hij zowat zijn eigen doodsvonnis tekenen. Innige relaties met nageslachten van leaders werd immers verboden door de General. Het betekende dat het arme kind waarschijnlijk nooit een partner zou vinden en er al zeker niet aan moest denken om aan kittens te beginnen. Het was gewoon de pech die alle nageslachten van Claw, Shark, Cobra en Brat nu hadden. Zijn vader was gelukkig geen van de genoemden en zijn moeder stond ook los van heel dat verhaal, dus voorlopig lieten de General en de Captain hem nog met rust. Voorlopig. Zijn geluk kennende zou het niet lang duren eer dat ze hun oog voor het één of ander op hem lieten vallen en dan moest hij maar weer een manier vinden om zich daar onderuit te lullen. Dat deed hij immers altijd. Kauhu keek over zijn schouder en toen hij niemand in de buurt zag, versnelde hij zijn pas zodat hij naast Cheriey zou lopen. “Had je nood om daar even weg te zijn?” vroeg hij op een zachte, sympathieke toon aan het pluizige kind, waarna hij zijn amber tot gouden ogen opzij richtte om haar aan te kijken.

Het poesje leek te schrikken. Kauhu moest een lach onderdrukken. Wat deed een fragiel karakter zoals zij in de Elite? Ze kon natuurlijk niet kiezen waar ze werd geboren, maar waarom vluchtte ze niet gewoon van de Elite? Hij wist niet wat hij zou doen als hij haar karakter had. Angst was iets dat hij niet kende en omdat hij zijn verstand vaak gebruikte, kwam hij niet echt in benaderde situaties waardoor hij moest vluchten of vechten. Hij vocht wanneer dat van hem gevraagd werd, maar hij zou wel genoeg zijn verstand gebruiken om een gevecht te voorkomen. En dan lag het er ook nog aan wie het was. Het zusje van deze poes was niet slim geweest om zich op Skadi te storten en Aura was niet slim geweest om Orchis zo openlijk uit te dagen. Kauhu vroeg zich af wat Brat bezielde om haar kroost bij dit soort katten achter te laten, maar eigenlijk interesseerde het hem ook niet veel. “Mijn naam is Kauhu,” antwoordde hij op een rustige toon. “Je kent me waarschijnlijk niet omdat ik vaak verdwijn op de achtergrond. Verdwijnen op de achtergrond zorgt ervoor dat de focus niet op je gelegd wordt.” Zijn amberkleurige ogen werden serieus. “Als je wilt overleven in deze harde wereld, Cheriey, dan stel ik voor dat jij vanaf nu ook verdwijnt op de achtergrond. Laat de woede die je in je hart voelt je verstand niet overnemen, want je hebt gezien bij je zusjes hoe dat afloopt.” Het mocht misschien als een goed advies klinken, maar eigenlijk was het meer om haar nog meer met de neus te drukken op wat er gebeurd was. En als dat haar meer zou beschadigen van binnen, deed dat hem juist meer plezier. Want zo was hij wel.

Zijn stille intentie leek haar niet te zijn ontgaan. Of misschien waren het haar innerlijke emoties wel die ervoor zorgden dat ze haar oortjes plat tegen haar nek duwde. Maar nee, hij zag ook een flits woede in haar blik toen ze naar hem keek. Maar ze was bang om te spreken. Bang dat ze straf zou krijgen. Bang voor wat hij dan met haar zou doen. Ze wist waarschijnlijk net zo goed als ieder ander van de Elite dat Orchis haar uitkotste omdat haar moeder Brat was. Ze wist dus ook dat als ze haar bekje open zou trekken tegen wie dan ook in de Elite, het haar uiteindelijk wel betaald gezet zou worden. Ze was bang en met goede reden. Kauhu wist eerlijk gezegd niet wat hij zou doen in haar plaats. Gelukkig had hij geen leader die de Elite had verraden en had hij dus nog vrij spel wat het zichzelf bewijzen voor de Elite betrof, maar voor Cheriey waren die kansen ontnomen. Het arme schaap. Als Kauhu ook maar iets van empathie in zich had zitten, dan had hij het zeker erg voor haar gevonden. Maar jammer genoeg voor Cheriey was hij zo niet. “Goed,” sprak hij op een kalme toon. “Want dat zal het enige zijn dat je nu nog in leven houdt.” Hij nam haar kort in zich op en wiebelde met zijn oortjes. “Het moet vast niet gemakkelijk zijn om een leven te leiden dat je opgelegd wordt door iemand anders.” De blik in zijn ogen werd milder, de toon van zijn stem werd zachter en hij legde kort zijn staartpunt op haar schouder. Het was niet echt aangenaam om dit te moeten doen, maar als geboren toneelspeler zijnde moest hij soms grenzen verleggen en dit was zo’n grens.

Als Kauhu niet zo goed was in andere katten lezen, dan had hij vast de leugen gemist die Cheriey hem vertelde. Hij had echter de angst in haar ogen gezien vlak na Aura’s dood en weer opnieuw toen Azazel stierf. Dat was niet iemand die vond dat ze thuishoorde in de Elite en Kauhu trapte er dan ook niet in. Hij liet zijn staartpunt van haar af glijden en keek haar peilend aan met zijn amberkleurige ogen. “Cheriey, dat is slechts een mantra dat je jezelf en anderen oplegt om de pijn die je is aangedaan te vergeten,” zei hij op een zachte, haast sympathieke toon tegen haar. “Ik weet dat het onmogelijk lijkt, maar ik heb katten gezien die echt met je in zitten en die je willen helpen. Nyra, Hyzenthlay en ik denk dat ikzelf je ook wel het één en ander kan leren. Niet om het rouwen te verwerken, dat moet je zelf doen, maar wel om je emotioneel en fysiek sterker te maken.” Ja, like hell dat hij zich daar mee bezig ging houden. Als Nyra en Hyzenthlay zich wilden leiden door hun innerlijke gevoelens dan moesten ze dat zelf weten, maar hij was hier maar met één doel en dat was anderen breken. “Maar dan moet je ons natuurlijk wel toelaten,” ging hij op een zachte toon verder, een milde blik verschijnend in zijn ogen terwijl hij haar aankeek.

Het was tegenstrijdig, zoals de kater tegen haar sprak. Zoals hij haar bleek te kennen. Cheriey wierp haar blik van hem af, het voelde haast eng. Hij sprak over een mantra, een foutief beeld die je jezelf voorloog om een grootse pijn van je af te schuiven. Vond hij het een leugen? Vond hij het hier niet prima? Ze slikte voor nu haar woorden in. Terwijl de kater preekte andere gesproken te hebben die het beste voor haar voorhadden, waaronder dus ook hij. Een kater die ze amper kende. Dat ze hen moest toelaten. Ze haalde voorzichtig haar schouders op "Vind u het een leugen dan?" viel de kleine kattin terug op eerdere gedachten. "Vind u het hier niet de beste plek die er is?" Kort keek ze de kater aan, haar blik rustig.

Haar toon klonk in elk geval al anders dan daarnet. Het was soms griezelig om te zien hoe snel hij het vertrouwen van iemand anders kon winnen. Maar ja, wat voor keuze had ze? Orchis stond duidelijk niet aan haar kant en zag haar liever dood dan levend en als ze niet helemaal verloren en alleen wilde eindigen, moest ze wel de strohalmen aangrijpen die haar aangeboden werden. Kauhu luisterde aandachtig naar haar woorden en haalde zijn schouders naar haar op. “Ik zou het geen leugen vinden voor mezelf,” antwoordde hij naar eerlijkheid, want hij had in de Elite echt wel zijn plekje gevonden. “Maar mijn moeder is geen leader geweest van de Elite en Orchis heeft zijn zinnen niet op mij gezet om mijn leven onderuit te halen. Dus ja, de Elite is voor mij een goede plek.” Hij wiebelde met zijn oortjes. “Maar dit is een ongewone situatie waar niemand van de Elite in terecht zou willen komen. Je bent afstammeling van een leader en dat is gewoon momenteel de pech die je met Orchis als leader zijnde hebt.” Het was waar. Orchis zag het liefste elke afstammeling van een leader uitgeroeid en Cheriey was daardoor het mikpunt geworden. Had hij daar medelijden mee? Zeker niet.

De kater legde uit het goed te hebben in bloodclan, waarbij Cheriey geen seconde twijfelde aan zijn halsband te zien. Cheriey ontweek zijn blik terwijl hij het er verder bij haar inwreef, vervolgens ook nog is haar eigen situatie benadrukte alsof ze deze zelf nog inet had aangevoeld. De kattin slaakte een zachtte zucht waarna ze haar blik verlaagde. Ze kon er wel zitten alsof het niet waar was, alsof Orchis een held voor d'r was. Maar zelfs de meest seniele kat onder hen had door dat haar bernarde sitatie haar geen goed deed. Dat ze niet zo onverschillig door het leven heen ging als haar broetje, diens gevoelens niet verder streken als blijdschap en honger. Ze haalde haar schouders op "Hm" Want wat anders kon ze zeggen? Sprak ze de waarheid dan kwam ze in problemen, sprak ze een leugen en iedereen had het meteen door. Nee, wat ze het beste kon doen, zoals de kater aangegeven had, was haarzelf op de achtergrond verschuiven. Voor nu.