Philosophizing

Het voelde goed, nu de sneeuw was gesmolten en ze weer poot op vaste grond had, niet meer haar pootjes voelde bevriezen als ze ook maar even haar passen stokte. Maar toch voelde de bekende paden, voorheen rust gevend bekend, oh zo anders nu. Leek het alsof ze er met een geheel nieuw perspectief op neer keek, met oogjes vertroebelt. Zag enkel een kille waas, die tot nu toe alleen haar ogen verliet in het gezelschap van Aegir. Haar enige vriend. Ze slikte, alles was zo anders, niks voelde nog vertrouwt, zelfs zijzelf niet meer. Kon nooit meer het kind zijn wat ze nog had moeten zijn. Haar onschuldige jeugd was niet meer, had dingen gezien die ze nooit meer van haar gedachten af kon krijgen.

[Iroh]

Met een tevreden zucht liet Iroh zich op zijn rug rollen. De poot van zijn Twoleg ging over zijn dikke buikje en Iroh mepte er plagerig naar. Hoewel hij best dik was tegenover vroeger was het nu ook weer niet zo erg omdat hij elke dag naar buiten ging en ging wandelen. Het dikke kwam gewoon door… tja, door de rest van de uren dat hij niks deed. En het eten natuurlijk. Zijn Twolegs verwenden hem regelmatig met snacks die hij niet eens kende, maar die wel lekker waren om te proeven. Laatst had hij een klein bakje gevuld met iets gekregen dat naar kip smaakte, maar dan op een andere manier. Het was lekker geweest en Iroh had zich in moeten houden om niet te smeken om meer, al had één van zijn Twolegs hem stiekem nog wat hapjes toegestoken onder tafel. De Twoleg met wie hij aan het spelen was, liet hem los en Iroh kreeg nog één aai over zijn rug waarna hij naar het luikje liep en naar buiten ging. Hij was helemaal in zijn nopjes door de aandacht die hij had gekregen van zijn Twoleg en met een snelle beweging kwam hij over het hek heen. Hoewel, snel… Zijn dikke buik lag hem wel in de weg, maar het ging op zich wel. De dikke kittypet liet zijn blik door het woud glijden en zijn blik ving meteen een poes op. Hij rook aan haar geur dat ze Elite was en aan haar leeftijd te schatten zou het niet lang meer duren eer dat ze haar halsband mocht gaan verdienen. Het was echter de blik in haar ogen die zijn aandacht trok. Iroh liep haar tegemoet en zette zijn laatste stappen extra hard om haar aandacht te trekken. “De blik van een kat zo jong als jou zou nog niet zo veel pijn mogen bevatten, jonge kat,” sprak hij op een zachte, wijze toon. “Wat er is gebeurd?”

Een onbekende stem deed de kleine kattin opkijken, ogen vallende op een kater voor haar compleet onbekend. Al zouden zijn woorden geheel anders suggereren, zo snel als hij op persoonlijke onderwerpen viel. Cheriey draaide ongemaakelijk haar oortjes weg van de vreemdeling, spande haar kaken strak op elkaar. Ooit was ze een open boek geweest, nu was ze eerder een dagboek. Zo één met een slot waarvan je zelf het wachtwoord vergat en het uiteindelijk in het vuilnis belandde. "Wie ben jij?" beet ze hem dan ook schuw toe, was haar leed dan echt zo duidelijk te zien?

Het zat een beetje in het Elite bloed, die alertheid en de afwijzing tegenover vreemdelingen. Iroh wist echter ook wel dat als een karakter niet thuishoorde in die groep dat het letterlijk een mentale marteling kon zijn om tot de groep te behoren. Hij was er nog vanaf gekomen, maar hij wist ook wel dat de regels er enkel strenger op waren geworden en hij wist niet wie nu aan de macht was, maar de Elite nam het niet zo nauw met rechtmatige straffen als er regels werden gebroken. En dat werd met elke nieuwe leader alleen maar erger. “Mijn naam is Iroh,” sprak hij op een kalme toon. “Ik woon samen met mijn Twolegs hier een eindje verderop.” Hij knikte vriendelijk naar haar. “Zou ik jouw naam mogen weten?” vroeg hij vervolgens op een voorzichtige, vriendelijke toon.

In wantrouwen hield ze haar oortjes naar achteren gedraaid terwijl de kater voor haar precies uitlegde wie hij was. Een kittypet die hier in de buurt leefde, het soort dat haar clangenoten ombrachten voor een halsband. Een vreselijke trofee voor het bloed aan hun poten. Cheriey walgde bij het idee dat zij het ooit zou moeten doen. Dat ze verplicht werd het te doen om haar kopje nog enigszins boven water te houden. Allemaal door de monsters die geschiedenis hadden geschreven, monsters die haar toekomst geschreven hadden. Iroh, zoals hij zichzelf blijkbaar noemde vroeg vervolgens naar haar naam, zijn stem warm en voorzichtig. De jonge kattin slikte, zodra namen gegeven werden zou het persoonlijk woorden. Maar toch knikte ze langzaam, liet haar blik kort van hem afdwalen. "Cheriey."