I was born ready!

Tansypaw had haar eerste kennismaking gehad met het territorium buiten de kampomwalling. Er alleen op uit gaan, was echter nog niet aan haar besteed. Ze had nog geen vechttraining gekregen en geen jachttraining, waardoor ze zich alleen maar ik moeilijkheden kon brengen. Ze vond het tevens ook wel fijn binnen de muren, al moest ze wel toegeven dat de nieuwsgierigheid haar prikkelde. Na een tijdje denken besloot ze toch maar om het kamp te verlaten, al hield ze zichzelf voor dat ze niet ver zou gaan. Als ze de omwalling van het kamp in de gaten hield, kon ze niet verdwalen en kon ze bij gevaar snel teruglopen. Dat klonk als een plan! Ze trippelde vrolijk wat verder en klom wat onhandig op een klein verhoogje. Van hierboven had ze een mooi zicht op de omgeving. Dit kleine verhoogje was niets tegenover de Outlook Rock, maar toch hoog genoeg voor haar kleine pootjes om erop te geraken.

Hedgepaw eerst

Hedgepaw was eerlijk gezegd nog niet de best getrainde apprentice van zijn leeftijd. Maarja, wat verwachtte je ook als je eerst je moeder kwijtraakte toen je bijna oud genoeg was om apprentice te worden. Dat had hem al genoeg afleiding geven, maar toen was ook nog eens zijn zelfbenoemde opa weggegaan en had Wolfstar zijn plek ingenomen. Al dat was genoeg om hem niet de meest gefocuste apprenticete maken in zijn allereerste manen. Gelukkig had hij niet een al te strenge mentor, die het wel redelijk had weten te begrijpen. Nu ging het weer wat beter, zeker door de steun die Storkpaw hem had gegeven, naast al de problemen die ze zelf ook nog had. De jonge, bruin-witte kater was weer een stuk vrolijker naar het leven toe, in ieder geval, en ook zijn nieuwsgierigheid naar alle vreemde, nieuwe dingen om hem heen was teruggekeerd. Hij had zeker wel zin om wat te gaan ontdekken op eigen houtje, want na twee manen training, kende hij nog steeds niet heel het territorium. Toen hij het kamp uit kwam trippelen zag hij echter een vaag bekend figuur. Uhh, T! Haar naam begon zeker te weten met een t…Tansykit! Of nou ja, nu was het Tansypaw. Ze was bij de vorrige ceremonie apprentice geworden. “Tansypaw! Hoi!” Riep hij naar haar toe terwijl hij op haar afgelopen kwam. Zou ze met hem mee op pad willen? Twee was altijd beter als één.

Ze was dan wel een apprentice, ergens leek het alsof ze de regels brak. “Tansypaw! Hoi!” Bij het horen van een luide stem, schrok ze dan ook even op alsof ze net iets verkeerd had gedaan. Ze moest nog wat wennen aan haar nieuw rang en haar nieuwe naam. De zorgen verdwenen al snel toen ze Hedgepaw herkende. Deze kat was een moon voor haar apprentice geworden en lag qua leeftijd dicht tegen die van haar aan, ze kende hem nog van de nursery! "Hi!" mauwde ze enthousiast en glimlachte uitgebreid.

Bij het horen van zijn stem schrok ze op. Oh. Hij had haar helemaal niet laten schrikken. Gelukkig leek ze niet boos op hem daarvoor en glimlachte ze terug met een begroeting. Okay, so far so good. Maar nou wist hij eigenlijk niet zo goed wat hij moest doen. Wilde ze wel met hem mee op pad, nadat hij haar zo had laten schrikken. Maar een manier om er achter te komen… “Uhm. Ik was van plan om wat te gaan ontdekken. Wil je mee?” Vroeg hij haar, een tikkeltje verlegen. Hij praatte niet zo vaak met iemand en al helemaal niet met meisjes tenzij het zijn zusje was. Niet dat hij zo over Tansypaw dacht hoor, maar sociaal zijn met je leeftijdsgenoten nadat je een maan of twee op jezelf was was gewoon moeilijk, zeker nu hij een beetje door de puberteit begon te raken.

De kater oogde wat nerveus, verlegen, maar dit was een emotie die ze nog niet helemaal kon plaatsen. Momenteel waren het de basis-emoties die ze kon aflezen, alles wat ze niet kon plaatsen werd gelinkt aan iets wat ze al wel kende. “Uhm. Ik was van plan om wat te gaan ontdekken. Wil je mee?” Oh, ontdekken! Daar was ze meteen voor te vinden. Ze wilde de wijde wereld ontdekken en het was uiteraard altijd handig en leuk om dit met twee te doen. Ze knikte dan ook hevig om zijn vraag. "Ja, ja," mauwde ze er ook bij. Ze stond letterlijk en figuurlijk wat enthousiast te trippelen ter plaatse. "Naar waar?" Ze draaide haar kopje even naar de omgeving. Alles was haar nog onbekend, dus vooor haar was alles goed.

Oh, top, ze wilde mee op avontuur. Nu vroeg ze alleen wel waar. Uh, daar had hij eigenlijk nog niet goed over na gedacht. “Ik weet niet wat je allemaal al gezien hebt?” vroeg hij. Hedgepaw wilde haar natuurlijk niet een hele tour geven van iets wat ze al kende, nee op avontuur gaan, dan moest je wel wat nieuws zien. Dat moest spannend zijn op een goede manier, interessant en vol nieuwe ontdekkingen. Maar dan moest hij dus wel weten wat nieuw zou zijn en wat niet. Het liefste iets wat nieuw zou zijn voor hun alletwee!

Oh, een moeilijke vraag werd aan haar gesteld. “Ik weet niet wat je allemaal al gezien hebt?” Uhm, wat had ze al gezien? Ze was niet zo heel goed in de namen te onthouden, had ook minder aandacht besteed aan de namen aangezien ze vooral haar eerste rondleiding met haar ogen had gedaan. "Ik heb een eerste rondleiding gekregen van Rabbitcharm." Ze hoopte hem hiermee voldoende informatie te kunnen geven. Ze had het territorium in vogelvlucht gezien, de belangrijkste Windclan gebieden waren aan bod gekomen. "De Moorlands heb ik zeker al gezien!" zei ze nog snel achter haar eerste antwoord. Dat was een naam die haar binnen was geschoten. Ze glimlachte toch iets wat trots dat ze zich toch al één ding wist te herinneren.

Nou, gelukkig maar. Hedgepaw wilde niet de rondleiding van een mentor wegstelen. Hij wist niet zo heel geweldig goed wie Rabbitcharm nou echt was, maar hij had ook niet heel veel gesocialiseerd in de clan de afgelopen paar manen. Nu stond hij echter weer energieker, stabieler en meeste van al vrolijker in het leven. Het verlies van zijn moeder en het vertrek van zijn zelfbenoemde opa had hem een beetje stuk achtergelaten, maar zijn siblings en zijn beste vriendin hadden hem weer opgebouwd. Soms voelde het wel eens alsof hij een nieuwe Hedgepaw was, weer klaar om het tegen de wereld op te nemen, no matter what. Dat was ook waarom hij vandaag met de plannen voor avontuur op pad was gegaan, een avontuur wat hij nu voor hem en voor Tansypaw moest gaan uitstippelen. Ze vertelde hem dat ze de moorlands in ieder geval zeker al wel had gezien. Tja, die wilde hij ook niet echt gaan ontdekken. Als een apprentice van een Moor-Runner, zag hij die zowat iedere dag. “Uhm…” Hij dwaalde af terwijl hij de wielen in zijn brein liet ronddraaien. “We zouden Fourtrees verder kunnen gaan ontdekken, of misschien wel rogue territorium!” Begon hij enthousiast, maar bedacht zich toen dat Tansypaw, als gloednieuwe apprentice dat misschien een beetje eng zou kunnen vinden. “Uhm, als je dat wil natuurlijk. Anders kunnen we ook gewoon in Windclan Territorium blijven hoor,” voegde hij er wat zachter aan toe. Hij had misschien eerst moeten nadenken voordat hij een lijst begon op te noemen.

Op dit moment was Tansypaw enthousiast om alle te gaan verkennen. Ze had nog niet alles gezien en dat zorgde voor de nodige nieuwsgierigheid. Hedgepaw dacht na over een plek die ze samen konden gaan verkennen. Het duurde even, maar uiteindelijk kwam hij af met een voorstel. “We zouden Fourtrees verder kunnen gaan ontdekken, of misschien wel rogue territorium!” Zijn enthousiasme zorgde ervoor dat haar oortjes nieuwsgierig rechtop stonden. Rogue territorium? Ze kon nog niet goed plaatsen wat het was, maar het klonk enorm interessant. “Uhm, als je dat wil natuurlijk. Anders kunnen we ook gewoon in Windclan Territorium blijven hoor,” "Natuurlijk wil ik dat!" mauwde ze snel, alsof hij haar van een avontuur wilde ontnemen. Ze begon al in een richting te lopen, de tegenovergestelde richting. "Naar hier?" vroeg ze uiteindelijk toch nog snel. Haar lichaam was soms sneller dan haar kopje.

Tansypaw leek erg enthousiast om mee op avontuur te gaan. Geweldig! Hedgepaw had gerust het idee dat ze wel eens goede vrienden konden worden, ze leek in ieder geval wel gelijk van gedachten. “Top!” Reageerde hij vrolijk, al wist hij niet of ze het nog hoorde of niet, want ze was al in beweging gekomen. Ze vroeg hem of ze de goede kant op ging. Hedgepaw haalde haar snel in en knikte. “Ja, die kant op,” beaamde hij. “Ik heb hier wel zin in hoor. Eigenlijk ben ik nog niet zo vaak op avontuur gegaan,” babbelde hij. Hij kon het zich niet voorstellen hoe het was om écht op avontuur te gaan. Bijvoorbeeld naar de bergen waar hij zoveel verhaaltjes over had gehoord als een kitten, of zelfs verder nog. Dat was zo moeilijk voor te stellen, maar wel een spannende en enthousiaste gedachte.