I got addicted to a losing game [Training 1]

Featherpaw had van haar nieuwe mentor gehoord dat ze haar moest ontmoeten buiten het kamp zodra ze wakker zou zijn en iets zou hebben gegeten. Featherpaw had haar mentor niet meer gesproken na heel het incident van de ceremonie en ze schaamde zich voor haar gedrag, maar ze kon er ook niet veel aan doen. Ze was heel de nacht wakker gebleven omdat ze elk zuchtje en elke ademhaling had gehoord van haar denmates en het had haar gefrustreerd tot geen einde. Uiteindelijk zat ze nu met boze tranen in haar ogen en het gevoel alsof ze elk moment om kon vallen een magere prooi op te eten. Ze proefde de kleine zandkorreltjes die op de prooi hadden gelegen, nog meer dan het sappige gedeelte in de prooi en geïrriteerd schoof ze de restjes weg. Ze stond op en liep naar buiten, waar de wind genadeloos tegen haar pels sloeg. Het kleine kind in haar jammerde om weer terug naar de nursery te gaan en aan Oakpaw te vragen of hij haar voor de wind wilde beschermen met zijn pels, maar ze wist dat ze dat niet kon doen en dus liep ze door. Het geluid van wind leek de rest te overstemmen en Featherpaw moest hard haar best doen om de geur van haar mentor te ontdekken. Toen ze deze uiteindelijk gevonden had, zag ze haar mentor ook zitten en stilletjes voegde ze zich bij haar mentor. Ze gaf de poes een knikje en keek vervolgens naar haar poten. Dit was niet hoe dat ze het had gewild.

Natuurlijk had ze de uitbarsting van haar apprentice tijdens de ceremonie gehoord, maar het was ergens misschien ook wel begrijpelijk geweest. Het was zwaar voor iedereen geweest om te horen wat Amberstorm gedaan had en eerlijk vroeg ze zich af hoe iemand ooit in staat kon zijn om dit te doen. Ze hoopte dan ook dat de apprentice vandaag niet al te veel afgeleid zou raken, maar daar kon ze natuurlijk niet vanuit gaan. "Ben je er klaar voor?" Vroeg ze dan ook zodra Featherpaw er was. Misschien wilde ze eerst nog wat zeggen voor ze echt op weg zouden gaan.

Haar mentor vroeg aan haar of ze er klaar voor was en Featherpaw snoof bitter onder haar adem door terwijl tranen zich in haar ogen verzamelden. Zou iemand ooit klaar zijn voor dit soort leven? Ze liet haar blik naar haar mentor glijden en haalde diep adem. “Ik neem aan dat Falconpaw of Wolfstar u op de hoogte heeft gebracht van mijn situatie?” Ze wendde haar blik af. “Het spijt me dat van alle krachtige kittens die benoemd werden als apprentice, ik het uiteindelijk ben geworden die u moet trainen.” Ze wendde haar blik weer bitter af. Nee, dit was echt niet hoe ze zich haar eerste training had voorgesteld. De wind nam aan in kracht en Featherpaw drukte haar oren in haar nek toen het geluid aanzwol, zich proberend te concentreren op het volgende wat haar mentor zou zeggen.

Natuurlijk was ze ingelicht, maar dat was misschien ook de hele reden dat ze vroeg of de ander er klaar voor was. "Ze hebben me ingelicht ja." Dat was ook meer dan logisch om te doen. "Ik denk dat je je beter zult voelen in een tunnel." Of dat hoopte ze tenminste, maar het zou een stuk rustiger zijn dan het kamp op zijn minst. "De tunnels kunnen in eerste instantie wat raar aanvoelen, vooral omdat je amper iets zal kunnen zien, maar dat betekent dat je je andere zintuigen moet gebruiken. Probeer in ieder geval niet in paniek te raken, maar mocht dit wel lijken te gebeuren geef het dan aan, dan kunnen we de kortste weg naar buiten nemen." Ze hoopte dat het niet nodig was, maar in paniek raken in een smalle ruimte als een tunnel was geen slim plan.

Het was ook ergens wel voor de hand liggend dat ze haar mentor ingelicht zouden hebben. En als ze heel eerlijk was, dan vond ze Harespring een betere keuze dan een kat zoals Thawrage of Burnetbliss. Beiden leken haar weinig begrip te hebben voor haar situatie en vooral Thawrage zou haar enkel pushen tot het uiterste. Ze had gezien hoe hij met zijn apprentices omging in het kamp en ze was er zeker van dat ze de Clan uiteindelijk zou verlaten als ze hem als mentor zou hebben. Harespring legde het plan voor vandaag uit en het leek erop dat ze niet zouden starten met een tour door het territorium, maar eerder om Featherpaw te laten wennen aan de tunnels. Ze vroeg zich bitter af of dit een voorkeursbehandeling was wat ze kreeg en niet voor de eerste keer wenste ze dat alles anders was, maar ze gaf haar mentor een knikje zonder haar innerlijke gevoelens echt te uiten. “Ik denk dat ik er wel klaar voor ben,” zei ze op een zachte toon tegen haar mentor. Daarna trok ze met haar oortje en keek ze haar mentor weer aan. “Harespring, denk je dat ik veel achter zal lopen met mijn training op de andere apprentices?” Falconpaw had haar al gewaarschuwd dat ze meer tijd nodig zou hebben, maar meer tijd was ruim te schatten en Featherpaw wilde gewoon niet dat ze de leeftijd van een oude warrior zou hebben eer dat ze eindelijk haar naam kreeg.

Ze hoopte wel dat ze gelijk erin had dat de apprentice zich beter zou gaan voelen zodra ze in een tunnel waren. Vooral omdat het wel minder prikkels had dan bovengronds, maar voor haarzelf was het lastig te bepalen wat te veel zou zijn voor haar apprentice of wanneer het goed zou zijn. Dat zou voornamelijk uitproberen gaan zijn. Zodra Featherpaw aangaf er klaar voor te zijn knikte ze en zette ze de eerste stap de tunnel binnen, gevolgd door meer. "Probeer voor nu mijn geur te volgen." Ze ging nog niet meer vragen van de apprentice voor nu. Eerst alles maar eens gaan bekijken. "Ik ga mijn best doen om je zo min mogelijk achter te laten lopen, maar ik denk dat we ook onze tijd moeten nemen." Ze had er niks aan als Featherpaw te vaak overprikkeld zou raken, dan zouden ze nergens komen met haar training. Dan was het beter om het rustig aan te doen en genoeg tijd te nemen.

Harespring’s geur volgen ging geen probleem zijn; Featherpaw kon de geur van haar mentor er feilloos uithalen. Als ze zich erop zou concentreren, dan zou het waarschijnlijk ook het enige zijn wat ze kon ruiken. Totdat er weer een afleiding zou komen en ze weer met andere dingen bezig zou zijn. Er volgde een korte stilte nadat Harespring haar antwoord had gegeven en Featherpaw wiebelde kort met haar oortjes. “Ik was er eerst te boos voor om het te beseffen, maar eigenlijk hebben ze wel een goede keuze gemaakt door u aan mij te koppelen. U weet tenminste hoe het is om te moeten leven met een beperking.” Andere katten zouden haar grens waarschijnlijk vaak willen overschrijden omdat ze dachten dat ze zich aanstelde en Harespring zou er eerder rekening mee houden. De wind begon in kracht aan te nemen en Featherpaw voelde hoe het in haar pels sneed. Ze verborg zich wat meer achter het gespierde lichaam van haar mentor en keek naar het litteken dat over de flank van haar mentor liep. “Hoe komt u aan dat litteken?” vroeg ze op een zachte, voorzichtige toon. Ze gingen nog een paar stevige manen van training tegemoet en het leek haar misschien een goed ding om een band op te proberen met haar mentor. Als deze ervoor open stond, natuurlijk.

Hadden ze er goed aan gedaan om haar als mentor te geven aan Featherpaw? Ze hoopte van wel, ook al was het vanwege de beperking die ze had. Het was de hele reden dat ze wist hoe het was om je te moeten aanpassen, om niet alles precies hetzelfde te kunnen doen als de anderen. Ze had alleen geen idee precies hoe het voor Featherpaw was. Ja, haar reukvermogen en gehoor waren ook sterker doordat haar zicht minder was, maar waarschijnlijk lang niet zo goed als dat van Featherpaw was. Ze voelde een lichte rilling over haar rug lopen toen de vraag kwam hoe ze aan haar litteken gekomen was. Ze had moeten weten dat die vraag een keer zou komen. "Een bloodclanner," Was dan ook alles dat ze zei. Ze had geen zin om het hele verhaal voor te leggen aan de apprentice. Alleen die woorden zouden genoeg moeten zijn voor de jonge poes om het te begrijpen leek haar.

Er ging een korte huivering door Featherpaw heen toen haar mentor aangaf dat een BloodClanner dat gedaan had. Ze had veel over ze gehoord en eerlijk gezegd zou ze er zelf nooit één willen tegenkomen. Ze vond het idee om te vechten en om schade op te lopen maar niks. Als één zuchtje wind al zo sterk op haar pels aanvoelde, hoe zou het dan wel niet zijn om zichzelf pijn te doen? “Wat erg voor u,” zei ze op een zachte toon tegen haar mentor, iets van medelijden in haar stem doorklinkend. Ze kende Harespring natuurlijk nog niet zo goed, maar het leek haar een aardige kattin en dit was zeker niet iets wat ze verdiend had. Wat geen enkele kat verdiende. “Is het verplicht om deel te nemen aan een gevecht als ik warrior zou worden?” vroeg ze op een zachte toon aan haar mentor. Ze wist niet of ze wel aan die verwachting wilde voldoen, namelijk.