How do we rewrite the stars?

Hij begon steeds groter en robuuster te worden. Nog even en hij zou op dezelfde lengte zijn als zijn vader. Niet dat de kater dat ooit zou opmerken. Zelfs nu Blazepaw vol in zijn training zat en het duidelijk was dat zijn training hun vruchten af begonnen te werpen, wilde zijn vader nog niet in zijn richting kijken. Hij wilde Blazepaw niet erkennen als zijn zoon en Blazepaw wist niet eens zeker of zijn warriorceremonie een verschil zou maken. Waarschijnlijk niet, maar dat was een waarheid dat hij nog niet onder ogen wilde komen. De kater liet zijn blik naar voren glijden. Voor hem lagen de Snakerocks en het was een gevaarlijke plek om te gaan jagen, maar Blazepaw wist dat als hij de aandacht van zijn vader moest trekken, hij dat wel op een fatsoenlijke manier moest doen. De kater wilde dan ook wat naar voren lopen toen hij een zoete geur rook. Hij herkende de geur als die van Cloverpaw en licht verbaasd zijnde richtte hij zijn blik over zijn schouder. Wat deed een poes die zich niet bepaald stoer kon opstellen in dit gedeelte van het territorium?

Cloverpaw was sporen in de sneeuw aan het volgen. Ze waren piepklein, maar duidelijk van een muis. En de geur die eraan hing was vers. Ze had wel opgelet tijdens haar trainingen en ze deed ook heus wel haar best. Dus ze volgde het spoor, haar ogen op de uitzicht of ze het diertje ook daadwerkelijk ergens zag bewegen. Maar zover kwam ze niet, want ze realiseerde zich dat ze vlakbij snakerocks was. Haar bekje viel even open en ze haalde een keer geschrokken adem. Oh jeetje, nee hier wilde ze eigenlijk helemaal niet zijn. Maar ze was warempel niet eens alleen, Blazepaw, nog een jonge apprentice, was hier in zijn eentje. Wat probeerde hij hier nou te doen? Het was veel te gevaarlijk, had zijn mentor het hem niet verteld? Natuurlijk wel, die was vast ook niet dom. Ze keek dan ook onzeker naar de gestreepte kater. ‘Pas je op?’ miauwde ze zachtjes. Eigenlijk wilde ze schreeuwen dat hij er weg moest gaan, maar ze kon dat lef niet vinden.

Blazepaw trok geïrriteerd met zijn oortje toen ze haar opmerking maakte. “Ik kan mezelf prima redden. Bedankt voor de bezorgdheid,” sprak hij op een sarcastische, brommende toon tegen haar. Hij zag echter aan haar houding dat ze allesbehalve hier wilde zijn. “Je kunt beter zelf weggaan als het je zo angstig maakt om hier te zijn,” sprak hij op een brommende toon, zijn stem hees zoals altijd. Zijn blik schoot naar voren toen hij een beweging uit zijn ooghoeken opmerkte. Hij wist hier voornamelijk slangen zaten, maar er waren ook andere prooien hier te vinden. Hij had echter geen zin om te gaan jagen en zijn concentratie te laten verstoren als hij een angstige apprentice achter zich had zitten, dus hij wachtte een tikkeltje geërgerd tot ze weg zou gaan.

Jeetje, wat deed hij lelijk tegen haar! Ze had alleen maar gezegd dat hij voorzichtig moest doen. Het schaamrood ging naar haar wangen en ze schuifelde enkele pasjes achteruit. Misschien kon ze maar beter weggaan, hij wilde haar hier duidelijk niet hebben. En ze voelde zichzelf ook volledig niet op haar gemak. Maar ze zag de beweging ook in haar ooghoeken en direct, zonder dat ze er iets aan kon doen, kwam er een angstig kreetje uit haar bek. Een hoog gilletje. Wat was dat? Was het een slang? Oh alsjeblieft niet, ze wist hoe gevaarlijk ze waren. Ardentheart had nog gezegd dat één beet een kat met gemak kon vermoorden. Dat Dustspirit geluk had dat hij er levend vanaf was gekomen. Haar ogen gingen naar Blazepaw, die nog wel op scherp leek te staan. Maar wegrennen deed ze ook niet, want dan was zij ook schuldig als hem iets zou overkomen.

Hoewel Blazepaw haar aanwezigheid niet op prijs stelde, wilde dat nu ook weer niet zeggen dat hij haar iets ging laten overkomen. Heel zijn houding stond op scherp toen er een kreetje weerklonk en zijn scherpe amberkleurige blik schoot naar voren, waar hij een beweging zag tussen de rotsen. Het leek richting hun te komen en Blazepaw schoot onmiddellijk naar opzij, tegen Cloverpaw aan. Hij verloor net op dat moment ook zijn evenwicht waardoor hij naar opzij viel, niet bepaald elegant ervoor zorgend dat ze wegrolden van de rotsen. Voor de één of andere reden moest het dan ook zo zijn dat het rollen pas stopte toen hij onderaan was en dus het volle gewicht van Cloverpaw op zich kreeg. “Waarom heeft StarClan toch zo’n hekel aan me,” zei hij moeizaam tegen zichzelf, al schoot zijn blik wel meteen weer naar de Snakerocks, die nu een eindje verderop lagen. “Ik denk dat het weg is,” mompelde hij en hij kwam vervolgens overeind, waarna hij met een schuin oog naar haar keek. Oh ja, zij was er ook nog. “Heb je je pijn gedaan?” vroeg hij op een ongemakkelijke toon aan haar. Hij haatte het als het over emoties ging en dit soort vragen waren dan ook niet gemakkelijk voor hem om te stellen, maar hij nam aan dat dat het minste was wat hij kon doen nadat hij haar bijna had verpletterd met zijn gewicht.