i am lost

_{Ze schrok zich rot toen ze geritsel achter zich hoorde opdoemen. Oh god, wat als zich daar een slang bevond? Of een of andere reptiel die met haar de strijd aan wilde. Ze was echt niet bekwaam genoeg om het van zo'n listig dier te winnen hoor! Maar toen ze zich omdraaide naar de bron, kwam er tot haar grote opluchting een duif uit de bosjes gelopen. Die kon ze dan nog wel aan. Vrijwel meteen dook de poes in een sluiphouding. Langzaam duwde ze haar lichaam voort. Steeds dichterbij het dier, die nog altijd niks doorhad. Toen ze op een goede afstand van het prooidier verwijderd was, achtte ze dat nu het juiste moment was om de aanval in te zetten. Ze spande haar spieren aan en zette zich zelf af met haar achterpoten. Ze sprong hoog, met uitgestrekte poten. Maar geluk stond niet aan haar kant vandaag. Want met legen poten belandde ze ook weer op de grond. De duif was haar net te snel af geweest. Geïrriteerd sloeg ze met haar voorpoten op de grond, ze kon ook niks goed doen.}

<sub>Ze haalde diep adem, de koude lucht stak in haar longen. Stuurde prikkels door haar hele lijf. Het was een kleine mislukking geweest, en vele hadden zich er zo overheen kunnen zetten. Maar voor Windblade was dit de zoveelste bevestigen dat ze werkelijk waardeloos was. Met moeite probeerde ze de tranen tegen te houden. Ze wilde niet dat de dam zou breken. Want dan zou het niet alleen meer om dit gaan; maar dan zou ze alles eruit gooien. Tot ze zou flauwvallen van uitputting, het was haar al meerdere keren overkomen. Ze zuchtte en zakte door haar poten heen

Plof

daar lag ze dan. Op de grond, waar ze thuis hoorde. Ze hijgde zwaar, maar vond voor een paar seconde ook rust als ingestorte hoop. En zo merkte ze de andere kat op die haar benaderde. Windblade kon haar door de ruis en de waas herkennen als Remnantpaw. Meteen probeerde de warrior haarzelf om hoog te hijsen. En forceerde een glimlach. Ze was redelijk goed in haarzelf herpakken. En een toneelstuk opvoeren als het nodig was. Ze deed het immers vrij vaak. Hoe dan ook kon haar poppenkast enkel werken als de grijze apprentice niet te veel gezien had, of tenminste geen vragen zou stellen. "Hey daar," begroette ze de ander dan ook terug.</sub>

_{Windblade trilde zachtjes van woede toen de grijze poes vraagtekens bij de situatie begon te zetten. Maar ze zou haar masker nog ophouden, voor hoe lang dat nog mogelijk was. En ze haar ware aard zou laten zien. "Dankje, Remnantpaw, Sprak ze terwijl ze lachend met haar lichaam schudde. Om de trillingen te laten stoppen. "Maar ik kan je verzekeren dat er niks met me aan de hand is." Loog ze door haar tanden heen zonder enkele bedenking door haar tanden heen. Ze warrior vond liegen geen zonde, integendeel; het was een ware vaardigheid. "Maar genoeg over mij, Stagtine is je mentor hmm? Dat is wel een eer hoor." Sprak ze toen snel, om de onderwerp van het gesprek hopelijk te kunnen veranderen.}

_{Het stomme wicht zou het dus niet laten gaan, ze stond er blijkbaar op om er over door te zeiken. Het werd steeds moeilijker voor Windblade om haar zelf onder controle te houden. Ze wilde het meisje gewoon een klap op haar bek geven, dat zou haar wel leren om niet haar neus in andermans zaken te stoppen. Maar de calico wilde nog trucje proberen voordat ze de situatie zou laten escaleren. "Als je er zo overdenkt Remnantpaw, dan zal ik speciaal voor jouw eens bij Rousebell aankloppen." Miauwde ze op een zoete toon. De warrior zwaaide zachtjes met haar staart en schonk de grijze apprentice een warme blik. Het leek verdacht veel op hoe Squrrelnose het deed. En dat was geen toeval. Windblade wist niet hoe ze haar ogen spieren moest gebruiken om het oprecht te doen lijken, dus had ze haar beste vriendin geobserveerd en haar het letterlijk van haar overgenomen. Ze zuchtte wel licht opgelucht toen Remnantpaw veder door ging op haar eedere opmerking. Stagtine zat duidelijk hoog in esteem van de jonge poes. Winblade had zelf geen hoge mening van de bruine kater. Maar dat kwam niet omdat ze Thornstar zo miste, nee daar was ze verrassend simpel in. Out of sight out of mind. Ze kende de kater gewoon niet zo goed, dus kon nog niet in zijn voordeel oordelen. "Ik geloof er wel in dat je zult daarin zult slagen.}

_{Windblade kwam hard terecht op de grond, zo erg- dat ze nog een paar meters door rolde. Aarde zand en ander spul vloog overal heen. De calico kwam sissend overeind, pijn schoten waren te voelen door haar hele lichaam heen. Alsof iemand keer op keer haar stak met een botte mes. Hoe dan ook was het niet genoeg om 'terug trekken' als een waardige optie te zien. Ze was hier aan begonnen, en zal het dan ook afmaken verdomme. De trut achter haar was duidelijk bang geworden van de onverwachte actie, het droop van haar stem af. Na dat ze een paar tellen had gehad om te herstellen en een plan te bedenken schoot ze weer vooruit. In een zig-zag patroon, zodat de apprentice niet zou weten vanaf welke kant ze zou aanvallen. Met een duivelse lach sprong ze uiteindelijk omhoog en mikte haar poten op de schouder van de grijze poes- hopelijk kon ze het open krassen.}