Then the fire turned to blue

Er was een land zoveel verder dan hun Riverclan territorium. Ze wilde gaan verkennen, dingen doen die nog niemand ooit tevoren had gedaan. De asgrijze poes wilde nu eenmaal alles verkennen wat er te ontdekken viel. De wereld gaf hen zoveel en toch nam iedereen zoveel weg ervan, en dat vond zij echt niet kunnen. Zij wilde op avontuur en zien wat de wereld haar nog aanbood. Niet al te ver van het Riverclan territorium natuurlijk, maar ook niet te dichtbij. Ze was nu bij de grenzen aan het trippelen, ondanks dat haar mentor haar eigenlijk nu wilde gaan trainen. Sinds wanneer luisterden apprentices dan ook naar hun mentor? Voor haar was het antwoord in ieder geval 'nooit'.

De apprentice huppelde over het terrein heen met een speelse blik in haar ogen terwijl ze alles bekeek. Het was toch super gaaf om eens iets anders te doen dan die stomme gewone apprentice routine. Slapen, eten, trainen, taken doen, repeat. Het mocht mooi anders voor haar en niemand zou haar zeggen wat ze moest doen, zelfs als ze daarvoor onder haar voeten zou krijgen. Echter gebeurde er één klein probleempje. Toen ze even niet keek had ze haar poot verstrikt in een struik. Ze kreeg het er niet uit en hoe hard ze ook trok, ze voelde dat het gewoon echt hard vast zat. Rising flikte ook altijd van die dingen als ze maar voor 1 seconde niet keek.

+Nelthilta

Then the fire turned to blue Rising_sig_II

notesnone<3tag: Orchis

Nelthilta
the most massive characters are seared with scars.

Nelthilta kwam graag in de buurt van de Bounderies. Er was daar dikwijls wat te beleven en als Young One van de Elite leefde ze voor belevenis. Daarnaast was het soms toch oprecht leuk om hier en daar een kat te laten schrikken, om bloed te proeven en hoewel niet elke kat een Shadowclanner was. Was het voor haar geen probleem om af en toe een kat de les te lezen. Natuurlijk was ze met haar zeven Moons niet onverslaanbaar maar de adrenaline en lichte pijn die de gevechten opleverden, dat was iets waarvoor de jonge albino leefde. Ze zou bewijzen dat zelfs met haar lichte beperking ze alsnog een behoorlijk goede tegenstander was en een waardig lid van de Elite. Ze zou Ome Orchis trots maken, en haar eigen doel ook uitwerken. Het laten bloeden en janken, het laten kermen van Shadowclan.

De jonge kattin was zo erg in gedachten verzonken dat ze eerst niet door had dat een Riverclanner haar territorium was verlaten, totdat ze de snelle poten hoorde en langzaam zich overeind hees en er op af stapte. Het arme ding zat vast in een struik met een van haar poten waardoor een vuile grijns op het gezicht van de albino verscheen. Heel langzaam, tergend langzaam liet ze haar nagel in de huid van de vastzittende poot glijden. Een klein sneetje maar een voorbode van wat er zou komen. 'Heeft jouw Clan je niet geleerd niet in de buurt van de Elite te komen. Schatje?' Proestte ze zachtjes terwijl ze snorrend haar nagels weer introk voordat ze de Apprentice aan keek. 'Heb jij ook zo'n ongelofelijke zin om te spelen? Om bloed te zien.' Haar stem klonk licht en luchtig al was de blinkende blik in haar ogen niet zo warm en vriendelijk. Een lichte grauw kwam uit haar bek voordat ze haar poot richting diens kop sloeg. Eens zien of ze los kwam.

∎ ◣ ◥