The past is a story we tell ourselves

<sub>Als ze wist dat wat er ging gebeuren zou plaatsvinden, had ze wel even getwijfeld of ze gegaan was. Dan nog was het de vraag wat ze had gedaan. Zou ze wel gewoon gegaan zijn, of toch niet? Dat antwoord moest afhangen aan de uiteindelijke gebeurtenissen die zich zouden gaan afspelen, wat voor nu nog een verrassing zou zijn. Shrimppaw had in ieder geval geen idee wie ze zou ontmoeten toen ze twijfelend de grens over stapte om het bosje kattenkruid te halen. Ze zouden het misschien wel hard nodig kunnen hebben in leafbare, en Shrimppaw wilde niet dat ze tekort kwamen. Vooral in het begin van haar Apprentice tijd was het lastig geweest, maar nu kon ze er een stukje beter tegen. Het was geritstel achter haar dat haar deed opkijken, en de plantjes voor nu even deed vergeten.

Skadi</sub>

Skadi hing vandaag eens bij de grens rond van rogue territory en Riverclan. Niet persé omdat ze haar oude thuis wilde zien, nee alles behalve dat. Ze was hier juist omdat er wat goede begroeïng was waar nog wel eens prooi in verscholen zat. In plaats van prooi had ze een scherp geurend kruid gevonden wat haar mond in eerste instantie had doen wateren. Ze wist precies wat het was, de mensen hadden het namelijk hier en daar wel eens in een van hun tuinen staan. Kattenkruid. Ze had er niet echt veel intresse in, totdat een bekende geur haar neus bereikte. Shrimppaw. Oh hoe leuk, dat kind was hier vast precies voor wat ze hier had gevonden. Skadi verschool zich in een van de struikenen die dichtbij lagen en wachtte af tot Shrimppaw dichtbij was. Ze stapte achter de rug van het zwakke kind uit, die tenminste door had dat er iets gebeurde. “Hallo, ‘zusje’.” De calico spat het woord uit op een sarcastische toon. Ze waren alles behalve dat in haar ogen, maarja, dat kind voor haar neus hield vast nog hoop. Tevergeefse, domme hoop.

Haar vacht prikte. Er was een bepaald gevoel wat niet goed voelde. Er was hier iemand. Ze wilde het liefst zo snel mogelijk terug naar de veiligheid van het kamp, maar ze had echt de kruiden nodig. Ze was omgedraaid, en daar stond niemand minder dan degene die haar dit nare gevoel gaf. Skadi. Ze begroette haar spottend met het woord zusje. Shrimp slikte en draaide volledig naar de ander toe. Zusje. Ze had hoop gehouden, maar die hoop was weg. Volledig. Ze moest opgroeien. Skadi zou nooit meer haar zusje zijn, zelfs StarClan had haar die hoop niet kunnen geven. 'Skadi..' Ze slikte, haar stem mocht niet trillen. Ze ging wat rechter staan. 'Wat doe jij hier?' Het was een lange weg van het BloodClan kamp.

Ze zag hoe de ander zeer hard probeerde haarzelf groot te houden, maar de vacht stond nog steeds lichtelijk omhoog en ze kon de emoties die door haar ogen voorbij gingen ook heus wel zien. Er was haar immers geleerd alles zo snel mogelijk in zich op te nemen, om de zwaktes van anderen uit te buiten en ze tegen hun te gebruiken. Met zogenoemde familie was dat helemaal niet moeilijk. Ze mocht Shrimppaw misschien al manen niet meer hebben gezien, maar het was diep van binnen nog steeds dat bange, jankerige kind. “Wat, mag ik geen wandeling nemen?” vroeg ze, al was er toch iets van een lichtelijk spottende toon in haar stem. Alsof ze hier voor haar lolleltje kwam. Nouja, ze kon altijd wel lol vinden in het pesten of pijn doen van anderen, maar dat was niet belangrijk.

Shrimppaw probeerde zo goed mogelijk haarzelf groot te maken, sterk te laten lijken. Nu ze van de eerste schrik bekomen was, stond ze sowieso al wel wat steviger op haar poten. Maar het was nog steeds spannend. Ze wist wat Skadi had gedaan bij Hermit, Shrimp had dat liever niet bij haarzelf. 'Wat, mag ik geen wandeling nemen?' vroeg haar vroegere zus. Shrimp ademde even in. 'Jawel.. Maar je bent wel ver van je nieuwe thuis,' miauwde ze, haar staartpuntje zwiepte lichtjes heen en weer. Waarom was ze hier? Waarom nu ook precies.

Ze probeerde zich sterk op te stellen, dat kon Skadi wel zien. Een facade die Shrimppaw nooit goed af ging. Misschien dat ze wat zekerder op haar poten stond, maar nooit zeker genoeg. Daarom was ze waarschijnlijk ook zo’n kruidenkatje geworden, omdat ze nutteloos was in een echte confrontatie. Een bang klein kind was wat ze altijd zou blijven. “Dat heet een lange wandeling,” reageerde ze droogjes. Ze zag de staartpunt van het crèmekleurige kind op en neer gaan, een teken van haar ongerustheid om de situatie. Echt hoe kon ze via bloed gerelateerd zijn aan zo’n zielig wezen. Het was dan ook niet gek dat ze Shrimpaw met een kleinerende blik aankeek. Haar ego torende dan ook mijlenver boven die van de crèmekleurige kattin.