You should see me in a crown

Het was niet lang na haar benoeming als Captain geweest dat er al iemand voor haar titel was gekomen. Enkele seconden om precies te zijn. Een dom nagezaad van Brat dat dacht dat ze het beter kon doen. Tja, niet dus. Dat had dat kind wel gezien toen zij haar klauwen in haar had geslagen. Maar dat was nu al weer een tijdje geleden. Ze was de eerste paar dagen lichtelijk klaargestoomd door Orchis en nu had ze even wat vrijheid. Wat deed ze met die vrijheid? Ze was naar de grens met Riverclan gekomen.

Niet omdat ze het miste, of omdat ze de katten die er woonden miste. Nee, het was een plaag op haar leven die haar niet met rust wilde laten. Ze was hier voor een laatste F*ck You. Een laatste keer over hun heen pissen, in hun gezicht spugen. Het zou misschien niet te laatste keer zijn dat ze hier zou komen, zeker niet als de nieuwe Captain van de Elite. Ze betwijfelde dat ze met die rang lekker op haar gat kon zitten in de Twoleg Place. Niet dat ze dat echt erg vond, want ze was er niet een voor stilzitten en ze wist dat Orchis ergens in die gestoorde kop van hem heus wel plannen had zitten.

Maar ze was nu hier, om eens en voor al te laten zien wat ze nu echt was. Om al hun hoop die ze nog voor haar mochten hebben te vermorzelen en ze laten zien dat er geen weg terug meer was. Ze was hier om te pronken met haar nieuwe, en zeker verdiende rang. Dit was wie ze echt was en dat zouden ze moeten weten nu.


+Crystalstar

En ja hoor, natuurlijk moest dat wijf weer verschijnen. Een harde plof naar de zijkant wees op een teken van iemand die verschenen was en low and behold het was de grijze kattin die ze haatte. De laatste keer dat ze tegenover haar had gestaan was ze nog maar een kind geweest, net young-one en hier gekomen uit verveling. De woorden dat ze ver van huis was klonken van de ander af en skadi rolde haar ogen. Nee, dat had ze echt niet door hoor. “Heb je niets beters te doen dan langs je stomme grensjes lopen?” jende ze de kattin toe. Echt, leefde ze hier ofzo. Maar misschien wilde haar clan haar ook wel niet continu zien. Skadi kon het ze niet kwalijk nemen, zij wilde ook niet langer dan nodig naar die lelijke kop kijken.

Och, had ze de grijze kattin nu al over stang? Veel te makkelijk dit. Misschien hielp het feit dat ze Elite was er wel bij, maar het opfokken van clankatjes was gewoon te simpel als ze het wilde. Je zei maar een ding wat ze een beetje niet goed lag en hoppa, over stang. Een grijnsje speelde over haar lippen toen er aan haar verteld werd dat de kattin voor haar neus nu leider was en dat ze graag had dat ze ging. De dreiging dat ze niet zou wachten tot Skadi een stap over de grens zou zetten dit keer ging een beetje over loze oren, echter. “Dat kan je doen,” Glimlachte Skadi kil. “Maar ik denk niet dat mijn clan het goed oppikt als je een poot op hun nieuwe Captain legt,” vervolgde ze. Tja, als Crystalstar haar nieuwe rang moest aankondigen, kon zij dat net zo goed doen toch. Skadi ging zitten met een uitdagende blik in haar ogen en vouwde haar staart netjes over haar poten heen. De kras op haar schouder van haar gevecht voor haar benoeming was vervaagd tot een witte lijn, verborgen onder wat nieuwe vacht. Echter liepen er nog wat versere klauwsporen van haar maag tot haar flank, die ze had opgelopen in een gevecht om haar titel een paar seconden nadat ze hem had ontvangen. Misschien liet dat haar zwak lijken in de ogen van de kattin voor haar, maar ze was getraind om haarzelf door pijn heen te slaan. Dat was een van de eerste dingen die je leerde in de Elite of het ging je niet goed.

Ze kon niet veel van de kattin voor haar neus aflezen, maarja, wat wilde je ook. Ze zag echter wel de schampere blik die ze geschonken werd voordat Crystalstar haar volgende woorden sprak. “Of jij bent gewoon blind voor talent,” Sprak Skadi kalm terug. In Riverclan konden ze niet verder zien dan hun neus lang was. Iedere keer als ze iets van kracht had getoond als een kitten hadden ze het afgestraft omdat het blijkbaar ‘slecht’ gedrag was. Die kracht en het onderliggende talent was juist aangemoedigd in de Elite, waar ze gegroeid was tot een krachtige kattin die nu al veel had bereikt. Iets wat haar dromen met het Dark Forest haar ook hadden voorspelt. Ze ging in iedergeval niet vallen voor de zwakke pogingen van Crystalstar om haar kwaad te krijgen, de grens over waarschijnlijk. En nu begon ze over hoe haar zoon geen luie katten onder zijn hoede had genomen. Skadi rolde haar ogen. “Hm, dan heeft Hermitpaw zeker niet verteld wie hem een paar manen geleden zo heeft toegetakeld? Als hij niet zo lui was had hij beter moeten kunnen vechten toenertijds. Maar misschien moet ik dat op jou afschuiven, aangezien hij heeft laten weten wie zijn mentor was.” Skadi was niet dom, ze snapte ook wel dat een snijdende opmerking over een zoon tegen een moeder niet al te best zou verlopen. Dus hield ze dat voor nu achterwegen. Ze had echter geen problemen om dat mormel wat zichzelf haar 'broer' noemde te vernederen en omlaag te halen.

Blind voor talent, ha! Dat was wel een hele fleurige manier om te omschrijven dat ze bepaalde 'talenten' nu eenmaal niet zo graag in haar clan zag. Crystalstar had al getoond dat ze niet wegschrok van doden en pijnigen, maar het moest altijd met een reden zijn. En daarbij moest het uitgevoerd worden door iemand die wist wat ze deden. Bruten en slachters kon Riverclan nu eenmaal niet gebruiken. Toen kwam de steek op haar apprentice, en die deed wel even pijn. Crystalstar wist dat zij het was geweest. Hermitpaw was haar enorm dierbaar, al toonde ze het soms misschien op vreemde manieren. Ze wist ook dat zij hem dierbaar was, en het was lastig om te slikken dat het monster dat voor haar zat hem zo verwond had. Ze was ervan overtuigd dat hij nu zou kunnen winnen. Intussen was hij bijna warrior, en de speciale training die hij onder haar had genoten had hem goed gedaan. Zijn vooruitgang was immens geweest. Ooit zou ze hem de kans geven zich tegenover Skadi te laten bewijzen. Crystalstar besloot niet meer te reageren, in tegenstelling tot vroeger kon ze nu écht niet meer gemist worden. "Genoeg gepraat, wat gaat het zijn? Ga je weg, of denk je dat je mij nu ook nog aan kan?"

Oh, daar had ze een gevoelige snaar geraakt. Hermitpaw was dat oude kreng blijkbaar dierbaar, al kon ze niet begrijpen waarom. Het was een snotjoch wat geen eens van een kattin kleiner als hem kon winnen. Als hij echt goed getraind zou worden, zoals de oh zo machtige leider van Riverclan wilde beweren, dan had hij wel geweten dat hij zijn gewicht en grootte tot zijn voordeel had moeten gebruiken. In tegenstelling tot dat doen, was hij lomp en dom geweest en had ze hem zo met een paar snelle bewegingen kunnen verslaan. Echter leek Crystalster er niet erg gesteld op om er op in te gaan, nee ze probeerde het gesprek af te kappen. “Ik denk dat je bluft,” sprak Skadi dan ook simpel. Ze hoorde af en toe wel eens gefluister over de clans in de twoleg place en voor zover ze wist vonden twee daarvan Crystalstar niet heel geweldig. Ze dacht niet dat ze een derde, elitaire groep op haar staart wilde hebben. Nee, de leider liep al op hete kolen.

Zij blufte? Zíj? Een geagiteerde spier trok in Crystalstar's keel. Haar grootste afkeer was toegeven aan de harde woorden van anderen, al helemaal als het verraders en afvallers waren. Acornstar, Stagtine en nu dit kreng, ze dachten allemaal dat ze haar eronder konden krijgen. En allemaal hadden ze het mis. Natuurlijk zou ze zich inperken na haar enorme show van agressie aan het begin van haar leiderschap, maar ooit zouden die twee katers weten dat haar naam met respect uitgesproken diende te worden. "Stel het op de proef, ik kan nog acht keer sterven voordat ik echt bang hoef te zijn." Dat klopte niet helemaal, maar haar aantal overgebleven levens hoefde niet bekend te zijn. "Maar een oorlog ontketenen doet geen van ons goed, of wel dan?"

Crystalstar begon gelijk met haar levens te pronken nadat ze dat had gezegd. Het enigste probleem met leiders was dat ze dachten dat ze daardoor onoverwinnelijk waren en zo verloren ze die oh zo heilige leventjes van hun snel genoeg. Daarnaast zouden er ook heus wel wonden zijn die Starclan niet zou kunnen helen en Skadi was niet bang om uit te vinden of ze die kon veroorzaken. Eigenlijk was ze wel lichtelijk nieuwsgierig, naar hoe ver ze zou kunnen gaan tot zelfs Starclan een van hun uitverkorenen niet meer kon redden. “Oh ik weet niet hoor, de Elite kan altijd wel wat nieuw territorium gebruiken,” reageerde ze op nonchalante manier. Natuurlijk was het niet handig om een oorlog te beginnen met Riverclan, maar ze zag nu ook wel in dat het voor Crystalstar erg ongunstig was, zeker als de kattin het zelf voorstelde dat het geen goed deed.

Het idee van een oorlog met Bloodclan deed tegelijkertijd haar bloed stollen en koken. Aan de ene kant wilde ze groep uitroeien, en tot de laatste kat aan toe vernietigen, aan de andere kant waren ze net te gevaarlijk en te goed georganiseerd om neer te slaan als een simpel groepje straatkatten. Crystalstar keek haar voormalige kleindochter woedend aan maar knikte toen. De Elite, wat een misselijkmakend hoogachtende naam voor wat het echt beschreef. "Dat geloof ik best, maar ik zou verder zoeken. Goedendag." Er was plotseling een soort kalmte over haar heen gekomen, een kalmte die haar had verteld dat het stom was om met een vijand als deze in discussie te gaan. Ze zouden nu niet aanvallen, en ze kon het maar beter niet uitlokken. Daaropvolgend draaide de grote grijze kattin zich gracieus om en begon opzichtig terug haar territorium in te wandelen, wachtende op de volgende sneer van Skadi.

De woedende blik van Crystalstar was op haar gericht, maar ze schronk er niet onder. Ze was wel ergere blikken tegen gekomen in de Elite, die zeker wel eens een keer of twee op haar gericht waren. Toch kwam het antwoord op haar nonchalante stelling kalmpjes uit de bek van de grijze kattin. Ze moest maar ergens anders zoeken. Skadi rolde haar ogen. Had ze echt geen betere comeback. “Misschien zoeken we wel meerdere plekken uit,” vertelde ze nog nadat de ander zich om had gedraaid en al terug wandelde naar haar kamp. Het was bluf, maar dat hoefde de ander niet te weten. Toch, zonder een écht kamp zochten ze zeker wel een betere plek om te leven, dus waarom niet wat van de clans inpikken. Gelukkig wisten geen van de clans dat de Elite overrompeld was geweest door de mens, anders hadden ze wel een hele andere attitude gehad. Zeker Crystalstar naar haar toe. Want nu leek ze toch lichtelijk bang voor het aanzicht van een oorlog met de Elite en dat zouden ze ook mooi zo houden.