[TRAINING] What swirls under the surface

Mooi, mooi! Eindelijk was het helemaal stil hier, niemand anders aanwezig. Ze had zelfs Waterpaw gevraagd om haar eventjes alleen te laten met Newtpaw. Ze had geen twijfels over het kunnen van de kater, maar dat had er op het moment niets mee te maken. Ze zag iets in de ogen van haar stille apprentice dat ze zo pijnlijk erg herkende. Dus had ze alleen Newtpaw gevraagd om haar te volgen naar het diepste deel van de medicine cats den, waar geen zieken sliepen en alleen zij twee elkaar konden horen. Waarom had ze de apprentice nog niet vertelt, en dat was ze ook nog niet van plan. Ze hoopte dat ze niet te nerveus was en deed haar best om haar houding zo gespannen mogelijk te maken, maar haar tijd hier begon aan een einde te komen... En dat betekende helaas ook dat ze moeilijkere lessen moest geven. "Kom zitten Newtpaw," sprak ze met een glimlach

&Newtpaw

_{Met niemand anders behalve Routnose in de medicine cat den leek het bijna de stilte voor de storm, maar sinds ze hulp gekregen hadden van zowel Routnose als Waterpaw was het een stuk beter gegaan. Stilletjes volgde ze de oudere kattin naar het diepste deel van de den en fronste ze. "Kom zitten Newtpaw," sprak ze met een glimlach en langzaam liet ze zich op haar billen zakken, haar staart om haar poten. "Wat is er aan de hand?" Vroeg ze zacht. Ze had de twee punten bijna aan elkaar verbonden. Het feit dat ze hier al zo lang gebleven waren was al heel wat, maar ooit zouden ze terug moeten gaan. "Je gaat weg, is het niet?" Hoewel ze zich soms dom voordeed tijdens de trainingen was ze redelijk slim en de verandering in Pepperpaw haar stemming liet haar dan ook weten dat er iets aankwam wat niet zo leuk was. In dit geval waarschijnlijk het vertrek van hun twee mentoren.}

Ze kon niets anders dan zachtjes lachen. Oh, ze had het wel geweten. Newt hield zich altijd wat op de achtergrond, vertelde niet altijd wat ze meteen dacht - maar ze was slim, oh ze slim. Haar blik verzachtte toen ze de ander aan keek. "Jij bent ook veel te scherp hé," ze boog even naar voren en drukte haar neusje tegen diens wang. Ze zou die meiden zo erg missen. Nu begreep ze hoe het was om van iemand te houden buiten de clan, hoeveel pijn dat kon doen. Ze hield niet op een romantische manier van hen, nee, maar niet anders dan dat een moeder van haar kinderen zou houden. "Ja, ik... Ik moet weer terug. Windclan heeft het moeilijk," haar stem klonk somber, niet alleen door Windclan. "Het gaat weer beter met Acornstar nu, en ik weet dat jij en Pepper nu genoeg weten en kunnen. Daar twijfel ik niet over," ze glimlachte de ander waterig toe. "Vanaf nu gaan jij, ik en Pep op de grens trainen, eens per maand. Ik ga ook proberen te regelen dat jullie mij mogen komen halen als jullie het echt niet meer weten," ze betwijfelde dat Wolfstar nee zou zeggen, maar kon geen beloftes maken. Haar ogen bleven hangen op Newtpaw en hoe groot ze was geworden. Ze was zo mooi, zo lief en zoveel meer dingen waarvan Routnose het niet durfde te zeggen. Ze wist dat ze hun moeder niet was, hoe graag ze dit zichzelf ook wijs maakte.

_{Met een kleine maar verdrietige glimlach op haar snuit sloot ze haar ogen even toen Routnose haar neusje tegen haar wang drukte. Nooit had ze een echt moederfiguur gehad in haar leven. Desertshrew was na haar geboorte al snel overleden en ook de kattin waar ze daarna terecht kwam had niet van haar gehouden zoals iemand van zijn kind zou moeten houden. De liefde die ze voor de oudere medicine cat voelde was dan ook helemaal onbekend terrein voor haar. "Ik-" vanaf het begin had ze zich voorgehouden dat ze Routnose alleen maar irritant en stom zou vinden zoals elke kleuter die een nieuw persoon ontmoet, maar helaas had ze die belofte met haarzelf verbroken. "Ik wil niet dat je gaat" miauwde ze zachtjes terwijl haar voorpoot wat zand heen en weer schoof. "Ik weet wel dat ze je daar ook nodig hebben, maar-" de woorden leken vast te blijven zitten in haar keel. Vast achter het brok emotie wat zich daar nu gevestigd had. "Je bent als een soort moeder voor me... en wat als het weer mis gaat?" Vroeg ze haar met glinsterende ogen van de tranen. Straks gebeurde hetzelfde weer als met Darkmoon en Flutterpaw, al voelde ze zich er een stuk minder schuldig om. "We zullen gewoon weer terugvallen in het oude, slechte ritme zonder jullie." Misschien deed ze wel alsof. Ze had Twistedheart namelijk vol trots verteld dat ze Flutterpaw bijna vermoord had.}

De woorden van de ander deden pijn. Oh, als ze toch een wist hoezeer ze ook niet weg wilde van de twee rossige apprentices. Als ze kon zou ze ze meenemen naar Windclan. Dan zouden ze iedere avond lachen, samen met Falconpaw, en zou ze ze iedere dag een stukje groter en mooier kunnen zien worden. Maar dat was haar niet gegund. "Oh Newt," tranen sprongen in haar ogen bij wat ze toen zei. "En jij bent niet anders dan een dochter voor mij," snorde ze gesmoord, waarna ze de ander omhelsde. Newtpaw zou misschien nooit weten hoeveel die woorden haar iets deden. Ze had geen eigen kinderen, maar ze gaf net zoveel om de kinderen van anderen als een moeder dat zou doen. "Dat gaat niet gebeuren," ze glimlachte de ander toe. "Newt, ik ga je iets belangrijks vragen en je moet mij eerlijk antwoord geven, oké?" ze wachtte haar antwoord af. "Als ik je nu zou vragen of je van jezelf vindt dat je een goede medicine cat zal worden, zou je dan ja zeggen?"

_{Bij beide leken de tranen in hun ogen te springen. In de tijd dat ze hier waren geweest had ze zich meer gehecht aan de gevlekte tabby dan ze had gewild. Het liefste had ze de vlag uit gehangen op het moment dat ze hun zou verlaten, maar in plaats daarvan had ze een moeder gevonden in de kattin. Routnose sloeg haar poten om haar heen en Newtpaw begroef haar gezicht in haar hals. "Kan je niet nog heel eventjes blijven?" Haar stem was dik van de tranen die met een rap tempo over haar rosse wangetjes biggelde. Iedereen waar ze om leek te geven werd van haar afgenomen. "Oke" reageerde ze toen haar emoties wat weggezakt leken te zijn. "Als ik je nu zou vragen of je van jezelf vindt dat je een goede medicine cat zal worden, zou je dan ja zeggen?" De vraag leek alle zuurstof uit haar longen te slaan en haar blauwe kijkers zochten die van de oudere kattin. "Wat zou jij zeggen als ik jou die vraag zou stellen?" Kaatste ze de vraag terug naar haar. Onzekerheid leek een standaard eigenschap te zijn die erbij in hoorde te zitten als je medicine cat werd, dus of Routnose die vraag zelf met een ja of een nee zou beantwoorden was een vraagteken.}

Kon ze niet nog eventjes blijven? Doe vraag had ze zichzelf zo vaak gesteld. Het was een tweestrijd geworden. Een vreemd gevoel, eigenlijk. Ze bedacht zich dat halfclanners zich zo moesten voelen. En dat was vreemd, want zij was ook altijd al een halfclanners geweest, maar voelde die pijn nu pas echt. De poes slikte. "Shht, het spijt me Newt," murmelde ze, en gunde het zichzelf ook even om haar kopje in de vacht van de ander te begraven. "...Er is brand geweest in windclan. De as wolken kwamen van mijn gebied, ik... Ik moet ze helpen," Wolfstar was een leven verloren en andere katten hadden ook verwondingen op gelopen. Ze kon hier niet nog langer blijven, maar ze wist dat Shadowclan twee capabele medicine cats had. Er was slechts één ding dat ze haar meisje nog mee moest geven. "Dat was niet wat ik vroeg, Newt," sprak ze zachtjes, met een aanmoedigende glimlach. Ze vond het zelf ook moeilijk. "Vind je het moeilijk daar een antwoord op te geven?"

_{Ze voelde haar hart bijna breken van verdriet. Ze had zich zo voorgehouden dat ze niet gehecht zou raken aan de windclanner, maar hier stond ze met tranen in haar ogen. Toen ze haar vertelde over de brand in haar eigen clan keek ze geschrokken op naar haar. Ze had de rook wel gezien, maar niet meegekregen dat die daar vandaan kwam. "Als- als Pepper en ik moeten komen helpen kan je altijd gillen" sprak ze zachtjes. "We zijn nog niet heel goed, maar we hadden een hele goede mentor die ons geholpen heeft." Glimlachte de rossige poes naar haar. Toen de volgende vraag van haar kwam knikte ze. "Heel moeilijk.." mompelde ze.}

Haar blik vertederde, dankbaar voor wat Newtpaw aanbood. "Bedankt lieverd, ik zal mijn longen eruit gillen als het nodig is," ze glimlachte, maar slechts vluchtig. Een koude bries streelde haar vacht en ze dacht de geur van rook nog te ruiken. Ze was bezorgd, angstig om alles dat er gebeurde. Er hing verandering in de lucht, eentje die haar pijn leek te doen. Hoe dan ook was dat nu niet wat op haar gedachte moest liggen, het enige waar ze mee bezig wilde zijn was Newt. Haar kleine, bijzondere meisje. "En dat is het enigste, het aller enigste dat je nog moet leren," murmelde ze zachtjes en tikte met haar pluizige staart kort tegen haar roze neusje, in de hoop de sfeer wat te verlichtten. "Want weet je wat ik zie als ik naar jou kijk? Ik zie Newtpaw, de medicine cat van Shadowclan. Een prachtige poes die stiekem veel slimmer is dan ze zich voordoet, iemand die doorgaat tot het bittere einde, en bovenal iemand die zoveel groots kan bereiken, als je je hart er naar zet," ze wilde haar bij zich houden, voor altijd. Zien hoe ze opgroeide, gelukkig werd en al haar doelen bereikte. Maar dat was niet weggelegd voor een medicine cat, zelfs op deze manier niet. "En ik zie ook mezelf in jou. Het idee dat nooit iets goed genoeg is, dat iedereen het beter zou kunnen..." de woorden deden pijn, want het was iets dat haar nog steeds raakte, waar ze nog steeds aan twijfelde. En dat gunde ze de poes niet. "Maar dat is niet zo, Newt. Er is een reden dat we hier zijn, daar zorgt Starclan voor. Het enige wat je nog in de weg kan zitten, ben je zelf. En als je ooit, ooit nog aan jezelf twijfelt - denk dan aan mij, en weet dat ik met heel mijn hart in je geloof,"