Better Days

Wat een bundeltje zenuwen was hij toch. Zijn oortjes leken niet te willen stoppen met trekken. De jonge kater haalde een keer diep adem. Er was niets om zorgen om te maken. Hij voelde zich alleen een klein beetje zenuwachtig. Een klein beetje maar. Hij wilde graag iets van een muisje mee naar het kamp brengen. Om te laten zien dat hij goed bezig was. Om te bewijzen aan anderen - en zichzelf - dat de keuze qua mentor misschien een beetje overbodig was geweest. De kater haalde zich allemaal dingen in zijn kop, maar waar het op neer kwam was dat hij nu op zoek was naar een muizenspoor, terwijl hij eigenlijk helemaal niet kon jagen. Niet goed, in ieder geval. Maar het zou hem wel lukken. Vast wel.

Dwarfpaw

Druk ijsbeerde hij heen en weer door het hoge gras. Hoe kon het nu zo zijn dat het hem weer niet was gelukt? Was hij nu echt zo slecht in jagen? Dwarfpaw zuchtte. Hij zou gewoon geduldig moeten zijn en wachten op een nieuwe mentor. Had het zin om zelf nog verder te oefenen of kon hij het beter maar opgeven tot aan de eerst volgende ceremonie? Het maakte niet veel uit, iets anders had zijn aandacht al te pakken gekregen. Een klein bolletje pluis. Hoe kon een kat zo pluizig zijn? Het leek daar maar zo nietszeggend te zitten. Nieuwsgierig liep hij in de richting van deze pluizenbol. Hij had de tom wel eens vaker voorbij zien komen, Winterpaw was het niet?  Dwarfpaw ging naast hem zitten. “Wat doe je daar?” Vroeg hij, nieuwsgierig maar toch ook wel erg enthousiast. “En waarom ben je zo pluizig?” Voegde hij er gelijk aan toe. Dat wilde hij namelijk eigenlijk nog veel liever weten. Verder vond hij Winterpaw nog niet zo interessant. Maar daar kon nog best verandering in komen.  

Winterpaw had - dacht hij - een spoortje op gepikt. Geconcentreerd stond hij stil, zijn neusje in de lucht, zijn kleine oortjes gespitst. Maar een muizenspoor, daar kwam hij niet gelijk op. Was het wel een muizenspoor? Er ging iemand naast hem zitten en hij schrok op. Hij had de ander helemaal niet aan horen komen. 'Wat doe je daar?' vroeg Dwarfpaw hem. Hij kende de kater niet zo goed en voelde zich een klein beetje ongemakkelijk bij het plotselinge aanspreken. Het voelde alsof hij iets fout had gedaan, alsof hij wist dat hij een slechte jager was. Ook al had hij nog lang niet alles kunnen leren om überhaupt iets van een jager te kunnen zijn. 'En waarom ben je zo pluizig?' Winter keek hem een tijdje aan, onzekerheid in zijn groene ogen. Nu voelde het ook alsof het fout was om pluizig te zijn, en waarom was hij dat eigenlijk? De jonge kater keek naar zijn eigen vacht, oranje en zacht. 'Uh.. Ik weet het niet..' miauwde hij, zijn blik weer naar de ander richtend. 'Ik denk dat het ook deels nog uh, een wintervacht is?' Het kwam er meer uit als een onzekere vraag, dan een echt antwoord.

De kater schrok zowaar op toen hij hem aansprak. Dat gebeurde niet vaak, maar geheel ongebruikelijk was het nu ook weer niet. Dwarfpaw sprak nu eenmaal nogal luid. Al helemaal wanneer hij enthousiast was en dat was hij nu zeker. Winterpaw was zo pluizig, hij leek net een bolletje! Dat zou Dwarf hem echt niet zomaar na kunnen doen. De kater bleef hem geschrokken aanstaren zonder antwoord te geven op de eerste vraag. Gelukkig voor beide partijen was Dwarf ook absoluut niet geïnteresseerd in dat antwoord. “En waarom ben je zo pluizig?” Vroeg hij. Wat volgde was een blik vol onzekerheid. Alsof hij Winterpaw zojuist iets had gevraagd als ‘ben je wel waardig voor de Clan?’ Maar dat was hier absoluut niet gaande. Al leek de kleine pluizenbol daar zelf wat minder van overtuigd. Waarna deze naar zijn eigen vacht keek. Alsof hij nu pas opmerkte zo pluizig te zijn. “Uh.. Ik weet het niet..” Klonk het antwoord. Dwarfpaw knikte. Een eerlijk antwoord. Er waren nu eenmaal bepaalde dingen in het leven die moeder natuur nooit zou verklappen en dat was oké. Echter kwam er toch nog een antwoord van Winterpaw. Wellicht omdat hij de druk voelde om antwoord te moeten geven of omdat het hem toch nog te binnen was geschoten.“Ik denk dat het ook deels nog uh, een wintervacht is?” Juist, juist, zeer interessant. Dwarfpaw liep een klein rondje om te kater heen waarna hij weer voor hem ging zitten.“Nou, je draagt het anders goed hoor.”Zei hij met een enthousiaste grijns. Ja, hij had nog niet veel pluizige katten gezien maar bij Winterpaw stond het in ieder geval erg mooi. “Ik wou dat ik zo’n wintervacht had. Dat lijkt me super handig in Bareleaf.” Voegde hij eraan toe. Hij had gemerkt dat Winterpaw nogal verlegen was en dus wilde hij niet al te zuinig zijn met zijn complimentjes. “Was je op jacht trouwens?” Vroeg Dwarfpaw plots. Het was hem net te binnen geschoten dat het zomaar eens zou kunnen dat hij hier een jacht sessie had onderbroken. Nu hij er aan terug dacht leek het er wel een beetje op, hij had er alleen niet bij stil gestaan. Wat stom! Maar wellicht dat hij het nog goed kon maken met Winterpaw?